ΓΙΑΤΙ Η ΛΕΝΑ;

Χαρες και πανηγυρια στη Γερμανια! Η γερμανικη συμμετοχη ηρθε πρωτη σε ψηφους στην φετινη Γιουροβιζιον που διεξαχθηκε το Σαββατο στο Οσλο. Του χρονου ο διαγωνισμος θα λαβει χωρα σε καποια γερμανικη μεγαλουπολη. Ετσι πραγματοποιηθηκε επιτελους ενας ευσεβης ποθος των Γερμανων, αφου ειχαν 28 χρονια να δουν την διεξαγωγη του θεσμου στην χωρα τους.

Εδω και εβδομαδες παντως, η συμμετεχουσα Lena Meyer-Landrut με το τραγουδι της "Satelitte" θεωρουνταν το φαβορι του φετινου διαγωνισμου. Κατι που επιβεβαιωθηκε και στην πραξη, οπως εδειξε η υψηλη βαθμολογια που απεκτησε. Τι το ιδιαιτερο ομως ειχε αυτη η 19χρονη κοπελιτσα, εναντι πιο ομορφων συμμετεχοντων, οπως οι τραγουδιστριες του Αζερμπαιτζαν και της Αρμενιας; Γιατι ανακυρηχτηκε η Λενα την βραδια της 29ης Μαιου σε νικητρια της Γιουροβιζιον;

Ισως γιατι η Λενα εχει αυτα που οι αλλες κοπελες δεν διεθεταν. Απλοτητα στην εμφανιση, αυθορμητισμο, αγνοτητα. Στοιχεια που την κανουν αμεση και προσιτη στον κοσμο. Αλλωστε μπορει κανεις ευκολα να παρατηρησει, οτι ο κοσμος του θεαματος κατακλιζεται απο πλαστικες παρουσιες. Ειτε λαιβ σωου δεις, ειτε βιντεο κλιπ, απο την Μαντονα μεχρι την Μπριτνευ Σπιαρς και την Μαλευ Σαιρους, και απο την Λαιδη Γκαγκα ως την Χριστινα Αγκιλειρα, την Σακιρα, την Μπιονσε και την Ριαννα, το ιδιο αποτελεσμα θα βγαλεις. Ημιγυμνες καλλονες που λικνιζονται προκλητικα και πετανε και κανα δυο στιχους στο ετσι. Οι κλωνοι τους υπαρχουν και σε εγχωριες βερσιον, φυσικα δε και στην Γιουροβιζιον. Η Λενα ευτυχως αποτελεσε εξαιρεση και απεδειξε οτι δεν χρειαζεται να βγαινεις με μπικινι στην σκηνη για να δειξεις οτι εισαι σεξι. Ο κοσμος απο την αλλη μερια, εχει βαρεθει ολο αυτο το οφθαλμολουτρο τοσων χρονων και εκτιμησε τις προσπαθειες της Λενας. Να σημειωθει εδω, οτι κοπελες λιτα ντυμενες και βαμενες, με αυθορμητισμο, ενθουσιασμο και ολιγον αγαθιαρες, κυκλοφορουν κατα κορον στις χωρες της κεντρικης και βορειου Ευρωπης. Ο τυπος επομενως της Λενας, που θυμιζει πρωτοετη φοιτητρια που προσπαθει να προσανατολιστει στο νεο της περιβαλλον, ειναι ταυτοσιμος με το κοριτσι της διπλανης πορτας. Καμια σχεση δηλαδη με ντιβα. Οι ντιβες ειναι απροσιτες. Θελουν να τις λατρευεις μονο. Δεν σου δινουν τιποτε πισω, παρα μονο φαντασιωσεις.

Να γιατι η Λενα, στο μεταβατικο σταδιο απο κοριτσι προς γυναικα, ξεχωρισε στον διαγωνισμο αυτον αναμεσα σε εντυπωσιακες μεν παρουσιες, μετρια δε τραγουδια.

.....................................................

Υ. Γ.: Η κοτσανα της ημερας ακουστηκε σημερα το πρωι απο βερολινεζικο ραδιοφωνικο σταθμο: "Εμεις δινουμε τα λεφτα μας στην Ελλαδα και αυτη μας εδωσε δυο βαθμους στην Γιουροβιζιον", απεφανθει ο εκφωνητης.

Ασε Ταλα, καλυτερα να μην το σχολιασεις αυτο...

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ XLII.

[Δρόµοι ]

Του Ρούσσου Βρανά (rvranas@otenet.gr)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Στην εφημεριδα TA NEA, Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Η Ιστορία...

...παίζει συχνά παράξενα παιχνίδια. Ηταν τέτοιες µέρες, πριν από 63 χρόνια, όταν ένα πλοίο µε το όνοµα «Εξοδος», που έβαζε πλώρη για τα νερά της Παλαιστίνης, παγιδεύτηκε στα δίχτυα της διεθνούς διπλωµατίας. Ο καπετάνιος του, ένας εικοσιεπτάχρονος Εβραίος, είχε αναλάβει µια παράνοµη αποστολή: να µεταφέρει από τη µια άκρη της Μεσογείου στην άλλη 4.515 Εβραίους που είχαν γλιτώσει από το Ολοκαύτωµα. Οµως, οι διεθνείς συµφωνίες δεν προέβλεπαν ακόµη την ίδρυση εβραϊκού κράτους. Και οι Βρετανοί, που έπαιζαν πάντα διπλά παιχνίδια, εναντιώνονταν στην εγκατάσταση κι άλλων Εβραίων στην υπό βρετανική κατοχή Παλαιστίνη.

Μόλις το πλοίο βγήκε στα ανοιχτά, δέχτηκε επίθεση βρετανικών αντιτορπιλικών. Οσοι από τους τραγικούς επιβάτες του γλίτωσαν, οδηγήθηκαν προσωρινά από τους Βρετανούς πάλι στους τόπους όπου είχαν µαρτυρήσει: σε πρώην χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και η διεθνής κοινή γνώµη σκιρτούσε από φρίκη. «Επιστροφή στο Ράιχ», έγραφε ένα αµερικανικό πρωτοσέλιδο. Μόνο όταν έληξε η βρετανική κυριαρχία στην Παλαιστίνη µπόρεσαν οι περιπλανώµενοι Εβραίοι να φτάσουν στον προορισµό τους, µε το πλοίο «Εξοδος». Η περιπέτειά τους απαθανατίστηκε στο οµώνυµο µυθιστόρηµα του Λέον Ούρις και αργότερα γυρίστηκε ταινία από τον Οττο Πρέµινγκερ.

«Ενας µικρός στολίσκος σαλπάρισε τις προάλλες για την Παλαιστίνη, φορτωµένος µε ανθρωπιστική βοήθεια», γράφει ο Ιρλανδός δηµοσιογράφος Ρίτσαρντ Ιρβιν. «Για τη Γάζα, που είναι πια συνώνυµη µε τη βία και τη φτώχεια - ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης που κλείνει µέσα του ενάµισι εκατοµµύριο εξαθλιωµένες και βασανισµένες παλαιστινιακές ψυχές». Με την ανοχή των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως καταγγέλλει η Διεθνής Αµνηστία, που κλείνουν τα µάτια στα ισραηλινά εγκλήµατα πολέµου εκεί. Στη Γάζα έχει απαγορευτεί από τους Ισραηλινούς η ίδια η ζωή: απαγορεύεται το τσιµέντο, απαγορεύονται τα µολύβια, απαγορεύεται το χαρτί, απαγορεύονται τα παιδικά παιχνίδια. Τρόφιµα και φάρµακα µε το σταγονόµετρο. Θα µπορούσε να πει κανείς πως για όλα φταίει η Χαµάς. Ή να αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν να κατοχυρώνεται η ασφάλεια του Ισραήλ µε την απαγόρευση των µολυβιών και των παιχνιδιών. Ή να πει σαν την Ιρλανδή πολιτικό Μαίρη Ρόµπινσον ότι «καταστρέφεται ένας ολόκληρος πολιτισµός». Ή να πιστέψει τον ισραηλινό υπουργό Εξωτερικών Αβιγκντορ Λίµπερµαν που λέει πως «δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα». Οποιον κι αν πιστέψει κανείς, όµως, δεν µπορεί να µη βλέπει πως το ισραηλινό πολεµικό ναυτικό, που κινητοποιήθηκε κατά του ανθρωπιστικού στολίσκου, φέρεται σήµερα όπως ακριβώς είχε φερθεί το βρετανικό ναυτικό πριν από 63 χρόνια. Τότε, η κατοπινή πρωθυπουργός του Ισραήλ Γκόλντα Μέιρ είχε δηλώσει: «Στη Βρετανία λέµε: Είναι µεγάλη αυταπάτη να πιστεύει πως είµαστε αδύναµοι. Ας µάθει λοιπόν η Βρετανία µε τον πανίσχυρο στόλο της και τα πολλά της κανόνια και αεροπλάνα πως αυτός ο λαός δεν είναι αδύναµος. Και πως µε αυτή τη δύναµή του θα σταθεί όρθιος».

Η ίδια δήλωση ισχύει και σήµερα. Φτάνει να βάλει κανείς στη θέση της λέξης «Βρετανία» τη λέξη «Ισραήλ».

ΟΟΟΠΑΑΑ!!!

Χτες, 29 Μαιου, ηταν η 557η επετειος απο την Αλωση της Κωνσταντινουπολεως απο τους Οθωμανους. Η αρχη του τελους για μερικους, που συνοδευτηκε απο τον ξεριζωμο του ελληνικου στοιχειου απο την Μικρα Ασια/ Ανατολια στα 1922. Το τριτο κεφαλαιο γραφτηκε στα 1974 με την καταληψη μερους της Κυπρου απο τον τουρκικο στρατο.

Αλλα τι τον νοιαζουν ολα αυτα τον νεοελληνα, απο την στιγμη που την ιδια μερα ετυχε να γινει ο διαγωνισμος ευρωπαικου τραγουδιου "Eurovision" στο Οσλο της Νορβηγιας; Εδω κοτσαμαν Αλκαιος με τους μαντραχαλαδες του διαγωνιζονταν για μια θεσουλα... Και εμ τι τραγουδι... Τραγουδαρα!

ΟΟΟΠΑΑΑ!!! Ουρλιαζει ο Αλκαιος και το συγκροτημα του (καμια σχεση με τον αρχαιο συνονοματο λυρικο ποιητη. Απλα γεμισαμε...αρχαιους! Αλκαιος ο ενας, Πλουταρχος ο αλλος... Α, εχουμε και εναν...Αντυπα, να μην το ξεχασουμε!). Ποια οικονομικη κριση, ποια μειωση μισθων και συνταξεων, ποια αυξηση φορων και τιμων σε καταναλωτικα αγαθα; "Περασμενα ξεχασμενα", τραγουδαει ο Αλκαιος. ΟΟΟΠΑΑΑ, και δεν τρεχει τιποτε. Δεν εγινε τιποτε. "Πληρωσα οτι χρωστουσα" (και φτου κι απ' την αρχη για νεα δανεικα). Το ΟΟΟΠΑΑΑ του Αλκαιου θα γινει ο υμνος του νεοελληνα. Του "ωχ αδελφε" και του "ελα μωρε συ". Η χωρα παει κατα διαολου, εχουμε γινει το ρεντικολο του πλανητη και ο αλλος λεει ΟΟΟΠΑΑΑ και νομιζει οτι καθαρισε...

Και στα 1453 ειχαμε τετοιες καταστασεις, συμφωνα με συνεντευξεις της καθηγητριας Ε. Γλυκαντζη Αρβελερ σε εφημεριδες και τηλεοπτικες εκπομπες, που παντα τετοια εποχη, λογω της επετειου, την θυμουνται. Και μας τα ειπε καθαρα και ξαστερα, χωρις να μασησει τα λογια της. Για πληθυσμο περιπου 70.000 εντος των τειχων. Για απουσια πολεμικου δυναμικου. Για υπερβολικα αυξημενους αριθμους παπαδων και διακονων. Για τις συμφωνιες της εκκλησιας και διαφορων λαμογιων με τον Μωαμεθ, προκειμενου να διατηρησουν τα προνομια και τα κτηματα τους. Η Πολη ειχε πεσει ουσιαστικα πριν τις 29 Μαιου 1453. Εκ των εσω. Γιατι καποιοι το ειχαν ριξει στα ΟΟΟΠΑΑΑ. Καποιοι πατριωτες βεβαια κλαινε απο τοτε και λενε το τραγουδακι "παλι με χρονια και καιρους". Την ιδια ωρα, οι απεναντι χαιρονται. Και δικαιωματικα, αφου πετυχαν αυτο που ηθελαν. Χτες εδιναν ποιντς οι μεν στους δε. Περασμενα ξεχασμενα και ΟΟΟΠΑΑΑ.

ΟΟΟΠΑΑΑ και παλι ΟΟΟΠΑΑΑ, γιατι, οπως λεει και το αλλο σλογκαν, "σημασια εχει να περνας καλα". Αυτο μετραει στη χωρα που το παιδι απο την Κοκκινια επεσε με τα μουτρα στη μασα και χρωσταει εκαττομυρια στο κρατος εδω και καμια εικοσαρια χρονια. Καποια στιγμη ειτε θα ξεχαστει το θεμα, ειτε θα παραγραφει, και το παλικαρι απο την Κοκκινια θα παρει φοροαπαλλαγη, οπως καποιοι εφοπλιστες. Εδω ο καποιος Μαντελης αποκαλυψε οτι τα τσεπωνε απο την Ζιεμενς, με την ελπιδα να του χορηγηθει τωρα αφεση αμαρτιων. Οπως εκαναν και καποιοι παραμονες της Αλωσης. Αλλα δε βαριεσαι; Το καλοκαιρι ειναι κιολας εξω απο την πορτα μας. Ο νεοελληνας την εχει γραμμενη την οικονομικη κριση και την χωρα του. Δως του γλεντι, ποτο και φαι. ΟΟΟΠΑΑΑ!!! Που ελεγε χτες και ο Αλκαιος. Ανακυκλωμενο μοτιβο α λα Zorbas the Greek. Σαν ξαναζεσταμενο φαγητο σε φουρνο μικροκυματων. Τα στερεοτυπα ζομπι του παρελθοντος βγηκαν απο τους ταφους τους. Ποιος ξερει, μπορει να χαψουν οι ξενοι και να δωσουν μια ανασα στον τουρισμο μας και το φετινο καλοκαιρι...

The first Action Hero.

Αυτες τις μερες προβαλλεται παγκοσμιως στους κιν/φους η εκδοχη του γνωστου παιχνιδιου κονσολας (video-game) "The Prince of Persia". Το παιχνιδι, οπως και η προσφατη κιν/κη εκδοχη του, αναβιωνουν το ειδος της ανατολιτικης περιπετειας (oriental-exotic adventure) με επιρροες απο τις 1000 και 1 νυχτες. Αυτο το γεγονος μας δινει την αφορμη να γραψουμε το παρων κειμενο, αφιερωμενο στον ανθρωπο που πρωτος εφερε στην μεγαλη οθονη το υποειδος αυτο της περιπετειας. Εντελως συμπτωματικα, ο πρωτοπορος αυτος γεννηθηκε σαν σημερα πριν απο 127 χρονια. Το ονομα του ηταν Νταγκλας Φαιρμπανκς.

Ο Douglas Fairbanks (Sr.) στην ταινια "Thief of Bagdad" (1924)

Ο Νταγκλας Φαιρμπανκς ξεκινησε την καριερα του στο Χολλυγουντ της δευτερης δεκαετιας του 20ου αιωνα. Ο βωβος, ασπρομαυρος κιν/φος ηταν η εφευρεση του αιωνα, η' καλυτερα, ενα παιχνιδι για μεγαλους. Ανθρωποι καθε εθνικοτητας, φυλου και ηλικιας μπορουσαν να εργαστουν στις χολλυγουντιανες κιν/κες εταιρειες της εποχης. Σκηνοθετες, παραγωγοι και ηθοποιοι μπορουσαν να πειραματιστουν με διαφορες τεχνικες και να γυρισουν οποιου ειδους ταινια ηθελαν, αρκει να ειχαν το διαθεσιμο χρημα. Ισως η εποχη του βωβου κιν/φου να ειναι στην πραγματικοτητα η μπαροκ φαση της 7ης τεχνης, λογω των πομποδων σκηνικων και κοστουμιων.

Ο Φαιρμπανκς ξεκινησε την καριερα του παιζοντας σε κομεντι. Του εδιναν συνηθως αναλαφρους ρολους, του παιχνιδιαρη γοη, κατ' αντιπαραθεση στο σοβαρο, μελαγχολικο στυλ του ανταγωνιστη Ροδολφο Βαλεντινο. Ο Φαιρμπανκς ξεχωρισε, αφου φροντιζε να προβαλει και τα αθλητικα του προσοντα. Μολονοτι καπνιζε αριμανιως, φροντιζε να κρατιεται σε φορμα αθλουμενος. Γρηγορα εγινε κολλητος φιλος του μεγαλυτερου σταρ της εποχης των βωβων ταινιων, Τσαρλυ Τσαπλιν. Μολονοτι παντρεμενος, ειχε δεσμο με μια επισης δημοφιλη ηθοποιο, την Αν Πικφορντ.

Στα 1919 οι τρεις ηθοποιοι ειχαν γινει πολυ πλουσιοι λογω της επιτυχιας των ταινιων τους. Μαζι με τον παραγωγο γνωστων ταινιων της εποχης, οπως "The birth of a nation" και "Intolerance" D. Griffith αποφασιζουν να ιδρυσουν απο κοινου μια νεα κιν/κη εταιρεια, την United Artists, ως απαντηση στο αυταρχικο καθεστως των ηδη υπαρχων εταιρειων, που συχνα προεβαιναν σε αδικιες εναντι των εργαζομενων, τεχνικων και ηθοποιων. Η εταιρεια των Τσαπλιν, Φαιρμπανκς, Πικφορντ και Γκριφφιθ εξακολουθει να λειτουργει μεχρι και σημερα. Λιγο αργοτερα, ο Φαιρμπανκς ανελαβε την διοργανωση και παρουσιαση της 1ης απονομης των βραβειων Οσκαρ.

Απο τα 1920 και μετα, ο Φαιρμπανκς προβαλει το ταλεντο του σε αλλα ειδη ταινιων. Υποδυεται τον Ζορρο, τον Ρομπεν των Δασων, τον Ντ' Αρτανιαν, τον μαυρο πειρατη. Στις ταινιες αυτες δρασης αλλοτινων εποχων επιδεικνυει τις ακροβατικες του ικανοτητες, ιππευει, μονομαχει, σωζει ωραιες δεσποσυνες. Ηθελημενα η' μη, δημιουργει τα ειδη των επικων περιπετειων "cloack and dagger". Ετσι γεννηθηκε ο αρχετυπος του Swashbuckler, του παλικαρα γοη που μαχεται την αδικια, τους τυραννους και τους φεουδαρχες απο μεσαιωνικα καστρα και πειρατικες γαλερες μεχρι την αυλη του Λουδοβικου και των Αραγωνων - παντα με το ξιφος ανα χειρας και το χαμογελο στα χειλη. Ο τυπος του Swashbuckler θα γνωρισει την ακμη του επι του ομιλουντος κιν/φου των επομενων δεκαετιων (1930-1960), με τους Errol Flynn, Tyrone Power, Stuart Granger, Burt Lancaster, Robert Taylor ως ιδανικους διαδοχους του Φαιρμπανκς.

