Μια ημέρα πριν την Κοίμηση της Θεοτόκου και την γιορτή του Δεκαπενταύγουστου συνέβει να "φύγει" ο διαπρεπής καθηγητής κλασικής αρχαιολογίας Volker Michael Strocka (εικ.). Παντρεμένος, πατέρας 3 παιδιών, καθολικός το θρήσκευμα, ο σεβάσμιος καθηγητής, αρχι-διευθυντής στο κεντρικό παράρτημα της αρχαιολογικής σχολής του Βερολίνου μεταξύ 1975-1981 και 1ος διευθυντής του τμήματος κλασικής αρχαιολογίας του παν/μιου Φράϊμπουργκ μεταξύ 1981-1985, αυθεντία στις ρωμαϊκές τοιχογραφίες, την οικιστική αρχιτεκτονική και την γλυπτική από την ελληνική κλασική και ελληνιστική, μέχρι και την ρωμαϊκή αυτοκρατορική εποχή, ο Strocka απεβίωσε πλήρης ημερών στα 84 του έτη.
Ο Strocka, γιος ιατρού, γεννήθηκε και ξεκίνησε τις σπουδές του στην αρχαιολογία, την ιστορία της τέχνης και λοιπές αρχαιογνωστικές επιστήμες στην Φρανκφούρτη. Τις σπουδές του τις συνέχισε με υποτροφίες (μεταξύ άλλων και από την καθολική εκκλησία) σε Μόναχο, Βασιλεία, Παρίσι και Φράϊμπουργκ. Στο τελευταίο εκπόνισε την διατριβή του υπό τον Schuchhardt. Μετά το 1965, οπότε και ολοκλήρωσε την διατριβή του, ο Strocka μετέβει στο Μπόχουμ, στο οποίο εκπόνισε την υφηγεσία του υπό τον Bernhard Andreae, μέγα ειδήμονα επί των ρωμαϊκών αρχαιοτήτων. Συνδέθηκε με στενή φιλία με τον Andreae, όπως επίσης και με τον Paul Zanker, μια ακόμα αυθεντία στα ρωμαϊκά με έδρα το Μόναχο. Μεταξύ 1973-1974, πριν μεταβεί στο Βερολίνο, ο Strocka δίδαξε κλασική αρχαιολογία στα παν/μια Μπόχουμ και Γοττίγγης. Στο ενδιάμεσο (ακαδ. έτος 1968/1969) έλαβε την υποτροφία του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, με την οποία ταξίδεψε στις χώρες της Μεσογείου.
Ο Strocka ενδιαφέρθηκε σε ερευνητικό πεδίο για την ρωμαϊκή αρχαιολογία. Μεταξύ 1967-1978 συμμετείχε στις ανασκαφές των Αυστριακών στην Έφεσο και δημοσίευσε τις τοιχογραφίες των οικιών της. Μεταξύ 1975-1995 διύθυνε ανασκαφές στην Πομπηία και ασχολήθηκε με τα τέσσερα εικονογραφικά στυλ της πόλης αυτής, τα οποία έχουν διατηρηθεί στις οικίες της μετά την ηφαιστειακή έκρηξη του 79 μ.Χ. Από την θέση του διευθυντή της σχολής του Φράϊμπουργκ, ο Strocka στήριξε ενεργά τους 2 διδακτορικούς φοιτητές του Rainer Stutz &´ Christian Leschke, οι οποίοι -ενθουσιασμένοι από μια εκπαιδευτική τους επίσκεψη στην Τυνησία στις αρχές της δεκαετίας του 1990 - αλλάξαν τα θέματα των διατριβών τους και επιχειρήσαν να δημιουργήσουν ενα ανασκαπτικό/ερευνητικό πρόγραμμα στην πόλη Thugga (Dougga)! Το πρόγραμμα αυτό ξεκίνησε στα 1996 και διήρκεσε μέχρι το 2000. Ανασκαφές έλαβαν χώρα στην αγορά της αρχαίας ρωμαϊκής πόλης, στις οικίες και εν μέρει στο νεκροταφείο, στα βόρεια του κέντρου της πόλης. Μεταξύ 2002 και 2008, ο Strocka υποστήριξε τις ανασκαφές ενος άλλου φοιτητή του, του Musa Kadioglou, στην αρχαία ελληνική πόλη Νύσα παρά τω Μαίανδρο, η οποία είχε πρωτανασκαφθεί από Έλληνες αρχαιολόγους και αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού κατά την Μκρασιατική εκστρατεία του 1919-1922.
Ο Strocka, άνθρωπος περισσότερο των πράξεων και λιγότερο των λόγων, δεν ξεκινούσε κάτι, εαν δεν ήταν βέβαιος οτι θα το ολοκληρώσει. Τις έρευνες του σε Έφεσο, Πομπηία, Thugga, Νύσα, τις δημοσίευσε επαρκώς και με υποδειγματικό τρόπο. Το αρχαιολογικό ινστιτούτο του Φράϊμπουργκ άνθισε επί την διεύθυνσή του: βιβλιοθήκη και γραφεία μεταφέρονται τον χειμώνα του 1998 από τον μικρό, στριμωγμένο χώρο του Kollegiengebäude III (KG III) στον
τεράστιο, άνετο 4ο όροφο του κτηρίου Panzerkreuzer am Pfannenbergplatz. Η αρχαιολογική συλλογή του ινστιτούτου, η οποία περιλάμβανε γνήσια, αλλά και γύψινα αντίγραφα γνωστών έργων τέχνης, και στεγαζόταν στο ισόγειο της παν/κης βιβλιοθήκης της πόλης, μεταφέρθηκε στα 2011 στο "Herderbau" (το κτήριο των εκδόσεων Herder), περί τα 700 μ. απόσταση από το ινστιτούτο. Οι εργασίες για αυτό είχαν ξεκινήσει επί Strocka.
Κατά την περίοδο ηγεσίας του Strocka στο Φράϊμπουργκ, διάφοροι αρχαιολόγοι περάσαν, οι οποίοι αργότερα διέπρεψαν οι ίδιοι ως διευθυντές: Matthias Steinhart (Würzburg), Stefan Ritter (Munich), Detlef Wannagat (Rostock). Και φυσικά αρκετοί φοιτητές του, οι οποίοι κάνανε καριέρα στον κλάδο.
Βέβαια δεν ήσαν όλα ρόδινα. Ο Strocka δεν χάριζε κάστανα. Ήταν σκληρός, αυστηρός, αυταρχικός, αποζητούσε κατά κάποιον τρόπο την αναγνώριση και τον θαυμασμό, για να υποδυθεί εκ των υστέρων τον ταπεινό. Υπήρξε ωστόσο δίκαιος και γαλαντόμος, γενναιόδωρος σε επαίνους, διπλωματικός, πατριώτης, υποστηρικτής της ορθής χρήσης της γερμανικής γλώσσας. Ως αυστηρός καθολικός ήταν συντηρητικός ("παλαιών αρχών") και τηρούσε τις αντίστοιχες παραδοσιακές αρχές και αξίες στην ζωή του. Δεν ήταν πότης, δεν ήταν καπνιστής και ξενύχτης, όπως ο συνάδελφός του και συνδιευθυντής Hiesel, ο οποίος απεβίωσε την περασμένη χρονιά. Υπήρξε ο αδιαπραγμάτευτος εκπρόσωπος της παλιάς καλής σχολής της παραδοσιακής κλασικής αρχαιολογίας, η οποία συνδύαζε την μεθοδολογία της περιγραφής του αντικειμένου ως προς την εξαγωγή συμπερασμάτων για την χρονολόγησή της με την χρήση γραπτών πηγών (αρχαία ελληνικά, λατινικά). Πάντα καλοντυμένος, με τα κοστούμια και τις γραβάτες του, με τα τσόχινα σακάκια, τα κοτλέ παντελόνια, τα μάλλινα γιλέκα και τα αμάνικα πουλοβεράκια με τριγωνική λαιμόκοψη.
O Strocka, όπως βλέπει κανείς και στην ανωτέρω φωτογραφία, θυμίζει εμφανισιακά τον Δαρβίνο ως μεσήλικα, πολύ περισσότερο όμως τον στερεοτυπικό γερμανό καθηγητή Σούλτζε, έτσι όπως αυτός περιγράφεται στο μυθιστόρημα του Ιουλίου Βέρν "τα εκατομμύρια της Μπεγκούμ". Το δίκαιο του χαρακτήρος του και το ήθος του θεωρούνται από τον Τάλα αδιαπραγμάτευτα και, εαν υπάρχει κάτι, για το οποίο ο γράφων εδώ μετανιώνει, αυτό είναι, που δεν μίλησε ιδιαιτέρως στον διευθυντή του αρχ. ινστ. του Φράϊμπουργκ για το ποιόν, τα έργα και τις ημέρες του χυδαίου αμοραλιστή, γλείφτη και συκοφάντη συμπατριώτη του. Μπορεί και να γινόταν κάτι. Άκουσε δυστυχώς άλλους που δεν ήξεραν. Δεν ακολούθησε το ένστικτό του. Και έτσι ο Strocka εγκατέλειψε τον (μάταιο; ετούτο) κόσμο χωρίς να γνωρίζει λεπτομέρειες. Κρίμα. Από την άλλη, ο σεβάσμιος διευθυντής δεν ασχολούνταν με τα προσωπικά άλλων. Δυστυχώς άφησε κάποια άτομα ανεξέλεγκτα και κάναν οτι θέλαν στο ινστιτούτο. Μέγα σφάλμα...
