Καποτε θα ερθει η μερα που θα του την δωσει. Θα τα βροντηξει ολα κατω. Θα εγκαταλειψει τους παντες και τα παντα. Θα κοψει λογαριασμους, τηλεφωνα, μαιηλς και θα εξαφανιστει απο τις μεγαλες και πολεις και τα πολυβουα πληθη τους. Θα παει σε κανενα κτημα σε απομακρυσμενο χωριο, και θα μεινει σε καποιο καλυβι (σαν κι αυτο της φωτογραφιας) μακρια απο ανθρωπους, οι οποιοι ετσι κι αλλιως ποτε δεν τον θελανε κοντα τους. Καλυτερα με τετραποδα (σκυλους, κατσικια, γατες) για παρεα. Και απο διποδα, κοτες και κοκορια. Τα ζωα δεν συκοφαντουν. Δεν κανουν λαδιες και λαμογιες. Δεν μαχαιρωνουν πισωπλατα. Δεν ειναι αγνωμονες. Οπως τα ανθρωπινα διποδα.
Λιγοι απο τους ανθρωπους ειναι ενταξει. Καποιοι απο αυτους ειναι απλοι, λιγομιλητοι και αγνοι. Οπως οι βοσκοι. Περνουν σχεδον ολη τους τη ζωη στη φυση. Δεν εχουν πολλα παρε δωσε με αλλους, παρα μονο με τα ζωα που φροντιζουν. Ισως να ειναι και χαραγμενη στο γονιδιο του αυτη η νοοτροπια (για οσους πιστευουν σε αυτου του ειδους την DNA-κη κληρονομια), μιας και οι προγονοι του ησαν αγροτες, γεωργοι και κτηνοτροφοι. Μην φανταστει κανεις ατελειωτες εκτασεις και μεγαλα κοπαδια: Ο κυρ Γιαννης π.χ. σε χωριο γεννηθηκε και μεγαλωσε. Η οικογενεια του ηταν πολυτεκνη και φτωχη. Εκανε απο παιδι θεληματα και για αλλους - εβοσκε τα ζωα τους. Παρα τις κακουχιες και την φτωχεια, οι καλυτερες αναμνησεις του ειναι απο εκεινες τις εποχες. Χαλαλι οι κακοκαιριες και το ξυπνημα πριν την ανατολη - ο κυρ Γιαννης ακομα νοσταλγει εκεινες τις εποχες που ηταν στην φυση και εβοσκε τα αιγοπροβατα. Που ατενιζε τον γαλαζιο ουρανο. Που μυριζε το φρεσκοβρεγμενο χωμα και τα λουλουδια της ανοιξης. Που εβλεπε τις δροσοσταλιδες να αιωρουνται απο τις φυλλωσιες των δεντρων και των θαμνων. Που η μουσικη που ακουγε ηταν τα βελασματα των αιγοπροβατων και τα κελαιδισματα των πουλιων. Ετσι μεγαλωσε, ετσι εμαθε.
Και εκανε και αρκετα λαθη στη διαδρομη. Και μαλλον κι αυτα περασαν στο γονιδιο και κληροδοτηθηκαν στην επομενη γενεα: Οντας ο μικροτερος απο 3 γιους, ο κυρ Γιαννης περασε πολυ χρονο με την μανα και τις 3 αδελφες του. Μεγαλωσε, ανδρωθηκε, παντρευτηκε, εκανε δικη του οικογενεια και δουλεια - αλλα οταν του ελεγαν, τα αφηνε ολα και αυτος μονο ετρεχε να βοηθησει τους αλλους. Ετσι, ενω κάποιοι απο το ξεκινημα των ΄80ς οργωναν τα νησια και τις θαλασσες τα καλοκαιρια, ο κυρ Γιαννης εφτιαχνε καλυβια (δηθεν παραθεριστικες κατοικιες, οπως της εικ.) σε κατι ξεροχωραφα που ειχε κληρονομησει - και που τελικα εμπαιναν αλλοι μεσα. Οταν δεν δουλευε στο μαγαζι του, εριχνε μπετα σε πολυκατοικιες του Μεταξουργειου - τις οποιες επισης αλλοι τις ενστερνιστικαν. Δεν αμοιφθηκε ποτε για τον κοπο του και την εξτρα δουλεια που εβαλε εις βαρος της υγειας του, του ελευθερου χρονου και της οικογενειας του. Τους καρπους που εθρεψε, άλλοι τους απολαυσαν. Και οταν σε εχουν πιασει κοροιδο, χρειαζεσαι λιγο χρονο μεχρι να το καταλαβεις. Ο κυρ Γιαννης πηρε πολλα μαθηματα απο την ζωη. Απο καποια, εμαθε κατι. Απο αλλα, οχι. Αλλα αυτο συμβαινει σε ολους.
Ετσι και ο γραφων. κληρονόμησε την απλοικοτητα, την αγνοτητα, την αφελια. Παντα πρόθυμος να βοηθησει αυτον που τον χρειαζοταν. Ουκ ολιγες φορες την εχει πατησει, διοτι "ουδείς αχαριστότερος εκ του ευεργεντηθέντος". Δυστυχως ομως βλεπει, οτι οι αχαριστοι και τα λαμογια πολλαπλασιαζονται. Και δεν εχει καμια ορεξη να ειναι το κοροιδο και ο αναλώσιμος της κοινωνιας. Οποτε καλυτερα μακρια και αγαπημενοι. Οχι οτι δεν του αρεσουν καποια πραγματα στις πολεις, οπως π.χ. οι περιπλανησεις στα βιβλιοπωλεια. Αλλα ο κοσμος, η κοινωνια, δειχνει να μην τον σηκωνει (τα εχει αναφερει και παλιοτερα ολα αυτα). Τι μενει επομενως; Η αποσυρση. Σε καλυβα σε απομακρυσμενο χωριο, παρεα με τετραποδα. Ας τελειωσει την ζωη του οπως την ξεκινησε ο κυρ Γιαννης: Στη φυση, μακρυα απο αχαριστα λαμογια.
