Ανεβαινει το θερμομετρο και παλι. Ο κοσμος ξεκινα τα μπανια. Και αυτο το Σαβ/κο οι Αθηναιοι θα πανε στη Βουλιαγμενη, τη Βαρκιζα, τη Γλυφαδα και οι Σαλονικιοι στη Χαλκιδικη. Ανεβαινει ομως και στη Γερμανια. Στο Βερολινο λ.χ. εχει μια κουφοβραση αυτο το Σαβ/κο... Ετσι ειναι εδω και μια βδομαδα: Ζεστη το πρωι, βροχες το βραδυ.
Ο καυτος ηλιος διαπερναει το τζαμι του παραθυρου μου. Κανει σλαλομ αναμεσα στις κουρτινες και πεφτει πανω σε αντικειμενα. Τα λουζει με το φως του. Νιωθω την καψα του στην πλατη μου. Ενα φρεσκοπλυμενο φανελακι φοραω και το αισθανομαι να κολλαει πανω μου απ' τον ιδρωτα. Η ζεστη μου φερνει αναμνησεις απο το παρελθον. Απο τα καλοκαιρια που ημουν παιδι. Τοτε που πηγαινα στο δημοτικο. Τοτε που ο συμβατικος μου κοσμος εληγε τον Ιουνιο για να παρει μπρος ξανα τον Σεπτεμβριο.
Αλλες εποχες τοτε, αλλιως τα εβλεπε ενα παιδι. Τοτε στα '80ς, θυμαμαι που τα μπλε λεωφορεια που πηγαιναν προς κεντρο ανεβαιναν την Αναπαυσεως για να κανουν τον κυκλο και να παρουν την Ηλιουπολεως. Ειχαν ξυλινα καθισματα και παμπαλαια δερματινα λουρια για να κρατιεσαι, καθως ξεκινουσαν και σταματουσαν πολυ αποτομα. Στην εισοδο τους υπηρχε ενα κουτι που εριχνες κερματα. Δεν υπηρχαν εισιτηρια τοτε. Δεν θυμαμαι ποσα κερματα επρεπε να ριξεις. Αλλα θυμαμαι πως για μενα, το να κατεβω στο κεντρο της πολης ισοδυναμουσε με ενα ταξιδι σε εναν διαφορετικο κοσμο. Αμυδρα μου ερχεται μπροστα μου η εικονα της πλατειας Ομονοιας: Κυκλικη, με λιγα παγκακια και φοινικες, σαν μια μικρη οαση στο κεντρο της Αθηνας. Γυρω γυρω περνουσαν τα αυτοκινητα, τα τρολλευ, τα λεωφορεια.
Κατεβαιναμε εκεινες τις μερες μετα το κλεισιμο των σχολειων, με την μητερα και την αδελφη μου στο κεντρο. οχι απαραιτητα για ψωνια. Για την βολτα. Ηταν περισσοτερο εθιμοτυπικο, ειχε μια αυρα τελετουργικη το να πας στη σταση, να μπεις στο λεωφορειο, να πληρωσεις το αντιτιμο σε κερματα και να κατεβεις στην Πανεπιστημιου η' οπου αλλου ηθελες. Η οικογενειακη μας τελετουργια συμπληρωνοταν με μια επισκεψη στο βιβλιοπωλειο "Ατλαντις" των αδελφων Πεχλιβανιδη, στην πανω πλευρα της πλατειας Κοραη. Το βιβλιοπωλειο, ευρυχωρο τοτε, βρισκοταν στο ισογειο ενος κτηριου. Στο βαθος του, σε εναν τοιχο πλατυ και ψηλο, υπηρχαν ραφια με ολα τα τευχη των "κλασικων εικονογραφημενων", τα οποια σε μενα προσωπικα ησαν ιδιαιτερα αγαπητα.
Καθως η ζεστη τα καλοκαιρια της δεκαετιας του '80 προχωρουσε και γινοταν ολο και περισσοτερο ανυποφορη - παρα τους ανεμιστηρες - οι οικογενεια κατεστρωνε σχεδια για τις διακοπες της, αναλογως και των οικονομικων της δυνατοτητων. Νησιωτες, καλως η' κακως, δεν ημασταν. Συνηθως παραθεριζαμε στην Πελοποννησο. Το προγραμμα ηταν να περναμε τις πρωτες εβδομαδες του καλοκαιριου στην Αθηνα, πηγαινοντας για μπανια στη Βαρκιζα και την Βουλιαγμενη. Ευχαριστη η διαδρομη τοτε, κατα μηκος της λεωφορου Βουλιαγμενης προς Ελληνικο, με περιοχες οπως το Καλαμακι και ο Αλιμος στα δεξια και η Αργυρουπολη στ' αριστερα. Αναλογως των κεφιων, κοβαμε απο Γλυφαδα και ειτε πηγαιναμε ευθεια, προσπερνωντας το Καβουρι, την λιμνη της Βουλιαγμενης και την "Καραμανλοτρυπα", ειτε κοβαμε απο Βαρκιζα περνωντας απο τα "Βλαχικα" και κανοντας κεφι τους φουστανελοφορους κραχτες των εκει ψησταριων.
Στην συνεχεια και καθως το καλοκαιρι προχωρουσε, οι γονεις μου σκεφτονταν οτι θα μπορουσαν να κανουν μικρες θυσιες για τα παιδια τους. Και ετσι, περνουσαμε λιγες εβδομαδες, συνηθως απο μεση η'τελη Ιουλιου και μετα, εκτος Αθηνων. Μια απο τις πρωτες μου αναμνησεις ειναι οι διακοπες μας στο Λουτρακι. Πρεπει να ηταν το 1984 η' 1985, τοτε που τελειωνα δηλαδη ειτε την Δ', ειτε την Ε' Δημοτικου. Νομιζω οτι ηταν με την υποστηριξη καποιας θειας μου που βρηκαμε δωματιο σε ξενοδοχειο. Η παραλιακη του Λουτρακιου τοτε δεν χωριζονταν με δρομο στη μεση για να περνανε τα αυτοκινητα, αν θυμαμαι καλα. Αλλα το ξενοδοχειο και ολα τα αλλα, ησαν ακριβως απεναντι. Οταν πηγα στο Τελ Αβιβ τον Αυγουστο του 2006 και στην Αλεξανδρεια τον Ιουλιο του 2011 (βλ. σχετικα κειμενα στο μπλογκ www.mrtoverseas.blogspot.com) ειχα την εντυπωση οτι ειχα δει παρομοια διαρρυθμιση. Προφανως οι παραλιακες ολων σχεδον των χωρων μοιαζουν, λιγο ως πολυ! Πισω απο την παραλιακη του Λουτρακιου - φημισμενης λουτροπολης που δεν απεχει πολυ απο την Αθηνα, ως γνωστον - ηταν η κυριως πολη με τους δρομους και τα σπιτια της. Καπου προς το τερμα υπηρχε ενα πρακτορειο Τυπου. Εκεινη την εποχη εγω εψαχνα κυριως για τα περιοδικα του Δραγουνη με τον Ταρζαν. Καποια στιγμη ηρθε και ο νονος μου στο Λουτρακι. Δυστυχως δεν εμεινε πολλες μερες, αλλα μου εκανε δωρο απο αυτο το πρακτορειο το βιβλιο του Ιουλιου Βερν, "δυο χρονια διακοπες". Εντελως συμπτωματικα, το δωματιο του ξενοδοχειου ειχε μια παλια ασπρομαυρη τηλεοραση με κουμπια. Η οθονη ειχε χιονακια, αλλα μπορουσες να δεις καποια πραγματα. Το "συμπτωματικα" κολλαει στο εξης γεγονος, οτι εγω εψαχνα στο πρακτορειο του Λουτρακιου για κομικς με τον Ταρζαν και το καναλι της τοτε Ε.Ρ.Τ. 2 εβαζε τα μεσημερια της Κυριακης τις ταινιες του Ταρζαν με τον Τζωνυ Βαισμυλλερ! Υπηρχε και ενας θερινος κινηματογραφος μεσα σε ενα παρκο, απεναντι απο ενα παρκινγκ αυτοκινητων. Πρεπει να ηταν του δημου ο κινηματογραφος αυτος. Ειχαμε παει καναδυο φορες. Οι ταινιες που ειχα δει εκει ηταν "James Bond: O ανθρωπος με το χρυσο πιστολι" και "μερικοι το προτιμουν καυτο".
