Ο ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΙ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ.

Σαν βρεθεις στο νησι της Σικελιας ξενε, μην παραλειψεις να επισκεφθεις τις Συρακουσες, στην νοτιανατολικη του πλευρα. Οι Συρακουσες ησαν η πλουσιοτερη και ισχυροτερη πολη του νησιου κατα την αρχαιοτητα, μεχρι που καταλειφθηκε απο τους Ρωμαιους. Κατευθυνσου στο αρχαιολογικο παρκο της πολεως, το οποιο σημερα περικλειει το αρχαιο θεατρο και τα λατομεια της πολεως. Το πιο εντυπωσιακο απο αυτα τα λατομεια ονομαστηκε "αυτι του Διονυσιου" (: Orecchio di Dionisio) απο τον ζωγραφο της Αναγεννησης Caravaggio, που πιστευε οτι ο ομωνυμος τυραννος της πολης, ο Διονυσιος Ι ο Πρεσβυτερος, καθοταν στην κορυφη του βραχου κρυφακουοντας τους σκλαβους που δουλευαν μεσα στην σπηλια, μηπως και πιασει τιποτε λογια τους εναντιον του. Πραγματικα, το εσωτερικο του λατομειου, με μηκος πανω απο 20 μ. και υψος γυρω στα 50 μ., ομοιαζει με το ανθρωπινο αυτι. Ο κοιλος εσωτερικος χωρος δημιουργει αντιλαλο, οταν μιλαει καποιος. Η ηχω της φωνης του βγαινει προς τα εξω.

Ακουσε ξενε μια ιστορια, η οποια εχει να κανει με το λατομειο αυτο των Συρακουσων: Με το τελος των περσικων πολεμων, το 479 π. Χ., οι ελληνικες πολεις ειχαν βγει νικητες. Οι κυριοι πρωταγωνιστες του αγωνα ησαν η Αθηνα και η Σπαρτη. Η πρωτη εξελιχθηκε σε κυρια ναυτικη δυναμη στην αρχαια Ελλαδα, ενω η δευτερη ηταν γνωστη για την στρατιωτικη της υπεροχη επι εδαφους. Η Αθηνα, αυξησε απο αυτο το σημειο και μετα την ισχυ και την επιρροη της στην Ελλαδα. Το ταμειο των ελληνικων πολεων, που ευρισκονταν αρχικα στην Δηλο, μεταφερθηκε λιγο αργοτερα στην Αθηνα για "προληπτικους λογους". Οι Σπαρτιατες, οι Κορινθιοι και οι συμμαχοι τους δεν εβλεπαν την αυξηση της δυναμης της Αθηνας με καλο ματι. Τα πνευματα ειχαν οξυνθει και δεν αργουσε να ξεσπασει η σπιθα που θα αναβε το φυτιλι του πολεμου εκ νεου. Εκ καποιας αφορμης, αυτο εγινε και στα 431 π.Χ. ξεκινησε ο εμφυλιος που εμελλε να γινει γνωστος ως ο πελοποννησιακος πολεμος. 10 χρονια αργοτερα υπογραφηκε η συνθηκη του Νικια, η οποια οριζε παυση των εχθροπραξιων για 50 χρονια. Στα 415 π. Χ. ομως, εμφανιστηκαν πρεσβεις απο την πολη της Σεγεστας στην Αθηνα. Ζητουσαν βοηθεια στον αγωνα τους εναντιον των αντιπαλων τους απο την ανταγωνιστρια πολη του Σελινουντα. Και ησαν προθυμοι να προσφερουν πολλα χρηματα, προκειμενου να στηριξουν οικονομικα την εκστρατεια των Αθηναιων στην Σικελια.

Στην συνελευση που ακολουθησε, μιλησαν διαφοροι επιφανεις Αθηναιοι. Οι περισσοτεροι ταχθηκαν υπερ της εκστρατειας. Ελαχιστοι ησαν κατα. Ενας απο αυτους ηταν ο στρατηγος Νικιας. Ο Νικιας αμφεβαλλε για τις προθεσεις των Σπαρτιατων και για την ισχυ της συνθηκης του 421 π.Χ. Επιπλεον πιστευε, οτι το εγχειρημα μιας αθηναικης εκστρατειας στην Σικελια ηταν ακρως ριψοκινδυνο, μιας και οι στρατιωτες θα βρισκονταν σε αγνωστη για αυτους περιοχη, εκτος της κυριως Ελλαδος, με δυσκολες συνθηκες ως προς τον ανεφοδιασμο τους και την αποκτηση νεων συμμαχων. Οι Αθηναιοι δεν ειχαν ιδρυσει αποικιες στην Σικελια. Εαν εκστρατευαν εκει, θα ησαν αποκομμενοι απο την πολη τους, η οποια θα κινδυνευε να πεσει στο ελεος των εχθρων της, χωρις την παρουσια στρατου και ναυτικου. Αλλωστε ο ιδιος ο Περικλης ηταν που ειχε προειδοποιησει τους Αθηναιους παλιοτερα, να μην παρουν αναλογα ρισκα. Η Αθηναικη Αυτοκρατορια θα ηταν συνετο να περιορισει την ισχυ της στο Αιγαιο.

Ο Αλκιβιαδης ηταν ενας νεος και φιλοδοξος πολιτικος απο αριστοκρατικη γενια. Εμφανισιμος ανδρας, μορφωμενος, μαθητης του Σωκρατη, με ηγετικες και στρατηγικες ικανοτητες, πρεσβευε παση θυσια να πραγματοποιηθει το εγχειρημα των Αθηναιων. Ησαν ισχυροι, δεν ειχαν να φοβηθουν κανεναν. Αλλωστε, ειχαν νικησει την Περσικη Αυτοκρατορια. Μπορουσαν να τα βγαλουν περα με τον Σελινουντα. Και θα διελυαν την δυναμη των Συρακουσων, αποικιας των Κορινθιων και ισχυροτερης πολης του νησιου.

Οι Αθηναιοι ταχθηκαν με το μερος του Αλκιβιαδη, ο οποιος τους γοητευε. Τα επιχειρηματα του σωφρονος Νικια δεν εισακουσθηκαν και ο ιδιος οριστηκε ως ενας απο τους επικεφαλεις στρατηγους της εκστρατειας. Την ιδια χρονια, γυρω στα 130 πλοια αναχωρησαν απο την Αθηνα με κατευθυνση προς Σικελια. Προτου καλα καλα αποβιβαστουν στο νησι, ο απληστος και φιλοδοξος Αλκιβιαδης - ο εμπνευστης της εκστρατειας - προδωσε τους συμπολιτες του και κατεφυγε στην Σπαρτη, τον μεγαλο εχθρο των Αθηνων. Ο αθηναικος στρατος βρεθηκε σε ενα εχθρικο περιβαλλον, προσπαθωντας να κερδισει συμμαχους. Κερδισε μια μαχη λιγο πιο εξω απο τις Συρακουσες, αλλα τα πραγματα δυσχαιρενονταν ολο και πιο πολυ. Η Σεγεστα δεν μπορσε να χρηματοδοτησει αλλο το εγχειρημα και συντομα εμφανιστηκαν στο νησι οι Κορινθιοι και οι Σπαρτιατες. Στις υπολοιπες μαχες που ακολουθησαν, οι Αθηναιοι ηττηθηκαν.

Το τελος της μεχρι τοτε ισχυρης Αθηναικης Ηγεμονιας ηρθε το 413 π.Χ. Σχεδον ολοκληρος ο αθηναικος στολος καταστραφηκε, ενω γυρω στους 7.000 ανδρες - οπλιτες, κωπηλατες - σκοτωθηκαν και πωληθηκαν ως σκλαβοι. Ο Νικιας πεθανε κατα τις τελευταιες αψιμαχιες που ελαβαν χωρα κοντα στις Συρακουσες, αντιμετωπος των Συρακουσιων και των Σπαρτιατων. Οσοι Αθηναιοι επεζησαν, καταδικαστηκαν να δουλευουν σαν σκλαβοι στα λατομεια των Συρακουσων. Πολλοι απο αυτους πεθαναν εκει απο αρρωστιες, πεινα και διψα. Ποτε δεν καταφεραν να επιστρεψουν στην πατριδα τους. Δεν ειδαν ξανα τις οικογενειες τους. Δεν ειδαν τα παιδια τους να μεγαλωνουν. Αυτο ειναι ξενε, το τιμημα των πολεμων, εμφυλιων και μη. Η πλουσια και δυνατη πολη των Αθηνων εχασε την αιγλη της ως στρατιωτικη δυναμη, επειδη ακουσε και πιστεψε στα λογια ενος ανδρα. Φαινεται πως και οι ιδιοι οι Αθηναιοι ησαν σιγουροι πως ησαν ακατανικητοι. Κατι που αποδειχθηκε και στην πραξη οτι δεν ισχυει.

Το 403 π.Χ. εληξε και ο Πελοποννησιακος Πολεμος με νικη της Σπαρτης και ολοκληρωτικη ηττα και ταπεινωση της Αθηνας. Ο εμφυλιος αφησε, κατα τον ιστορικο Ξενοφωντα, αποκαιδια πισω του. Μια Ελλαδα ριμαγμενη, ερημωμενη, αδυναμη να σταθει. Αυτη ειναι η τυχη των λαων ξενε, οταν κανουν λανθασμενες επιλογες, αναδεικνυοντας ως ηγετες και καθοδηγητες τους καιροσκοπους. Και οταν οι επιτυχιες του ενδοξου παρελθοντος θολωνουν τα μυαλα των ανθρωπων τοσο, που νομιζουν οτι θα βρισκονται αισαει στην κορυφη.