The ´50s: Hollywood´s Golden Era (and my favorite Stars)!

 Στο προσφατο παρελθον του παροντος ιστολογιου ειχα ηδη αναφερθει στην δεκαετια του 1950 στον αμερικανικο εμπορικο κινηματογραφο (βλ. www.notis-o-talas-blogspot.de/2010/03/ben-hur.html). Επανερχομαι στο θεμα αυτο και γινομαι πιο σαφης γιατι: Διοτι προσωπικα η εποχη απο το τελος του Β' ΠΠ η' απο τα τελη της δεκαετιας του 1940, μεχρι και τις αρχες με μεσα της δεκαετιας του 1960 -οσον αφορα την κιν/κη βιομηχανια του Χολλυγουντ αυστηρα και μονο, το τονιζω αυτο - μου θυμιζει εντονα την εποχη απο τα τελη της δεκαετιας του 1990 μεχρι και σημερα. Αυτο διοτι οπως και σημερα, ετσι και τοτε υπηρχε μια ποικιλια σε κινηματογραφικα ειδη: Οι κωμωδιες, τα γουεστερν και οι κοινωνικου περιεχομενου δραματικες ταινιες συνεχιζονταν. Λογω της εμπειριας του Β' ΠΠ, αναπτυχθηκε ως κιν/κο ειδος η πολεμικη περιπετεια. Παραλληλα, εμφανιστηκαν πλουσιες υπερπαραγωγες με περιπετειες και δραματα εποχης: Βιβλικες ταινιες, περιπετειες με αναφορες στην Αρχαιοτητα, τον Μεσαιωνα, την Εποχη των Σωματοφυλακων και των Πειρατων. Τετοιου ειδους ποικιλια υπηρξε προηγουμενως μονο στην ακμη του βωβου, ασπρομαυρου κιν/φου, μεταξυ 1915 και 1929 και μεταγενεστερα, στην εποχη μας. Αρκει να θυμηθουμε οτι blockbusters οπως η τριλογια Mummy και η ταινια Gladiator, που επανεισηγαγε το ειδος του peplum, προβληθηκαν τελη των '90ς με αρχες του μιλλενιουμ. Επισης η εξελιξη της τεχνολογιας οδηγησε στον επαναπροσδιορισμο του ειδους της φανταστικης περιπετειας, οπως διαπιστωνει κανεις με την τριλογια Lord of the Rings, το πρικιουελ του Hobbit και μεταφορες παραμυθιων, οπως ο Jack the Giant Killer. Ακομη, μυθολογικες περιπετειες, οπως τα Clash of Titans και Immortals, κυριως ομως την δυναμικη επανεμφανιση του genre των κιν/κων περιπετειων με υπερηρωες: Την αρχη εκαναν οι τριλογιες των Χ Μεν και του Σπαιντερμαν, για να περασουμε στην τριλογια του Iron Man και απο οτι δειχνει η ταση αυτη θα συνεχιστει, τουλαχιστον ως το 2015!

 Ας παμε ομως παλι πισω στην χρυση εποχη του Χολλυγουντ, την δεκαετια του 1950. Ακολουθως θα αναφερω τους αγαπημενους μου σταρς της εποχης εκεινης και τις ταινιες τους, που με εντυπωσιασαν και πιστευω οτι τους σημαδεψαν.

 Οι αγαπημενοι μου λοιπον ηθοποιοι της εποχης εκεινης και οι λογοι για τους οποιους συγκαταλεγονται στους προσφιλεις μου σταρς, ειναι οι εξης:

Robert Taylor

Robert Taylor: Στα υπερ του συγκαταλεγεται το οτι πρωταγωνιστησε στην Valley of the Kings (1954) διπλα στην Ελεανορ Παρκερ, υποδυομενος τον αρχαιολογο. Η ταινια γυριστηκε εξ' ολοκληρου στην Αιγυπτο και εκει εγινε και η πρεμιερα της. Ο Ταυλορ ειχε παιξει στην δεκαετια του '30 διπλα στην Γκρετα Γκαρμπο, στην ταινια "η κυρια με τις Καμελιες". Στα '50ς η καριερα του συνεχιστηκε με μεγαλη επιτυχια, αφου επαιξε στις ταινιες Quo Vadis (1951) ως Ρωμαιος Μαρκος Λικινιος κοντα στην Ντεμπορα Κερρ, Ivanohe (1952) διπλα στην συνονοματη Ελιζαμπεθ Ταυλορ, Knights of the Round Table (1953) ως Λανσελοτ, μαζι με την Αβα Γκαρντνερ και Killers of Kilimanjaro (1958). Δεν φαινεται να ειχε προβλημα να παιξει τον κακο που σκοτωνεται στο τελος, οπως αποδεικνυουν οι ταινιες του Billy the Kid (1949) και The last Hunt (1956). Στην τελευταια συμπρωταγωνιστησε διπλα στον Στιουαρτ Γκρειντζερ, με τον οποιο ειχε επισης εμφανιστει στο All the brothers were valiant (1953). Στα αρνητικα του συγκαταλεγεται, εκτος απο τον χρονιο εθισμο στο καπνισμα, η καταθεση του στην επιτροπη του Μακαρθι και η πιεση που δεχτηκε να καρφωσει συναδελφους του, σεναριογραφους και σκηνοθετες ως κομμουνιστες.

Stewart Granger

Stewart Granger: Ο 1,90 μ. φλεγματικος Βρετανος πρωταγωνιστησε σε δημοφιλεις μεταφορες περιπετειωδων μυθιστορηματων στην μεγαλη οθονη, οπως τα King Solomon´s Mines (1950), The Prisoner of Zenda (1952) (: η Ντεμπορα Κερρ ηταν η παρτεναιρ του και στις δυο αυτες ταινιες) και Scaramouche (1952) - το τελευταιο περιλαμβανει μια εντυπωσιακη σεκανς ξιφομαχιας που διαρκει περι τα 8 λεπτα και εχει πλεον περασει στις σελιδες της παγκοσμιας κινηματογραφικης ιστοριας! Συν τοις αλλοις, ειχε εμφανιστει και σε κλασικες ταινιες peplum, οπως ηταν οι Caesar and Cleopatra (1945), Salome (1953) και Sodom and Gomorrah (1962). Συμπρωταγωνιστηκε με τον Ρομπερτ Τευλορ σε δυο ταινιες: All the brothers were valiant (1953) και The last Hunt (1956)

Charlton Heston

Charlton Heston: Τι να πει κανεις για αυτον τον Αμερικανο, ο οποιος αποδειχτηκε ηθοποιος Α' κλασης, ερμηνευοντας κυριως ιστορικες προσωπικοτητες (largen-than-life-characters); Ηταν ο Μωυσης στις Ten Commandments (1956), ο Ιουδας Μπεν Χουρ στον Ben Hur (1959), ο δον Ρονδριγκο ντε Βιβαρ στον El Cid (1961), ο Μπουφαλο Μπιλ στο Pony Express (1953), ο στρατηγος Γκορντον στο Khartum (1966). Σε δυο ταινιες υποδυθηκε τον στρατηγο και μετεπειτα προεδρο Αντριου Τζακσον, σε τρεις τον Μαρκο Αντωνιο. Ειχε ερμηνευσει τον Μικελαντζελο. Ηταν ανοιχτος σε κινηματογραφικα ειδη, οπως οι ταινιες επιστημονικης φαντασιας, σε εποχες μαλιστα, που θεωρουνταν δευτεροκλασατες ακομη. Αυτο ομως δεν τον εμποδισε να παιξει στις Planet of Apes (1968) και Omega Man (1971). Εγω θα τον θυμαμαι ομως απο τις ταινιες 55 Days at Peking (1963), Naked Jungle (1954) και ειδικα απο το Secret of the Incas (1954), που κυκλοφορησε την ιδια χρονια με την Valley of the Kings του R. Taylor και προκειται για μια περιπετεια με κυνηγι θησαυρου στο Περου... Η καριερα του δυστυχως στηλιτευτηκε στα τελευταια του χρονια, λογω των πολιτκων του πεποιθησεων: Ο καποτε δημοκρατικος Ηστον, υποστηρικτης των δικαιωματων των Αφροαμερικανων, εγινε ουλτρα Ρεπουμπλικανος και υπερασπιστης του αμερικανικου λομπι υπερ της οπλοχρησιας.

Victor Mature

Victor Mature: Ο Ιταλοαμερικανος ματσο ανδρας, ειναι κυριως γνωστος για τους ρολους τους στις ταινιες Samson and Delilah (1949), The Robe (1953) και την συνεχεια της, Demetrius and the Gladiators (1954) ως Ελληνας σκλαβος που ασπαζεται τον χριστιανισμο, καθως επισης και στην ιταλοαμερικανικη συμπαραγωγη Hannibal (1959) στον ρολο του Καρχηδονιου στρατηγου. Στην ιδια ταινια εμφανιζεται για πρωτη φορα και το διδυμο των Τερενς Χιλλ και Μπαντ Σπενσερ με τα ιταλικα του ονοματα, προτου γινει διασημο. Ο Ματσιουρ πρωταγωνιστησε επισης στις ταινιες Androcles and the lion (1952), Safari (1956) και Timbuktu (1959). Στο δημοφιλες γουεστερν My Darling Clementine (1946) κρατουσε τον ρολο του Ντοκ Χολλυνταιη, εναντι του Χενρυ Φοντα ως Γουαιατ Ερπ. Ο σκηνοθετης της ταινιας εκεινης ειχε πει, οτι πολλοι στο Χολλυγουντ υποτιμουσαν τον Ματσιουρ. Ο ιδιος παντως εδειχνε χιουμορ. Ελεγε δε, οτι δεχεται ευχαριστως να παιζει σε ταινιες peplum, γιατι εχει ωραια γονατα και φαινονται ομορφα στους χιτωνες των ταινιων αυτων!

Kirk Douglas: Απλα απολαυστικος ως Νεντ Λαντ στις 20,000 leagues under the sea (1954), ως Οδυσσεας στον Ulysses (1955) και ως Σπαρτακος στον Spartacus (1960)! Συμπρωταγωνιστηκε με τον Μπαρτ Λανκαστερ σε αρκετες ταινιες, μεταξυ των οποιων συγκαταλεγονται οι Gunfight at O.K. Corral (1957) και Tough Guys (1986). Ο Νταγκλας ειχε χιουμορ, μολονοτι επαιζε κυριως τον σκληρο στις ταινιες. Πιστευω ωστοσο, οτι ηταν και ειναι ενας φοβερος τυπος, με τον οποιο μπορουσες να τα πιεις και να διασκεδασεις με την παρεα του. Το χιουμορ του το δειχνει σε λιγες ταινιες, οπως η προαναφερομενη 20,000 leagues και το γουεστερν The Villain (1979).

 Burt Lancaster: Πανηψηλος και πολυ αθλητικος, απο τους λιγους τοτε ηθοποιους που εκτελουσαν οι ιδιοι τις δυσκολες σκηνες. Οφειλεται στο οτι απο μικρος ειχε δουλεψει ως ακροβατης σε τσιρκο. Οι ικανοτητες του φαινονται σε δυο δημοφιλεις ταινιες του: The Flame and the Arrow (1952) και The Crimson Pirate (1952). Αξεχαστη εχει μεινει η σκηνη στην παραλια με την παρτεναιρ του Ντεμπορα Κερρ απο την ταινια From here to Eternity (1953). Στο γουεστερν Vera Cruz (1954) παιζει τον κακο καουμποι εναντι του Γκαρυ Κουπερ, στο Gunfight at O.K. Corral (1957) υποδυεται τον σεριφη Γουαιατ Ερπ διπλα στον Ντοκ Χολλυνταιη του Κερκ Νταγκλας. Οι δυο τους θα συμπρωταγωνιστουν και στο Tough Guys (1986). Εξεπληξε πολλους οταν εμφανιστηκε στην ταινια του Βισκοντι The Leopard (1963).

 Οι γυναικες ηθοποιοι της εποχης εκεινης ειναι δυστυχως ακομα λιγοτερες. Οπωσδηποτε οι τοτε σταρς Μαιρυλιν Μονροε, Ελιζαμπεθ Ταυλορ, Γκρεις Κελλυ ηταν πολυ ομορφες, αλλα θεωρω οτι τις εχουμε υπερεκτιμησει. Η δε Τζεην Μανσφηλντ ειναι αντιθετως υποτιμημενη. 

 

 Στις αγαπημενες μου σταρς των '50ς περιλαμβανεται η Ava Gardner. Περισσοτερο γνωστη για τις ταινιες της Barefoot Contessa (1954), Night of the Iguana (1964), 55 Days at Peking (1963), η Γκαρντνερ θεωρουνταν femme fatale. Οι δυο ταινιες της, στις οποιες ειναι απολαυστικη, ειναι οι Snows of Kilimanjaro (1952) και Mogambo (1953). Η πρωτη βασιζεται σε μυθιστορημα του Χεμινγουεη, τον οποιο γνωρισε προσωπικα στα 1957, κατα τα γυρισματα αλλης μιας ταινιας βασισμενης σε εργο του. Στο Snows of Kilimanjaro, η Γκαρντνερ δεν υποδυεται την μοιραια γυναικα, αλλα μια ευθραυστη, ευαισθητη κοπελα, η οποια επιθυμει να κανει οικογενεια και παιδια, αλλα προτιμαει να θαψει τις επιθυμιες της για χατηρι του συζυγου της, τον οποιο υποδυεται ο Γκρεγκορυ Πεκ. Στο Mogambo ειναι διασκεδαστικη και ξεδιπλωνει το χιουμορ της. Οι βιτριολικες της ατακες απεναντι του φλεγματικου Κλαρκ Γκειμπλ ειναι το κλου της ταινιας αυτης. Η Γκαρντνερ στην ταινια αυτη ειναι υπεροχη και σαφως καλυτερη απο την αχρωμη συμπρωταγωνιστρια της Κελλυ.

 

 Η Eleanore Parker ειναι μια αλλη σταρ των '50ς, δυστυχως οχι τοσο διασημη, μολονοτι εχει διακριθει και με Οσκαρ. Συμπρωταγωνιστησε στο Scaramouche (1952) με τον Στιουαρτ Γκρειντζερ ως μοιραια γυναικα, στο Valley of the Kings (1954) με τον Ρομπερτ Ταυλορ ως συντηρητικη συζυγος, στο Naked Jungle (1954) ως γυναικα που με τα θελγητρα της γοητευει τον σκληρο Τσαρλτον Ηστον. Πραγματικα θελκτικη και χυμωδης γυναικα, με πλουσια κοκκινη κομη, μεγαλα ματια, σαρκωδη χειλη. Η επιτομη της γυναικειας ομορφιας συμφωνα με τα τοτε στανταρ και ιδανικη παρτεναιρ για σκληρους ανδρες, οπως δειχνουν οι προαναφερομενες ταινιες.

 

 Τελος μνημονευω την Virginia Mayo. Λεπτη, ξανθια, μικροκαμωμενη, η Μαγιο ξεκινησε την καριερα της ως χορευτρια σε μιουζικαλ και ως κομπαρσος σε ταινιες, στις οποιες επαιζε την Χαβανεζα η' την Ινδιανα (με το αναλογο μακιγιαζ). Γρηγορα ομως καταφερε και κερδισε ρολους και σε αλλα ειδη ταινιων. Παραδειγματος χαρην στις ταινιες The Flame and the Arrow (1950), King Richard and the Crusades (1954) και The silver Calice (1954). Σε ταινιες, οπως η South Sea Woman (1953) επιδεικνυει τις χορευτικες της ιδοτητες.  

 Αλλοι σταρς των '50ς που θαυμαζω ειναι οι Gary Grant και Debra Paget, οι προσφιλεις μου ομως εχουν ηδη αναφερθει. Αυτοι πλεον ειναι θρυλοι του Χολλυγουντ.

 

 

KON - TIKI.

Η πρωτη φορα που ακουσε για τον Thor Heyerdahl ηταν καπου στις αρχες με μεσα της δεκαετιας του '80. Σε ενα απο τα δυο κρατικα καναλια προβαλλοταν καποιο ντοκυμαντερ που εδειχνε τα μελη της ομαδας του να φτιαχνουν καποια σχεδια για να πλευσουν εναν απο τους ωκεανους του πλανητη μας. Πρεπει να ηταν ενα απο τα ντοκυμαντερ που ειχαν γυριστει την προηγουμενη δεκαετια μολις. Αλλες εποχες τοτε... Οι μεγαλυτερες αρχαιολογικες και γεωγραφικες ανακαλυψεις ειχαν συντελεστει. Οι εθνολογοι συμμετειχαν πλεον ενεργα στις ομαδες, τις οποιες ερευνουσαν, αντιθετα με την τακτικη προ Β' ΠΠ να παρακολουθουν ιθαγενεις κρυμμενοι πισω απο δεντρα. Στην ζωολογια επικρατουσε το οικολογικο κινημα. Πρωτευον ζητημα ηταν πλεον η διασωση της αγριας φυσεως και η καταπολεμιση του αθεμιτου εμποριου και του ασκοπου μακελειου αγριων ζωων. Μεχρι και η γκαρνταρομπα των εξερευνητων ειχε πλεον αλλαξει (βλ. www.notis-o-talas.blogspot.de/2011/03/dress-code-for-outdoor.html): Τα πλατυγυρα καπελα και τα καλαισθητα τζακετς εδωσαν την θεση τους σε σορτσακια και φανελακια. Στα ντοκυμαντερ της εποχης εβλεπες Αμερικανους και Ευρωπαιους μακρυμαλλιδες και γενειοφορους, συχνα ημιγυμνους. Η εποχη μετα τον πολεμο, ανοιξε επισης τον δρομο ωστε πολλες γυναικες να ασχοληθουν με επιστημες οπως η αρχαιολογια και η εθνολογια. Ενα τετοιο παραδειγμα αποτελουν "τα κοριτσια του L. Leaky", οπως η Τζαιην Γκουνταλ και οι μελετες της για τα πρωτευοντα στην Αφρικη.

 Το συγκεκριμενο ντοκυμαντερ αντιπαραβαλλονταν με την σειρα αντιστοιχων ντοκυμαντερ για τα ταξιδια του Ζακ Κουστω. Για τους λατρεις της περιπετειας, αυτα τα ντοκυμαντερ ηταν οτι κοντινοτερο και καλυτερο μπορουσαν να δουν. Οπως αναφερθηκε, την εποχη εκεινη, οι εξερευνητες προσπαθουσαν να βρουν νεους δρομους, καθως ο πλανητης ειχε πλεον εξερευνηθει απο πλατος εις μηκος. Οι ωκεανοι ομως ησαν ακομη ανεξερευνητοι. Υπηρχαν επισης αναπαντητα ερωτηματα οσον αφορα τις κοινωνιες των αρχαιων πολιτισμων. Το ντοκυμαντερ με τον Heyerdahl αναφεροταν σε καποιο απο τα τελευταια πειραματικα του ταξιδια. Πανω κατω ομως την ιδια εποχη, διαβασε ενα αποσπασμα που υπηρχε στο τοτε σχολικο βιβλιο απο το πρωτο ταξιδι που πραγματοποιησε ο Heyerdahl: Το ταξιδι με το αυτοσχεδιο πλοιαριο Kon - Tiki...

 Χρονια αργοτερα, την Τριτη 2 Απριλιου 2013 θα δει σε καποιον κινηματογραφο του Βερολινου μια ταινια που αναφερεται στην πρωτη εκεινη αποπειρα του Heyerdahl με το Κον Τικι. Η τανια αυτη θα του επαναφερει αυτες τις λιγες μικρες αναμνησεις απο το αποσπασμα του σχολικου βιβλιου και καποιες σκηνες απο το ντοκυμαντερ. Εντελως συμπτωματικα ειχε τυχει να δει στις 15 Ιανουαριου μια αλλη ταινια με ναυτικο περιεχομενο, την "ιστορια του Πι", η οποια βεβαια εχει ενα σωρο διαφορες κατα τα αλλα: Η μεν ιστορια του Πι βασιζεται σε ενα μυθιστορημα και πραγματευεται την περιπετεια ενος ναυαγου στον Ειρηνικο, ενω η ταινια Κον Τικι ειναι βιογραφικη. Αναφερεται στον ιδιο τον Heyerdahl, καθως και το πως και γιατι αποφασισε να διασχισει με μια σχεδια τον ωκεανο.

 O Heyerdahl ειχε σπουδασει ζωολογια και γεωγραφια στο παν/μιο του Οσλο. Στον ελευθερο χρονο του ασχολουνταν με εθνολογικες και αρχαιολογικες ερευνες. Δεν ηταν πτυχιουχος αρχαιολογιας η' εθνολογιας ομως. Το ενδιαφερον του το τραβουσαν οι πολιτισμοι της Πολυνησιας.Πριν τον Β' ΠΠ καταφερε με την τοτε συζυγο του να ταξιδεψει και να πραγματοποιησει επιτοπιες ερευνες στην Πολυνησια. Τοτε ειναι που αρχισε να σκεπτεται και να μελετα την πιθανοτητα αποικισης της Πολυνησιας απο την νοτιο Αμερικη και συγκεκριμενα, απο το Περου. Η αποικιση θα πρεπει να ελαβε χωρα πριν απο την ακμη του πολιτισμου των Ινκας, κατα τον εξερευνητη. Διηγησεις διαφορων Πολυνησιων, η ομοιοτητα γλυπτων και βραχογραφηματων με αντιστοιχα περουβιανα, αλλα και η εμφανιση φυτων, οπως η γλυκοπατατα, ηταν ισχυρα επιχειρηματα κατα τον Heyerdahl, που ενισχυαν την θεωρια του. Η κρατουσα θεωρια ηταν οτι η Πολυνησια αποικιστηκε απο την Ασια, οχι απο την Αμερικη. Ο Heyerdahl πιστευε οτι μπορουσε να αποδειξει, οτι αυτος ειχε δικυο. Ετσι λοιπον, μαζι με 5 φιλους του, ταξιδεψε στο Περου στα 1947. Κατασκευασε μια σχεδια, χρησιμοποιωντας ντοπια ξυλεια. Η σχεδια ονομαστηκε Κον Τικι, το οποιο ειναι ενα απο τα ονοματα του θεου του Ηλιου των Ινκας Βιρακοτσα. Η 6μελης ομαδα περασε 101 μερες πανω στη σχεδια, διασχιζωντας περιπου 8.000 χιλιομετρα. Η επιχειρηση απεβησε επιτυχης, μολονοτι η σχεδια κατσκευαστηκε με υλικα και τεχνογνωσια της εποχης των Ινκας και παραλιγο να μην ολοκληρωσει το ταξιδι. Το αποτελεσμα ηταν ενα βιβλιο, το οποιο κυκλοφορησε στα 1948 και μια ασπρομαυρη ταινια ντοκυμαντερ δυο χρονια αργοτερα, η οποια βραβευτηκε με Οσκαρ.

 Ο Heyerdahl δεν σταματησε να πειραματιζεται μετα την επιτυχια της αποστολης του Κον Τικι: Στα 1969 διοργανωνει την επιχειριση ΡΑ Ι, σκοπος της οποιας ειναι να διασχισει τον Ατλαντικο, αποδεικνυοντας οτι οι αρχαιοι Αιγυπτιοι μπορουσαν να ταξιδεψουν στην Αμερικη. Το επιχειρημα αποτυγχανει, γιατι η σχεδια δεν ηταν γερα φταγμενη και το υλικο το ποιο χρησιμοποιηθηκε, παπυροι και ξυλο απο τον Νειλο, μουλιασε αμεσως. Εναν χρονο αργοτερα, πραγματοποιει την επιχειριση ΡΑ ΙΙ, αυτη τη φορα φερνοντας τεχνιτες και ξυλεια απο την λιμνη Τιτικακα στην Αφρικη, ωστε να φτιαξουν εκει μια νεα σχεδια. Αυτη τη φορα, η εγχειρημα πηγε καλυτερα. Το ιδιο μπορει κανεις να πει και για την επιχειριση Τιγρης του 1978, συμφωνα με την οποια, ο Heyerdahl και η ενδεκαμελης ομαδα του θελησαν να αποδειξουν οτι μεταξυ Ερυθρας θαλασσας, Περσικου κολπου και Ινδικου ωκεανου μπορουσε να αναπτυχθει το εμποριο. Οτι υπηρξαν και θαλασσιοι δρομοι επικοινωνιας μεταξυ των μεσοποταμιακων και ινδικων πολιτισμων. Σε αυτην την περιπτωση, η ομαδα του Heyerdahl κατασκευασε μια σχεδια απο τις καλαμιες των εκβολων του Τιγρη και του Ευφρατη, συμφωνα με τις αντιστοιχες απεικονισεις. Διοργανωσε επισης μια αρχαιολογικη αποστολη στο Νησι του Πασχα (Rapa Nui. Χτες συμπληρωθηκαν 291 χρονια απο την ανακαλυψη του απο Ευρωπαιους), το οποιο ειχε παιξει σημαδιακο ρολο στην θεωρια του για την αμερικανικη αποικιση της Πολυνησιας, ενω για 4 χρονιες ταξιδεψε στο Αζερμπαιτζαν.

 Ο Heyerdahl απεβιωσε το 2002, ογδονταρης πλεον. Η ταινια που παρακολουθησε την περασμενη Τριτη ειναι μεν βιογραφικη, με λιγα μυθοπλαστικα στοιχεια, αλλα οχι αγιογραφια. Ο Heyerdahl ηταν πραγματικα ενας πανηψηλος, ξανθος, γαλανοματης και γεροδεμενος Νορβηγος. Ηταν επισης σκληροτραχηλος, εγωιστης και ηθελε να κανει κουμαντο. Η ταινια δειχνει αποσπασματικα στα πρωτα 30 λεπτα περιπου, τις περιπετειες του πρωταγωνιστη, ως προς το πως συλλαμβανει την ιδεα της αποικισης, πως προσπαθει να την προωθησει, να βρει χορηγους. Αποσπασματικα ομως δειχνει και την ζωη στην ανοιχτη θαλασσα των 6 φιλων. Η μονοτονια, καποιες ατυχιες, οπως ο χαλασμενος πομπος, παρεξηγησεις ανευ λογου και διαφορα αλλα επεισοδιακα περιστατικα, παρεμβαλονται και δημιουργουν εντασεις μεταξυ των 6 επιβατων. Παρα ταυτα, η ταινια ουτε βαρετη γινεται, ουτε κοιλια δημιουργει. Τα μηνυματα που θελει να περασει, τα περναει. Οι προθεσεις του πρωταγωνιστη γινονται σαφεις, καθως και το τιμημα της δοξας και του ταξιδιου που πληρωνει ο ιδιος στο τελος.

 Οι θεωριες του Heyerdahl αντιμετωπιζονταν παντα με σκεπτικισμο. Αλλωστε ηταν ερασιτεχνης αρχαιολογος και εθνολογος. Παρα ταυτα, φαινεται λιγοτερο ακραιος σε συγκριση με τυπους σαν τον von Dänicken. Μπορει πραγματικα να μην ισχυει η υποθεση αποικισμου της Πολυνησιας απο Περουβιανους, οπως και οι πλοες αρχαιων Αιγυπτιων προς τον Νεο Κοσμο. Παρα ταυτα, οπως αναφερει η ταινια, ο Heyerdahl αποδεικνυει οτι οι θαλασσες του κοσμου μας δεν ειναι συνορα, αλλα δρομοι επικοινωνιας. Ως τετοιος, ισως θα πρεπει να θεωρειται εκ των πιονιερων τοσο της πειραματικης οσο και της εναλιας αρχαιολογιας. Η θεση του αυτη για τους θαλασσιους δρομους επικοινωνιας μεταξυ των λαων, εχει καποια βαση. Το πληρεστερο μοντελο εφαρμογης της δεν ειναι, παρα η Μεσογειος. Αλλωστε στο ιστολογιο www.mrtoverseas.blogspot.com εχει πολλες φορες αναφερθει, με βιβλιογραφικες αποδειξεις, το οτι ο μεσογειακος κοσμος της Εποχης του Χαλκου ειδικα, ηταν προσιτος δια θαλασσης. Ευρηματα οπως το ναυαγιο του Ουλου Μπουρουν στην Τουρκια, οι μεσοποταμιακοι σφραγιδολιθοι του αρχαιολογικου μουσειου Θηβων, οι σφραγιδες με το καρτους του φαραω Αμενωφι Γ' απο Μυκηνες, Ροδο, Κρητη, οι αναπαραστασεις Μινωιτων σε ταφους ευγενων στις αιγυπτιακες δυτικες Θηβες, καθως και οι αιγαιακου τυπου τοιχογραφιες απο την Τελλ Ελ Ντ' αμπα της Αιγυπτου, το Τελλ Καμπρι του Ισραηλ, την Κατνα και το Αλλαλακ της Συριας, πιστοποιουν τις συναλλαγες μεταξυ των αρχαιων μεσογειακων πολιτισμων της Εποχης του Χαλκου. Κριμα που ο ιδιος ο Heyerdahl δεν πειραματιστηκε προς αυτην την κατευθυνση. Ευτυχως ομως, που μετα απο εκεινον υπηρξαν αλλοι, οι οποιοι το επραξαν - αυτο ισχυει για οσους θυμουνται την Κερυνεια ΙΙ, μια  ενα προς ενα ανακατασκευη του πλοιου απο το Ουλου Μπουρουν, καθως και πληθος ομοιωματων πλοιων θηραικων, μινωικων και μυκηναικων να πλεουν στα καταγαλανα νερα του Αιγαιου, σε μια προσπαθεια να αναβιωσουν τους ξεχασμενους θαλασσιους διαυλους επικοινωνιας του αρχαιου κοσμου.

ΓΙΑΤΙ Ο Jack Sparrow (ΜΟΥ) ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΠΑΘΗΣ;

 Η Πασχαλινη Αργια στη Γερμανια οδευει σιγα σιγα προς το τελος της. Χτες καποιο καναλι ειχε παιξει καποια ταινια απο την τετραλογια "Pirates of the Caribbean". Σημερα το βραδυ το ιδιο καναλι θα προβαλλει μια ακομη απο αυτη την σειρα. Δεν θυμαμαι ποια ακριβως, και δεν νομιζω οτι εχει ιδιαιτερη σημασια. Ολως τυχαιως, σημερα ειναι Πρωταπριλια και παρα το οτι πολλοι θα δυσαρεστηθουν, το σημερινο κειμενο  - με αφορμη τις προαναφερομενες ταινιες - ειναι αφιερωμενο στον Captain Jack Sparrow, τον οποιο υποδυθηκε ο Johny Depp στις ταινιες των ετων 2003, 2006/2007 και 2011. 

 Σε παλαιοτερο κειμενο (βλ. www.notis-o-talas.blogspot.de/2012/10/einai-chuck-bass.html) ανεφερα γιατι βρισκω αντιπαθη τον φανταστικο χαρακτηρα Chuck Bass "Gossip Girl". Ο Jack Sparrow ειναι ενας ακομα χαρακτηρας/αποκυημα χολλυγουντιανης φαντασιας που εξισου αντιπαθω και θα εξηγησω το γιατι:

 Εχοντας δει παλαιοτερα τις ταινιες "Pirates of the Carribean" στους κιν/φους (τι το'θελα) και περιστασιακα τις τρεις πρωτες, οταν καποια καναλια τις προβαλλαν (οπως, καλη τους ωρα, εκαναν χτες και μου ξαναθυμησαν την φιγουρα), μπορω να εκφερω την προσωπικη μου αποψη για τον Jack Sparrow: Ο χαρακτηρας αυτος ειναι ενας στυγνος συμφεροντολογος, ενα λαμογιο που ουτε εχει, ουτε φαινεται να επιθυμει να αποκτησει φιλους. Θελει απλως και μονο να εχει οπαδους, κοροιδα που του κανουν τα θεληματα και δεν το παιρνουν χαμπαρι. Ο Τζακ με τις πραξεις του, οχι μονο πιστευει στην μακιαβελικη ρηση, οτι ο σκοπος αγιαζει τα μεσα, αλλα φροντιζει και να την εφαρμοζει. Για αυτον τον λογο χρησιμοποιει μια σειρα απο τεχνασματα, οπως περιπλοκες γλωσσικες φιοριτουρες, ψευδοφιλοσοφικα και θεολογικα θεωρηματα, μπλεγμενες και συχνα ασυναρτητες αναφορες σε ασχετα ζητηματα, αυτοσχεδια αινιγματα, την λυση των οποιων μονο ο ιδιος γνωριζει, ρητορικες ερωτησεις. Κατ' αυτον τον τροπο καταφερνει να μπερδεψει τοσο φιλους και συμμαχους, οσο εχθρους και αντιπαλους του, να τους προκαλεσει συγχυση τετοια, ωστε οντας να μην μπορουν να σκεφτουν λογικα, να προβουν σε λαθη. Τον τελευταιο λογο τον εχει παντοτε ο Τζακ, που φερνει τους αλλους με τα νερα του και τους χρησιμοποιει - εκμεταλλευομενος το αγχος τους υπο την πιεση του χρονου, τη συγχυσμενη τους λογικη και την αμφιβολια στις καρδιες τους - ωστε να κανουν τις βρωμικες δουλειες για παρτη του.

 Δυστυχως κυκλοφορουν και στην πραγματικη ζωη πολλοι τετοιοι πονηροι τυποι, οι μπρος το συμφερον τους δεν λογαριαζουν τιποτε και κανεναν. Και θεωρω κριμα, που ο Τζακ, οταν πρωτοκυκλοφορησαν οι εν λογω ταινιες, εγινε τοσο δημοφιλης και ινδαλμα της νεολαιας. Μου ειναι πολυ δυσκολο να φανταστω οτι υπαρχουν νεοι ανθρωποι, οι οποιοι θελουν να ειναι σαν τον Τζακ: Να υποδυονται τους καλους και τους φιλους, αλλα στην ουσια να θελουν να εκμεταλλευτουν τους αλλους προς οφελος τους. Οι προσωπικες μου θεσεις σε αυτο το ζητημα ειναι ξεκαθαρες, ηδη απο τις αρχες του παροντος ιστολογιου.Δεν ξερω τι κανουν αλλοι, εγω παντως τυπους σαν τον Τζακ προσπαθω να τους αποφευγω.