ΜΙΚΡΟΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ.

Γιορτες σημερα στην Γερμανια! Εχουν την επετειο των 60 χρονων απο την ιδρυση της Bundesrepublik Deutschland. Συναμα αποφασιζουν σημερα για την εκλογη νεου Προεδρου της Γερμανικης Δημοκρατιας.

Τι περασε κι αυτος ο λαος...Το τελος του Β Παγκοσμιου Πολεμου βρηκε την Γερμανια κατεστραμενη. Σημαντικες ιστορικες πολεις οπως η Δρεσδη και το Βερολινο βομβαρδιστηκαν ολοσχερως. Κι ολα αυτα γιατι; Γιατι εμπιστευτηκαν εναν μικροσωμο τυπακο με κουτσουρεμενο μουστακι απο την Αυστρια που τους ελεγε παραμυθια περι ανωτεροτητος τους απο αλλους λαους και τους πιεζε να ξεπλυνουν την ταπεινωτικη τους ηττα στον Α Παγκοσμιο με το να παρουν τα οπλα και να κυρηξουν πολεμο εναντιον ολων. Που κατηγορουσε διαρκως τους αλλους (Εβραιους, Αμερικανους, Ρομα κ.α.) για την οικονομικη κριση του Μεσοπολεμου και τα προβληματα της γερμανικης κοινωνιας, αλλα και για την επιλογη της Γερμανιας να ακολουθησει επιθετικη σταση.

Παραβλεπω το ερωτημα του τι θα συνεβαινε, εαν ο δεκανεας Αδολφος γινοταν δεκτος απο την Ακαδημια Καλων Τεχνων της Βιεννης και ποια θα ηταν η πορεια του στην περιπτωση αυτη, καθως δε και η εξελιξη του Εργατικου Κομματος της Γερμανιας χωρις αυτον στους κολπους του. Πιστευω οτι οι προσωπικοτητες παιζουν σημαντικο ρολο στα ιστορικα γεγονοτα, καθοτι αυτες με τις αποφασεις τους κατευθυνουν τις μοιρες των λαων. Ανασταλτικος παραγοντας σε αυτο ειναι οι θεσεις τριτων - συμβουλων, υπηκοων, θαυμαστων, ψηφοφορων. Στις δικες τους αποφασεις οφειλεται το ποιος θα ανελθει στην εξουσια και ποιος θα καταποντιστει στον Ταρταρο της ληθης. Επιλεγω ακολουθως δυο παραδειγματα απο την προσωπικη μου εμπειρια για να γινει το σχημα αυτο κατανοητο:

Στις αρχες της δεκαετιας του 1990, εν μεσω εφηβειας, μετακομισα με την οικογενεια μου σε καινουργια γειτονια. Αυτο αυτοματως σημαινε, οτι αλλαζα και σχολειο. Οι επαφες με τους παλιους συμμαθητες και φιλους αραιωσαν, κυριως λογω ελλειψης χρονου, αλλα και αποστασεων. Στην καινουργια ταξη πηγα στην Β Λυκειου, οταν οι παρεες ειχαν ηδη διαμορφωθει και οι νεοι βλεπονταν, οπως ειναι φυσικο, με καχυποψια. Οι συγκρουσεις δεν αργησαν να ερθουν σε ενα περιβαλλον στο οποιο καθηγητες παρεδιδαν επιπλεον ιδιαιτερα στους πιο αδυναμους μαθητες, αφου πρωτα τους υπεβαλλαν σε ατυπο ψυχολογικο πολεμο για να τους αποσπασουν αυτο ακριβως το οφελος, ενω καποιοι αλλοι μαθητες κυκλοφορουσαν με τσιγαρο στα χειλη στο προαυλιο και απειλουσαν οσους καθηγητες τους εκαναν παρατηρηση γιατι δεν ειναι στην ταξη εν ωρα μαθηματος. Δεν ελειπαν και οι περιπτωσεις, κατα τις οποιες μαθητες χτυπιοντουσαν μεταξυ τους μονο και μονο γιατι ο ενας υποστηριζε διαφορετικη ομαδα απο τον αλλον.

Σε αυτο το περιβαλλον που θυμιζε περισσοτερο πρωτογονη κοινωνια, ο αναμφισβητητος τσαμπουκαλης και ατυπος αρχηγος της ταξης μου ηταν ο Αντωνακης. Αναμφιβολα ηταν αριστος σε ολα τα αθληματα και καποιες κοπελες ευρισκαν τον μελαχροινο νεαρο με το θρασυ υφος γοητευτικο. Καθε μερα ο Αντωνακης ερχοταν με διαφορετικα ρουχα, ποτε με το περφεκτο του μπουφαν, ποτε με το φλαιτ του, με τα πουκαμισακια του, τα μπλουζακια του και τα τζινακια του. Με τοση επιδειξη γκαρνταρομπας που μας εκανε, υπηρχαν καποιοι που λεγαν οτι προερχονταν απο ευπορη οικογενεια. Ο μπαμπας, λεγανε, ειχε βιοτεχνια. Ο νεαρος δηλαδη την ειχε στρωμενη την δουλεια. Για αυτο και τα ειχε ολα και ολους γραμμενους, δεν σεβοταν κανεναν και εκανε οτι του κατεβαινε.

Ο Αντωνακης υπερειχε απο εμενα σωματικα. Μια συμπλοκη μαζι του δεν με συνεφερε, μιας που σιγουρα δεν θα ηταν και καθαρη. Ειχε ηδη σχηματισει μια μικρη κλικα οπαδων, καποιοι απο τους οποιους μαλλον φανταζονταν οτι ειναι οι κολλητοι του. Μεγα σφαλμα βεβαια, διοτι τετοια ατομα δεν θελουν φιλους, θελουν απλως και μονο οπαδους. Ενας τετοιος μου εδωσε καποτε την αφορμη για καυγα. Πηγαινε γυρευοντας και τελικα εφαγε ενα αριστερο κροσε - μονο που δεν ηταν αρκετα δυνατο για να τον ξαπλωσει κανονικα. Φυσικα τα υπολοιπα τσιρακια και ο μεγας αρχηγος τους εσπευσαν να διαλυσουν τον καυγα με το που ειδαν να γυριζει προσωρινα ο καυγας προς οφελος μου. Στην αντιθετη φυσικα περιπτωση, θα μαζευονταν τριγυρω κανοντας καζουρα. Αυτη ακριβως ειναι η δουλεια του οπαδου, να τρεχει πισω απο τον αρχηγο σα σκυλι, πιστευοντας οτι ειναι αξιολογο μελος της κλικας, και να τον υποστηριζει στους ψευτοτσαμπουκαδες του. Υπηρχαν δε καποιοι, οι οποιοι ειχαν πουλησει την αξιοπρεπεια τους και υπεμεναν τα καψωνια του αρχηγου, προκειμενου να συμμετεχουν στην ουτοπιστικη κλικα του. Και φυσικα οι τριτοι, που εβλεπαν, ακουγαν, γνωριζαν, αλλα δεν αντιδρουσαν. Φοβοντουσαν, δεν ηθελαν να μπλεξουν.

Υπο αυτες τις συνθηκες, και αφου περιθωριοποιηθηκα πριν καλα καλα εγκλιματιστω στο νεο σχολειο, δεν μου εμενε τιποτε αλλο απο το να καθομαι μονος στο τελευταιο θρανιο, περιμενοντας να τελειωσω το Λυκειο και να παρω το Απολυτηριο. Πιστευα δε, οτι στο Παν/μιο, στη Σχολη της ειδικοτητας μου, θα εβρισκα σιγουρα ανθρωπους με τα ιδια με μενα ενδιαφεροντα. Πιστευα οτι θα γνωριζα τον σεβασμο και την καταξιωση των γυρω μου μεσω του χαρακτηρα και της δουλειας μου...

Η σχολη μου ηταν μικρη. Την ειδικοτητα αυτη αλλωστε δεν την ακολουθουσαν και πολλοι. 20 με 30 ατομα το πολυ να εβλεπες τακτικα. Με το που πατησα εκει, αρχισαν οι πρωτες γνωριμιες να μου λενε για καποιον Παντελακη, που ειναι ο προεδρος του πενταμελους της σχολης, ο εμπειρος, που εχει κανει το ενα και το αλλο κτλ. Μολις τον γνωρισα, καταλαβα οτι ισχυει οντως η παροιμια "οπου ακους για πολλα κερασια, κρατα και μικρο καλαθι". Επροκειτο για εναν παχυσαρκο τυπο, λιγο πιο κοντο απο μενα, μαυριδερο με μουσι. Ειχε διαφορα προβληματα υγειας, τα οποια προερχονταν απο την χρονια καταχρηση αλκοολ και το καπνισμα. Αντιθετα με τον αθληταρα Αντωνακη, ο Παντελακης λαχανιαζε με το που ανεβαινε πεντε σκαλοπατια. Μπορουσε να πιει καμια δεκαρια μπουκαλια μπυρας και να κανει πεντε πακετα τσιγαρα στην καθισια του. Επισης καταναλωνε συχνοτατα μεγαλες ποσοτητες κοκκινου κρεατος και αλλαντικων. Μου ηταν ακομη δυσκολο να καταλαβω τι ελεγε, γιατι ειχε προχωρημενο προβλημα ψευδισμου.

Η πρωτη μου εντυπωση απο αυτο το ατομο ηταν στην παλια βιβλιοθηκη της ειδικοτητας μου (μετα απο ενα χρονο μετακομισε σε καινουργιο κτηριο). Ο κυριος Παντελακης, φερελπις διδακτορικος στο τμημα μας απο το 1994, ειχε ενωσει δυο τραπεζια μαζι, διπλα σε εαν απο τα μεγαλα συρομενα παραθυρα. Στην ακρη ειχε βαλει καμια τριανταρια βιβλια, ετσι για εφφε προς τα μικρα εξαμηνα, ωστε να φαινεται ποσο μελετηρος ειναι. Ενα τασακι γεματο γοπες και αναριθμητα πλαστικα κυπελλακια του καφε απο αυτοματο μηχανημα συμπληρωναν την διακοσμηση του...γραφειου του. Καποια στιγμη, ο μεγας Παντελακης μπαινει μεσα στην βιβλιοθηκη βηχοντας και κρατωντας ενα ακομα κυπελλακι με καφε. Παει στο γραφειο του, κοιταει το ανοιχτο βιβλιο που ειχε μπροστα και γυριζει σελιδα. Κατοπιν βγαινει παλι εξω. Αυτο το...τελετουργικο επαναληφθηκε καμποσες φορες ακομη.

Τουτος εδω παντως φροντισε απο την αρχη να μου ξεκαθαρισει τι παιζεται: Ειναι ο αδιαφιλονικητος αρχηγος του σεμιναριου και δεν σηκωνει μυγα στο σπαθι του. Απο την πλευρα μου, φυσικα και δεν ειχα καμια ορεξη να εχω παρτιδες με εναν τετοιον, οχι μονο επειδη βρωμοκοπουσε τσιγαριλα και μπυριλα. Οτι μου ειχαν πει ομως για αυτον, δεν ισχυε καθολου! Ουτε ιδιαιτερα εφυης ηταν, ουτε κανας γοης, ουτε καν καλος ανθρωπος. Δεν καταλαβαινα τι του ευρισκαν ολοι οι αλλοι και τον ειχαν αναγορευσει σε divus imperator. Και δεν δεχονταν διαφορετικη αποψη! Εκει να επιμενουν με τον Παντελακη τον μεγα, τον ετσι, τον χαι, τον ουαου κτλ!

Σταδιακα αισθανομουν, οτι κατι δεν πηγαινε καλα εκει μεσα. Αισθανομουν μια κρυαδα, μια αρνητικη ενεργεια απο τους συμφοιτητες μου. Καποια στιγμη, μετα απο τρια χρονια στο σεμιναριο, εγινε μια παρεξηγηση με αφορμη καποιες ξεναγησεις στο μουσειο της σχολης και αποκαλυφθηκε το σκηνικο: Ο μεγας Παντελακης, οχι μονο δεν ασχολουνταν μαζι μου ολα αυτα τα χρονια, οπως δηθεν ηθελε να δωσει την εντυπωση, αλλα με κατασυκοφαντουσε και με χλευαζε, οχι μονο μπροστα στους συμφοιτητες μου, αλλα και ενωπιον των καθηγητων μας, οι οποιοι φυσικα και δεν με γνωριζαν προσωπικα! Ετσι εξηγουνταν κατα καποιον τροπο η ψυχρη αντιμετωπιση που ειχα απο τους συμφοιτητες μου ολον αυτον τον καιρο. Ειχα φτασει σε μια κατασταση που δεν ηξερα τι να κανω. Ο τυπος εκανε τοση φασαρια για μερικες ξεναγησεις, ενω επιτρεπτο ηταν μονο να γινονται αυτες εναλλαξ απο διαφορετικα ατομα. Και ειχε το θρασος μετα, αου του "την ειπα" για αυτο το θεμα, να ερχεται σε παρτυ κοινων μας γνωστων, να με βριζει, επειδη ταχα μου του αμφισβητησα τα πρωτεια και να συκοφαντει σε εμενα καθηγητες μας, οτι ειναι ταχα εναντιον μου.

Τα καλυτερα ομως επονται: Ο επιτηρητης του, που τον εχει βοηθησει πολυ ως τοτε και του ειχε βρει και δουλεια, με απεπεμψε, γιατι δεν ηθελε να συζητησει για το θεμα. Ενας αλλος καθηγητης μου ειπε να μην τον παιρνω στα σοβαρα, γιατι ηταν μαλλον μεθυσμενος οταν τα ελεγε αυτα. Ενας τριτος μου συνεστησε να μην απευθυνθω στον διευθυντη του σεμιναριου, μιας και δεν ειναι αυτος ο επιτηρητης. Κατι τετοιο θα προκαλουσε ενταση στις σχεσεις μεταξυ διευθυντη και επιτηρητη. Οι φοιτητες που ησαν μελη του νεου προεδρειου ομοιως δεν ηθελαν να ανακατευτουν. Φοβοντουσαν. Καποιοι αλλοι ελληνες, φοιτητες της νομικης, μου ειπαν οτι δεν εχει νοημα να κανω μυνηση, οπως σκεφτομουν, γιατι κοστιζει πολλα. Και τα λεφτα μου δεν εφταναν. Ενας απο αυτους μου ειπε μαλιστα να μην ασχολουμαι με τον Παντελακη γιατι ειναι "παπουλης". Χασιμο χρονου για μενα. Το πολυ πολυ να του στειλω ενα μειλ, να του εξηγω οτι φερθηκε ασχημα και να του προτεινω να ζητησει συγγνωμη.

Φυσικα και δεν μου ζητησε συγγνωμη! Υπαρχουν καποιοι ανθρωποι, οι οποιοι το θεωρουν υποτιμητικο να ζητησουν συγγνωμη σε αυτους που αδικησαν. Απο την αλλη πλευρα, καποιοι θεωρουν ως ανωριμη την σταση του αδικημενου να απαιτει συγγνωμη. Αυτο που καταλαβα ομως, ειναι οτι ολοι οι δρομοι μου ησαν μπλοκαρισμενοι, εαν ηθελα να κανω κατι. Σκονταφτα παντα πανω στην ασυννενοησια των αλλων που δεν ηθελαν να αλλαξει τιποτε. Νομιζαν οτι αυτο ειναι και τελειωσε. Και απο εκει και περα μπορουμε να συνεχισουμε τις ζωες μας οπως και πρωτα. Αντιθετα επισης απο το Λυκειο, δεν γινοταν να πιστουμε στα χερια, οχι μονο επειδη παλι θα επενεβαιναν καποιοι υπερ του αλλου. Αλλα στο παν/μιο κυριαρχει ο ψυχολογικος πολεμος, το mobbing, πολυ περισσοτερο απο οτι στο Λυκειο. Και τα προβληματα, δυστυχως η´ ευτυχως, δεν λυνονται με γροθιες.

Το πιο ωραιο της ιστοριας αυτης ομως ειναι, οτι λιγα χρονια μετα, ο Παντελακης εγκατελειψε την πολη για επαγγελματικους λογους. Τοτε αυτοι οι οποιοι ησαν υπερ του βρηκαν απο το καβουκι τους και αρχισαν να τον κακολογουν. Οσο ηταν ο Παντελακης παρων, ολα μελι γαλα και ροδινα. Μετα ανακαλυψαν ποσο κενο και ανηθικο ηταν αυτο το ατομο.

Μεσω των παραδειγματων που παρεθεσα, πιστευω οτι ειναι πλεον πιο διαυγες, το πως επηλθε η ανεληξη και η παραμονη στην εξουσια του Αδολφου Χιτλερ, ακομη κι οταν ο Β Παγκοσμιος ειχε πλεον αλλαξει ροτα και επνεε εναντιον του Αξονα: Οφειλεται στην οκνηροτητα και την νωθροτητα τριτων, οι οποιες δημιουργουν κενα εξουσιας. Αυτα τα κενα τα καπηλευονται τυποι σαν τον Χιτλερ για τους σκοπους τους. Ας εχουμε αυτα τα παραδειγματα ολοι υποψιν μας τωρα, δυο μολις εβδομαδες πριν απο τις ευρωεκλογες της 7ης Ιουνιου. Αντωνακηδες και Παντελακηδες υπαρχουν παντου. Πρεπει να τους απομονωσουμε, εαν θελουμε να εχουμε θετικα αποτελεσματα. Η ουδετεροτητα και η εσκεμμενη αρνηση καποιων να δουν πισω απο το παραπετασμα δεν ειναι παντα θετικη. Η παθητικη σταση δεν οφελει παντα. Πρεπει να αντιδρουμε στην αδικια και το λαθος! Θυμηθητε την σκηνη απο την ταινια Kingpin των αδελφων Farrelli: Ο αγαθος πρωταγωνιστης που υποδυεται ο Γουντι Χαρελσον παρασυρεται απο τον αντιπαλο του σε παιχνιδι μποουλινγκ κακοφημου μπαρ. Οι συμμετεχοντες δεν αποδεχονται το οτι κερδισε την παρτιδα καθαρα και τιμια και του κοβουν το χερι! Χρονια μετα, ο πρωταγωνιστης εχει καταντησει ρακος και οι εγκληματιες τριγυρνουν ατιμωρητοι! Γιατι θα πρεπει αυτο να γινει κανονας;

Στις επερχομενες ευρωεκλογες ψηφιζουμε προσωπα που ανηκουν σε κομματα. Ας το κανουμε με καθαρο μυαλο και καρδια. Και με μεγαλη προσοχη, εφοσον δεν ξερουμε ποιοι απο τους υποψηφιους ειναι Αντωνακηδες και Παντελακηδες. Αλλα, ας κανουμε τουλαχιστον κατι! Ας παρουμε την κατασταση στα χερια μας και μην αφηνουμε να μας εκμεταλλευονται επιτηδειοι. Θελουμε μειωση φορων και αυξηση μισθων και συνταξεων; Θελουμε μονιμη δουλεια και οχι να ζουμε υπο τον φοβο της ληξης της συμβασης και της ανεργιας; Θελουμε δικαιοτερο και ανθρωπιστικο εκπαιδευτικο συστημα; Θελουμε καταργηση της αχρηστης υποχρεωτικης στρατιωτικης θητειας; Τοτε πρεπει εμεις οι ιδιοι συσπειρωμενοι να αγωνιστουμε για τα δικαιωματα μας. Μην εναποθετουμε τις ελπιδες μας σε τριτους που δεν ενδιαφερονται. Και μην επιτρεψουμε σε ατομα τυπου Αντωνακη και Παντελακη να μας κατσουν στο σβερκο και εξελιχθουν σε δικτατορισκους.