Samstag, 25. April 2015

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΥΣΗ...


Καποτε θα ερθει η μερα που θα του την δωσει. Θα τα βροντηξει ολα κατω. Θα εγκαταλειψει τους παντες και τα παντα. Θα κοψει λογαριασμους, τηλεφωνα, μαιηλς και θα εξαφανιστει απο τις μεγαλες και πολεις και τα πολυβουα πληθη τους. Θα παει σε κανενα κτημα σε απομακρυσμενο χωριο, και θα μεινει σε καποιο καλυβι (σαν κι αυτο της φωτογραφιας) μακρια απο ανθρωπους, οι οποιοι ετσι κι αλλιως ποτε δεν τον θελανε κοντα τους. Καλυτερα  με τετραποδα (σκυλους, κατσικια, γατες) για παρεα. Και απο διποδα, κοτες και κοκορια. Τα ζωα δεν συκοφαντουν. Δεν κανουν λαδιες και λαμογιες. Δεν μαχαιρωνουν πισωπλατα. Δεν ειναι αγνωμονες. Οπως τα ανθρωπινα διποδα.

Λιγοι απο τους ανθρωπους ειναι ενταξει. Καποιοι απο αυτους ειναι απλοι, λιγομιλητοι και αγνοι. Οπως οι βοσκοι. Περνουν σχεδον ολη τους τη ζωη στη φυση. Δεν εχουν πολλα παρε δωσε με αλλους, παρα μονο με τα ζωα που φροντιζουν. Ισως να ειναι και χαραγμενη στο γονιδιο του αυτη η νοοτροπια (για οσους πιστευουν σε αυτου του ειδους την DNA-κη κληρονομια), μιας και οι προγονοι του ησαν αγροτες, γεωργοι και κτηνοτροφοι. Μην φανταστει κανεις ατελειωτες εκτασεις και μεγαλα κοπαδια: Ο κυρ Γιαννης π.χ. σε χωριο γεννηθηκε και μεγαλωσε. Η οικογενεια του ηταν πολυτεκνη και φτωχη. Εκανε απο παιδι θεληματα και για αλλους - εβοσκε τα ζωα τους. Παρα τις κακουχιες και την φτωχεια, οι καλυτερες αναμνησεις του ειναι απο εκεινες τις εποχες. Χαλαλι οι κακοκαιριες και το ξυπνημα πριν την ανατολη - ο κυρ Γιαννης ακομα νοσταλγει εκεινες τις εποχες που ηταν στην φυση και εβοσκε τα αιγοπροβατα. Που ατενιζε τον γαλαζιο ουρανο. Που μυριζε το φρεσκοβρεγμενο χωμα και τα λουλουδια της ανοιξης. Που εβλεπε τις δροσοσταλιδες να αιωρουνται απο τις φυλλωσιες των δεντρων και των θαμνων. Που η μουσικη που ακουγε ηταν τα βελασματα των αιγοπροβατων και τα κελαιδισματα των πουλιων. Ετσι μεγαλωσε, ετσι εμαθε.

 Και εκανε και αρκετα λαθη στη διαδρομη. Και μαλλον κι αυτα περασαν στο γονιδιο και κληροδοτηθηκαν στην επομενη γενεα: Οντας ο μικροτερος απο 3 γιους, ο κυρ Γιαννης περασε πολυ χρονο με την μανα και τις 3 αδελφες του. Μεγαλωσε, ανδρωθηκε, παντρευτηκε, εκανε δικη του οικογενεια και δουλεια - αλλα οταν του ελεγαν, τα αφηνε ολα και αυτος μονο ετρεχε να βοηθησει τους αλλους. Ετσι, ενω κάποιοι απο το ξεκινημα των ΄80ς οργωναν τα νησια και τις θαλασσες τα καλοκαιρια, ο κυρ Γιαννης εφτιαχνε καλυβια (δηθεν παραθεριστικες κατοικιες, οπως της εικ.) σε κατι ξεροχωραφα που ειχε κληρονομησει - και που τελικα εμπαιναν αλλοι μεσα. Οταν δεν δουλευε στο μαγαζι του, εριχνε μπετα σε πολυκατοικιες του Μεταξουργειου - τις οποιες επισης αλλοι τις ενστερνιστικαν. Δεν αμοιφθηκε ποτε για τον κοπο του και την εξτρα δουλεια που εβαλε εις βαρος της υγειας του, του ελευθερου χρονου και της οικογενειας του. Τους καρπους που εθρεψε, άλλοι τους απολαυσαν. Και οταν σε εχουν πιασει κοροιδο, χρειαζεσαι λιγο χρονο μεχρι να το καταλαβεις. Ο κυρ Γιαννης πηρε πολλα μαθηματα απο την ζωη. Απο καποια, εμαθε κατι. Απο αλλα, οχι. Αλλα αυτο συμβαινει σε ολους.

 Ετσι και ο γραφων. κληρονόμησε την απλοικοτητα, την αγνοτητα, την αφελια. Παντα πρόθυμος να βοηθησει αυτον που τον χρειαζοταν. Ουκ ολιγες φορες την εχει πατησει, διοτι "ουδείς αχαριστότερος εκ του ευεργεντηθέντος". Δυστυχως ομως βλεπει, οτι οι αχαριστοι και τα λαμογια πολλαπλασιαζονται. Και δεν εχει καμια ορεξη να ειναι το κοροιδο και ο αναλώσιμος της κοινωνιας. Οποτε καλυτερα μακρια και αγαπημενοι. Οχι οτι δεν του αρεσουν καποια πραγματα στις πολεις, οπως π.χ. οι περιπλανησεις στα βιβλιοπωλεια. Αλλα ο κοσμος, η κοινωνια, δειχνει να μην τον σηκωνει (τα εχει αναφερει και παλιοτερα ολα αυτα). Τι μενει επομενως; Η αποσυρση. Σε καλυβα σε απομακρυσμενο χωριο, παρεα με τετραποδα. Ας τελειωσει την ζωη του οπως την ξεκινησε ο κυρ Γιαννης: Στη φυση, μακρυα απο αχαριστα λαμογια.

Freitag, 10. April 2015

ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ!


 Σε παλαιοτερο κείμενο του παροντος ιστολογιου γραφαμε γιατι ο Χριστιανισμος απεδειχτηκε "πιασαρικη" θρησκεια: Διοτι υποσχεθηκε μετά θάνατον ζωή σε εκεινους που δεν ειχαν καν ζωη προ του θανατου, σε εκεινους που η ζωη τους ηταν αβιωτη πραγματικα, μια ζωντανη κολαση επι γης. Τετοιοι ησαν οι πληβειοι και οι σκλαβοι, τα κατωτερα στρωματα της κοινωνιας που αποτελουσαν και την πλειοψηφια του Imperium Romanum.

 Αυτο ομως δεν ηταν το μοναδικο που διαφεντευσε ο Χριστιανισμος. Ας θυμηθουμε για λιγο, μερες που ειναι τωρα, την ιστορια της ταινιας "Ben Hur": Ο φανερα αδικημενος πρωταγωνιστης περναει ολη του σχεδον τη ζωη προσπαθωντας να εκδικηθει τον θυτη του. Η στιγμη της εκδικησης ερχεται αναπαντεχα και οχι απο τον ιδιο. Κι ομως, δεν αισθανεται ικανοποιηση απο την τροπη που πηρε η ζωη του αντιπαλου του...

 Φαινεται οτι η εκδικηση και η ασκηση βιας ως μεσο ζυγοσταθμισης αδικιων ειναι ενα ειδος "κοινού τόπου", οχι μονο για τους πολιτισμους της Εγγυς Ανατολης, αλλα και για το συνολο του αρχαιου κοσμου: Ας θυμηθουμε τους νομους του Χαμμουραμπι και του Δρακοντα, τον Μωσαικο νομο - που σε γενικες γραμμες, πρεσβευουν το δογμα "οφθαλμόν αντί οφθαλμού". Ας θυμηθουμε τι γραφει ο Ηροδοτος για τα αιτια των Μηδικών Πολέμων - οι οποιοι ξεκινουν απο τον Τρωικο πολεμο, ο οποιος με την σειρα του προηλθε επειδη οι μεν και οι δε στις εκατερωθεν οχθες του Αιγαιου επεδιωνταν στις αρπαγες γυναικων και περιουσιων αλληλων. Ας θυμηθουμε τις πράξεις της Μηδειας και της Ηλεκτρας στα εργα των Αθηναιων τραγικων ποιητων - πραξεις εκδικησης πληγωμενων καρδιων...