Η καλυτερη ταινια του Φαιρμπανκς παντως, οπως συνηθιζε ο ιδιος να λεει, ηταν "ο κλεφτης της Βαγδατης" (The thief of Bagdad, 1924). Ο Φαιρμπανκς οχι μονο πρωταγωνιστησε σε αυτην την επικη ταινια, η οποια ειναι εμπνευσμενη απο τις διηγησεις της Σεχραζαντ "1000 και 1 νυχτες", αλλα ηταν και πισω απο το σεναριο, τη σκηνοθεσια και την παραγωγη, οπως εκανε σε ολες σχεδον τις ταινιες του. Μολονοτι σαρανταρης, εκτελουσε ολες τις επικινδυνες σκηνες μονος του. Στην ταινια παρουσιαζονται διαφορα στοιχεια των αραβικων ιστοριων, οπως ιπταμενα χαλια, μαγικα λυχναρια και τζινις, χαλιφιδες, μαχαραγιαδες και βεζυριδες, σκλαβοπαζαρα και χαρεμια. Μεσα σε ενα επιβλητικο σκηνικο, χαρακτηριστικο της τεχνης του 1920 για το πως φανταζονταν την Βαγδατη, ο ηρωας που υποδυεται ο Φαιρμπανκς στεκεται στο κεντρο του παραμυθενιου αυτου κοσμου. Ηλιοκαμενος, ξυπολυτος, γυμνος απο την μεση και πανω, ωστε να δειχνει το γυμνασμενο του κορμι, με κεφαλομαντηλο που αφηνει λιγες μπουκλες να ξεφευγουν, σκουλαρικια, μουστακι λεπτοξυρισμενο, τσακιρικο ματι και καταλευκα δοντια, ο κλεφτης του Φαιρμπανκς εκφραζει τα ιδεωδη του ανθρωπου των αρχων του 20ου αιωνα, του μεταναστη που ηρθε στις Η.Π.Α. για να φτιαξει την ζωη του, οπως μαρτυρα η φραση που του αποδιδεται στην αρχη της ταινιας, οταν αμφισβητει την διδασκαλια καποιου ιερεα του Ισλαμ: "what I want - I get it!"

Σαν προαγγελος της αμερικανικης κουλτουρας που λιγες δεκαετιες αργοτερα θα δημιουργησει τα κομικς με υπερηρωες οπως ο Μπατμαν και ο Σπαιντερμαν, ο Φαιρμπανκς, προδρομος αυτων, μοιαζει να εκτελει εναρμονισμενη χορογραφια, καθως σκαρφαλωνει και πηδα απο σκεπες, μιναρεδες και παλατια της ονειρικης Βαγδατης για να καταληξει μαζι με την πριγκηπισσα της καρδιας του πανω στο χαλι που ιπταται στην πολη. Αυτα μονο ειναι ελαχιστα στοιχεια που η ταινια του Φαιρμπανκς μοιραζεται με την προσφατη "Prince of Persia". Αλλωστε δεν ειναι δυσκολο να διαπιστωσει κανεις, οτι η μοντερνα ταινια, ναι μεν ειναι ανωτερη απο τεχνικης αποψης, αλλα ξεκαθαρα επιρρεασμενη απο την παλια αλλα κλασικη και για αυτο αξεπεραστη δημιουργια του Φαιρμπανκς.

Δυστυχως ο ιδιος ο Φαιρμπανκς, ενα ειδος Τζωρτζ Κλουνει της εποχης του βωβου κιν/φου λογω της δημοτικοτητας και της επιρροης του, εχει ξεχαστει. Τον Τσαπλιν ολοι τον θυμουνται. Τον φιλο του τον Φαιρμπανκς, ελαχιστοι. Ακομα πιο λιγοι ειναι σε θεση να γνωριζουν το εργο του, οπως ειναι δημιουργια της εταιρειας παραγωγης United Artists και η θεσπιση των βραβειων Οσκαρ που αναφερθηκαν παραπανω. Το σημερινο Χολλυγουντ χρωσταει πολλα σε αυτον τον ανθρωπο. Εμεις επιλεγουμε να τον θυμομαστε, οπως πιστευουμε οτι θα ηθελε και ο ιδιος: Με το αστραφτερο χαμογελο, το σπινθηροβολο βλεμμα, την ζωντανια, ενεργητικοτητα και αισιοδοξια που αντανακλουσε ως "κλεφτης της Βαγδατης" (βλ. φωτ. εντ.).

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ XLI.

Απο την εφημεριδα Καθημερινη της Κυριακης, 16.05.2010> Αυτα που γραφουμε εδω και 2 χρονια στο ιστολογιο επιβεβαιωνονται!Προσεξτε μονο, αναγνωστες και αναγνωστριες, την...επιχειρηματολογια των γνωστων αγνωστων, προκειμενου να δειξουν οτι δεν φερουν ευθυνη για την εν λογω κατασταση...

Lifestyle: η ζωή ήταν δανεική... Αναζητώντας τις απαρχές της ιδεολογίας της σπατάλης στα τέλη του ’80, διαπιστώνουμε ότι οι προσδοκίες ήταν απλώς ψευδαισθήσεις

Ρεπορτάζ: Γιουλη Eπτακοιλη, Hλια Mαγκλινης, Μαργαριτα Πουρναρα, Δημητρης Pηγοπουλος

Ποια ιδεολογία προηγήθηκε της χρεοκοπίας; Ποια ιδεολογία διαρκούς πάρτι και ξέφρενου ατομικισμού υποστήριξε τον αμέριμνο και υπερδανεισμένο Ελληναρά της τελευταίας εικοσαετίας; Αναρωτηθήκαμε και συμφωνήσαμε σε τουλάχιστον ένα φαινόμενο: στα τέλη του '80, το lifestyle εισέβαλε ορμητικό και αναιδές στον νεοελληνικό βίο και τον σφράγισε. Μάιο του 1987, ακριβώς πριν από 23 χρόνια, κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Κλικ», καινοτομώντας ως προς το κομφορμιστικό τοπίο του τότε Τύπου. Πρόβαλε ένα πρότυπο συμπεριφοράς εστιασμένο στην αισθητική και την κατανάλωση, αυθαδίασε σε ποπ γλώσσα, συνέλαβε τη βουλιμία για στυλ των νέων από τα ανερχόμενα μεσοστρώματα, απενοχοποίησε την ελαφρότητα και την ανεμελιά, ακόμη και τον κωλοπαιδισμό: «πέτυχε ή πέθανε». Και πολύ σύντομα έγινε απολύτως κομφορμιστικό, περισσότερο και από τους «κακομούτσουνους» και τους «ξενέρωτους» που κατήγγειλε. Πολύ σύντομα το πνεύμα του «Κλικ» και του Νitro, του ομόλογου Μax και αργότερα του Flash έγιναν συνώνυμα της ξιπασιάς και της κενότητας, ανοίγοντας τον δρόμο για κουτσομπολίστικες εκπομπές και έντυπα. Τα μίντια έγιναν πρώτα ένα ξεσαλωμένο Κλουβί με Τρελές και κατόπιν ένα ατελείωτο reality show, με όλο και ευτελέστερα υλικά. Εως το trash. Εως την απόλυτη χρεοκοπία: αισθητική, ηθική, πολιτική. Tα μίντια του lifestyle σαγήνευσαν το κοινό με υποσχέσεις ευζωίας και αιώνιας ευημερίας, καλλιέργησαν την προσδοκία του εύκολου κοινωνικού ασανσέρ, αποθέωσαν τον «γάτο» και τον σκυλοπόπ, τον παίκτη που τα κερδίζει όλα χαλαρά, με τη μαγκιά του. Πρακτικά, τροφοδότησαν μαζικές ψευδαισθήσεις, λίπαναν τον δρόμο του βουλιμικού μικρομεσαίου προς τη ματαίωση και την εξαχρείωση. Τι μένει από το ξέσαλο πάρτι; Το ήθος του κάγκουρα, του ποζερά, του λαμόγιου. Και η χρεοκοπία.
Μας μιλούν άνθρωποι που έφτιαξαν το lifestyle τα πρώτα κρίσιμα χρόνια: ο Γ. Νένες, αρχισυντάκτης τότε του «Κλικ», σήμερα της Athens Voice, η Σοφία Κιντή, αρχισυντάκτρια του «Κλικ», σήμερα διευθύντρια ειδικών εκδόσεων της IMAKO, ο Στ. Κούλας, η Μανίνα Ζουμπουλάκη. Βλέμμα απέξω προσθέτουν οι δημοφιλείς ρόκερ Last Drive, ο Κ. Βήτα, ένας διαφημιστής κι ένας πολιτικός επιστήμονας. Nικος Ξυδακης

Γιάννης Νένες, δημοσιογράφος

Τάισέ τους media!

Τα '80s ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στη χειρότερη δεκαετία για τον πλανήτη. Ακριβώς την εποχή που ξυπνούσαμε σε έναν καινούργιο κόσμο, έφτασε το έιτζ για να αλλάξει τις συμπεριφορές των ανθρώπων. «Ολέθριες» και «Επικίνδυνες» σχέσεις τρομοκράτησαν μια γενιά η οποία στράφηκε σε αυτό που νόμισε ότι ήταν το «επόμενο καλύτερο μετά το σεξ»: το χρήμα. Τα '60s ήταν ευδαιμονικά και γεμάτα ελπίδα. Τα '70s ήταν η αποθέωση της αστυφιλίας - οι μεγάλες πόλεις γέμισαν εκρηκτικά. Στα '80s, κάτι έπρεπε να γίνει με όλους αυτούς που ήθελαν καλύτερη ζωή χωρίς ιούς: Βάλ' τους να δουλέψουν και, μετά, τάισέ τους media.
Το MTV μπήκε (αερο)δυναμικά στη ζωή μας, όλα είχαν αισιόδοξα σχήματα («ανάποδο τρίγωνο» - με την κορυφή κάτω και τη βάση επάνω), οι βάτες μεγάλωναν, τα μαλλιά μεγάλωναν, τα μυαλά έπαιρναν αέρα, τα χρώματα ήταν παστέλ και έντονα, απλωμένα με αερογράφο. Η αισιοδοξία έφτασε στα όρια της αυθάδειας.
Τα περιοδικά έγιναν η Βίβλος της νέας εποχής. Face, Interview, i-D, στην Αθήνα εμφανίστηκαν η Βαβέλ και τα Πρόσωπα - τα «φυτώρια» απ' όπου τράβηξε το «Κλικ» την ομάδα του. Hμασταν ενθουσιασμένοι. Δεν υπήρχε καλύτερο «αντικείμενο» από τα περιοδικά. Τότε ακόμα δεν είχε απενοχοποιηθεί ο εύκολος πλουτισμός. Τότε γινόμασταν απλώς εξαρτημένοι της πληροφορίας. Στην πρώτη περίοδο του «Κλικ», η πληροφορία μας έκαψε το κεφάλι. Πιστέψαμε ότι τα ξέραμε όλα. Και στη δεύτερη περίοδο του «Κλικ», κάποιος μας είπε ότι μπορούμε και να τα αγοράσουμε.
Η «αμαρτία» του «Κλικ» δεν ήταν ακριβώς το ίδιο, όσο τα τέρατα που γέννησε. Eτσι κι αλλιώς όμως, η Αθήνα γέμισε τέρατα τότε. Aρχισαν να ραγίζουν τα πεζοδρόμιά της, να δημιουργείται «το σύμπαν Βωβός» των Βορείων Προαστίων, να ανοίγουν μεγάλα κλαμπ με καθρέφτες και νέον και όσα ρουχάδικα μπορεί να χωρέσει η χειρότερη μόδα που έζησε ποτέ ο κόσμος. Η Αθήνα μόλις ανακάλυπτε την αξιοποίηση του Ψυρρή και το Χρηματιστήριο. Οι πύλες της Κολάσεως μόλις είχαν ανοίξει.