Συνηθως μετα απο τις διακοπες αυτες σε θερετρο, περνουσαμε λιγες εβδομαδες στο χωριο του πατερα μου, κοντα στην Επιδαυρο. Αυτο ηταν λιγο ως πολυ το καλοκαιρινο προγραμμα. Το επομενο καλοκαιρι ειχε επιλεχθει το Αστρος της Κινουριας. Νομιζω οτι ο πατερας εκει ειχε εναν γνωστο που γνωριζε εναν ξενοδοχο, σχετικα φθηνο. Το καλοκαιρι του 1987 ομως, ηταν το πιο βαρυ! Εκεινο το καλοκαιρι επεσε καυσωνας προτοφανης στη χωρα! Για καποιες μερες η θερμοκρασια εφτανε του 44 με 45 βαθμους Κελσιου! Εκεινο το καλοκαιρι το περασαμε σε ενα παραθαλασσιο μερος πολυ κοντα στο Διακοφτο. Το ονομα του παραθαλασσιου μερους δεν το θυμαμαι πλεον. Η οικογενεια μου ειχε αγορασει εδω και μηνες ενα αυτοκινητο, ενα Wartburg της πρωην Ανατολικης Γερμανιας. Ειχαμε περασει γυρω στα 4 χρονια χωρις αυτοκινητο. Το νεο αυτοκινητο,. φθηνο για τα τοτε δεδομενα, ειχε ενα εντονο κοκκινο προς πορτοκαλι χρωμα και εκανε αρκετο θορυβο, οταν εβαζες τη μηχανη μπρος. Ο πατερας θα ερχοταν αργοτερα. λιγες μερςπριν απο τον Δεκαπενταυγουστο. Επρεπε να κρατησει το μαγαζι ανοιχτο για οικονομικους λογους. Μονο ο ιδιος ξερει πως αντεξε τον καυσωνα του 1987 στην πυρωμενη τσιμεντουπολη των Αθηνων! Τα βραδυα παντως τα περναγε στην ταρατσα της πολυκατοικιας μας. Ειχε ανεβασει ενα στρωμα και κοιμοταν εκει για να δροσιζεται.
Η λουτροπολη αυτη, μικρη σε εκταση, διεθετε επισης εναν θερινο κινηματογραφο. Εκει θυμαμαι οτι ειχα δει την κινηματογραφικη μεταφορα του εργου του Ιουλιου Βερν "20.000 λευγες κατω απο την θαλασσα" με τον Κερκ Νταγκλας. Επισης την ταινια "κυνηγωντας το πρασινο διαμαντι" με τον γιο του Μαικλ Νταγκλας στον πρωταγωνιστικο ρολο - μια κλασικη πλεον ταινια, ποτισμενη με την αισθητικη και το σεξαπιλ της δεκαετιας του 1980... Λιγα μετρα πιο πανω ηταν ενα πρακτορειο, στο οποιο ειχα βρει μερικα κομικς Σπαιντερμαν του Καμπανα. Τα κομικς αυτα, μικρα σε μεγεθος, ασπρομαυρα, οχι παντα σε ορθη μεταφραση, τα ανακαλυψα τυχαια τον χειμωνα του ιδιου ετους. Σε μια επισκεψη μας στο Διακοφτο, σε ενα περιπτερο εκει βρηκα και αλλα, παλιοτερα τευχη, τουλαχιστον των δυο προηγουμενων ετων. Αυτα τα κομικς τοτε ηταν μια ευχαριστη απασχοληση τις ωρες της μεσημεριανης αναπαυλας. Τωρα βεβαια, λογω των επιτυχημενων κινηματογραφικων ταινιων, ο Σπαιντερμαν ειναι πιο αγαπητος απο ποτε, αλλα τοτε, στην Ελλαδα των '80ς, ηταν κατι το πρωτογνωρο και μονο λιγοι μυημενοι ηξεραν για αυτον και ασχολουνταν μαζι του και με τους αλλους ηρωες, ιστοριες των οποιων δημοσιευονταν σε συνεχειες στο ιδιο περιοδικο. Η τηλεοραση εκεινη την εποχη δεν ειχε πολλα να προσφερει. Στο σπιτι που μεναμε υπηρχε μια, επισης ασπρομαυρη και με χιονακια. Καποιο απογευμα κατα τις 5, παιζει το πρωτο επεισοδιο του καρτουν "Thundercats" - επισης κατι ιδιαιτερο για τα ελληνικα δεδομενα, μιας που τα γραφικα, η μουσικη των τιτλων και η δραση ηταν καταπληκτικα! Και φυσικα τοτε η σειρα εκεινη κινουμενων σχεδιων προβαλλοταν με υποτιτλους και οχι μεταγλωττισμενη.
Ο καυσωνας το καλοκαιρι του 1987 περασε, εκατσε για λιγο και εφυγε. Οπως και η εποχη εκεινη. Προς το τελος της δεκαετιας αλλαξα γειτονια και σχολειο. Πηγαινα πλεον γυμνασιο. Ηρθαν κι αλλα καλοκαιρια, πηγαμε και σε αλλα μερη: Στην Κεφαλλονια, οπου ενας γνωστος θειων μου μας φιλοξενουσε. Το πρωτο καλοκαιρι που πηγα, ο πατερας μου δεν ειχε ερθει. Λιγο καιρο αργοτερα ο γνωστος αυτος πεθανε και αφησε ορο στη διαθηκη του να πηγαινουν οι συγγενεις μου που τον γνωριζαν και εμεις στο Ληξουρι. Ειχε ενα σπιτι κοντα στο κεντρο του Ληξουριου. Οποτε περασα μερικα απο τα καλοκαιρια των αρχων της δεκαετιας του 1990 εκει. Ενα αλλο καλοκαιρι το περασαμε στη Μανη. Απο τα μεσα της δεκαετιας του 1990 πηγαιναμε πιο συχνα στο Αργος, αφου οι δικοι μου ειχαν κληρονομησει ενα κτημα εκει κοντα. Και δεν ειναι πολυ μακρυα το Αργος απο την Επιδαυρο. Ασε που συνδεεται με σημαντικους αρχαιολογικους χωρους, οπως οι Μυκηνες, η Τιρυνθα, η Μιδεα, το Ηραιο, η Παλαια Επιδαυρος (βλ. αντιστοιχο κειμενο στο μπλογκ www.mrtoverseas.blogspot.com). Αλλα αυτη ειναι μια αλλη εποχη, οχι τοσο ρετρο πλεον για μενα. Η' ισως οχι ακομη.
Αυτα σκεφτομαι τωρα, με τον ιδρωτα να λιωνει το φανελακι πανω στο δερμα μου. Τα καλοκαιρια των παιδικων μου χρονων. Τα καλοκαιρια της νιοτης μου. Απο το Λυκειο και μετα δεν μπορεσα να τα απολαυσω. Μεγαλωσα, αλλαξαν οι αναγκες της καθημερινοτητας μου, ξεκινησαν οι σκοτουρες. Με το πανεπιστημιο δεν υπηρχε καν χρονος. Επρεπε να ετοιμαζω εργασιες και να δουλευω για να βγαζω τα προς το ζην. Μονο τα τελευταια τρια χρονια περιπου, μπορω να ξεκλεβω λιγες στιγμες, να ταξιδευω στα μερη που βρεχονται απο την θαλασσα, να δροσιζομαι, να ξεχναω τα προβληματα μου για λιγα λεπτα. Δεν ειναι βεβαια οπως τις παλιες καλες εποχες, αλλα απο το τιποτε ...
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen