Καποια στιγμη, καπου προς τα μεσα της δεκαετιας του 1950 και μεχρι τα μεσα της δεκαετιας του 1960, μετα απο τους αδελφους Korda και πριν απο τους Golan-Globus της Cannon Group, αλλα και τους αδελφους Weinstein της Miramax, εμφανιστηκε στο Χολλυγουντ ο παραγωγος Samuel Bronston. Η ειδικοτητα του ησαν οι πανακριβες επικες παραγωγες με σταρ διεθνους εμβελειας, οι οποιες γυριζονταν στην Ισπανια για οικονομικους λογους (αποφυγη επωδυνης και υψηλης φορολογησης στις ΗΠΑ).
Ο εκ ΕΣΣΔ (σημερινη Μολδαβια πιο συγκεκριμενα) καταγωμενος Bronston ιδρυσε την δικη του εταιρεια, "Samuel Bronston Productions" στα 1943 και ενοσω εργαζοταν για την MGM. Τα κινηματογραφικα του στουντιο με την επωνυμια "Studios Las Rozas" ιδρυθηκαν μερικα χρονια αργοτερα, στα 1959, στην ομωνυμη συνοικια λιγο πιο εξω απο την Μαδριτη.
Ηταν η εποχη που το κινηματογραφικο υποειδος των βιβλικων επων (monumental films) ή ταινιων-χλαμυδων (sword and sandal) ειχε περαση και εκανε θραυση στα ταμεια. Εχοντας γερη χρηματοδοτηση απο την ζαμπλουτη οικογενεια Du Pont, ετοιμα στουντιο στην Ισπανια και γνωριμιες με μεγαλυτερες εταιρειες (MGM, Paramount), o Bronston ριχτηκε με τα μουτρα στην δουλεια. Η πρωτη του παραγωγη ηταν η ταινια "King of Kings" (ο Βασιλευς των Βασιλεων) για την MGM, η οποια κυκλοφορησε στα 1961 σε σκηνοθεσια Nicholas Ray και με το ανυπερβλητο, κυριολεκτικα επικο σκορ του Miklos Rozsa. Η ταινια πραγματευοταν την ζωη του Ιησου. Το καστ της (με εξαιρεση ισως τον πολυ γνωστο απο γουεστερν και πολεμικες ταινιες Robert Ryan στον ρολο του Ιωαννη του Βαπτιστη) δεν περιλαμβανε μεγαλα ονοματα. Τον Ιησου υποδυθηκε ο καστανοξανθος Jeffrey Hunter με τα γαλαζοπρασινα ματια - η μορφη του οποιου παραπεμπει ευθεως στην εικονογραφια του "Χριστουλη" οπως εκεινη αποδιδεται στην Ρωμαιοκαθολικη εκκλησιαστικη παραδοση. Μεχρι τοτε, οι ταινιες δεν εδειχναν τον Ιησου παρα μονο με την πλατη ή ως σκια (βλ. "Μπεν Χουρ"). Η ταινια πηγε καλα στα ταμεια και ηταν υποψηφια για Οσκαρ μουσικου σαουντρακ.
Την ιδια χρονια (1961) κυκλοφορησε o "El Cid" απο την Allied Artists. Το σαουντρακ ηταν και παλι του Miklos Rozsa, αλλα στην σκηνοθεσια βρεθηκε ο Anthony Mann. Αυτην την φορα στους πρωταγωνιστικους ρολους ησαν δυο μεγαλα ονοματα, ο Charlton Heston και η Sophia Loren. Οπως στον "Βασιλεα των Βασιλεων", αλλα και στις μετεπειτα παραγωγες του Bronston, πολλοι Ισπανοι κομπαρσοι και ηθοποιοι μικροτερου βεληνεκους και διαφορων εθνοτητων πλαισιωναν τους πρωτοκλασατους σταρς. Και η ταινια αυτη πηγε πολυ καλα στα ταμεια, ενω απεσπασε και υποψηφιοτητες για Οσκαρ (π.χ. σκηνοθεσιας).
Δυο χρονια αργοτερα (1963) η Allied Artists κυκλοφορησε την ταινια "55 ημερες στο Πεκινο". Ο Nicholas Ray επεστρεψε στην σκηνοθεσια, αλλα την μουσικη εγραψε ο Dimitri Tiomkin - ο πιο σημαντικος ισως κινηματογραφικος μουσικος της δεκαετιας του 1960. Και ο Charlton Heston επεστρεψε ως πρωταγωνιστης, αυτη τη φορα πλαισιωμενος απο τους Ava Gardner και David Niven. Η ταινια δεν τα πηγε πολυ καλα στα ταμεια και οι κριτικες που δεχτηκε δεν ησαν ευνοικες. Υπηρχαν προβληματα με την παραγωγη, το σεναριο, το οποιο διαρκως δουλευοταν, και ολα αυτα βγαινουν στο εργο και γινονται αντιληπτα απο τους θεατες. Ηθοποιοι, σεναριογραφοι, σκηνοθετες ησαν δυσαρεστημενοι με την πορεια της ταινιας. Παρομοια προβληματα υπηρχαν βεβαια και στις προηγουμενες ταινιες του Bronston, οπως φυσικα και σε καθε σχεδον ταινια. Ολως εδω το κακο παραγινε.
Το ναδιρ εφτασε με την ταινια "The End of the Roman Empire" (το τελος της ρωμαικης αυτοκρατοριας) η οποια κυκλοφορησε στα 1964 (την ιδια χρονια κατα την οποια ολοκληρωθηκε και το υποειδος/genre των ταινιων αυτων στην Ιταλια, με πρωταγωνιστες τους διαφορους μπρατσωμενους Μασιστες και Ουρσους) απο την Paramount. Ο Anthony Mann σκηνοθετουσε και ο Dimitri Tiomkin εγραφε την μουσικη. Στο καστ συμμετειχαν οι Stephen Boyd (ο κακος Μεσσαλας απο τον Μπεν Χουρ), Sophia Loren, Alec Guinness, James Mason, Christopher Plummer, Mel Ferrer και Omar Sarif. Η ταινια και στα ταμεια καταποντιστηκε και απο τους κριτικους κατακεραυνωθηκε. Η πλοκη της ηταν τοσο βαρια και παραφορτωμενη που καταντουσε κουραστικη, αν οχι βαρετη. Ο Bronston αιτηθηκε το κεφαλαιο 11 της νομοθεσιας των ΗΠΑ για χρεωκοπια. Κατηγορηθηκε επισης και για ψευδορκια, πως ειχε αποκρυψει τραπεζικους λογαριασμους. Υπο το βαρος ολων αυτων, η εταιρεια του δεν μπορουσε να αντεξει αλλο. Ουτε οι πιστωτες του τον εμπιστευονταν. Ετσι επηλθε το τελος των "Samuel Bronston Productions", οι οποιες, αν και με χιλια προβληματα (οι συνεργατες των παραγωγων, κυριως σεναριογραφοι, αλλαζαν σαν τα πουκαμισα) και μολονοτι ισως και να συνεβαλαν στην παρακμη των επικων ταινιων, εδωσαν εντουτοις λιγα διαμαντια στον παγκοσμιο κινηματογραφο.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen