ΑΝΘΡΩΠΟΙ - ΚΟΥΜΠΙΑ.

Εδω και λιγες εβδομαδες προβαλεται σε πολλους κινηματογραφους της Ελλαδας και του εξωτερικου η ταινια η "παραξενη υποθεση του Μπεντζαμιν Μπαττον". Η ταινια βασιζεται σε ενα διηγημα του Σκοτ Φιντζεραλντ. Το εργο περιστρεφεται γυρω απο τον πρωταγωνιστη, τον οποιο υποδυεται ο ηθοποιος Μπραντ Πιτ. Ο ηρωας της ταινιας, ο Μπεντζαμιν Μπαττον, γεννηθηκε ηλικιωμενος. Οσο περνουν τα χρονια, ολο και πιο νεος γινεται. Η φυσιολογια του παει αντιθετα με τον χρονο. Οταν πεθαινει ειναι σε βρεφικο σταδιο.

Αναμφιβολα μια περιεργη ταινια, που θεωρειται κιολας φαβορι στο Χολλυγουντ, εχοντας ηδη συγκεντρωσει 13 υποψηφιοτητες για τα κιν/κα βραβεια Οσκαρ.

Αναλογιζομενος την παραξενη υποθεση αυτης της ταινιας, σκεφτεται ο Ταλας, οτι μπορει κανεις να εντοπισει πολλες ομοιοτητες μεταξυ του Μπεντζαμιν Μπαττον και της γενιας του: Αντιθετα απο την γενια των γονεων μας δηλαδη, που στην αυγη της ζωης τους ησαν φτωχοι, διεθεταν ελαχιστα υπαρχοντα και εφοδια, αλλα που στην πορεια της ζωης τους δουλεψαν σκληρα, εφτιαξαν σπιτια και οικογενεια, η γενια του Ταλα (βλ. αντιστοιχο κειμενο στο ιστολογιο εντ.) ξεκινησε χορτατη. Ολοι σχεδον απο εμας απολαυσαμε την παιδικη μας ηλικια. Δεν πεινασαμε, δεν διψασαμε, ειχαμε τα παιχνιδια μας, ειχαμε τα ρουχα μας, ειχαμε ελαχιστες εννοιες για το μελλον. Οι γονεις μας μας στηριζαν, γιατι ειχαν το αγχος να μην περασουμε αυτα που βιωσαν αυτοι στα παιδικα και νεανικα τους χρονια. Δεν υπαρχει κανενας ανω των 50 και 60 χρονων, που να μην μας το κοπαναει αυτο σε καθε συζητηση - λες και θα υπηρχε ποτε περιπτωση να το ξεχασει κανεις απο εμας: "Εσεις τα εχετε βρει ολα ετοιμα...Δεν χρειαστηκε να κουραστειτε...Εμεις στην ηλικια σας δεν ειχαμε να φαμε...".

Οι γονεις μας μας στηριξαν, μας βοηθησαν και πολλους απο εμας μας πιεσαν να σπουδασουμε, να παρουμε πτυχια, γιατι πιστευαν στην παροιμια ανθρωπος αγραμματος, ξυλο απελεκητο. Και γιατι νομισαν οτι αν αποκτησουμε πτυχια, θα μπορεσουμε να βρουμε καλες δουλειες, με υψηλους μισθους. Θα μπορεσουμε να ανοιξουμε τα δικα μας σπιτια, να κανουμε τις δικες μας οικογενειες.

Οι πιο πολλοι απο εμας δυστυχως καταληξαμε περιπου σαν τον Μπεντζαμιν Μπαττον. Τον Μπαττον που στο ξεκινημα της ζωης του ειναι γερος σε αναπηρικο καροτσακι με την ψυχη και το μυαλο μικρου παιδιου και στην δυση της ζωης του παιδι, με τις εμπειριες και την ωριμοτητα ενηλικα. Ενας φυσιολογικος μεσηλικας εχει ηδη εξασφαλισει τα προς το ζην. Ενας φυσιολογικος ενηλικας εχει μια στεγη πανω απο το κεφαλι του, εναν σταθερο μισθο η´ συνταξη, την οικογενεια του. Η δικια μας η γενια ξεκινησε οπως τελειωνει η γενια των γονεων μας, εχοντας αγαθα, εφοδια, σπουδες. Οσο ομως πορευεται προς τα εμπρος, τοσο περισσοτερο σκουραινει το πραγμα. Τοσο πιο πολυ αυξανονται η αμηχανια, η αβεβαιοτητα, η ανασφαλεια, το αγχος, η απαισιοδοξια. Γιατι; Μα γιατι οι σπουδες των περισσοτερων απο εμας δεν εχουν αντικρυσμα στην αγορα εργασιας. Γιατι και οσοι εργαζονται, εργαζονται - οι πιο πολλοι - ως συμβασιουχοι, παιρνοντας μισθο ψιχουλα. Γιατι αρκετοι απο εμας ζουν υπο το φασμα της ανεργιας. Η´ειναι ανεργοι. Η´φοβουνται οτι θα απολυθουν. Με τα ελαχιστα που κερδιζουν, ουτε δικο τους σπιτικο μπορουν να ανοιξουν. Ουτε δεσμο δε μπορουν να κανουν. Ουτε παιδια, γιατι δεν ξερουν αν θα εχουν τα απαραιτητα για να τα μεγαλωσουν. Πορευονται στη ζωη, οπως ο Μπεντζαμιν Μπαττον στην ταινια. Οσο περναν τα χρονια, ολο και πιο νεος γινεται. Οσο πιο πολυ μεγαλωνει η γενια μας, ολο και πιο πολυ αδειαζει η τσεπη της. Και δεν γεμιζει παλι ευκολα.

Αυτη ειναι η μεγαλη ομοιοτητα και αντιστοιχια μεταξυ του κιν/κου Μπεντζαμιν Μπαττον και της γενιας μας. Ξεκινησαμε βολεμενοι και χορτατοι για να καταληξουμε φτωχοι και πεινασμενοι. Το αντιθετο δηλαδη απο την γενια των γονεων μας. Τι τραγικη ειρωνια!

Ξεκινησαμε με αισιοδοξια, οτι θα αλλαξουμε τον κοσμο, θα φερουμε τελος στην οικογενειοκρατια και τα βυσματα. Και συνεχιζουμε να ψηφιζουμε τους ιδιους και τους ιδιους δημαγωγους - τυχαρπαστους που υποσχονται διορισμους. Και εμεις τους πιστευουμε και τσιμπαμε το δολωμα. Και υποτασσομαστε, περιμενουμε ποτε θα γινει ο ταδε και ο δεινα διαγωνισμος για την πληρωση θεσεων στο Δημοσιο. Καταπινουμε την περηφανεια μας και σκυβουμε το κεφαλι και την μεση για να μας καβαλησουν οι τυχαρπαστοι πολιτικαντηδες.

Καταντησαμε ανθρωποι-κουμπια (:Μπαττονς)...