ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

 Ο Νασος αντιπαθουσε τον Παυλο. Θα ελεγε κανεις, οτι τον μισουσε θανασιμα. Αυτο, απο την πρωτη στιγμη που ο Παυλος εμφανιστηκε στο σχολειο. Η οικογενεια του ειχε αλλαξει γειτονια και λογικο ηταν επομενως να παει ο Παυλος σε ενα αλλο σχολειο. 

 Εκ πρωτης οψεως φανταζει περιεργο το μισος που αισθανοταν ο Νασος για τον Παυλο. Μιλαμε αλλωστε για παιδια στην εφηβεια. Πως ειναι δυνατον εφηβοι να εχουν εκπεμπουν τοσο δυνατα αρνητικα συναισθηματα; Κι ομως. Μολονοτι ο Νασος υπερτερουσε εμφανισιακα - ηταν αρκετα ψηλος και γεροδεμενος, μελαχροινος, με αδρα ζυγωματικα, εξαιρετος σε ολα τα αθληματα, αρρενωπος, παρα το νεαρο της ηλικιας του, αδιαμφισβητητος αρχηγος της ταξης και του σχολειου, ειδωλο λατρειας για πολλα κοριτσια - του μικροκαμωμενου, αδυνατου καστανομαλλη Παυλου, ενιωθε να απειλειται. Με την πρωτη ματια που του εριξε, αισθανοταν οτι ο Παυλος ηταν ο εχθρος του. Ο ανθρωπος που θα του επαιρνε ολα οσα πιστευε οτι του ανηκαν: Τον θαυμασμο των κοριτσιων, την υποταγη των πιο αδυναμων συμμαθητων του. Και κυριως, την καρδια της Ελπιδας.

 Η Ελπιδα ηταν ενα απο τα πιο ομορφα κοριτσια του σχολειου. Πλουσια ξανθα μαλλια, γαλαζια ματια, πολυ ωραιο σωμα, το οποιο με τα χρονια που περνουσαν, γινοταν ολο και μεγαλυτερος πειρασμος για τα αγορια που ανδρωνονταν, καθως το εβλεπαν να λινκιζεται τυλιγμενο με σεξι ρουχα. Παρα ταυτα η Ελπιδα φαινοταν και συμπεριφεροταν ωριμα και σωστα σε ολους. Δεν το επαιζε ντιβα οπως καποιες αλλες συμμαθητριες της, αν και διεθετε τα προσοντα για να το κανει. Απλα δεν ηταν ο χαρακτηρας της. Και αυτο ηταν που κερδισε το ενδιαφερον του Παυλου. Αν και πλεον ηταν στην Γ' Λυκειου, εναν μηνα πριν απο τις Πανελλαδικες, θυμοταν με καθε λεπτομερεια την πρωτη στιγμη που την αντικρυσε μπροστα του. Με τιποτε στον κοσμο δεν θα ξεχνουσε το γλυκο της χαμογελο εκεινη την μουντη μερα του Σεπτεμβριου, πριν απο ενα χρονο. Μερικες φορες στα διαλειμματα συνεβαινε να μιλησουν για λιγα λεπτα - καθοτι την δημοφιλη Ελπιδα την τραβουσαν συχνα οι φιλεναδες της απο το μανικι. Και φυσικα, υπηρχε και ο Νασος. Ο μικροκοσμος του οποιου ειχε διαταραχτει, αμα την αφιξη του Παυλου, που αρεσκοταν να συζηταει για λογοτεχνια με την Ελπιδα. 

  Ο Νασος ενδιαφεροταν για τα βασικα. Τουτεστιν, μπαλα, αμαξια, μηχανακια, γκομενες και που θα τη βγαλουμε το Σαββατοβραδο. Η οικογενεια του ηταν ευκαταστατη, καθοτι ο πατερας του - νησιωτης, με πατρικο σε καλη περιοχη κοντα στη θαλασσα - ηταν ιδιοκτητης επικερδους επιχειρησης, την οποια θα αναλαμβανε ο γιος στο μελλον. Ο Νασος κυκλοφορουσε με εναν αερα σουπερσταρ γυρω του. Οταν δεν εκανε χοντραδες στους πιο ευαλωτους συμμαθητες του και δεν φλερταρε με τα κοριτσια, καβαλουσε την μεταχειρισμενη του Yamaha Virago και κορδωνοταν σαν να ειχε καθησει σε καμιαν Harley. Συχνα επαιρνε την λεωφορο Βουλιαγμενης με κατευθυνση τα μαγαζια της Γλυφαδας, φορωντας μποτες, μπουφαν και γυαλια ηλιου απο το Μοναστηρακι. Η χλιδατη Γλυφαδα ηταν ενα απο τα στεκια που απολαμβανε κατα τους  θερινους μηνες κυριως. Κατα τα αλλα, αρεσκοταν να συχναζει στις καφετεριες της Νεας Σμυρνης, ενιοτε δε και των Εξαρχειων. Οχι σαν εκεινον τον βιβλιοφαγο τον Παυλο, με τον αναπηρο και ανεργο πατερα! Εκεινον τον Παυλο που ηταν σαν τη μυγα μες το γαλα του σχολειου και ηθελε να του φαει τη γκομενα!

 Επ΄αυτων ορμωμενος, ο Νασος σκαρφιζοταν καθε τρεις και λιγο κατι για να εκμηδενισει τον αντιπαλο του. Ελεγε αισχρα πραγματα, βωμολοχιες και ψεματα πισω απο την πλατη του στο σχολειο. Τον προσεβαλε δημοσιως, προκαλωντας τον γελωτα των συμμαθητων τους. Τον ταπεινωνε στα αθλητικα παιχνιδια της ταξης. Και το κυριωτερο, φροντιζε να τον μειωνει μπροστα στην Ελπιδα. Να της δειξει οτι ο Παυλος ειναι ενας φλωρος, οτι δεν εχει νοημα ουτε καλημερα να του λεει. Δεν πηρε πολυ καιρο για να βλαστησουν οι καρποι που εσπειρε ο Νασος: Ολο το σχολειο σιγοψιθυριζε και χασκογελαγε με τον Παυλο πισω απο την πλατη του. Διαφορα αλλα μαγκακια, παιρνοντας θαρρος απο την συμπεριφορα του Νασου, δοκιμαζαν να μετρηθουν με τον Παυλο. Τα πιο πολλα κοριτσια τον απεφευγαν  - ηταν βεβαια και ο ιδιος καπως συνεσταλμενος - γιατι δεν ηθελαν να καταστρεψουν την δημοσια εικονα τους, μιλωντας με τον φλωρο του σχολειου. Υπο την πιεση του φιλικου της περιβαλλοντος, σιγα σιγα υποχωρησε και η Ελπιδα, μολονοτι της αρεσε να συζηταει με καποιον για θεματα διαφορετικα απο μοδα, σταρς και τα παρομοια. 

 Το σχεδιο του Νασου ειχε πετυχει: Ο Παυλος ειχε μεινει μονος του. Ειχε παραγκωνιστει απο ολους. Παρα ταυτα, αντεχε τις επιθεσεις. Και να ηθελε, δεν θα μπορουσε ποτε να μετρηθει με τον Νασο, οχι μονο επειδη ο δευτερος ειχε το πανω χερι λογω σωματικων προσοντων, αλλα κυριως επειδη ειχε τους διαφορους γλειφτες, που νομιζαν οτι ειναι φιλοι του, να τον υποστηριζουν. Οπως ολοι ξερουν, ενας εναντιον δεκα δεν ειναι δικαιος αγωνας και το αποτελεσμα προαποφασισμενο. Ετσι ο Παυλος εκανε πετρα την καρδια του. Αφοσιωθηκε στα βιβλια, σχολικα και εξωσχολικα, αγωνιστηκε να βελτιωσει τους βαθμους του και εκανε τα χαρτια του για τις Πανελλαδικες. Η ζωη του ηταν μεταξυ σπιτιου και σχολειου. Τιποτε περισσοτερο.