Μ. Ζουμπουλάκη, δημοσιογράφος

20άρηδες έφηβοι

Θυμάμαι την προσωπική μου καταγραφή της δεκαετίας του '80. Η δική μου παρέα ήταν παιδιά από επαρχία, από μικροαστικές οικογένειες, που είχαμε ζήσει μια σφιγμένη εφηβεία, τσαλαπατημένη από τη Χούντα. Υστερα ήρθε η Μεταπολίτευση με την καταπίεση της ψυχαναγκαστικής πολιτικοποίησης, την παντοκρατορία της ΚΝΕ. Το '80 μπούκαραν ξαφνικά στην Ελλάδα (με διαφορά φάσης) όλα αυτά που ζούσαν οι συνομήλικοί μας στο εξωτερικό. Αρχισαν να έρχονται κύματα νέων ανθρώπων που είχαν τελειώσει τις σπουδές τους στη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία και την Αμερική, ανακατεύοντας την τράπουλα. Ηρθε το ελεύθερο ραδιόφωνο, η τηλεόραση, η διαφήμιση, εισαγωγή ταινιών, άνοιξαν βιντεοκλάμπ. Στην Καβάλα που εγώ μεγάλωσα, το ραδιόφωνο λ.χ. ήταν μια φωνή από τα πέρατα του κόσμου που ανακοίνωνε με στόμφο: «Σήμερα θα σας μιλήσουμε για τον Σοστακόβιτς». Το μόνο δισκάδικο της πόλης είχε φέρει ένα άλμπουμ των Τζέθρο Ταλ και ήταν το γεγονός της χρονιάς, ενώ πρωτοάκουσα Πολ Γουέλερ το 1985, χάρη σε ένα κολλητό που έφερνε μουσική από τη Γερμανία.
Ολα αυτά συνέτειναν στο να ζήσουμε μια μεταχρονολογημένη εφηβεία, ενώ ήμασταν 20άρηδες. Το σύστημα άρχισε να γουστάρει τους νέους, ήθελε την περίεργη, την φρέσκια άποψη και έτσι βρεθήκαμε όλοι με δουλειές που μας έφερναν και κάποια λεφτά, στον Τύπο και όχι μόνο. Οι πραγματικοί μποέμηδες αυτής της γενιάς ούτε πλούτισαν τα τελευταία 25 χρόνια και ποτέ δεν θέλησαν την εξουσία. Την εξουσία την πήραν οι πιο αδίστακτοι και φιλόδοξοι και την έκαναν σαν τα μούτρα τους. Εμείς μείναμε στην καλλιτεχνία, στην κοσμάρα μας. Τα γκόλντεν μπόις δεν τα κάναμε παρέα.
Η κοινωνική μεταστροφή, όπου η καταξίωση επιτυγχανόταν μέσα από το χρήμα και την κατανάλωση, δεν έγινε το '80 αλλά το '90. Η Μαντόνα λ.χ. από μια τρελή κοπελίτσα είχε γίνει εκατομμυριούχος. Αναπτύχθηκε το celebrity culture και στην Ελλάδα, κάτι που δείχνει πολιτιστική φτώχεια. Τώρα πια θα δούμε καινούργια πράγματα, ένα νέο κύκλο που ακόμα δεν έχουμε πάρει χαμπάρι τι θα μας φέρει.

Σταύρος Κούλας, γραφίστας

Hταν όλα δανεικά, ήρθε ο καιρός να τα επιστρέψουμε

Ας ξεκινήσουμε από την περίφημη φράση «Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή» η οποία είναι «δανεική», αν θυμάμαι καλά, από μια γαλλική διαφήμιση της Benetton, θλιβερό μότο, με το οποίο πολλές φορές μας έπιαναν τα γέλια με 2 - 3 φίλους γιατί προσθέταμε σαν συνέχεια τη φράση «αφιέρωμα στο Χόλιγουντ», όχι τυχαία φυσικά γιατί όλη η λογική του «Kλικ» τη χρυσή του εποχή ήταν ένα αφιέρωμα στο Xόλιγουντ.
Ας ξεκινήσουμε από το ίδιο το περιοδικό, που φτιάχτηκε με «δανεικές» σελίδες άλλων. Θυμάμαι ακόμα το πρόχειρο draft που μου έδειξαν και που θα έπρεπε πάνω σε αυτό να πατήσω, «δανεικές» σελίδες από το Face, το Αctuel, το City, και άλλα περιοδικά που εκείνη την περίοδο ήταν στα πάνω τους. Επρεπε να δουλέψω γιατί είχα δανεικά...
Να μιλήσουμε για τα «δανεικά» θέματα, για τα «δανεικά» editorial μόδας, για το «δανεικό» λεξιλόγιο, για τις «δανεικές» μέχρι κάποιο διάστημα εικόνες από άλλα περιοδικά; Να μιλήσουμε για ένα «δανεικό» τρόπο ζωής που προετοίμασε την κόλαση του lifestyle με δανεικά; Να μιλήσουμε για τη «δανεική» δόξα, ακόμα και τη δική μου; Πόσο καιρό θα ζούσαμε με δανεική πολιτική, κοινωνική και προσωπική ζωή; Ηρθε ο καιρός να τα επιστρέψουμε.

Κ. Βήτα, μουσικός

Ζήσαμε με ψέματα

Κάθε εποχή είχε τα άσχημα και τα καλά της. Ποτέ δεν υπήρχαν ιδανικές συνθήκες, παρά μόνο στο μυαλό κάποιων. Το βάρος της ανισορροπίας πέφτει μάλλον στη μεσαία τάξη, που πάντα ήθελε να φαίνεται πιο πλούσια απ' ό,τι είναι. Είναι η τάξη με τα περισσότερα δάνεια και με την πιο εκκεντρική ζωή όσον αφορά το lifestyle. Ο κόσμος τις τελευταίες δύο δεκαετίες δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για τη ψυχή του, γι' αυτό που λέμε συνείδηση. Υπάρχει ένα σώμα ανάμεικτων τάσεων που είχε υποταχθεί στην υλική συνείδηση και είναι πολύ δύσκολο να βγεις ξαφνικά από αυτό, ακόμα και όταν έρχεται ο οποιοσδήποτε μπαμπούλας.
Θα έρθουμε αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις, όμως πιστεύω ότι δεν πρέπει να ξεχάσουμε το φως που υπάρχει μέσα μας, αυτό που μας δίνει ελπίδα, κουράγιο και υπομονή. Νομίζω πως πρέπει το σώμα αυτό της Ελλάδας να βρει τη συνείδησή του για να ανακαλύψει πως πέρα από την ύλη υπάρχει και η ψυχή. Θα αλλάξουν τα πρότυπα αναγκαστικά, θα αλλάξει η καθημερινότητά μας, θα μάθουμε να ζούμε με λιγότερα, θα μάθουμε να λειτουργούμε λιγότερο παρορμητικά και η κάθε πράξη μας εύχομαι να είναι μια ιερή πράξη μέσα στο μέλλον. Η Ελλάδα, που χρόνια τώρα κανείς δεν την αγάπησε, μας ζητά αγάπη και πρέπει να της τη δώσουμε. Με ψυχή και συνείδηση. Ζήσαμε τόσα χρόνια με χιλιάδες ψέματα σε κάθε επίπεδο, προσωπικά, συναισθηματικά, οπτικά, τηλεοπτικά, καθημερινά και το όνειρό μας ήταν μόνο πώς θα βρούμε μια καρέκλα που να μας δίνει λεφτά. Το Σύμπαν δεν είναι ποτέ άδικο. Ο άνθρωπος υπήρξε άδικος με το Σύμπαν. Η πρώτη συμβουλή που μου έδωσε η γιαγιά μου όταν ήμουν παιδί ήταν «ό,τι σπείρεις θα θερίσεις». Τώρα είναι η εποχή του θερισμού για τον καθένα από εμάς σε κάθε επίπεδο.

Last Drive, ροκ συγκρότημα

Ορμητήριο πειρατών της ιδιοτέλειας

Η αντιγραφή ξένων δημοσιογραφικών προτύπων, σε μια Ελλάδα του '80 που θύμιζε περισσότερο Μέση Ανατολή παρά Δύση, φάνηκε παράταιρη από την αρχή. Κάποιοι επιχείρησαν έτσι να αντισταθμίσουν τη στέρηση και τον καταναγκασμό που κυριαρχούσαν στα κομματικά μαντριά της μεταπολίτευσης, αρχικά στα περιοδικά κι έπειτα στην τηλεόραση. Σιγά σιγά έπεισαν πολλούς ότι το μόνο που τους έλειπε για να είναι ευτυχισμένοι ήταν αυτό που δεν έλειπε από τον διπλανό τους· καμία ικανοποίηση ποτέ, μόνο υπερκατανάλωση. Η στιγμή αποκόπηκε από την εμπειρία, το σώμα προβλήθηκε ενοχικά με αναπαραστάσεις μίσους, η σεξουαλική απελευθέρωση ήρθε καθυστερημένα από την πίσω πόρτα, σαν άλλο ένα αγαθό της δήθεν ευμάρειας, χωρίς να έχει περάσει από την κοινωνία· κατακερματίστηκε και κρεμάστηκε στα περίπτερα για να πουληθεί. Από την παραγωγή για την ανάγκη περάσαμε στην παραγωγή της ανάγκης, μια πολιτιστική εκδοχή του θατσερικού There is no alternative, σε μια κοινωνία με τεράστια παράδοση στην εσωστρέφεια.
Το παραμύθι της ισχυρής Ελλάδας -ισχυρής με τη μαφιόζικη έννοια- ειπώθηκε τόσες φορές που έγινε μοιραία το φανταστικό διακύβευμα μιας αρκετά μεγάλης μερίδας ανθρώπων, μπλέχτηκε με το σκυλο-ποπ, τα καταναλωτικά δάνεια και τον εθνικισμό και βοήθησε να φουντώσει η ξενοφοβία. Διαπλάθοντας ένα έθνος χαμηλής συναισθηματικής νοημοσύνης σύμφωνα με τα δικά της μέτρα -αλλά και στηλιτεύοντάς το ταυτόχρονα ως απολίτιστο- η νέα ισχυρή τάξη του λαϊφστάιλ οραματίστηκε μια χώρα ιδιωτικό ορμητήριο πειρατών της ιδιοτέλειας και σε ορισμένο βαθμό το πέτυχε. Οποιος παρέκκλινε, όποιος έβλεπε τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα αυτής της επιβολής -που με τους Ολυμπιακούς άγγιξε την καθολική παράνοια και αναβαθμίστηκε αισθητικά- χαρακτηριζόταν στην καλύτερη περίπτωση γραφικός και στη χειρότερη εσωτερικός εχθρός.
Η νευρικότητα του λαϊφστάιλ επιχείρησε να αφαιρέσει κάθε ίχνος πραγματικής ζωντάνιας από τους νέους, αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε, κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να συμβεί. Χώρισε τη νεολαία σε «φυλές» αναπαράγοντας τους χοντροκομμένους, αρχαϊκούς διαχωρισμούς της μουσικής βιομηχανίας, την ίδια εποχή που πάνκηδες, ροκαμπιλάδες και φρικιά ήταν όλοι μαζί στις συναυλίες και στον δρόμο. Ποτέ δεν πήραν χαμπάρι τι έτρεχε πραγματικά ούτε στη μουσική ούτε στο underground, πουθενά. Οικειοποιήθηκαν με το έτσι θέλω ένα σωρό σύμβολα που σήμαιναν κάτι, αλλά όταν πέρασαν στα χέρια τους έγιναν απλά μασκαριλίκια, και αυτό ήταν από μια άποψη απελευθερωτικό, γιατί έτσι τα σύμβολα -στο ροκ εν ρολ για παράδειγμα- έγιναν για πάρα πολλούς περιττή υπόθεση.
Σήμερα, όλο αυτό το παραλήρημα, η συλλογική ενοχοποίηση από τις ίδιες μούρες που επί χρόνια μας έλεγαν ότι όποιος δεν καταναλώνει δεν υπάρχει, προδίδει την αγωνία τους, γιατί οι μάσκες έχουν πέσει και το παραμύθι δεν πουλάει πια. Το ότι συνεχίζουν να περιφέρονται στα τηλεοπτικά στούντιο, λες και δεν τρέχει τίποτε, απλώς επιβεβαιώνει το θράσος τους.

Παναγής Παναγιωτόπουλος, πολιτικός επιστήμων, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Η ευμάρεια, οι αντιφάσεις της και οι ευθύνες των ελίτ

Η κρίση μας υποχρεώνει να πάμε αρκετά πίσω. Η μεταπολεμική Ελλάδα ήταν μια κοινωνία αναγκών και όχι απολαύσεων. Και μια κοινωνία της εργασίας και της παραγωγής. Πάνω σε αυτήν οικοδομήθηκε η απολαυστική κοινωνία της μακράς μεταπολίτευσης. Δεν ήταν όμως μια δίκαιη ή καλύτερη κοινωνία όπως νομίζουν κάποιοι. Για εκείνη τη ραγδαία ανάπτυξη εργάστηκαν τεράστιες μάζες αποκλεισμένων από τις προνομίες του Δημοσίου (στα όρια ενός πολιτικού απαρτχάιντ). Ηταν και τότε το κράτος πελατειακό, διογκωμένο και προνομιακό σε σχέση με τον κοινωνικό κύκλο της ελεύθερης οικονομίας της βιοπάλης.
Από το 1974, και πιο ριζικά από το 1981, με άγαρμπο και συντεχνιακό - κομματικό τρόπο θα αρθεί ο αποκλεισμός. Ειδικότερα το ΠΑΣΟΚ θα «θεραπεύσει» τον αποκλεισμό, προχωρώντας σε έναν απότομο εκδημοκρατισμό της κοινωνικής μηχανικής, διευρύνοντας τον ρόλο του κράτους - εργοδότη. Και η πιο αυστηρή κριτική αυτής της περιόδου δεν μπορεί όμως να παραβλέψει ότι η μεσαία τάξη, που σήμερα απειλείται, γεννήθηκε με αυτόν τον τρόπο. Και μαζί της εκσυγχρονίστηκαν ουκ ολίγες παραδοσιακές κοινωνικές δομές, θεσμοί, πρακτικές (αλλαγή στις ενδοοικογενειακές σχέσεις, στη σεξουαλικότητα, στις σχέσεις των φύλων κ. ά.). Η ευμάρεια του '80, με τις μύριες αντιφάσεις της, είναι που συγχρόνισε τη ζωή μας με τον δυτικό τρόπο, διαλύοντας παραδοσιακούς καταναγκασμούς αλλά και την αποπνικτική υπερπολιτικοποίηση της πρώτης μεταπολίτευσης.
Εκσυγχρονισμένες ζωές, λοιπόν, με απολαύσεις και ναρκισσισμό, που βρέθηκαν να συνυπάρχουν με ένα πολιτικό σύστημα και μια παραγωγική δομή που εμμονικά παρέμειναν αρχαϊκά. Συνεπώς, το να πούμε ότι ευθύνεται η πρόσβαση στις σύγχρονες ελευθερίες και τους νέους καταναγκασμούς που αυτές γεννούν, είναι και απλοϊκό και μονομερές. Οι ευθύνες των ελίτ, που δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν τον εκδυτικισμό της καθημερινής εμπειρίας και που τον εγκατέλειψαν χωρίς πλαίσιο και νοηματοδοτική αφήγηση ίσως να είναι σημαντικότερες. Η ιδέα ότι φταίει η κατανάλωση και το lifestyle που κακομάθαμε και ότι στον ατομικό αυτοπροσδιορισμό και την επιθυμητική κοινωνία θα οφείλαμε να αντιπαραθέσουμε μια πιο ταιριαστή «παλιά» κοινωνία σεμνότητας, ταπεινότητας και διαχείρισης της φτώχειας, είναι απλώς μια μνησίκακη φωνή του νεοσυντηρητικού ελιτισμού. Εξ άλλου, αυτό δεν ήταν και το παρασύνθημα της πρόσφατης λεηλασίας μας;

Θαν. Τσιρταβής, διαφημιστής

Ο βολβός του φυτού υπήρχε χρόνια πριν

Το 1981 αρχίζει με την εκλογή του ΠΑΣΟΚ μια νέα τάξη πραγμάτων, που δίνει την ευκαιρία στον κόσμο που αισθανόταν στην απ' έξω να μπει στο σύστημα και να πλουτίσει, όχι απαραίτητα με νόμιμους τρόπους. Ολο αυτό καλύφθηκε κάτω από ένα παχύ ιδεολογικό βερνίκι ότι οι αδικημένοι δικαιώνονται, απενοχοποιήθηκε η χαρά μιας ύποπτης ευωχίας. Ερχονται άλλοι άνθρωποι στα πράγματα, οι ηττημένοι του Εμφυλίου.
Η βάση όμως για τον κοινωνικό αμοραλισμό δεν τέθηκε τότε, απλώς παροξύνθηκε και ντύθηκε με έναν ιδεολογικό μανδύα. Θα έλεγα ότι στη δεκαετία του '80, είδαμε να μεγαλώνει ένα φυτό, του οποίου ο βολβός προϋπήρχε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα όπου δεν τιμωρήθηκαν οι συνεργάτες των Γερμανών και αξιοποιήθηκαν μάλιστα από το μετέπειτα καθεστώς.
Ακολούθησαν πολλά παρόμοια τραύματα μη απόδοσης δικαιοσύνης, που μας άφησαν πολλές ουλές. Οταν λέμε σήμερα «να βρεθούν οι ένοχοι», επανερχόμαστε σε αυτήν την παιδεία της ατιμωρησίας που γαλούχησε τόσες γενιές. Ανάμεσα στο τότε και το σήμερα, υπάρχει μια γέφυρα: είναι η συνείδησή μας. Αυτό είναι το πρόβλημα, αυτή είναι και η ευκαιρία μας.

Σοφία Κιντή, δημοσιογράφος

Τα θέματα ήταν η ίδια μας η ζωή

Στο «Kλικ» ήμουν από το πρώτο τεύχος. Το φτιάξαμε άνθρωποι που βρεθήκαμε κάπως τυχαία αλλά μοιραζόμασταν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είχαμε σπουδάσει κάτι που δεν το είχαμε κάνει επάγγελμα, ήμασταν όλοι λίγο στο φλου. Μας μάζεψε ο Πέτρος (σ. σ. Κωστόπουλος, διευθυντής του «Kλικ») και για ένα μεγάλο διάστημα το περιοδικό ήταν κάτι σαν παιχνίδι. Μπορεί να ξενυχτάγαμε αλλά σε όλο αυτό δεν υπήρχε καμία αντίληψη επαγγελματικής κατάστασης, στις συσκέψεις λέγαμε τι κάναμε το προηγούμενο βράδυ και τα θέματα προέκυπταν έτσι. Τα θέματα ήταν η ζωή μας, για όλους μας μια νύχτα που δεν θα βγαίναμε ισοδυναμούσε με μια χαμένη νύχτα. Το σλόγκαν του «Kλικ» («η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή») ήταν ένα είδος απάντησης σε πιο πολιτικοποιημένα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας που αντιμετώπιζαν το περιοδικό με σκεπτικισμό. Μια απάντηση που κωδικοποιούσε τις «αξίες» του «Kλικ», τη χαρά της ζωής και την αποενοχοποίηση της ελαφρότητας.
Αυτός ο κύκλος έκλεισε στα μέσα της δεκαετίας του '90, όταν τα έντυπα άρχισαν να μην προκύπτουν μέσα από παρέες και ιδέες αλλά από έρευνες αγοράς. Αν το «Kλικ» πήγαινε καλά, έπρεπε να βγουν δέκα «Kλικ» κ. ο. κ. Είχε χαθεί, δηλαδή, η αθωότητα εκείνης της πρώτης περιόδου όπου όλα κυλούσαν σε μια ρευστή, ανέμελη περιοχή ανάμεσα στον ερασιτεχνισμό και τον επαγγελματισμό. Σήμερα η κρίση δίνει ευκαιρία για ένα γερό ξεσκαρτάρισμα. Θα γίνουν πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και πολλά χρόνια.

"ΑΝΤΡΙΚΙΕΣ" ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ...

Δυο ζευγαρια ανδρων μονοπωλουν αυτες τις μερες το ενδιαφερον μας. Δυο ζευγαρια, τοσο διαφορετικα μεταξυ τους, λογω των πεποιθησεων τις οποιες εκφραζουν... Πριν μερικα χρονια δεν θα το πιστευε κανεις οτι αυτες οι συζευξεις συμβαινουν πραγματικα. Κι ομως, εχουμε ηδη διαβει το κατωφλι του 21ου αιωνα, οπου ολα ειναι δυνατα και τιποτε δεν αποκλειεται...

Ετσι εχουμε απο την μια το ζευγαρι Ντ. Καμερον και Ν. Κλεγγ. Πρωθυπουργος ο μεν, αναπληρωτης ο δε. Των συντηρητικων Τορις ο πρωτος, των Φιλελευθερων Δημοκρατικων ο δευτερος. For the Queen and the Country ομως ενωθηκαν, οδηγωντας την Αγγλια σε συγκυβερνηση των δυο κομματων - κατι που ειχε να συμβει εδω και 200 χρονια στην Γηραια Αλβιωνα. Αγνωστο το πως θα εξελιχθει το μειγμα αυτο. Οι απαισιοδοξοι δεν το βλεπουν, φυσικα, με καλο ματι. Αναμενουμε την συνεχεια. Ελπιζουμε να μην προκειψει ιδιαιτερα εκρηκτικη!

Απο την αλλη υπαρχει το ζευγος Γιωργου Παπανδρεου και Ταγιπ Ερντογαν. Μια κοσμοιστορικη συναντηση κορυφης, καθως ο Τουρκος πρωθυπουργος κατεφθασε σημερα στην Αθηνα μαζι με επιτελειο απαρτιζομενο απο υπουργους, διπλωματες και επιχειρηματιες, προκειμενου να συναντησει ο καθενας τον ομολογο του.

Προσωρινα μπορουμε μονο να υποθεσουμε για το τι προκειται να αποδωσει η συναντηση Ελληνων και Τουρκων πολιτικων. Αυτο βεβαια εξαρταται και απο τις πληροφοριες που θα διαρρευσουν προς τα εξω. Εκτιμαται παντως, οτι οι δυο πλευρες θα βαλουν στο τραπεζι του διαλογου τα γνωστα καυτα ζητηματα που τις απασχολουν εδω και παρα πολλα χρονια.

Εχει δε ειπωθει και γραφτει στον Τυπο, οτι την πρωτοβουλια για αυτην την επισκεψη την πηρε η Τουρκια. Ετσι, ο Ερντογαν εμφανιζεται να εχει εμπνευστει απο τις κινησεις αμερικανων προεδρων των περασμενων δεκαετιων, μιας που στο ιδιο πνευμα ερμηνευεται η κινηση του να προχωρησουν Ελλαδα και Τουρκια στην σταδιακη καταργηση των εξοπλισμων προς μειωση της κρισης με ταυτοχρονο ελεγχο του Αιγαιου.

Σε αυτο το σημειο πρεπει να δηλωθει οτι η μεγαλυτερη σε γεωγραφικο μεγεθος Τουρκια εχει πολλα αβανταζ, που φυσικα οφειλονται στις καλα μελετημενες της κινησεις: Πολυ καλες διπλωματικες επαφες με την Ρωσια, χαρη στο θεμα των αγωγων, αλλα και με τις Η.Π.Α., που συχνα επισημαινουν τον ρολο της Τουρκιας ως εγγυητριας δυναμης στην Μεση Ανατολη. Τα τελευταια χρονια η Τουρκια βελτιωσε ακομα και τις διπλωματικες της σχεσεις με την Συρια, μεσω των φραγματων στον βορειο Ευφρατη. Οι σχεσεις της με Βουλγαρια, ΦΥΡΟΜ και Αλβανια ειναι επισης καλες. Ειναι μελος του ΝΑΤΟ και λογιζεται ως πιθανο μελλοντικο μελος της Ε. Ε. Απεναντι στα πλεονεκτηματα αυτα της Τουρκιας στον διπλωματικο και οικονομικο τομεα, η Ελλαδα δυστυχως δεν εχει να παραθεσει πολλα. Ιδιαιτερα τους τελευταιους μηνες, που εχει δεχτει σκληρη πολεμικη κριτικη απο τις υπολοιπες χωρες μελη της Ε. Ε. λογω των γνωστων οικονομικων προβληματων...

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!

Η διαγραφη της Ντορας απο τα καταστατικα της Ν. Δ. ισως οδηγησει σε απροσμενες εξελιξεις και ανακαταταξεις του χαρτη κομματων της χωρας, δεδομενου οτι το μητσοτακεικο για περισσοτερο απο 2 δεκαετιες επαιξε πρωταγωνιστικο ρολο στα εσωκομματικα της Ν. Δ. Να ομως που, με την αποπομπη της Ντορας, φαινεται να ξημερωνουν νεες εποχες.

Βεβαια η εντυπωση που δινεται ειναι οτι ο Σαμαρας αναζητουσε αφορμη να απαλλαξει την Ν. Δ. απο την ενοχλητικη παρουσια ενος δυναμικου μελους της οικογενεια Μητσοτακη. Η αφορμη δωθηκε με την χτεσινη ψηφοφορια του νομοσχεδιου. Η Ντορα ψηφισε υπερ, πηγαινοντας κοντρα στην αποφαση του αρχηγου της Ν. Δ., ο οποιος ειχε δηλωσει οτι το κομμα του θα καταψηφισει το νομοσχεδιο, θελοντας με αυτον τον τροπο να προταξει το προφιλ του αρχηγου κομματος που νοιαζεται για τον λαο του. Με την διαγραφη της Ντορας, ο Σαμαρας εδειξε ακομη οτι ειναι σε θεση να παιρνει ρισκα και να μην φοβαται. Εβγαλε δηλαδη προς τα εξω την εικονα στιβαρου και αποφασιστικου ηγετη. Στο ιδιο κυμα κινηθηκε προφανως και ο Παπανδρεου, διαγραφοντας τρεις βουλευτες που τολμησαν να καταψηφισουν το νομοσχεδιο, αντιθετα με τις επιταγες του, που ηθελαν συσωμο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να ψηφισζει υπερ...

Ας αντιπαρελθουμε ομως το μεγα και σοβαρο ζητημα των διαγραφων βουλευτων και το κατα ποσο ειναι θεμιτο να συμβαινει κατι τετοιο - απαγορευεται ο βουλευτης να εκφρασει προσωπικη αποψη εναντια στην επισημη κομματικη αποφαση; Δεν δικαιουται ο βουλευτης να εχει δικη του βουληση;

Ως τωρα ο Σαμαρας εχει δειξει οτι δεν μπορει να κανει δυναμικη αντιπολιτευση στον Παπανδρεου; Μηπως αυτο οφειλεται στην κοινη τους γνωριμια και φιλια πριν απο δεακετιες, σε πανεπιστημιο των Η.Π.Α.; Μηπως προκειται για ενα παιχνιδι μεταξυ των δυο, στο οποιο μπορει να εμπλεκονται και αλλοι, εξωγενεις παραγοντες και το οποιο, ισως οδηγησει στο μελλον σε καποιες υποθεσεις που εχουν να κανουν με την ανακατανομη των εξουσιων στην Ελλαδα; Η προσωρινη κατασταση τουλαχιστον, οπου ο ενας ψηφιζει υπερ του νομοσχεδιου και ο αλλος απο αντιδραση ψηφιζει κατα, θυμιζει το παιχνιδι με την κολοκυθια.

Τουλαχιστον ο Σαμαρας ισχυροποιησε με την διαγραφη της Ντορας την θεση του στο κομμα. Μενει τωρα να δουμε, ποιες κινησεις θα κανει η κυρια αυτη στην πολιτικη σκακιερα. Το παιχνιδι δεν εχει ληξει ακομα και δυσκολα διαφαινεται οτι θα απαλλαγει εντελως η χωρα απο το μητσοτακεικο...

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

Η διευθυνση της Marfin που ενω γνωριζε οτι την Τεταρτη γινοταν γενικη απεργια προτιμησε, ως καλη ιδιωτικη επιχειρηση, να κρατησει τους υπαλληλους της; Που δεν ειχε ασφαλισει το υποκαταστημα της;

Η κυβερνηση που δεν δινει σημασια στις κραυγες του λαου;

Οι αλητες που εβαλαν φωτια στο υποκαταστημα, σκοτωνοντας τρεις ανθρωπους, μια εκ των οποιων ηταν εγκυος στον τριτο μηνα;

ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ!

Και φυσικα, και εμεις!

Επρεπε να πεθανουν αυτοι οι ανθρωποι, η κοπελα με το αγεννητο παιδι της, για να βγουν καποιοι δημοσιογραφισκοι και μερικοι αλλοι μπλογγερς και να κλαψουριζουν για αλλαγη νοοτροπιας; Πραγματα, τα οποια γραφονται στο παρων ιστολογιο εδω και δυο χρονια! Τωρα πηραν χαμπαρι οι διπλα οτι πρεπει ο Ελληνας ν' αλλαξει!

Τωρα θυμηθηκαν οτι ευθυνονται και οι ιδιοι για τα δανεια και τις πιστωτικες που δεν μπορουν να ξεπληρωσουν, για τα παιχνιδια στο χρηματιστηριο, για τις αστακομακαροναδες, τις γαρδενιες και τα ουισκια των σκυλαδικων, τα 4χ4, τις βιλες, τις πισινες και τα κοτερα!

"Χαιντε χαιντε, κι οπου να'ναι θα 'ρχισουν να σφιγγουν οι ζεστες!", χαριτολογουσε τετοια εποχη, κοντα στα τελη της δεκαετιας του '80 ενας παλιος συμμαθητης. Να σας δω σε λιγους μηνες τι θα κανετε και που θα ειστε! Αν και το μαντευω...

Οι αγωνες των καθε λογης συνδικατων ΓΕΣΕΕ, ΠΑΜΕ και λοιπων για τα δικαια του λαου σταματουν τον Αυγουστο. Γιορτες, αργιες και καλοκαιρια ουτε πορειες εχουμε, ουτε διαδηλωσεις, ουτε επεισοδια. Αυτη ειναι η νοοτροπια του Ελληνα. Οι αγωνες εναντια στην αδικια και το συστημα πανε περιπατο, γιατι αυτος θα παει να την αραξει στην παραλια.

Παντα ετσι ειναι. Οπως και στον μυθο του Αισωπου, με τα ποντικια που θελαν να κραμσουν κουδουνι στο λαιμο της γατας. Απο ιδεες και πρωτοβουλιες καλοι ειμαστε. Τον αρχηγο θελουν ολοι να τον παριστανουν. Αλλα εκει που πρεπει ν' αναλαβουν τις ευθυνες τους, σφυριζουν ολοι αδιαφορα.

Πρωτα οι σημερινοι πενηνταρηδες, εξηνταρηδες και εβδομηνταρηδες. Η γενια τους ξεκινησε φτωχη. Απο το τιποτε. Μας το κοπανανε συνεχως. Και επειδη καποτε πεινασαν, με την Μεταπολιτευση που φτιαχτηκαν, πεσαν με τα μουτρα στη μασα. Και δημιουργησαν ολο αυτο το γαιτανακι με τους γνωστους, τα ρουσφετια, τις μιζες...

Μετα ειναι οι σαρανταρηδες, οι τριανταρηδες και οι εικοσαρηδες. Αντιθετα απο την προηγουμενη γενια, αυτοι τα βρηκαν ολα μπροστα τους. Μερικοι κληρονομησαν την απληστια των προηγουμενων. Ολοι σχεδον υπεστησαν την πιεση. Οι προηγουμενες γενιες μετεδωσαν στα παιδια τους πολλα κομπλεξ και απωθυμενα τους. Οπως οι σπουδες. Να βγαλουν οπωσδηποτε μια σχολη, ακομα κι αν ειναι γκαγκα. Σημασια εχει να την πουν στον γειτονα και τον συγχωριανο. Ετσι εμαθαν και πολλοι νεοι και μεγαλοπιανονται. Φραπεδογαλο στο Κολωνακι, τσαρκες στη Συγγρου, βροχη τα πιατα και οι γαρδενιες καθε Σαββατοβραδο στα μπουζουκομαγαζα, διακοπες στη Μυκονο κτλ. Διοτι μια ζωη την εχουμε, που τραγουδαγε κι ο Χορν. Μονο που καλο ειναι να βαζεις και κατι στην ακρη, για να μην την παθεις σαν τον τζιτζικα στον αλλο μυθο του Αισωπου. Αλλα τι να σου κανει μετα, οταν εχει και την πλυση εγκεφαλου απο το χαζοκουτι; Βλεπει η αλλη "Sex &´the City" και τρεχει μετα ν' αγορασει τσαντα Luis Vuitton, μην χασει. Ετσι πανε ενας και δυο μισθοι στραφι...

Αυτα θυμηθηκαν καποιοι και καποιες, αλλα δεν το βλεπω να ερχεται στη στροφη, αυτο το "αλλαγη νοοτροπιας του Ελληνα"... Το καλοκαιρι ομως ερχεται... Σχεδον απ' εξω απο την πορτα μας ειναι... Τοτε θα δειτε που θα πανε ολες οι απεργιες και οι διαδηλωσεις...

ΚΑΙ ΤΟ FOCUS ΤΟ ΒΙΟΛΙ ΤΟΥ...

Εχτες κυκλοφορησε το νεο τευχος του γερμανικου περιοδικου Focus, περιεχοντας ολες τις πληροφοριες προς το γερμανικο κοινο, του επικαιρου θεματος της χρεοκοπιας της Ελλαδος και του δανεισμου της.

Το δε εξωφυλλο του χρησιμοποιει και παλι την ιδια πρωταγωνιστρια, το αγαλμα της Αφροδιτης της Μηλου, σε διαφορετικο πλαισιο. Αυτη την φορα ειναι λιγοτερο προσβλητικο, μολονοτι εξισου προκλητικο. Η Αφροδιτη αυτη τη φορα υποδυεται την επαιτισσα. Επιτελους καταλαβαν οι Γερμανοι αυτο που οι ιδιοι οι Ελληνες ξερουν και λενε για την χωρα τους εδω και πολλα χρονια! Σωστο θα ηταν να ανεφεραν οι κυριοι συντακτες τον αυτοσαρκασμο και την αυτογνωσια του ελληνικου λαου, που βλεπει την χωρα του ως Ψωροκωσταινα.

Επιτελους ειδαν οι Γερμανοι αυτο που εμεις βλεπουμε απο την ιδρυση του κρατους μας...

Στο εξωφυλλο του περιοδικου Focus εμφανιζεται η "Ψωροκωσταινα", ετσι οπως την φανταστηκαν οι συντακτες του

Καποια αλλα, εξισου σημαντικα πραγματα, δυστυχως τα αποσιωπουν η' τα μετριαζουν οι συντακτες του εν λογω περιοδικου. Οπως παραδειγματος χαριν, οτι τα εικοσι τοσα δις που θα δωθουν απο την Γερμανια, απο τα συνολικα 110 δις που θα πανε στην Ελλαδα, ειναι δανεια με επιτοκια 5% (ειδικα για εμας αυτο). Οπως οτι η γερμανικη κυβερνηση ευθυνεται για την αποδοση του δανειου τοσο, οσο και η ελληνικη κυβερνηση που, εστω και εμμεσως, το ζητησε. Συνεπως οι γερμανοι ψηφοφοροι και φορολογουμενοι πολιτες, καλυτερα να στρεψουν τα πυρα τους προς την κυβερνηση τους που τους εξαπατησε, δινοντας δισεκατομμυρια σε ξενες χωρες, αντι να επενδυσουν - γινεται και με λιγοτερα - στην Υγεια, την Παιδεια και την Εργασια στη χωρα τους. Οι δε Ελληνες πολιτες ετσι τουλαχιστον πραττουν εναντια των πολιτικων τους, που προεκλογικα τους λενε οτι θα τους δωσουν λεφτα, θα τους δωσουν δουλεια, θα τους μειωσουν τους φορους και μετεκλογικα τους προδιδουν, παρακαλωντας στην Ε.Ε. για δανεικα.

Επισης η γερμανικη κοινη γνωμη, απο οσα μπορει να καταλαβει κανεις απο εκπομπες γερμανικων καναλιων και σχολια αναγνωστων σε αρθρα και ιστολογια, ειναι παραπλανημενη οσον αφορα την οικονομικη κατασταση των Ελληνων. Δεν την εχουν ενημερωσει, οτι η πλειοψηφια των νεων στην Ελλαδα ειναι, ειτε ανεργοι, ειτε ημιαπασχολουμενοι, με υπερωριες και μισθους πεινας. Ακομη και αυτοι οι λιγοι, οι οποιοι απεκτησαν ενα αυτοκινητο και ενα σπιτακι για να ζησουν, εχουν παρει δανεια για αυτες τις αγορες. Πολλοι δε απο αυτους αδυνατουν να τα ξεχρεωσουν και αναγκαζονται να κανουν και δευτερη δουλεια. Οι δε εργασιες του κοσμου ειναι ως επι το πλειστον ασχετες με το αντικειμενο ειδικευσης του.

Εκτος πια, και εαν θεωρειται κατα τους Γερμανους πλουσιος οποιος εχει κληρονομησει ενα διαμερισμα απο τους γονεις του, οι οποιοι δουλευαν και το αγορασαν απο τον κοπο τους και τις οικονομιες τους. Αυτο ομως μπορει να συμβει και στη Γερμανια, στις ελαχιστες εκεινες περιπτωσεις, που η νοοτροπια καποιου του επιτρεψει να προβει σε τετοιου ειδους ενεργεια. Αυτο, γιατι ακουγεται οτι ο γερμανος γονιος δεν ενδιαφερεται για το παιδι του ιδιαιτερα, μετα τα 18 του. Το αφηνει στη μοιρα του. Αυτο βεβαια μπορει να αποτελει και στερεοτυπο γυρω απο την φυση της γερμανικης ιδιοσυγκρασιας. Καλα θα καναν ομως ολοι εκεινοι που θιγονται απο αυτου του ειδους τον... πλουτισμο να λαβουν υποψιν τους, οτι ο Ελληνας με δικη του κατοικια πληρωνει και φορο για αυτην. Και εαν ειναι σε πολυκατοικια, πληρωνει επισης κοινοχρηστα.

Οσο για το περιφημο θεμα της συνταξιοδοτησης των Ελληνων, προς το παρον και σε γενικες γραμμες βγαινουν στα 65 τους. Καποιες επαγγελματικες ταξεις, οπως οι δημοσιοι υπαλληλοι, οι στρατιωτικοι, τα βαρεα και ανθιυγεινα επαγγελματα, εχουν την δυνατοτητα να βγουν νωριτερα στη συνταξη. Αλλα και αυτο θ' αλλαξει συντομα. Τωρα οι Γερμανοι το κανουν θεμα, επειδη βγαινουν αυτοι στα 67... Αλλα δεν μας λενε, αν το οριο των 67 ισχυει και για επαγγελματα, οπως του οικοδομου, του ναυτικου, του νταλικιερη η' τι γινεται στην περιπτωση που καποιος εχει σοβαρα προβληματα υγειας και δεν μπορει να εργαστει ως τα 67 του χρονια.

Αγνο γερμανικο χιουμορ...

Παρα ταυτα, δεν υπαρχει λογος να γκρινιαζουν για αυτο πλεον. Ηδη με τα νεα μετρα που παιρνει η ελληνικη κυβερνηση προκειμενου να παραλαβει τα δις της Ε.Ε., οι σημερινοι 40ηδες, 30ηδες και 20ηδες θα βγαινουν στην συνταξη (αν προλαβουν!) πολυ αργοτερα. Ισως και στα 70 τους. Οπως αναφερθηκε αλλωστε και στο προηγουμενο κειμενο (βλ. εντ.), το θεμα εχει παρει παγκοσμιες διαστασεις. Οι νεοι βγαινουν στην αγορα εργασιας πολυ αργοτερα απο οτι η γενια των γονεων τους. Λογικο ειναι επομενως να παραταθουν τα χρονικα ορια μεχρι το σημειο συνταξιοδοτησης. Σχετικα δε με μισθους, αυτοι θα παραμεινουν χαμηλοι. Οι δε φοροι θα συνεχισουν να αυξανονται, το ιδιο και οι τιμες αγαθων πρωτης αναγκης. Το κρατος πρεπει να εξοικονομησει χρηματα. Φυσικα απο τους μικρους που τα βγαζουν περα με το ζορι.

Προς τι τοτε ομως τα 110 δις της Ε.Ε.; Που και πως θα διατεθουν; Θα υπαρξει διαφανεια; Θα υπαρξει ελεγχος; Μην πανε κι αυτα τα χρηματα στις τσεπες τιποτε "φιλων" και "κουμπαρων"...

Γι' αυτο οι φιλοι μας οι Γερμανοι και οι συντακτες των καθε λογης Focus δεν θα πρεπει ν' ανησυχουν. Η Ελλαδα θα καταφερει να εξαθλιωθει εντελως μαλλον. Οσο για τα δανεικα δις, ας απευθυνθουν στην κυβερνηση τους που εδωσε το πρασινο φως και ας βγαλουν πανω της τα οσα απωθημενα τους.

Η ΑΠΩΛΕΣΗ ΤΩΝ ΚΕΚΤΗΜΕΝΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.

Εχτες, την 1η Μαιου, το λιγοτερο ειναι οτι εορτασαμε τα δυο χρονια απο την δημιουργια του παροντος ιστολογιου!

Οχι, η Πρωτομαγια ειναι η μερα της εργατιας. Ειναι η συμβολικη μερα, κατα την οποια, πριν απο περισσοτερο απο εναν αιωνα, απλοι ανθρωποι εξεγερθηκαν ζητωντας ευνοικοτερες συνθηκες εργασιας.

Μεχρι και τα μεσα περιπου του 20ου αιωνα, πολλοι ανθρωποι εργαζονταν 18 ωρες την ημερα υπο αντιξοες συνθηκες, μονο και μονο για να κερδισουν ελαχιστα χρηματα για τις οικογενειες τους. Ολοι μας εχουμε υποψιν μας την ορολογια "βαρεα και ανθιυγεινα επαγγελματα" καθως και το τι περιλαμβανεται σ' αυτα. Ολοι μας εχουμε ακουσει ιστοριες απο τη ζωη των ανθρακωρυχων, την σκληροτητα της δουλειας του οικοδομου, του εργατη στις φαμπρικες, του αγροτη, της καθαριστριας, του ναυτικου. Και ειναι κατανοητο το οτι σε αυτες τις δουλειες βγαινουν στη συνταξη πριν τα 60 τους και με μεγαλα και χρονια προβληματα υγειας.

Πολλες δεκαετιες απο το περας της νομιμης δικαιωσης του εργατη, την θεσπιση του οκταωρου, τις περισσοτερο ανθρωπινες συνθηκες εργασιας, τους καλυτερους μισθους και συνταξεις - και εντελως συμπτωματικα, παραμονη της φετινης Πρωτομαγιας - δινεται η εντυπωση οτι καποιοι πανε να καταπατησουν τα εργατικα δικαιωματα που με τοσο κοπο καταφεραν να αποκτησουν οι προηγουμενες γενιες. Αυτη η εντυπωση γενναται απο την παρακολουθηση των τεκταινομενων γυρω απο το θεμα της χρεωμενης Ελλαδος και την αποφαση οικονομικης της στηριξης με πολλα δις απο την Ε.Ε. Κυριως ομως με τον ελεγχο απο το ΔΝΤ.

Ε.Ε. και ΔΝΤ εχουν πολλες απαιτησεις. Τα δις δεν ερχονται, εαν δεν μειωθουν ο πληθωρισμος, η γραφειοκρατια, οι σπαταλες, οι μιζαδοροι. Πως θα επιτευχθουν ολα αυτα κατ την ελληνικη κυβερνηση; Με αυξηση στους φορους, μειωση μισθων και συνταξεων. Και αντε να πουμε, οτι η αυξηση στους φορους αλκοολουχων ποτων και τσιγαρων μπορει να αποβει σε καλο για την υγεια μας. Αντε και η περικοπη των 13ου και 14ου μισθου στους δημοσιους υπαλληλους. Ε.Ε. και ΔΝΤ ζητανε ακομα περισσοτερη λιτοτητα. Ετσι οπως πανε τα πραγματα, ειναι σιγουρο οτι οι αυξησεις στους φορους θα επεκταθουν και σε αλλα ειδη. Η μειωση μισθων και συνταξεων θα απλωθει και σε ιδιωτικους υπαλληλους και σε ελευθερους επαγγελματιες. Ηδη υπαρχει πιεση απο τα Μ.Μ.Ε. χωρων της Ε.Ε. οπως η Γερμανια, τα οποια σε ρεπορταζ τους παρουσιαζουν τους Ελληνες σαν μοντερνες εκδοχες του καζαντζακιου Ζορμπα - νεοπλουτοι γλεντζεδες που συχναζουν στις ταβερνες και τα σκυλαδικα σπαταλωντας τα λεφτα των γερμανων φορολογουμενων. Η γερμανικη κοινη γνωμη, εαν δεν εχει προσβαση σε πηγες στην ελληνικη γλωσσα, αγνοει οτι ο μισθωτος πρεπει να την βγαλει με 700 ευρω το μηνα. Αγνοει οτι προιοντα πρωτης αναγκης, νοικια, λογαριασμοι τηλεφωνου, νερου, ηλεκτρικου κοστιζουν περισσοτερα και απο την Γερμανια. Αγνοει οτι η πλειοψηφια των νεων πανεπιστημιακης καταρτησης ειτε μενει στην ανεργια, ειτε υποαπασχολειται σε συμβασεις διαφορων τυπων που εφηυρε το ελληνικο γραφειοκρατικο συστημα (ωρομισθιοι, αοριστου χρονου, μερικης απασχολησης, εποχιακοι κτλ.), με αποτελεσμα την αδυναμια δημιουργιας οικογενειας και την υπογεννητικοτητα, μεταξυ πολλων αλλων. Αγνοει οτι η πλειοψηφια των συνταξιουχων παιρνει λιγοτερα απο 600 ευρω, μερος των οποιων πηγαινει στην διαβιωση των παιδιων τους - των ανεργων η' ημιαπασχολουμενων συμβασιουχων που αναφεραμε.

Υπο αυτες τις προυποθεσεις δεν προκειται να μας προκαλεσει μεγαλη εκπληξη το γεγονος οτι η παραταση των μετρων λιτοτητας θα σηματοδοτηση την ελλειψη ολων αυτων των προαναφερομενων κεκτημενων της κατωτερης και μεσαιας κοινωνικης ταξης, για την οποια εγιναν τοσοι αγωνες. Αγωνες τους οποιους τιμουμε σε καθε επετειο της Πρωτομαγιας. Εδω και χρονια εχουν προχωρησει καποιοι στην σταδιακη τους απαλειψη. Ηδη πολυς κοσμος εργαζεται υπερωριες, τις οποιες δεν πληρωνεται. Για μισθους και συνταξεις ισχυει οτι αναφερθηκε προηγουμενως.

Αυτο θελουν; Να επιστρεψουμε παλι σε κοινωνικες και επαγγελματικες συνθηκες 19ου αιωνα; Η' μηπως Μεσαιωνα; Η' ισως αρχαιας Ρωμης; Να μας ονομαζουν res, να εργαζομαστε 20 ωρες καθημερινα για φραγκοδιφραγκα, τα οποια καλουμαστε να ξοδευουμε αναγκαστικα σε αχρηστα προιοντα και να ζητιανευουμε το κατι παραπανω; Να πεφτουμε στα τεσσερα σαν ζωα, μολονοτι εχουμε επαγγελματικη εξειδικευση για κατι καλυτερο, αλλα να μην μπορυμε να εργαστουμε εκει που θελουμε, γιατι οι θεσεις ειναι για τους λιγους και κολλητους; Και ολα αυτα, μεχρι να βγουμε στη συνταξη, καπου μετα τα 70, εαν φυσικα προλαβουμε, οποτε το κρατος δεν θα χρειαστει να πληρωνει και συνταξεις; Αυτο θα ειναι το μελλον των τωρινων και των επομενων γενεων;

Απο αυριο παντως συνεχιζονται οι διαβουλευσεις μεταξυ ελληνικης κυβερνησης, Ε.Ε. και ΔΝΤ για το κλειδωμα των δις. Διαβουλευσεις που ειχαν ξεκινησει πριν απο την 1η Μαιου. Τουλαχιστον, αφου η κυβερνηση (οχι ο ελληνικος λαος) ζητιανεψε και η Γερμανια (η κυβερνηση της, οχι ο λαος) θα δωσει καμια 30αρια δις, θα υπαρξει ελεγχος και εγγυησεις για την ασφαλη κατανομη των χρηματων αυτων, εκει που ειναι δικαιο να δωθουν; Μην καταληξουν παλι στις τσεπες τιποτε κουμπαρων!