Samuel Bronston: ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ ΔΙΑΤΤΩΝ ΑΣΤΕΡΑΣ ΤΟΥ Hollywood.

 Καποια στιγμη, καπου προς τα μεσα της δεκαετιας του 1950 και μεχρι τα μεσα της δεκαετιας του 1960, μετα απο τους αδελφους Korda και πριν απο τους Golan-Globus της Cannon Group, αλλα και τους αδελφους Weinstein της Miramax, εμφανιστηκε στο Χολλυγουντ ο παραγωγος Samuel Bronston. Η ειδικοτητα του ησαν οι πανακριβες επικες παραγωγες με σταρ διεθνους εμβελειας, οι οποιες γυριζονταν στην Ισπανια για οικονομικους λογους (αποφυγη επωδυνης και υψηλης φορολογησης στις ΗΠΑ). 

 Ο εκ ΕΣΣΔ (σημερινη Μολδαβια πιο συγκεκριμενα) καταγωμενος Bronston ιδρυσε την δικη του εταιρεια, "Samuel Bronston Productions" στα 1943 και ενοσω εργαζοταν για την MGM. Τα κινηματογραφικα του στουντιο με την επωνυμια "Studios Las Rozas" ιδρυθηκαν μερικα χρονια αργοτερα, στα 1959, στην ομωνυμη συνοικια λιγο πιο εξω απο την Μαδριτη.

  Ηταν η εποχη που το κινηματογραφικο υποειδος των βιβλικων επων (monumental films) ή ταινιων-χλαμυδων (sword and sandal) ειχε περαση και εκανε θραυση στα ταμεια. Εχοντας γερη χρηματοδοτηση απο την ζαμπλουτη οικογενεια Du Pont, ετοιμα στουντιο στην Ισπανια και γνωριμιες με μεγαλυτερες εταιρειες (MGM, Paramount), o Bronston ριχτηκε με τα μουτρα στην δουλεια. Η πρωτη του παραγωγη ηταν η ταινια "King of Kings" (ο Βασιλευς των Βασιλεων) για την MGM, η οποια κυκλοφορησε στα 1961 σε σκηνοθεσια Nicholas Ray και με το ανυπερβλητο, κυριολεκτικα επικο σκορ του Miklos Rozsa. Η ταινια πραγματευοταν την ζωη του Ιησου. Το καστ της (με εξαιρεση ισως τον πολυ γνωστο απο γουεστερν και πολεμικες ταινιες Robert Ryan στον ρολο του Ιωαννη του Βαπτιστη) δεν περιλαμβανε μεγαλα ονοματα. Τον Ιησου υποδυθηκε ο καστανοξανθος Jeffrey Hunter με τα γαλαζοπρασινα ματια - η μορφη του οποιου παραπεμπει ευθεως στην εικονογραφια του "Χριστουλη" οπως εκεινη αποδιδεται στην Ρωμαιοκαθολικη εκκλησιαστικη παραδοση. Μεχρι τοτε, οι ταινιες δεν εδειχναν τον Ιησου παρα μονο με την πλατη ή ως σκια (βλ. "Μπεν Χουρ"). Η ταινια πηγε καλα στα ταμεια και ηταν υποψηφια για Οσκαρ μουσικου σαουντρακ.

 Την ιδια χρονια (1961) κυκλοφορησε o "El Cid" απο την Allied Artists. Το σαουντρακ ηταν και παλι του Miklos Rozsa, αλλα στην σκηνοθεσια βρεθηκε ο Anthony Mann. Αυτην την φορα στους πρωταγωνιστικους ρολους ησαν δυο μεγαλα ονοματα, ο Charlton Heston και η Sophia Loren. Οπως στον "Βασιλεα των Βασιλεων", αλλα και στις μετεπειτα παραγωγες του Bronston, πολλοι Ισπανοι κομπαρσοι και ηθοποιοι μικροτερου βεληνεκους και διαφορων εθνοτητων πλαισιωναν τους πρωτοκλασατους σταρς. Και η ταινια αυτη πηγε πολυ καλα στα ταμεια, ενω απεσπασε και υποψηφιοτητες για Οσκαρ (π.χ. σκηνοθεσιας).

 Δυο χρονια αργοτερα (1963) η Allied Artists κυκλοφορησε την ταινια "55 ημερες στο Πεκινο". Ο Nicholas Ray επεστρεψε στην σκηνοθεσια, αλλα την μουσικη εγραψε ο Dimitri Tiomkin - ο πιο σημαντικος ισως κινηματογραφικος μουσικος της δεκαετιας του 1960. Και ο Charlton Heston επεστρεψε ως πρωταγωνιστης, αυτη τη φορα πλαισιωμενος απο τους Ava Gardner και David Niven. Η ταινια δεν τα πηγε πολυ καλα στα ταμεια και οι κριτικες που δεχτηκε δεν ησαν ευνοικες. Υπηρχαν προβληματα με την παραγωγη, το σεναριο, το οποιο διαρκως δουλευοταν, και ολα αυτα βγαινουν στο εργο και γινονται αντιληπτα απο τους θεατες. Ηθοποιοι, σεναριογραφοι, σκηνοθετες ησαν δυσαρεστημενοι με την πορεια της ταινιας. Παρομοια προβληματα υπηρχαν βεβαια και στις προηγουμενες ταινιες του Bronston, οπως φυσικα και σε καθε σχεδον ταινια. Ολως εδω το κακο παραγινε.

 Το ναδιρ εφτασε με την ταινια "The End of the Roman Empire" (το τελος της ρωμαικης αυτοκρατοριας) η οποια κυκλοφορησε στα 1964 (την ιδια χρονια κατα την οποια ολοκληρωθηκε και το υποειδος/genre των ταινιων αυτων στην Ιταλια, με πρωταγωνιστες τους διαφορους μπρατσωμενους Μασιστες και Ουρσους) απο την Paramount. Ο Anthony Mann σκηνοθετουσε και ο Dimitri Tiomkin εγραφε την μουσικη. Στο καστ συμμετειχαν οι Stephen Boyd (ο κακος Μεσσαλας απο τον Μπεν Χουρ), Sophia Loren, Alec Guinness, James Mason, Christopher Plummer, Mel Ferrer και Omar Sarif. Η ταινια και στα ταμεια καταποντιστηκε και απο τους κριτικους κατακεραυνωθηκε. Η πλοκη της ηταν τοσο βαρια και παραφορτωμενη που καταντουσε κουραστικη, αν οχι βαρετη. Ο Bronston αιτηθηκε το κεφαλαιο 11 της νομοθεσιας των ΗΠΑ για χρεωκοπια. Κατηγορηθηκε επισης και για ψευδορκια, πως ειχε αποκρυψει τραπεζικους λογαριασμους. Υπο το βαρος ολων αυτων, η εταιρεια του δεν μπορουσε να αντεξει αλλο. Ουτε οι πιστωτες του τον εμπιστευονταν. Ετσι επηλθε το τελος των "Samuel Bronston Productions", οι οποιες, αν και με χιλια προβληματα (οι συνεργατες των παραγωγων, κυριως σεναριογραφοι, αλλαζαν σαν τα πουκαμισα) και μολονοτι ισως και να συνεβαλαν στην παρακμη των επικων ταινιων, εδωσαν εντουτοις λιγα διαμαντια στον παγκοσμιο κινηματογραφο.

ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΟΡΟΝΟΙΟΥ (2020).

