Ειχα παει τον περασμενο Σεπτεμβριο σε μια ερημικη περιοχη στο κεντρο της Πελ/σου. Ηταν απογευμα. Ο ηλιος ελαμπε και φυσουσε ενα δροσερο αερακι. Βρισκομουν στην πλαγια ενος λοφου. Πισω μου, δεξια και αριστερα μου ησαν αλλοι λοφοι, μεγαλυτεροι. Μπροστα μου απλωνοταν μια πεδιαδα. Στο βαθος ηταν ενα βουνο. Κατηφοριζα την πλαγια καθως στο βαθος του ουρανου διεκρινα μια μεγαλη μαυρη σιλουετα να πεταει αργα κανοντας μεγαλους ελλειψοειδεις κυκλους. Δεν μου φανηκε να ηταν κορακι, καθως εκεινη τη μερα ειχα δει αρκετα κορακια. Τα κορακια δεν εχουν τοσο μεγαλες φτερουγες και δεν πετουν κατα αυτον τον τροπο. Κανουν συντομες πτησεις, σαν να πηδανε απο σημειο σε σημειο. Το πτηνο που ειχα δει ηταν πιο μεγαλο και δεν χτυπουσε συνεχεια τις φτερουγες του. Μια-δυο φορες και εμενε ακινητο μετα, κανοντας κυκλους στον ουρανο. Μου εδωσε την εντυπωση οτι το απολαμβανε. Σαν να μην βιαζοταν. Ο ουρανος του ανηκε. Σκεφτηκα οτι το πτηνο που εβλεπα στο βαθος του οριζοντα πρεπει να ειναι αετος.
Και εκεινη τη στιγμη με κυριευσε το αισθημα της ζηλιας: Εγω, ο διποδος homo sapiens, με πτυχιο, με χρηματα, με κινητο και λαπ τοπ, με σπιτι, με τραπεζικο λογαριασμο, ο προερχομενος απο το μοναδικο εμβιο ειδος του πλανητη που καταφερε να εξελιχθει σε τετοιο βαθμο, ωστε οχι μονο να εχει γλωσσα και γραφη, αλλα να αναπτυξει τεχνολογια, εγω, ζηλεψα, απο ανθρωπους και ζωα τον αετο.
Τον αετο που εχει τραγουδηθει απο πολλους. Που εχει γινει θυρεος. Γιατι;
Γιατι ο αετος δεν πεταει φοβισμενος σαν τα περιστερια, ουτε βιαστικος σαν τα κορακια. Γιατι οταν πεταει στον ουρανο, πεταει με το πασο του. Σαν να ειναι ο ουρανος ιδιοκτησια του. Γιατι χτιζει την φωλια του σε μερη αποκρυμνα που δεν τα φτανει κανεις και εχει την ησυχια του. Γιατι εαν δεν εχει μικρα να ταισει, δεν βιαζεται αν θα βρει τροφη ή οχι. Ο αετος δεν εχει ωραριο, δεν εχει δουλεια, αφεντικο, συγγενεις να τον νευριαζουν και να τον αγχωνουν. Δεν εχει λογαριασμους και εφοριες να πληρωσει. Δεν εχει εγνοιες και σκοτουρες. Ο αετος ειναι ελευθερος και κανει οτι γουσταρει οποτε θελει.
Αυτα, επειδη με εχουν κατηγορησει καποιοι και καποιες στο παρελθον οτι ζηλευω. Να ζηλεψω τι; Τα λαμόγια με τις Μυκονους και μπουζουξιδικα; Τους οσφυοκαμπτες καρπαζοεισπρακτορες; Τους γλειφτες και συκοφαντες; Οχι! Ειμαι αυτός που ειμαι και ασχολουμαι με πράγματα που μου αρεσουν. Θαυμαζω συγκεκριμενους ανθρωπους (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10) για αυτα που εχουν κανει. Αν ζηλευω καποιον, αυτος ειναι ο αετος. Και εαν ισχυει η μετενσαρκωση και η ολη ιστορια, αετος θελω να γινω στην επομενη ζωη μου.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen