Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΚΑΙ Η ΧΑΜΕΝΗ ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ.

Θαυμαζει ο Ταλας την φανταστικη φιγουρα του Πητερ Παν. Γιατι επιμενει να διατηρει την παιδικοτητα του. Δυστυχως ο χρονος κυλαει προς τα εμπρος. Τα παιδια μεγαλωνουν. Μενουν οι αναμνησεις.

Σε μια εβδομαδα περιπου θα γιορτασουμε τα Χριστουγεννα. Σε δυο εβδομαδες τον ερχομο ενος νεου ετους. "Θα γιορτασουμε", τροπος του λεγειν. Ποιος εχει πραγματικα ορεξη για γλεντια, μετα απο ολα αυτα που συνεβησαν τις τελευταιες μερες...

Ασχετως ομως των προσφατων γεγονοτων, ο Ταλας εχει την ταση να μελαγχολει τις εορταστικες αυτες ημερες. Αγνωστο που οφειλεται. Συμβαινει ομως σε πολλους. Οι "σταλες απαισιοδοξιας", οπως γραφτηκε σε παλιοτερο κειμενο...

Λιγο πριν μπουμε ολοι στην κυριως εορταστικη περιοδο, κανει ο Ταλας ενα μικρο διαλειμμα απο την καθημερινοτητα για να ξεφυλλισει το βιβλιο της ζωης του. Να θυμηθει πως ηταν οι γιορτες των Χριστουγεννων και της Πρωτοχρονιας που περναγε σαν παιδι.

Δεκαετια 1980 στην Αθηνα. Κρυο. Κλειστα για δυο εβδομαδες τα σχολεια. Περιμενε πως και πως να ερθουν αυτες οι μερες. Τοτε ειχαν οι γιορτες κατι το μαγικο. Η μαγεια ηταν παντου: Στους δρομους. Στα μαγαζια. Στα σπιτια. Στην ασπρομαυρη τηλεοραση με τα πολλα κουμπια.

Παραμονες Χριστουγεννων, Πρωτοχρονιας και Θεοφανιων εβγαιναν τα παιδια στις γειτονιες για να πουν τα καλαντα. Λιγα κερματα αρκουσαν. Μερικοι κρατουσαν το παλιο εθιμο και τραταραν γλυκα, κουραμπιεδες και μελομακαρονα. Ηταν τιμη τοτε να λες τα καλαντα. Και ησουν παντου καλοδεχουμενος. Δεν σε ενοιαζε ποσα λεφτα θα σου δωσουν οι νοικοκυραιοι και οι μαγαζατορες. Τωρα ειναι αλλιως. Τα παιδια ειναι φιλαργυρα. Τους δινεις λιγα ευρω και βλεπεις στο βλεμμα τους μια αυθαδια, μια αλαζονια, μια κακια... Λες και ειναι εργασια το να πεις τα καλαντα με προκαθορισμενο μισθο. Απο την αλλη ο κοσμος δεν εχει πολλα να δωσει. Οικονομικη κριση γαρ. Πολλοι δεν ανοιγουν τις πορτες τους για αυτον τον λογο. Αλλοι, γιατι φοβουνται. Και τα ιδια τα παιδια φοβουνται. Λιγοστευουν αυτα που λενε τα καλαντα. Καποια αλλα, ακομα πιο φυλαργυρα, κανουν συμμοριες, επιτιθενται και τα κλεβουν.

Τα τηλεοπτικα προγραμματα εχουν επισης αλλαξει. Μια φορα, καπου στα μεσα της δεκαετιας του 1980, ειχε βαλει η ΕΡΤ 2, η σημερινη ΝΕΤ, μια εκπομπη της οικογενειας Στεφανιδη με μαριονετες. Η σειρα αυτη διαρκουσε απο την παραμονη των Χριστουγεννων ως τα Θεοφανια και αφηγουνταν την λαικη παραδοση που αναφερεται στους καλλικαντζαρους. Μια και μοναδικη φορα προβληθηκε η σειρα αυτη στην ελληνικη τηλεοραση. Σημερα παιζουν σχεδον ολα τα καναλια κινουμενα σχεδια anime και απο το μεσημερι και μετα, τσιφτεντελλια και κουτσομπολιστικες εκπομπες. Αν υπαρχει καμια καλη ταινια στο προγραμμα, αυτην θα την βαλουν πολυ μετα τα μεσανυχτα. Ουτε την "Χριστουγεννιατικη Ιστορια" του Κ. Ντικενς δεν παιζουν πλεον...

Οι οικογενειες τοτε ηταν και πιο δεμενες. Τωρα, ισα που καθονται για το εθιμο της κοπης της πιτας, παραμονη Προωτοχρονιας. Τους βλεπεις να λιωνουν κυριολεκτικα τα κομματια τους, προσπαθωντας να βρουν το πολυποθυτο φλουρι. Μετα φευγουν αμεσως να συναντησουν τις παρεες τους. Να κανουν "ρεβεγιον" στα σκυλαδικα, στα οποια πανε ετσι κι αλλιως ολες τις εποχες του χρονου. Οι γονεις, οι παπουδες, τα αδελφια, ολοι οσοι δεν χαρτοπαιζουν η´ δεν εχουν καποιους για να περασουν τις γιορτες, μενουν μονοι τους, κλεισμενοι σε τεσσερεις τοιχους, παρεα με μιαν τηλεοραση που παιζει διαρκως ανοητα και βαρετα προγραμματα. Για αυτους τραγουδα ο Νικος Παπαζογλου "ο ανθρωπος ο μοναχος".

Αυτα που παραμενουν ιδια ειναι η βαβουρα στους δρομους και τα μαγαζια, καθως και η ιεροτελεστια του στολισματος του δενδρου. Τις γιορτινες μερες γινοταν και γινεται παντοτε χαμος. Στολιδια, κοσμος... Τοτε υπηρχαν δυο τρια μεγαλα καταστηματα στην Αθηνα: Το "Μινιον", οι "Αφοι. Λαμπροπουλοι", ο "Κλαουδατος". Μεγαλη χαρα τα παιδια, να βρισκονται εκεινες τις μερες στα μαγαζια αυτα! Ποικιλια παιχνιδιων, για ολα τα γουστα. Τοτε ηταν καπως πιο απλα τα παιχνιδια... Κουκλες, αρκουδακια και διαφορα αλλα ζωακια για τα κοριτσια. Φιγουρες playmobile, διαστημοπλοια για τα αγορια. Μπαλες, ποδηλατα, παζλ, βιβλια για ολες τις ηλικιες και για τα δυο φυλα.

Οταν εισαι παιδι, ζεις την μαγεια. Εμεις τοτε, την ζουσαμε. Ελπιζει ο Ταλας, οτι και τα σημερινα παιδια μπορουν να την ζησουν. Για αυτον εχει χαθει η μαγεια των εορτων. Δυστυχως δεν ειναι Πητερ Παν. Απλως...ενας Ταλας...

...Και κλεινοντας το κειμενο αυτο, κανει μια ευχη, ελπιζοντας να πιασει τοπο: Χρονια πολλα σε ολους. Μακαρι να βρει ο καθενας μας αυτο που αναζητει. Μακαρι να ζεσταθουν οι κρυες καρδιες και να σωφρονιστουν τα κουφια καυκαλα. Μακαρι να γιανουν οι αρρωστοι, να πλουτισουν οι φτωχοι, να χορτασουν οι πεινασμενοι, να ξεδιψασουν οι διψασμενοι. Μακαρι να ειμασταν σαν τον Πητερ Παν...