  Η ζεστη εκεινη την ημερα ηταν υποφερτη. Σε λιγο καιρο θα ξεκινουσαν οι εξετασεις. Ο Παυλος ειχε χρονο, ειχε προετοιμαστει καλα. Με παροτρυνση των γονιων του πρωτα και, αφου το σκεφτηκε και ο ιδιος, αποφασισε να κανει ενα διαλλειμα απο τα διαβασματα. Νωρις το απογευμα επιβιβαστηκε στο παντα γεματο με κοσμο τραμ, το οποιο τον εβγαλε στην Γλυφαδα. Απο εκει, ανεβηκε στην πλατεια και μπηκε στο λεωφορειο που πηγαινε προς Βαρκιζα. Κατεβηκε στη σταση Καβουρι, σαν απο διαισθηση, και κατηφορισε προς την παραλια. Δεν υπηρχε πολυς κοσμος. Περπατησε κατα μηκος της αμμουδιας, ακουγοντας τα κυματακια να σκανε ελαφρα στα βοτσαλα και τα βραχακια. Ενω περπατουσε σκεπτικος. Ξαφνικα ακουσε φωνες εκπληξης. Σηκωσε το κεφαλι του και ειδε τον Νασο να καθεται σε μια πετσετα φορωντας το μαγιο του. Διπλα του καθοταν η Ελπιδα, φορωντας ενα γαλαζιο μπικινι το οποιο τονιζε το καλλιγραμμο σωμα της. Του χαμογελασε ξαφνιασμενη, μιας και δεν περιμενε να τον δει μπροστα της. Και ο κοσμος του Παυλου φωτιστηκε για αλλη μια φορα. Η χαρουμενη στιγμη ομως κρατησε ελαχιστα δευτερολεπτα. Διακοπηκε απο καποιο ειρωνικο σχολιο του Νασου, συνοδευομενο απο μια εμετικη γκριματσα. Ο Παυλος εστριψε προς τα πανω σκυθρωπος και τους απεφυγε μουρμουριζοντας. Δεν ηξερε οτι την στιγμη που τους γυρναγε την πλατη, κατευθυνομενος προς τα πευκα, η Ελπιδα γυρισε να τον κοιταξει με πικρα στα ματια της, αφου προηγουμενως ειχε επιπληξει τον Νασο.

  Δεν ειχαν περασει ουτε δεκα λεπτα απο αυτο το περιστατικο, οταν η Ελπιδα σηκωθηκε και κατευθυνθηκε προς τη θαλασσα. Για αρκετα μετρα, η θαλασσα στην περιοχη εκεινη ειναι ρηχη. Στο τελος φαινοταν το κεφαλι της απο μακρια, σαν κουκκιδα που επιπλεει. Ο Νασος ξαπλωσε στην πετσετα του, επιδεικνυοντας τους μυς του. Γυρισε μπρουμιτα και αρχισε να παιζει με τον υπερμοντερνο κινητο του. Αποψε θα ηταν η μεγαλη του βραδυα. Επιτελους, η αγνη και αμολυντη Ελπιδα, οπως λεγοταν οτι ειναι, θα γινοταν δικη του! Ειχε ηδη βαλει στοιχημα με τους κολλητους του - η' καλυτερα, με αυτους που νομιζαν οτι ειναι κολλητοι του, επειδη τον ακολουθουσαν στις μπαροτσαρκες - οτι θα εκανε ερωτα μαζι της εκεινη τη νυχτα. Τις σκεψεις του διεκοψαν ποδοβολητα, αμμος που πεταχτηκε πανω στο ηλιοκαμενο, καλυμμενο με λαδι σωμα του και καποιες φωνες. Γυρισε θυμωμενος να δει ποιος ηταν αυτος που τολμησε να του κανει πλακα, πετωντας αμμο πανω του. Ισα που προλαβε να δει τον Παυλο να βουταει στα βαθια, εχοντας διασχισει μια μεγαλη αποσταση στα ρηχα τρεχωντας. Η Ελπιδα δεν φαινοταν πουθενα. Τοτε καταλαβε οτι κατι δεν πηγαινε καλα. Επιβεβαιωθηκε απο τις φωνες καποιων ηλικιωμενων λουομενων, οχι πολυ μακρυα απο εκει που καθοτανε: "Τρεξτε καλε! Η κοπελα ... Η κοπελα ...".

 Ο Νασος τιναχτηκε σαν σβενδονα επανω και ορμηξε σαν μανιασμενος στο νερο. Ηταν ομως ηδη πολυ αργα για εκεινον. Μολονοτι πολυ πιο αθλητικος, θα εφτανε αργα. Ο Παυλος ειχε ηδη φτασει στο μερος που κολυμπαγε η Ελπιδα. Ειχε βουτηξει στα βαθεια, εκει που ειχε βυθιστει το σωμα της Ελπιδας. Την ανεσυρε και αρχισε να κολυμπαει προς την ακτη. Ο Νασος ετρεχε προς το μερος του κλαψουριζοντας για την Ελπιδα. Καποια στιγμη παραπατησε και επεσε με τα μουτρα μες το νερο. Μολις σηκωσε το κεφαλι του, ειδε τον Παυλο, μισοντυμενο και βρεγμενο, να τραβαει το κορμι της Ελπιδας που δεν ανεπνεε. Τον βοηθησε να την μεταφερει στην στερια. Στα τελευταια μετρα ηταν τοσο ευγενικος, που του ζητησε να την παρει στα χερια του. Ο Παυλος δεν μπορουσε αλλο. Ηταν εξαντλημενος απο την προσπαθεια.Με το που βγηκε, επεσε στην αμμο αναπνεοντας βαρια. Ο Νασος ηταν αγχωμενος και φοβισμενος. Δεν ηξερε τι να κανει, αλλα αυτη τη φορα υπηρχε κατι πιο σοβαρο απο την καταστρεμμενη του κομμωση για να ανησυχει. Τριγυρω αρχισαν να μαζευονται οι λιγοστοι λουομενοι και μερικοι περιεργοι. Ενα δυο αντρες εμφανιστηκαν. Ζητησαν απο τους υπολοιπους να κανουν πισω, να αφησουν χωρο στην κοπελα. Ο ενας απο αυτους ειπε οτι ειναι γιατρος. Εσπρωξε τον Νασο στην ακρη και αρχισε να κανει τεχνητη αναπνοη στην Ελπιδα. Ευτυχως δεν ειχε καταπιει πολυ θαλασσινο νερο. Μισανοιξε τα ματια της και ειδε τους ανθρωπους απο πανω της. Εγειρε το κεφαλι της στα αριστερα και διεκρινε την μορφη του Νασου. "Μωρο μου θα γινεις καλα ... Σ' αγαπω ..." της ψελλισε αναμεσα στα αναφιλητα του. "Σ' ευχαριστω" ψιθυρισε εκεινη. Ο Νασος επεσε επανω της και την εσφιξε στην αγκαλια του. Ο κοσμος στεκοταν γυρω τους, τους περικυκλωνε. Εξω απο τον κυκλο αυτον, στα δεξια, ηταν ξαπλωμενος ο Παυλος πανω στην αμμο. Τα ματια του ηταν κλειστα. Δεν ακουγε τιποτε πλεον, μονο ενα βουητο.

  Πρεπει να ειχε περασει καμποση ωρα απο εκεινες τις στιγμες. Ενα χερι ταρακουνισε ελαφρα τον ωμο του Παυλου. Ακουσε μια ανδρικη φωνη να τον καλει. Σηκωσε το κεφαλι και ανοιξε τα ματια. Ηταν ο γιατρος που ειχε εφαρμοσει προηγουμενως την τεχνητη αναπνοη στην λιποθυμη Ελπιδα. Οι υπολοιποι λουομενοι ειχαν διασκορπιστει, συζητωντας το γεγονος. Ο Νασος και η Ελπιδα δεν φαινοντουσαν πουθενα. Απο τον γιατρο, ο οποιος προσεφερθηκε να τον παει μεχρι το σπιτι του, αφου ηταν ετσι κι αλλιως στον δρομο του, πληροφορηθηκε οτι το νεαρο ζευγαρι ειχε ηδη φυγει, αφου η κοπελα συνηλθε σχετικα γρηγορα και μπορουσε να σταθει ορθια. Αργοτερα στο σπιτι του, Ο Παυλος σκεφτοταν αν θα επρεπε να ψαξει να βρει που μενει η Ελπιδα. Δεν το εκανε. Αφοσιωθηκε στην προετοιμασια του για τις Πανελληνιες. Δεν την ξαναειδε απο τοτε.

  Ετσι εχουν τα πραγματα αγαπητοι αναγνωστες. Η ζωη δεν ειναι σαπουνοπερα, οι πραγματικοι ηρωες δεν ειναι οπως θα θελαμε να ειναι και την πριγκηπισσα του παραμυθιου την σωζει ο πριγκηπας, οχι ο γελωτοποιος, ουτε ο βοσκος, διοτι ειναι παραμυθι, οχι η πραγματικοτητα. Και στο παραμυθι η πριγκηπισσα μενει με τον πριγκηπα. Τελος.

                
 (Σ. σ.: Η ιστορια, οπως και τα συμμετεχοντα προσωπα, ειναι προιον φαντασιας του δημιουργου του παροντος ιστολογιου)

ΕΞΩ ΑΠ' ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ.

 Μερικες φορες φανταζει τοσο απιστευτο το ποσο πολυ εχει προχωρησει η τεχνολογια, και μαλιστα μεσα σε διαστημα μερικων δεκαετιων! Η λιστα των μοντερνων επιτευγματων φαινεται να μην εχει τελειωμο: Μπορεις μεσω skype στον υπολογιστη σου η' face time στο iphone σου να συνομιλησεις και να δεις το συνδιαλεγομενο με σενα προσωπο, ακομα και εαν ειναι στο αλλο ακρο της γης! Με μηχανημα GPS μπορεις να βρεις που εισαι, που θελεις να πας και να το αποθηκευσεις κιολας, βεβαιως δε και να δεις τον προορισμο σου στο google earth. Μπορεις να κλεισεις μεσω υπολογιστη εισητηρια και για τους πιο μακρινους προορισμους του πλανητη μεσα σε ελαχιστα λεπτα. Μπορεις να αλλαξεις τον τοπο κατοικιας σου, την δουλεια σου, τους τραπεζικους λογαριασμους και τα τηλεφωνα σου, τα μειλς σου, το χρωμα των μαλλιων, των ματιων και του δερματος σου. Μπορεις να επιλεξεις την υπηκοοτητα σου, την θρησκεια σου, το κομμα σου, την ομαδα σου, το φυλο σου. Καποια πραγματα επανω σου ομως δεν μπορεις να τα αλλαξεις: Ειναι αυτα που κρυβεις στο μυαλο σου και στην καρδια σου. Ο αγαθος θα παραμεινει αγαθος, το λαμογιο θα μεινει λαμογιο, ο ειρων θα παραμεινει ειρων. Και καπου εκει στριμωγμενος υπαρχει και ο ησυχος ανθρωπακος που θα αγανακτησει, θα τα παρει που λενε και θα κανει την επανασταση του. Οπως ο Φιλοκτητης και ο Αιας στις ομωνυμες τραγωδιες του Σοφοκλεους, θυμωμενοι και οι δυο με την αδικια που υπεστησαν (: να' ναι αραγε τυχαιο οτι και τα δυο εργα προερχονται απο την γραφιδα του ιδιου τραγωδου;). Οπως ο Δημαρατος, ο εξοριστος βασιλιας της Σπαρτης στην αυλη του Ξερξη. Ματαια προειδοποιει τον Μεγα Βασιλεα των Περσων, κατα τον Ηροδοτο, να μην εκστρατευσει εναντιον της Ελλαδος. Αυτο που θελει να πει το αποδεικνυει με πραξεις: Νικαει τον πανοπλο Περση μισθοφορο σε μαχη σωμα με σωμα και αναχωρει. Περιπου εναν αιωνα αργοτερα, Μεγας Βασιλευς ειναι ο Αλεξανδρος ΙΙΙ και με αφορμη μια συμπλοκη στην οποια Ελληνες και Μακεδονες στρατιωτες εχασαν μια μικρη μαχη απο Περσες, ενας μεθυσμενος Κλειτος - ο Κλειτος ο Μελας, αδελφος της παραμανας του Αλεξανδρου, αυτος που τον εσωσε απο βεβαιο θανατο στη Μαχη του Γρανικου - τολμαει επιτελους να πει στον βασιλια Αλεξανδρο αυτα που ολοι σιγομουρμουριζαν. Πληρωσε βεβαια με την ιδια του τη ζωη ο Κλειτος, καθοτι και ο Αλεξανδρος εκεινη την στιγμη ηταν λιωμα απ' το μεθυσι, αλλα αξιζει πολυ περισσοτερο σεβασμο απο τον μεγα στρατηλατη. Γιατι επιτελους, καποιος εχει τα κοτσια να αντιταχθει στην εξουσια! Καποιος ξεπερναει τις αναστολες και τις φοβιες του, λεγοντας στον εαυτο του "δεν βαριεσαι, τι εχω να χασω! Ας παει και το παλιαμπελο!" και στους αλλους "παρτε τα! Σας εχω γραμμενους και σας και τις μ...κιες σας και αν δεν γουσταρετε, σκασιλα μου, δεν σας γουσταρω 1000 φορες!" Οταν ο βασιλιας ειναι γυμνος, ειναι γυμνος, παει και τελειωσε! Η' το λες και ξεμπερδευεις, η' λουφαζεις και γινεσαι ενα με την μαζα των γλειφτων. Οταν ξερεις και μπορεις να αποδειξεις οτι κατι δεν ειναι σωστο, δεν ειναι δικαιο, ποιος ο λογος να μην το επισημανεις; Οχι συνεχεια με το κυμα, πηγαινε και κοντρα, αν αυτο ειναι σωστο και ειλικρινες. 

 

Fathers and Sons.

 Την ωρα που ο δημοφιλης πατερας του εδινε συνεντευξη τυπου στα πλαισια της φετινης comcon στο Σαν Ντιεγκο της Καλιφορνια για την νεα του ταινια "Expendables 2", παρεα με τους κολλητους του, ο γιος του αφηνε την τελευταια του πνοη. Ενα ιατρικο πορισμα λεει οτι μπορει να ηταν ηδη μια βδομαδα νεκρος. Ο Sage Stallone ηταν ενα χρονο μικροτερος μου. Λογικα τα ειχε ολα: Χρηματα, σπιτια, αυτοκινητα. Θα μπορουσε να αλλαζει τις γκομενες σαν τα πουκαμισα, οπως εκαναν και αλλοι επωνυμοι γονοι, οπως τα καμαρια του Martin Sheen. Φαινεται ομως οτι κατι ελειπε απο την ζωη του Sage και αυτο ηταν ο διασημος πατερας του. Ο μεγας και τρανος Συλβεστερ Σταλλονε. Ο ιταλοαμερικανος μαγκας που επαιζε τον σκληρο σε σειρες ταινιων με τιτλο Ροκυ και Ραμπο. Που απο την δεκαετια του '80 και την θητεια του Ρηγκαν στον Λευκο Οικο πορωσε ενα σωρο παλλικαρακια ανα την υφηλιο να τρεχουν στα γυμναστηρια, προκειμενου να του μοιασουν. Τοτε βεβαια κανεις δεν αναρωτιοταν πως ειναι δυνατον μεταξυ Ροκυ 2, Ραμπο 2, Ροκυ 3, Ροκυ 4, Κομπρα και Ραμπο 3 να αλλαζει τοσο ευκολα και γρηγορα μυικο ογκο και γραμμωση το σωμα του Συλβεστρου. Ουτε προβληματισε κανεναν το παραμυθι που φουμαρε, οτι πριν τον Ροκυ ηταν απενταρος και αστεγος στη Νεα Υορκη, δεδομενου οτι η οικογενεια του ειναι Νεουρκεζοι. Περαν του ... σκανδαλου σε αεροδρομιο της Αυστραλιας πριν απο λιγα χρονια, που βρηκανε απαγορευμενες ουσιες πανω του και της ακομα πιο αποτυχημενης πλαστικης εγχειρησης στη μουρη, ουδεις ενδιαφερεται για το οτι ενας ανδρας εξηντατοσων Μαιων κυκλοφορει με βαμμενο μαυρο μαλλι. Αλλα αυτο δεν πρεπει να ειναι ενα κειμενο για τον Συλβεστρο, αλλα για τον γιο του.

  Υπεπεσα κιολας σε ενα σοβαρο λαθος: Οπως ολοι αυτες τις μερες, γραφω και εγω, "ο γιος του Σταλλονε".  Φταιω και γω, φταινε και ολοι οσοι το κανουν αυτο. Απο τη γεννηση του το παιδι αυτο το αποδιδαμε σε καποιον. 36 χρονων τερματισε την ζωη του και μιλαμε για αυτο, αναφερομενοι παντα στον πατερα του. Οπως και στα ελληνικα χωρια, που πας καποιου και σε ρωτουν: "Ποιανου εισαι;" Δεν εχεις δικια σου προσωπικοτητα, δεν εχεις δικια σου ζωη, εισαι ο γιος του ταδε και η κορη της δεινα. Αυτο καναμε και στον Σειτζ. Κανενας δεν ασχοληθηκε σοβαρα με αυτο το παιδι, που ειχε μεν υλικα αγαθα απεριοριστα, αλλα οχι ηθικα. Οι γονεις του χωρισαν οταν ηταν παιδι ακομα. Και αντιθετα απο την οικογενεια του Σην, ο Συλβεστερ Σταλλονε αντικειμενικα ειναι διασημοτερος, λογω των προαναφερομενων ταινιων. Τα ιδια και με τον γιο του Τσαρλτον Ιστον, τον Φρειζερ. Και με τον γιο του μαικλ Νταγκλας, τον Καμερον. Οι πατεραδες διασημοτεροι απο τους γιους. Και να θελουν οι γιοι να κανουν κατι, ειτε εκτος ειτε εντος συναφιου, δυσκολα θα τα καταφερουν. Η νοοτροπια των γυρω δεν τους αφηνει. Μεσω των ταινιων, ο Σταλλονε, ο Ιστον, ο Μιτσαμ και αλλοι, προβαλλαν την εικονα του αυτοδημιουργητου. Του αντρακλα. Του πολυ βαρβατιλα. Αντε να τους ανταγωνιστεις. Οι πατεραδες ειναι τα πολυ αρσενικα, οι γιοι τα μομολα. Αυτο βλεπουν οι μεγαλοπαραγωγοι του Χολλυγουντ. Και οχι μονο αυτοι. Οι γιοι, λεει, τα βρηκαν ετοιμα. Δεν κοπιασαν. Τι να τους κανουμε; Οξω!

   Ο Σειτζ ηθελε να ξεφυγει απο τη σκια του μεγαλου πατερα του, που την μια επαιζε τον μποξερ, την αλλη τον κομαντο, την τριτη τον μπατσο, την τεταρτη τον νταλικιερη και ουτω καθεξης. Παντα τον σκληροτραχηλο και λιγομιλητο ανθρωπο της δρασης. Ηθοποιος δεν εγινε, στο χολλυγουντιανο περιβαλλον ομως δεν εχεις και ιδιαιτερα πολλες επιλογες. Ασχοληθηκε με την σκηνοθεσια και με δευτεροκλασατες παραγωγες. Δεν πηγε παραπερα, δεν ανεβηκε παραπανω. Ισως αν ζουσε περισσοτερο ... Ποιος ξερει, μπορει να προσπαθουσε να επικοινωνησει με τον πατερα του τηλεφωνικως τις τελευταιες μερες. Μπορει για τον Συλβεστρο το μαρκετινγκ της ταινιας του να ηταν πιο σημαντικο απο τις κλησεις του γιου του. 

 Επισης τραγικο το οτι ελαχιστοι σχολιασαν την ειδηση του θανατου του, οταν αναρτηθηκε σε ιστοσελιδες. Οι ιδιοι και οι ιδιοι τιτλοι για να διαφημισουν καποιοι και να κερδισουν: "Νεκρος βρεθηκε ο γιος του Σταλλονε" κτλ... Συλληπητηρια οπωσδηποτε αρμοζουν στην οικογενεια και ελπιζω οτι μετα απο αυτο ο Συλβεστρος θα διαλογιστει επι των ευθυνων του ως πατερα. Μα πανω απ' ολα συλληπητηρια στον ιδιο τον Σειτζ, η ζωη του οποιου ειχε τραγικη καταληξη.

 

ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΤΑΛΕΣ.

Καποια μερα του σωτηριου ετους 1927, ενας ηλικιωμενος κυριος με μακρια, λευκη γενειαδα χτυπησε την πορτα της συγγραφεως Ethelreda Lewis στο Γιοχαννεσμπουργκ της Νοτιου Αφρικης. Πουλουσε σχαρες για ψησιμο εκ μερους καποιου συλλογου Βρεταννων βετερανων, οι οποιοι και του επετρεπαν να κοιμαται και να σιτιζεται στο κτηριο τους. Κουβεντα στην κουβεντα, αποκαλυφθηκε οτι ο γεροντακος ονομαζοταν Alfred Aloysius Horn. Πιο γνωστος ομως θα γινοταν με το παρατσουκλι Trader Horn. Ο κυριος Χορν ειχε γεννηθει και μεγαλωσει στην Αγγλια. Μολονοτι δεν καταγοταν απο αριστοκρατικη οικογενεια, φοιτησε στο κολλεγιο του Αγιου Εδουαρδου στο Λιβερπουλ μαζι με γονους ευγενων και πλουσιων απο ολον τον κοσμο. Ο καλυτερος του φιλος ηταν Περουβιανος, κληρονομος ορυχειων αργυρου. Σε ηλικια 17 ετων ο Χορν μπαρκαρε σε καραβι που τον μετεφερε στις ακτες της Δυτικης Αφρικης. Εργαστηκε σε εκεινη την περιοχη για πολλα χρονια ως εκπροσωπος εμπορικης αντιπροσωπειας, αλλα και ως κυνηγος. Ανα αραια χρονικα διαστηματα επισκεπτοταν την Αγγλια και περασε το υπολοιπο της ζωης του μετα την Αφρικη, στην Αυστραλια και στο Μεξικο. Η γνωριμια του με την κυρια Λιουις συνεβαλλε στο να ενδιαφερθει η τελευταια για εκεινον. Τον παροτρυνε να γραψει την ιστορια της ζωης του στο χαρτι και θα τον βοηθουσε να την δημοσιευσει. Ο Χορν επικεντρωθηκε στο χρονικο διαστημα που εζησε και εργαστηκε στις ζουγκλες της Δυτικης Αφρικης εμπορευομενος ελεφαντοδοντο και δερματα αγριων ζωων απο τις τοπικες φυλες, λιγο πριν τα τελη του 19ου αιωνα. Σε καποιο απο τα ταξιδια του εμαθε οτι καποια φυλη καννιβαλων κρατουσε σε καθεστως ημιαιχμαλωσιας μια λευκη, κορη καποιου εμπορικου αντιπρωσοπου που ειχε την τυχη καποτε να γνωρισει. Η κοπελα ζουσε απο κοριτσακι με τους ιθαγενεις, οι οποιοι την θεωρουσαν κατι σαν ιερεια/ θεα. Δεν θα την αφηναν με τιποτε να φυγει. Ο Χορν μηχανευτηκε καποιο κολπο για να την βοηθησει να δραπετευσει. Σε αυτο τον βοηθησε και ο παλιος τους φιλος απο το κολλεγιο που εφτασε στην Αφρικη με το ψευδωνυμο "κυριος Γκραχαμ". Ο Περουβιανος και η λευκη θεα, η Νινα, ερωτευτηκαν με την πρωτη ματια. Μετα την επιτυχημενη τους αποπειρα να δραπετευσουν, οι δυο τους παντρευτηκαν και εζησαν ευτυχισμενοι.

 Το βιβλιο με τις περιπετειες του Χορν δημοσιευτηκε αμεσως. Στις Η.Π.Α. εγινε μεγαλη επιτυχια. Στα 1931, την χρονια που απεβιωσε ο Χορν, γυριστηκε και σε ταινια. Αγνωστο εαν ο Χορν ειχε καποια υλικα κερδη απο τις πωλησεις του βιβλιου του. Πρεπει ωστοσο να σημειωθει οτι, τα κενα στην βιογραφια του, απο τα χρονια στην Αφρικη μεχρι και τα γηρατεια του προβληματιζουν. Αυτος ο ανθρωπος εφαγε τα νιατα του παλευοντας για την επιβιωση του σε ενα ξενο, εχθρικο περιβαλλον. Ειχε ενα σωρο γνωριμιες με ζαμπλουτους, οπως ο Περουβιανος του φιλος και ο ιδρυτης του τοτε κρατους της Ροδεσιας, σερ Σεσιλ Ροουντς. Αναμφιβολα περασαν ενα σωρο χρηματα απο τα χερια του. Θα μπορουσε να κρατησει την Νινα για τον εαυτο του και να μην μπλεξει καν τον κολλητο του στο κολπο που, οπως διαπιστωνεται απο την αναγνωση του βιβλιου του, δεν εκανε και πολλα. Κι ομως, ο Χορν δεν ενδιαφεροταν για την Νινα, αν και εκεινη τον ευρισκε επισης γοητευτικο, οσο και τον Περουβιανο φιλο του. Καπου αναφερεται οτι ο Χορν ειχε μια κοπελα στην Αγγλια ονοματι Ανν την οποια παντρευτηκε καποια στιγμη και απεκτησε παιδια μαζι της. Προτιμησε ομως να ζησει την ζωη του περιηγητη ("wanderer though I´ve been" αποκαλει τον εαυτο του). Ουτε απο τα παιδια του ζητησε στα στερνα του βοηθεια. Αυτος ο ανθρωπος ειχε γαματες εμπειριες στη ζωη του, τετοιες που λιγοι μονο μπορει να εχουν ζησει. Ειχε ευκαιριες να πλουτισει βαζοντας παραδες στην ακρη για το μελλον, ειχε γνωριμιες, θα μπορουσε να τα ειχε φτιαξει με την πανεμορφη λευκη θεα που του ηταν ευγνωμων για την σωτηρια της. Στο τελος κατεληξε απορος, διαμενων στο κεντρο στεγαση και σιτισης βετερανων της Ν. Αφρικης, πουλωντας για ενισχυση σχαρες ... Η ζωη ειναι σκληρη, οταν της πας κοντρα. Οταν δεν παιρνεις τις αποφασεις που ισως θα επρεπε.

 Ενας αλλος ανθρωπος που υπεφερε χωρις να το θελει, ειναι ο διασημος αρχαιολογος V. Gordon Childe. Γεννηθηκε και μεγαλωσε στην Αυστραλια. Μοναχοπαιδι, αλλα με ετεροθαλη αδελφια, οταν ο πατερας του ξαναπαντρευτηκε. Ο Τσαιλντ δεν ηταν εμφανισισμος, δεν ηταν αθλητικος. Ηταν ασθενικος, μικροκαμωμενος, ψευδος. Στο σχολειο οι συμμαθητες του τον ενοχλουσαν. Στην Αγγλια που πηγε για σπουδες, του φερθηκαν ασχημα. Καταφερε να παρει μια θεση στο παν/μιου του Εδιμβουργου πριν απο τον Β' Π Π αλλα οι συναδελφοι του ησαν εχθρικοι απεναντι στον Αυστραλο που τους εφαγε την θεση. Μετα τον Β' Π Π εργαστηκε στο Αρχαιολογικο Ινστιτουτο του παν/μιου του Λονδινου υπο τον sir Mortimer Wheeler, ο οποιος ηταν συντηρητικων πολιτικων αρχων, ναρκισσος, γυναικας και ηθελε να προβαλεται. Στο Λονδινο ο μαρξιστης Τσαιλντ απεκτησε διαφορους καλους φιλους. Δεν παντρευτηκε ποτε, αλλα δεν ηταν ομοφυλοφιλος, Του αρεσε να συναναστρεφεται με αλλους, ειδικα με τους φοιτητες του, αλλα δεν ηταν πολυ κοινωνικος και σε τετοιου ειδους σχεσεις ειχε μετρο. Ηταν εκκεντρικος, συνηθιζοντας να δινει διαλεξεις φορωντας παραδοσιακες ενδυμασιες Βερβερων και Μογγολων, τραυλιζοντας και μασωντας τα λογια του επειδη ειχε αγχος μπροστα σε κοινο. Στα 1957 παραιτηθηκε απο την θεση του στο Ινστιτουτο και επεστρεψε στην Αυστραλια. Αυτοκτονησε στις 19 Οκτωβριου του ιδιου ετους, πεφτωντας απο γκρεμο κοντα στο μερος που γεννηθηκε και εζησε τα παιδκα του χρονια. Αισθανοταν πολυ γερος, αρρωστος και βαρος για την κοινωνια. Πιστευε οτι ειχε ηδη προσφερει οτι ειχε να προσφερει στον κοσμο. Φιλελευθερος ανθρωπος, υπερασπιζοταν τους Αβοριγινες της πατριδας του. Ως επιστημων ειχε κανει τις πρωτες πρωτοποριακες ερευνες για την εποχη του στο πεδιο της συγκριτικης αρχαιολογιας της Ευρωπης. Οι θεωριες του περι diffusionism ("ex oriente lux"), Neolithic και Urban Revolution συζητουνται ακομα. Σημερα αρκετοι επιστημονες επανασχολουνται με την συγκριση δεδομενων, π.χ. για την περιοχη της ανατολικης Μεσογειου κατα την Υστερη Εποχη του Χαλκου και την Πρωιμη Εποχη του Σιδηρου. Αυτο εν μερει εχει τις απαρχες του στη δουλεια του Τσαιλντ.

 Trader Horn και Gordon Childe: Δυο διαφορετικοι μεταξυ τους ανθρωποι. Κι ομως, τοσο ιδιοι ... Τους νιωθω κοντα μου ... Περισσοτερες πληροφοριες για αυτους θα βρει ο αναγνωστης στις αντιστοιχες σελιδες της www.wikipedia.org.

Vintage Summers of the ´80s.

Ανεβαινει το θερμομετρο και παλι. Ο κοσμος ξεκινα τα μπανια. Και αυτο το Σαβ/κο οι Αθηναιοι θα πανε στη Βουλιαγμενη, τη Βαρκιζα, τη Γλυφαδα και οι Σαλονικιοι στη Χαλκιδικη. Ανεβαινει ομως και στη Γερμανια. Στο Βερολινο λ.χ. εχει μια κουφοβραση αυτο το Σαβ/κο... Ετσι ειναι εδω και μια βδομαδα: Ζεστη το πρωι, βροχες το βραδυ. 

 Ο καυτος ηλιος διαπερναει το τζαμι του παραθυρου μου. Κανει σλαλομ αναμεσα στις κουρτινες και πεφτει πανω σε αντικειμενα. Τα λουζει με το φως του. Νιωθω την καψα του στην πλατη μου. Ενα φρεσκοπλυμενο φανελακι φοραω και το αισθανομαι να κολλαει πανω μου απ' τον ιδρωτα. Η ζεστη μου φερνει αναμνησεις απο το παρελθον. Απο τα καλοκαιρια που ημουν παιδι. Τοτε που πηγαινα στο δημοτικο. Τοτε που ο συμβατικος μου κοσμος εληγε τον Ιουνιο για να παρει μπρος ξανα τον Σεπτεμβριο. 

 Αλλες εποχες τοτε, αλλιως τα εβλεπε ενα παιδι. Τοτε στα '80ς, θυμαμαι που τα μπλε λεωφορεια που πηγαιναν προς κεντρο ανεβαιναν την Αναπαυσεως για να κανουν τον κυκλο και να παρουν την Ηλιουπολεως. Ειχαν ξυλινα καθισματα και παμπαλαια δερματινα λουρια για να κρατιεσαι, καθως ξεκινουσαν και σταματουσαν πολυ αποτομα. Στην εισοδο τους υπηρχε ενα κουτι που εριχνες κερματα. Δεν υπηρχαν εισιτηρια τοτε. Δεν θυμαμαι ποσα κερματα επρεπε να ριξεις. Αλλα θυμαμαι πως για μενα, το να κατεβω στο κεντρο της πολης ισοδυναμουσε με ενα ταξιδι σε εναν διαφορετικο κοσμο. Αμυδρα μου ερχεται μπροστα μου η εικονα της πλατειας Ομονοιας: Κυκλικη, με λιγα παγκακια και φοινικες, σαν μια μικρη οαση στο κεντρο της Αθηνας. Γυρω γυρω περνουσαν τα αυτοκινητα, τα τρολλευ, τα λεωφορεια.

 Κατεβαιναμε εκεινες τις μερες μετα το κλεισιμο των σχολειων, με την μητερα και την αδελφη μου στο κεντρο. οχι απαραιτητα για ψωνια. Για την βολτα. Ηταν περισσοτερο εθιμοτυπικο, ειχε μια αυρα τελετουργικη το να πας στη σταση, να μπεις στο λεωφορειο, να πληρωσεις το αντιτιμο σε κερματα και να κατεβεις στην Πανεπιστημιου η' οπου αλλου ηθελες. Η οικογενειακη μας τελετουργια συμπληρωνοταν με μια επισκεψη στο βιβλιοπωλειο "Ατλαντις" των αδελφων Πεχλιβανιδη, στην πανω πλευρα της πλατειας Κοραη. Το βιβλιοπωλειο, ευρυχωρο τοτε, βρισκοταν στο ισογειο ενος κτηριου. Στο βαθος του, σε εναν τοιχο πλατυ και ψηλο, υπηρχαν ραφια με ολα τα τευχη των "κλασικων εικονογραφημενων", τα οποια σε μενα προσωπικα ησαν ιδιαιτερα αγαπητα.

 Καθως η ζεστη τα καλοκαιρια της δεκαετιας του '80 προχωρουσε και γινοταν ολο και περισσοτερο ανυποφορη - παρα τους ανεμιστηρες - οι οικογενεια κατεστρωνε σχεδια για τις διακοπες της, αναλογως και των οικονομικων της δυνατοτητων. Νησιωτες, καλως η' κακως, δεν ημασταν. Συνηθως παραθεριζαμε στην Πελοποννησο. Το προγραμμα ηταν να περναμε τις πρωτες εβδομαδες του καλοκαιριου στην Αθηνα, πηγαινοντας για μπανια στη Βαρκιζα και την Βουλιαγμενη. Ευχαριστη η διαδρομη τοτε, κατα μηκος της λεωφορου Βουλιαγμενης προς Ελληνικο, με περιοχες οπως το Καλαμακι και ο Αλιμος στα δεξια και η Αργυρουπολη στ' αριστερα. Αναλογως των κεφιων, κοβαμε απο Γλυφαδα και ειτε πηγαιναμε ευθεια, προσπερνωντας το Καβουρι, την λιμνη της Βουλιαγμενης και την "Καραμανλοτρυπα", ειτε κοβαμε απο Βαρκιζα περνωντας απο τα "Βλαχικα" και κανοντας κεφι τους φουστανελοφορους κραχτες των εκει ψησταριων.

 Στην συνεχεια και καθως το καλοκαιρι προχωρουσε, οι γονεις μου σκεφτονταν οτι θα μπορουσαν να κανουν μικρες θυσιες για τα παιδια τους. Και ετσι, περνουσαμε λιγες εβδομαδες, συνηθως απο μεση η'τελη Ιουλιου και μετα, εκτος Αθηνων. Μια απο τις πρωτες μου αναμνησεις ειναι οι διακοπες μας στο Λουτρακι. Πρεπει να ηταν το 1984 η' 1985, τοτε που τελειωνα δηλαδη ειτε την Δ', ειτε την Ε' Δημοτικου. Νομιζω οτι ηταν με την υποστηριξη καποιας θειας μου που βρηκαμε δωματιο σε ξενοδοχειο. Η παραλιακη του Λουτρακιου τοτε δεν χωριζονταν με δρομο στη μεση για να περνανε τα αυτοκινητα, αν θυμαμαι καλα. Αλλα το ξενοδοχειο και ολα τα αλλα, ησαν ακριβως απεναντι. Οταν πηγα στο Τελ Αβιβ τον Αυγουστο του 2006 και στην Αλεξανδρεια τον Ιουλιο του 2011 (βλ. σχετικα κειμενα στο μπλογκ www.mrtoverseas.blogspot.com) ειχα την εντυπωση οτι ειχα δει παρομοια διαρρυθμιση. Προφανως οι παραλιακες ολων σχεδον των χωρων μοιαζουν, λιγο ως πολυ! Πισω απο την παραλιακη του Λουτρακιου - φημισμενης λουτροπολης που δεν απεχει πολυ απο την Αθηνα, ως γνωστον -  ηταν η κυριως πολη με τους δρομους και τα σπιτια της. Καπου προς το τερμα υπηρχε ενα πρακτορειο Τυπου. Εκεινη την εποχη εγω εψαχνα κυριως για τα περιοδικα του Δραγουνη με τον Ταρζαν. Καποια στιγμη ηρθε και ο νονος μου στο Λουτρακι. Δυστυχως δεν εμεινε πολλες μερες, αλλα μου εκανε δωρο απο αυτο το πρακτορειο το βιβλιο του Ιουλιου Βερν, "δυο χρονια διακοπες". Εντελως συμπτωματικα, το δωματιο του ξενοδοχειου ειχε μια παλια ασπρομαυρη τηλεοραση με κουμπια. Η οθονη ειχε χιονακια, αλλα μπορουσες να δεις καποια πραγματα. Το "συμπτωματικα" κολλαει στο εξης γεγονος, οτι εγω εψαχνα στο πρακτορειο του Λουτρακιου για κομικς με τον Ταρζαν και το καναλι της τοτε Ε.Ρ.Τ. 2 εβαζε τα μεσημερια της Κυριακης τις ταινιες του Ταρζαν με τον Τζωνυ Βαισμυλλερ! Υπηρχε και ενας θερινος κινηματογραφος μεσα σε ενα παρκο, απεναντι απο ενα παρκινγκ αυτοκινητων. Πρεπει να ηταν του δημου ο κινηματογραφος αυτος. Ειχαμε παει καναδυο φορες. Οι ταινιες που ειχα δει εκει ηταν  "James Bond: O ανθρωπος με το χρυσο πιστολι" και "μερικοι το προτιμουν καυτο".

 Συνηθως μετα απο τις διακοπες αυτες σε θερετρο, περνουσαμε λιγες εβδομαδες στο χωριο του πατερα μου, κοντα στην Επιδαυρο. Αυτο ηταν λιγο ως πολυ το καλοκαιρινο προγραμμα. Το επομενο καλοκαιρι ειχε επιλεχθει το Αστρος της Κινουριας. Νομιζω οτι ο πατερας εκει ειχε εναν γνωστο που γνωριζε εναν ξενοδοχο, σχετικα φθηνο. Το καλοκαιρι του 1987 ομως, ηταν το πιο βαρυ! Εκεινο το καλοκαιρι επεσε καυσωνας προτοφανης στη χωρα! Για καποιες μερες η θερμοκρασια εφτανε του 44 με 45 βαθμους Κελσιου! Εκεινο το καλοκαιρι το περασαμε σε ενα παραθαλασσιο μερος πολυ κοντα στο Διακοφτο. Το ονομα του παραθαλασσιου μερους δεν το θυμαμαι πλεον. Η οικογενεια μου ειχε αγορασει εδω και μηνες ενα αυτοκινητο, ενα Wartburg της πρωην Ανατολικης Γερμανιας. Ειχαμε περασει γυρω στα 4 χρονια χωρις αυτοκινητο. Το νεο αυτοκινητο,. φθηνο για τα τοτε δεδομενα, ειχε ενα εντονο κοκκινο προς πορτοκαλι χρωμα και εκανε αρκετο θορυβο, οταν εβαζες τη μηχανη μπρος. Ο πατερας θα ερχοταν αργοτερα. λιγες μερςπριν απο τον Δεκαπενταυγουστο. Επρεπε να κρατησει το μαγαζι ανοιχτο για οικονομικους λογους. Μονο ο ιδιος ξερει πως αντεξε τον καυσωνα του 1987 στην πυρωμενη τσιμεντουπολη των Αθηνων! Τα βραδυα παντως τα περναγε στην ταρατσα της πολυκατοικιας μας. Ειχε ανεβασει ενα στρωμα και κοιμοταν εκει για να δροσιζεται.

 Η λουτροπολη αυτη, μικρη σε εκταση, διεθετε επισης εναν θερινο κινηματογραφο. Εκει θυμαμαι οτι ειχα δει την κινηματογραφικη μεταφορα του εργου του Ιουλιου Βερν "20.000 λευγες κατω απο την θαλασσα" με τον Κερκ Νταγκλας. Επισης την ταινια "κυνηγωντας το πρασινο διαμαντι" με τον γιο του Μαικλ Νταγκλας στον πρωταγωνιστικο ρολο - μια κλασικη πλεον ταινια, ποτισμενη με την αισθητικη και το σεξαπιλ της δεκαετιας του 1980... Λιγα μετρα πιο πανω ηταν ενα πρακτορειο, στο οποιο ειχα βρει μερικα κομικς Σπαιντερμαν του Καμπανα. Τα κομικς αυτα, μικρα σε μεγεθος, ασπρομαυρα, οχι παντα σε ορθη μεταφραση, τα ανακαλυψα τυχαια τον χειμωνα του ιδιου ετους. Σε μια επισκεψη μας στο Διακοφτο, σε ενα περιπτερο εκει βρηκα και αλλα, παλιοτερα τευχη, τουλαχιστον των δυο προηγουμενων ετων. Αυτα τα κομικς τοτε ηταν μια ευχαριστη απασχοληση τις ωρες της μεσημεριανης αναπαυλας. Τωρα βεβαια, λογω των επιτυχημενων κινηματογραφικων ταινιων, ο Σπαιντερμαν ειναι πιο αγαπητος απο ποτε, αλλα τοτε, στην Ελλαδα των '80ς, ηταν κατι το πρωτογνωρο και μονο λιγοι μυημενοι ηξεραν για αυτον και ασχολουνταν μαζι του και με τους αλλους ηρωες, ιστοριες των οποιων δημοσιευονταν σε συνεχειες στο ιδιο περιοδικο. Η τηλεοραση εκεινη την εποχη δεν ειχε πολλα να προσφερει. Στο σπιτι που μεναμε υπηρχε μια, επισης ασπρομαυρη και με χιονακια. Καποιο απογευμα κατα τις 5, παιζει το πρωτο επεισοδιο του καρτουν "Thundercats" - επισης κατι ιδιαιτερο για τα ελληνικα δεδομενα, μιας που τα γραφικα, η μουσικη των τιτλων και η δραση ηταν καταπληκτικα! Και φυσικα τοτε η σειρα εκεινη κινουμενων σχεδιων προβαλλοταν με υποτιτλους και οχι μεταγλωττισμενη.

 Ο καυσωνας το καλοκαιρι του 1987 περασε, εκατσε για λιγο και εφυγε. Οπως και η εποχη εκεινη. Προς το τελος της δεκαετιας αλλαξα γειτονια και σχολειο. Πηγαινα πλεον γυμνασιο. Ηρθαν κι αλλα καλοκαιρια, πηγαμε και σε αλλα μερη: Στην Κεφαλλονια, οπου ενας γνωστος θειων μου μας φιλοξενουσε. Το πρωτο καλοκαιρι που πηγα, ο πατερας μου δεν ειχε ερθει. Λιγο καιρο αργοτερα ο γνωστος αυτος πεθανε και αφησε ορο στη διαθηκη του να πηγαινουν οι συγγενεις μου που τον γνωριζαν και εμεις στο Ληξουρι. Ειχε ενα σπιτι κοντα στο κεντρο του Ληξουριου. Οποτε περασα μερικα απο τα καλοκαιρια των αρχων της δεκαετιας του 1990 εκει. Ενα αλλο καλοκαιρι το περασαμε στη Μανη. Απο τα μεσα της δεκαετιας του 1990 πηγαιναμε πιο συχνα στο Αργος, αφου οι δικοι μου ειχαν κληρονομησει ενα κτημα εκει κοντα. Και δεν ειναι πολυ μακρυα το Αργος απο την Επιδαυρο. Ασε που συνδεεται με σημαντικους αρχαιολογικους χωρους, οπως οι Μυκηνες, η Τιρυνθα, η Μιδεα, το Ηραιο, η Παλαια Επιδαυρος (βλ. αντιστοιχο κειμενο στο μπλογκ www.mrtoverseas.blogspot.com). Αλλα αυτη ειναι μια αλλη εποχη, οχι τοσο ρετρο πλεον για μενα. Η' ισως οχι ακομη.

 Αυτα σκεφτομαι τωρα, με τον ιδρωτα να λιωνει το φανελακι πανω στο δερμα μου. Τα καλοκαιρια των παιδικων μου χρονων. Τα καλοκαιρια της νιοτης μου. Απο το Λυκειο και μετα δεν μπορεσα να τα απολαυσω. Μεγαλωσα, αλλαξαν οι αναγκες της καθημερινοτητας μου, ξεκινησαν οι σκοτουρες. Με το πανεπιστημιο δεν υπηρχε καν χρονος. Επρεπε να ετοιμαζω εργασιες και να δουλευω για να βγαζω τα προς το ζην. Μονο τα τελευταια τρια χρονια περιπου, μπορω να ξεκλεβω λιγες στιγμες, να ταξιδευω στα μερη που βρεχονται απο την θαλασσα, να δροσιζομαι, να ξεχναω τα προβληματα μου για λιγα λεπτα. Δεν ειναι βεβαια οπως τις παλιες καλες εποχες, αλλα απο το τιποτε ...

 

ΟΙ "ΦΥΛΕΣ" ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ - ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΕΛΑΤΩΝ ΤΟΥΣ.

 Το κειμενο http://notis-o-talas.blogspot.de/2009/05/blog-post_06.html ειναι ενα αφηγημα, βασισμενο σε πραγματικες εμπειριες. Στο σημερινο κειμενο θα επιχειρηθει να αποδωθει μια τυπολογικη καταταξη των δημοσιων υπαλληλων και των πελατων τους, διανθισμενη με χιουμοριστικα στιγμιοτυπα κωστοπουλειας/λαιφσταιλικης χρειας.

 Οι δημοσιοι οργανισμοι, οπως παραρτηματα υπουργειων, περιεργως γιατι, στεγαζονται σε παμπαλαια βρωμικα κτηρια με στενες εισοδους και ανσανσερ που δεν λειτουργουν. Μια εξαιρεση ισως να αποτελουν οι τραπεζες.

 Μια βασικη κατηγορια του δημοσιου τομεα αποτελει ο θυρωρος σε τετοιου ειδους κτηρια. Συνηθως μεσηλικας και κουρασμενος, περναει την μερα του πισω απο το κουβουκλιο διαβαζοντας εφημεριδα, πινοντας τον καφε του και ακουγοντας λαικα, ειδησεις και αθλητικα στο τρανζιστορακι του. Μεταβαλλεται σε ανακριτη/ ντομπερμαν μολις δει να εισερχεται ανθρωπος εντος του κτηριου. Παρομοια συμπεριφορα δειχνουν και γυναικες που αναλαμβανουν το ποστο.

 Στους κυριους δημοσιους υπαλληλους, εχουμε την πρεζου: Μεσηλικη κυρια, εντονα μακιγιαρισμενη, η οποια καπνιζει αρειμανιως και πινει καφεδες τον εναν μετα τον αλλον. Μπορει να ειναι και προισταμενη του καταστηματος. Συνηθιζει ειτε να μιλαει με τις ωρες στο τηλεφωνο, ειτε να κουτσομπολευει με τις συναδελφισσες της. Γινεται πολυ επιθετικη σε περιπτωση που καποιος ζητησει να εξυπηρετηθει. Με συνοπτικες διαδικασιες θα φροντισει να ξεφορτωθει τον εισβολεα, ο οποιος κατ' αυτην ειτε δεν εχει μαζεψει ολα τα ενσημα, ειτε δεν εχει πληρωσει το ταδε παραβολο κτλ.

 Το κουναβι: Προκειται για τον ταμια πισω απο τα γκισε τραπεζικου υποκαταστηματος η' τον υπαλληλο εφοριας. Η ονομασια προερχεται απο το γεγονος οτι ο τυπος αυτος μεσηλικα ανδρος ειναι κοντος, σκυφτος, μελαμψος και σιωπηρος. Κοιταζει τον πελατη με μισο ματι και συνομωτικα. Βαριεστημενα θα υπογραψει και θα σφραγισει τα εντυπα των πελατων χωρις να βγαλει μιλια. Αποποιειται παντα τις οποιες ευθυνες του.

 Το ψαρι: Ο πρωτοδιοριζομενος/ η πρωτοδιοριζομενη σε δημοσιο οργανισμο. Νεαρης ηλικιας και για ολα τα θεληματα. Παραγγελνει καφεδες, βγαζει φωτοτυπιες, δουλευει στον γκισε, τρωει την γκρινια των πελατων στη μαπα ολη τη μερα. Γενικα βγαζει ολη τη δουλεια, την στιγμη που οι παλιοι καθονται και ξυνονται.   

 Απο την αλλη μερια ομως υπαρχουν και οι πελατες, οι ανθρωποι οι οποιοι πανε στην τραπεζα, το νοσοκομειο, το Ι.Κ.Α., την εφορια, τα ΕΛ.ΤΑ. για να εξυπηρετηθουν. Και εδω απαντουμε ορισμενες χαρακτηριστικες φυσιογνωμιες της νεοελληνικης πραγματικοτητας. Μια εξ αυτων ειναι ο συνταξιουχος: Συνηθως εμφανιζεται πορωμενος και ετοιμος για καυγα στο καταστημα. Δεν κρινουμε εδω αν εχει δικιο η' αδικο. Απλα αναφερουμε οτι ειναι ο τυπος του πελατη, που με την εισοδο του στο καταστημα θα αρχισει την γκρινια για την ουρα που υπαρχει, για τους αργοσχολους που δεν εξυπηρετουν τον κοσμο κτλ. Καποια στιγμη, καποιος θα του πει οτι διπλα στην εισοδο υπαρχει ενα μηχανημα με ενα κουμπι. Αν το πατησει, θα βγει ενα χαρτακι με εναν αριθμο. Θα παρει το χαρτακι, θα καθισει και θα περιμενει να τον καλεσουν. Καποια στιγμη θα πει, θα πει, θα πει, θα κουραστει, θα ξεθυμανει και θα το ραψει ο μπαρμπας.

 Το μοντελο: Αν και δεν απανταται συχνα, η κατηγορια αυτη αφορα τον νεαρης ηλικιας πελατη, που ειναι εμφανισιμος και καλοντυμενος. Η θηλυκη εκδοχη εμφανιζεται ακομα πιο σπανια. Αντ' αυτων πηγαινει ο γονεας, η ισως πιο αγχωμενη κατηγορια πελατη των δημοσιων υπηρεσιων. Το μοντελο ενδεχεται να προκαλεσει ριγη θαυμασμου στους/στις υπαλληλους. Αν ειναι ανδρας, η πρεζου θα του την πεσει, εαν ειναι κοπελα, καποιος εκ των αρρενων υπαλληλων για να δειξει οτι τον παει ακομα το αθλημα.

 Παντως και εδω υπαρχει η υποκατηγορια ψαρι: Οι νεαρης ηλικας δηλαδη πελατες. Οι ψαγμενοι υπαλληλοι των δημοσιων οργανισμων τους κοβουν με την μια και φροντιζουν να τους περιποιηθουν αναλογως. Τουτεστιν τους απευθυνονται στον ενικο (με ατακες του στυλ "κοιταξε να δεις...", "θα πας στο ταδε γραφειο...", κτλ.) και φροντιζουν να τους ξεφορτωθουν φερνοντας τους σε αμηχανια, οτι προσκομισαν ενα χαρτι λιγοτερο η' οτι δεν συμπληρωσαν τα απαιτουμενα ενσημα.

 

ΤΣΟΥΧΤΕΡΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ.

 Εδω και λιγες μερες διεξαγεται ενας ιδιοτυπος πολεμος στις Η.Π.Α.: Το πιο διασημο μετα τους Μπραντζελινα κιν/κο ζευγος των Τομ Κρουζ και Κειτι Χολμς, το διαλυει. Τα πιστουνακια ειχαν παντρευτει το 2006 στην Ιταλια. Πενηνταρης σημερα ο Τομ Κρουζ, μολονοτι δεν του φαινεται, αναγορευτηκε σε συμβολο του σεξ την δεκαετια του '80, οταν επαιζε σε ταινιες οπως "Τοπ Γκαν" και "Κοκτειλ". Με την σειρα ταινιων "Επικινδυνη Αποστολη" συνεχισε να ειναι επιτυχης στα κιν/κα ταμεια, αλλα οι δεσμοι του με την αιρεση των Σαιεντολογων τον παραγκωνισαν απο πολλους, τοσο στην κοινοτητα του θεαματος, οσο και στους θαυμαστες του. 

 Η Κειτι απο την αλλη, ειχε παιξει στη σειρα "Dowson´s Creek" και καπως "ετυχε" να γνωριστει με τον Τομ. Υπεγραψε προγαμιαιο συμφωνητικο μαζι του και σε περιπτωση που προχωρουσαν σε διαζυγιο, θα επαιρνε 15 εκατομμυρια και μια βιλα. Η Κειτι δεχτηκε να παντρευτει τον Τομ, παρολο που ηξερε οτι ειναι βαθια χωμενος στους Σαιεντολογους. Υπεγραψε το συμφωνητικο και λιγους μηνες μετα εφερε στο φως ενα κοριτσακι. Στο ενδιαμεσο ο πλανητης επρεπε να υποφερει και τους δυο τους οταν εμφανιζονταν μαζι, κανοντας χαζομαρες με δηθεν γελακια και χαδακια. Το αποκορυφωμα ηταν σε μια εκπομπη της γνωστης Οπρα, κατα την οποια ο Τομ χοροπηδουσε στους καναπεδες, προσπαθωντας να πεισει οτι ειναι φουλ ερωτευμενος...

 Εξι χρονια μετα το γαμο τους, με ανηλικο παιδι, η Κειτι ζηταει διαζυγιο και οχι μονο σκιζει το προγαμιαιο συμβολαιο, αλλα απαιτει και την μιση περιουσια του Τομ! Δεν ειμαστε δικηγοροι, ουτε εχουμε σκοπο να κανουμε τους δικηγορους για τον οποιοδηποτε, αλλα: Κειτι κοριτσι μου, ηξερες τι ειναι ο Τομ, ηξερες τι ειναι Σαιεντολογια, αν δεν ηθελες, να μην τον παντρευοσουν! Καριερα αλλωστε δεν εκανες στο ενδιαμεσο. Ο Τομ μπορει να ειναι οτι ειναι, εσυ ομως με ποιο δικαιωμα απαιτεις να σου δωσει την μιση του περιουσια; Μαζι τα κανατε τα λεφτα; Τα 270 τοσα εκατομμυρια δολλαρια που εχει σημερα ο Τομ, τα εχει δουλεψει απο την δεκαετια του '80, που εσυ ισως και να μην την εζησες καλα καλα. Στη ζωη του μπηκες το 2006 αλλωστε. Τι περισσοτερο θελεις;

 Ελεος πια με ολα αυτα τα λιγουρια και τους φαταουλες που δεν χορταινουν με τιποτε!

 

ΑΥΤΟΓΡΑΦΑ.

 Βρισκοταν στο Βερολινο χτες το μεσημερι. Μεσα στο βαγονι καποιου απο τα πολλα υπογεια τραινα, τα U-Bahn που πηγαιναν προς το κεντρο της πολης. Τα βαγονια ειναι εξοπλισμενα με οθονες, στις οποιες περνουν διαφημιστικα και ειδησεις. Ενα απο αυτα τα διαφημιστικα ηταν και το εικονιζομενο του παροντος κειμενου: Ο Menowin μοιραζει αυτογραφα στο Saturn Center (Alexanderplatz) στις 03.07.2012, απο τις 6 το απογευμα και μετα. Ο Menowin ειναι ενας εμφανισιακα πολυ μοντερνος τυπος, ο οποιος ειχε παρει τη δευτερη θεση στο σωου του γερμανικου καναλιου RTL "Deutschland sucht den Super-Star" (η Γερμανια ψαχνει τον σουπερ σταρ). Ηδη και πριν την διαρκεια του σωου ειχε προβληματα με την δικαιοσυνη. Ειχε κανει φυλακη για εμπορια και χρηση ναρκωτικων, ενω εχει παιδι απο καποια σχεση. Μετα τον διαγωνισμο ξαναμπλεξε με την δικαιοσυνη για τα ιδια θεματα, αλλα τωρα λεγεται πως εχει παρει τον καλο δρομο. Πληροφοριες στο διαδικτυο λενε οτι κυκλοφορησε καποιο CD του με τραγουδια και ταξιδευει ανα την χωρα, προσπαθωντας να το προωθησει. 

  Αυτο ομως που του κεντρισε το ενδιαφερον στη διαφημιση, ηταν η λεξη "αυτογραφο". Επ' αυτου ορμωμενος, κανει διαφορες σκεψεις: Τι εστι αυτογραφο; Μια υπογραφη πανω σε φωτογραφια, σιντακι, μπλουζα, βιβλιο και οτιδηποτε εχει να κανει με το αντικειμενο θαυμασμου; Γιατι θαυμαζουμε ομως το συγκεκριμενο ατομο; Δεν ειναι περιεργο που η μοδα του αυτογραφου αναλωνεται μονο σε συγκεκριμενες κατηγοριες; Ο κοσμος ζηταει αυτογραφα απο ηθοποιους, τραγουδιστες, μοντελα, αθλητες, αντε και καποιους συγγραφεις. Και για τις μεν πρωτες τρεις κατηγοριες, βαζεις την ταμπελα "καλλιτεχνης" και υποτιθεται οτι ξεμπερδευεις. Καλλιτεχνης ομως ειναι και ο ζωγραφος, ο γλυπτης, ο φωτογραφος. Αλλα δεν εχουμε υποψιν μας να υπογραφουν αυτογραφα η' να τους κυνηγουν θαυμαστες και παπαρατζι για αυτον τον λογο. Συγγραφεις υπαρχουν πολλοι. Και καθηγητες πανεπιστημιων, ακαδημαικοι, ιστορικοι, αρχαιολογοι, μαθηματικοι που εκδιδουν βιβλια. Δεν γνωριζουμε ομως να υπογραφουν οι επιστημονες αυτογραφα. Συνηθως καποιοι που εκδιδουν μυθιστορηματα διαφημιζομενα απο μεριδα του Τυπου η' αυτοβιογραφιες ειναι που διαπρεπουν στο αθλημα.

 Γιατι ο κοσμος ζηταει αυτογραφα; Μηπως γιατι θελει να εχει δικο του κατι που προερχεται απο το ινδαλμα του; Δεν ειναι αυτο φετιχιστικο; Γιατι ομως εχει ινδαλματα; Τι το σπουδαιο εχει κανει π.χ. αυτος ο Menowin στη ζωη του που θα πρεπει να τον θαυμαζουμε και να του ζηταμε αυτογραφα; Ενας τυπος που τραγουδαει ειναι. Και ειχε μπλεξιματα με ναρκωτικα. Με γεια του και χαρα του, ανα τα ξεπερασε. Ποσοι και ποσοι εχουν περασει απο αυτο το λουκι ομως. Και σιγα τα σπουδαια τραγουδια που εχει πει. Αυτο που διαπιστωνει ειναι, οτι στο προσωπο αυτου του τυπου περναει ολος ο κομπλεξισμος της ανθρωποτητας. Ο τυπος αυτος υποστηριζεται απο μανατζμεντ γερο και απο τον Τυπο. Με ρεπορταζ και εκπομπουλες, σαν κι αυτη στην οποια συμμετειχε και εγινε γνωστος, εκαναν καποιοι πλυση εγκεφαλου σε καποιους αλλους και τον παρουσιασαν σαν κατι υπερανθρωπο. Ακομα θυμαται την αντιδραση του μεγαλου καλλιτεχνη, μολις ανακοινωθηκε στο πλαστικο συμπαν της εκπομπης, οτι αλλος πηρε την πρωτια. Ο μεγας Menowin, ζαλισμενος απο τα φωτα της δημοσιοτητας, τα ναρκωτικα που καταναλωνε στο καμαρινι του και το γλειψιμο απο παρατρεχαμενους, ψευτοατζεντιδες και παπαγαλακια που τον παρουσιαζαν ως παιδι του λαου και τα συναφη, καθοταν σαν χανος, αρνουμενος την πραγματικοτα, διοτι καποιοι του ειχαν ψυθυρισει οτι αυτος ειναι το νουμερο ουνο. Ουτε που συνεχαρηκε τον συναγωνιστη του που κεδρισε την πρωτη θεση. Και θα ζητησουμε απο εναν τετοιον αυτογραφο τωρα; Δεν σκασαμε!

 

  Αρκετα για τον γραφοντα με τα ψευτοειδωλα και τους κουτους που παρακαλανε για αυτογραφα! Get a life, you don´t need them!