 Αυτη ηταν η νοοτροπια που επικρατουσε εδω και πολλους αιωνες στον αρχαιο κοσμο - μεχρι και τα μεσα προς τελη περιπου της κυριαρχιας του αυτοκρατορος Τιβεριου στην Ρωμη, οποτε και εμφανιζεται ενας μαραγκος απο την Ναζαρετ και κυρηττει τα "αγαπάτε αλλήλους", "αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν" και τα παρομοια μεταξυ αλλων. Και με αυτον τον τροπο ανατρεπει το μεχρι τοτε καθιερωμενο status quo βιας και εκδικησης των αρχαιων πολιτισμων. Η αγαπη και η συγχωρεση καταργουν την εκδικηση. Καταργουν την βια. Καταργουν τους πολεμους. Αυτα ολα - οπως η μετα θανατον ζωη και η απαξιωση του υλικου πλουτου - ησαν πρωτοφανη και πρωτοποριακα για τα τοτε δεδομενα. Μοιραια δυσερμηνευτηκαν ή δεν εγιναν κατανοητα. Με τα γνωστα αποτελεσματα...

 Διοτι ακομα κι αν ο χριστιανισμος ως θρησκεια επικρατησε, οι πολεμοι, οι πραξεις εκδικησης, τα μιση και η βια δεν εχουν εκλειψει απο τον κοσμο. Δια του κυρηγματος του, ο Ιησους θελησε να θεσπισει την "Καινή Διαθήκη" μεταξυ Θεου και ανθρωπου. H "Παλαιά Διαθήκη" ειχε ηδη παλιωσει - στις 10 εντολες οι πρωτες 4 κανονιζουν τις σχεσεις μεταξυ Θεου και ανθρωπου (π.χ. ο ανθρωπος οφειλει να αναγνωρισει οτι υπαρχει μονο Ενας Θεος και μονον Αυτον θα λατρευει. Δεν θα προσκυναει ειδωλα και μια μερα της εβδομαδας θα την αφιερωνει στην λατρεια του Ενος Θεου) με εναν τροπο που μαρτυραει, οτι ο αυτος ο Ενας Θεος ειχε αγχος και φοβο μην και εγκαταλειφθει. Η Νεα Διαθηκη προχωραει βηματα παραπερα. Ασχολειται και με τις σχεσεις μεταξυ των ανθρωπων. Διαφοροι λογοι και αιτιες συνετελεσαν ωστε σημερα λιγοι να ακολουθουν το κυρηγμα αγαπης του Ιησου. 

 Ακομα και ο γραφων, που δεν μπορει να θεωρησει τον εαυτο του ως τον απολυτο χριστιανο, εχει σκεφτει αν ωφελει η εκδικηση εκείνων, οι οποιοι τον αδικησαν. Μηπως και θα γινει καλυτερη η ζωη του; Το κακο που εγινε, εγινε. Το γυαλι εσπασε, δεν ραγισε απλα, και δεν ξανακολλαει. Το θα βγαλει;

 Οι οπαδοι του ο"φθαλμόν αντί οφθαλμού" αρεσκονται να λενε οτι η εκδικηση ειναι ενα (νοστιμο) πιατο που τρωγεται κρυο. Ο γραφων ομως σκεπτεται, οτι μαλλον ειναι καλυτερο να μην δοκιμασει ποτε απο αυτο το πιατο...

 Υπο αυτες τις σκεψεις, ευχεται σε ολους τους Ορθοδοξους Χριστιανους (οι Καθολικοι και οι Προτεσταντες, οπως και οι Εβραιοι, γιορτασαν το Πασχα τους την περασμενη εβδομαδα) Καλο Πασχα και Καλη Ανασταση! Αγαπατε αλληλους, οχι βια, μισος και εκδικηση!