 Ευρισκομενοι στις απαρχες του τελευταιου μηνος του τρεχοντος ετους - ενος ετους κατα το οποιο πολλα θλιβερα περιστατικα και γεγονοτα ελαβαν χωρα - κατα την διαρκεια του οποιου ο γραφων αναγκαστηκε να διαμεινει για μεγαλο και συνεχομενο χρονικο διαστημα στην Ελλαδα, παραδεχεται οτι εξαιτιας της συνεχους αυτης διαμονης του διαπιστωσε καποιες αλλαγες στην πολιτικη και την κοινωνια της χωρας:

(1) Απο πολιτικης αποψης θεωρει οτι απο την εποχη του δημοψηφισματος (2015 - βλ. σχετικα κειμενα εντ.) και επειτα υπαρχει μια φαση σχετικης πολιτικης ομαλοτητας. Πολιτικη αναταραχη υπηρξε απο το 2009 μεχρι και το 2015/16 περιπου, οποτε και ειχαμε εναλλαγες προσωποπαγων κυβερνησεων και πρακτικων. Κοινως βολοδερναμε απο τον Κωστακη Καραμανλη στον Γιωργακη Παπανδρεου, τον Αντωνακη τον Σαμαρα, υπηρεσιακες κυβερνησεις (π.χ. Λουκα Παπαδημου) για να καταληξουμε στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ των Τσιπρα-Καμμενου και απο κει στην τωρινη Κυβερνηση του Κυριακου Μητσοτακη (βλ. σχετικα κειμενα εντ.). Δεν νομιζει ο γραφων οτι ειναι λαθος με τα τωρινα δεδομενα, εαν αποκαλεσουμε το προαναφερομενο χρονικο διαστημα (2009-2015/16) σε πολιτειακο/κυβερνητικο επιπεδο ως μεταβατικη φαση. Απο τοτε παρατηρειται να εχουν περιοριστει αισθητα οι πολιτικης φυσεως αναταραχες. Σε αυτους τους περιορισμους εχουν συμβαλλει η αποδοχη των μνημονιων απο τους πολιτες (με την συνδρομη βεβαιως και αρκετων ΜΜΕ), η θεσπιση νομων κατα συναθροισεων/διαδηλωσεων, και το προσφατο προβλημα με την εμφανιση και εξαπλωση του COVID-19, το οποιο συνεβαλλε ακομα περισσοτερο στον περιορισμο και τις απαγορευσεις ατομικων ελευθεριων.

(2)  Η trash κουλτουρα στην ελληνικη τηλεοραση εχει περιοριστει αισθητα. Λιγα ειναι τα υπαρχοντα δειγματα (π.χ. Αννιτα Πανια σε μεγαλο τηλεοπτικο καναλι). Οι υπολοιποι θιασωτες αυτης της κουλτουρας ειτε εχουν περιθωριοποιηθει σε μικρα καναλια (π.χ. Αλεξανδρος Πετριδης, Μενιος Φουρθιωτης, Φιλιππος Καμπουρης) ειτε εχουν αποχωρησει απο τα τηλεοπτικα δρωμενα (π.χ. Αλκινοος Μπουνιας, Μακης Τριανταφυλλοπουλος, Βικυ Μιχαλονακου). Οι εντονες λεκτικες αντιπαραθεσεις μεταξυ τηλεοπτικων προσωπων (π.χ. Δημος Βερυκιος - Γιωργος Αυτιας - Γιωργος Βλαχος - Γιωργος Τραγκας - Στεφανος Χιος - Μακης Τριανταφυλλοπουλος) οπως τις ζησαμε τις δεκαετιες του 1990 και κατα το μιλλενιουμ εχουν εκλειψει. Ο Βερυκιος απωλεσε την μαχητικοτητα του (οι εκρηξεις του βεβαια μπορει να ησαν και θεατραλε για να ανεβουν τα νουμερα ακροαματικοτητας) και κατεληξε πανελιστας/σχολιαστης επικαιροτητας, οι Τραγκας και Βλαχος εχουν εξοριστει σε καναλια μικρης εμβελειας και οι Χιος και Τριανταφυλλοπουλος εχουν ευτυχως εξαφανιστει απο τους τηλεοπτικους δεκτες μαζι με τα ανεκδιηγητα πανελ τους (δυστυχως θυμομαστε ακομη μορφες σαν τους γλοιωδη Δαραβιγκα και αισχρο Ανευλαβη). Παραλληλα ωστοσο εχει εξαφανιστει και η πολιτικη σατιρα απο την ελληνικη τηλεοραση (π.χ. Μητσικωστας, Ελληνοφρενεια, Αμαν). Οι υπαρχουσες κουτσομπολιστικες εκπομπες/μαγκαζινα των ιδιωτικων καναλιων δεν εχουν την ενταση, τον παλμο παλιων εκπομπων τυπου "τα παιδια της νυχτας", "ερωτοδικειο", "ζουγκλα" κτλ. Μονο η εκπομπη της προαναφερομενης κυριας Πανια εχει απομεινει για να κραταει το λαβαρο της cult trash-ιλας. Τα ρεαλιτοπαιγνια τυπου "Big Brother", "Barchelor", "Survivor", "GNTM" κινουνται σε εντελως αλλο επιπεδο...

(3) Μιας και σχεδον συσσωμος ο Τυπος (η 4η εξουσια) εχει μπει στο ιντερνετ με δικες του ιστοσελιδες, οι εντυπες εφημεριδες ειναι που εχουν περιοριστει σε trash εντυπα. Στα περιπτερα βλεπει κανεις - πλην των αθλητικων εφημεριδων - φυλλαδες στα μανταλακια οπως το "Μακελειο", η "Ελευθερη Ωρα", η "Δημοκρατια", η "Espresso" κτλ. Οι σοβαρες εφημεριδες οπως το "Βημα" και η "Καθημερινη" δεν ειναι πλεον αυτο που ησαν. Στις σελιδες τους δεν παρελαυνουν πλεον εμπνευσμενα δοκιμια πνευματικων ανθρωπων οπως ο Μαριος Πλωριτης (ο οποιος εβαζε παραπομπες και βιβλιογραφια στα κειμενα του), ο Νεοκλης Σαρρης, ο Μιχαλης Τιβεριος. Ακομα και ο Νικος Δημου που επανηλθε μετα απο χρονια, δεν γραφει πλεον οπως παλια, παρα επαναλαμβανεται. Δυστυχως μονο ανθρωποι που ειτε δεν εχουν προσβαση, ειτε δεν γνωριζουν πως λειτουργει το διαδικτυο ασχολουνται αναγκαστικα με τις φυλλαδες αυτες, στους τιτλους των οποιων φιγουραρουν ημιγυμνες gold diggers παρεα με τις πιο ευφανταστες θεωριες συνομωσιας που θα μπορουσε να σκεφτει ανθρωπινος νους! Οι ανθρωποι αυτοι ειναι ως επι το πλειστον ή αποκλειστικα ηλικιωμενοι. Μην εχοντας αλλες δυνατοτητες και διεξοδους, αφηνονται να παρασυρθουν απο τα αποχαυνωτικα ψεματα τετοιων παλιοφυλλαδων, τα οποια θα μεταφερουν λεκτικα και στον περιγυρο τους...

 Πολιτικη και κοινωνια ειναι δυο πεδια που μπλεκονται μεταξυ τους γιατι ειναι αλληλοεξαρτωμενα. Μια το ενα και μια το αλλο θα δημιουργησει καταστασεις στις οποιες και το ενα και το αλλο θα επιβαρυνθει. Ο γραφων φρονει οτι απο το 2016 τουλαχιστον επικρατει μια σχετικα ομαλη πολιτικη κατασταση. Λογω του κορονοιου ομως, η κοινωνια (αλλα και η οικονομια και η υγεια) περναει μια δυσκολη περιοδο, η εκβαση της οποιας ειναι ακομα αγνωστη. Δεν εχει φτασει ακομα η στιγμη για να καταληξουμε σε συμπερασματα για το εαν διανυουμε σε κοινωνικο φασμα μια μεταβατικη περιοδο ή εαν το προβλημα με τον κορονοιο που πιεζει την κοινωνια σε ολους τους τομεις επηρρεασει και την πολιτικη ζωη του τοπου.