ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

 Ο Νασος αντιπαθουσε τον Παυλο. Θα ελεγε κανεις, οτι τον μισουσε θανασιμα. Αυτο, απο την πρωτη στιγμη που ο Παυλος εμφανιστηκε στο σχολειο. Η οικογενεια του ειχε αλλαξει γειτονια και λογικο ηταν επομενως να παει ο Παυλος σε ενα αλλο σχολειο. 

 Εκ πρωτης οψεως φανταζει περιεργο το μισος που αισθανοταν ο Νασος για τον Παυλο. Μιλαμε αλλωστε για παιδια στην εφηβεια. Πως ειναι δυνατον εφηβοι να εχουν εκπεμπουν τοσο δυνατα αρνητικα συναισθηματα; Κι ομως. Μολονοτι ο Νασος υπερτερουσε εμφανισιακα - ηταν αρκετα ψηλος και γεροδεμενος, μελαχροινος, με αδρα ζυγωματικα, εξαιρετος σε ολα τα αθληματα, αρρενωπος, παρα το νεαρο της ηλικιας του, αδιαμφισβητητος αρχηγος της ταξης και του σχολειου, ειδωλο λατρειας για πολλα κοριτσια - του μικροκαμωμενου, αδυνατου καστανομαλλη Παυλου, ενιωθε να απειλειται. Με την πρωτη ματια που του εριξε, αισθανοταν οτι ο Παυλος ηταν ο εχθρος του. Ο ανθρωπος που θα του επαιρνε ολα οσα πιστευε οτι του ανηκαν: Τον θαυμασμο των κοριτσιων, την υποταγη των πιο αδυναμων συμμαθητων του. Και κυριως, την καρδια της Ελπιδας.

 Η Ελπιδα ηταν ενα απο τα πιο ομορφα κοριτσια του σχολειου. Πλουσια ξανθα μαλλια, γαλαζια ματια, πολυ ωραιο σωμα, το οποιο με τα χρονια που περνουσαν, γινοταν ολο και μεγαλυτερος πειρασμος για τα αγορια που ανδρωνονταν, καθως το εβλεπαν να λινκιζεται τυλιγμενο με σεξι ρουχα. Παρα ταυτα η Ελπιδα φαινοταν και συμπεριφεροταν ωριμα και σωστα σε ολους. Δεν το επαιζε ντιβα οπως καποιες αλλες συμμαθητριες της, αν και διεθετε τα προσοντα για να το κανει. Απλα δεν ηταν ο χαρακτηρας της. Και αυτο ηταν που κερδισε το ενδιαφερον του Παυλου. Αν και πλεον ηταν στην Γ' Λυκειου, εναν μηνα πριν απο τις Πανελλαδικες, θυμοταν με καθε λεπτομερεια την πρωτη στιγμη που την αντικρυσε μπροστα του. Με τιποτε στον κοσμο δεν θα ξεχνουσε το γλυκο της χαμογελο εκεινη την μουντη μερα του Σεπτεμβριου, πριν απο ενα χρονο. Μερικες φορες στα διαλειμματα συνεβαινε να μιλησουν για λιγα λεπτα - καθοτι την δημοφιλη Ελπιδα την τραβουσαν συχνα οι φιλεναδες της απο το μανικι. Και φυσικα, υπηρχε και ο Νασος. Ο μικροκοσμος του οποιου ειχε διαταραχτει, αμα την αφιξη του Παυλου, που αρεσκοταν να συζηταει για λογοτεχνια με την Ελπιδα. 

  Ο Νασος ενδιαφεροταν για τα βασικα. Τουτεστιν, μπαλα, αμαξια, μηχανακια, γκομενες και που θα τη βγαλουμε το Σαββατοβραδο. Η οικογενεια του ηταν ευκαταστατη, καθοτι ο πατερας του - νησιωτης, με πατρικο σε καλη περιοχη κοντα στη θαλασσα - ηταν ιδιοκτητης επικερδους επιχειρησης, την οποια θα αναλαμβανε ο γιος στο μελλον. Ο Νασος κυκλοφορουσε με εναν αερα σουπερσταρ γυρω του. Οταν δεν εκανε χοντραδες στους πιο ευαλωτους συμμαθητες του και δεν φλερταρε με τα κοριτσια, καβαλουσε την μεταχειρισμενη του Yamaha Virago και κορδωνοταν σαν να ειχε καθησει σε καμιαν Harley. Συχνα επαιρνε την λεωφορο Βουλιαγμενης με κατευθυνση τα μαγαζια της Γλυφαδας, φορωντας μποτες, μπουφαν και γυαλια ηλιου απο το Μοναστηρακι. Η χλιδατη Γλυφαδα ηταν ενα απο τα στεκια που απολαμβανε κατα τους  θερινους μηνες κυριως. Κατα τα αλλα, αρεσκοταν να συχναζει στις καφετεριες της Νεας Σμυρνης, ενιοτε δε και των Εξαρχειων. Οχι σαν εκεινον τον βιβλιοφαγο τον Παυλο, με τον αναπηρο και ανεργο πατερα! Εκεινον τον Παυλο που ηταν σαν τη μυγα μες το γαλα του σχολειου και ηθελε να του φαει τη γκομενα!

 Επ΄αυτων ορμωμενος, ο Νασος σκαρφιζοταν καθε τρεις και λιγο κατι για να εκμηδενισει τον αντιπαλο του. Ελεγε αισχρα πραγματα, βωμολοχιες και ψεματα πισω απο την πλατη του στο σχολειο. Τον προσεβαλε δημοσιως, προκαλωντας τον γελωτα των συμμαθητων τους. Τον ταπεινωνε στα αθλητικα παιχνιδια της ταξης. Και το κυριωτερο, φροντιζε να τον μειωνει μπροστα στην Ελπιδα. Να της δειξει οτι ο Παυλος ειναι ενας φλωρος, οτι δεν εχει νοημα ουτε καλημερα να του λεει. Δεν πηρε πολυ καιρο για να βλαστησουν οι καρποι που εσπειρε ο Νασος: Ολο το σχολειο σιγοψιθυριζε και χασκογελαγε με τον Παυλο πισω απο την πλατη του. Διαφορα αλλα μαγκακια, παιρνοντας θαρρος απο την συμπεριφορα του Νασου, δοκιμαζαν να μετρηθουν με τον Παυλο. Τα πιο πολλα κοριτσια τον απεφευγαν  - ηταν βεβαια και ο ιδιος καπως συνεσταλμενος - γιατι δεν ηθελαν να καταστρεψουν την δημοσια εικονα τους, μιλωντας με τον φλωρο του σχολειου. Υπο την πιεση του φιλικου της περιβαλλοντος, σιγα σιγα υποχωρησε και η Ελπιδα, μολονοτι της αρεσε να συζηταει με καποιον για θεματα διαφορετικα απο μοδα, σταρς και τα παρομοια. 

 Το σχεδιο του Νασου ειχε πετυχει: Ο Παυλος ειχε μεινει μονος του. Ειχε παραγκωνιστει απο ολους. Παρα ταυτα, αντεχε τις επιθεσεις. Και να ηθελε, δεν θα μπορουσε ποτε να μετρηθει με τον Νασο, οχι μονο επειδη ο δευτερος ειχε το πανω χερι λογω σωματικων προσοντων, αλλα κυριως επειδη ειχε τους διαφορους γλειφτες, που νομιζαν οτι ειναι φιλοι του, να τον υποστηριζουν. Οπως ολοι ξερουν, ενας εναντιον δεκα δεν ειναι δικαιος αγωνας και το αποτελεσμα προαποφασισμενο. Ετσι ο Παυλος εκανε πετρα την καρδια του. Αφοσιωθηκε στα βιβλια, σχολικα και εξωσχολικα, αγωνιστηκε να βελτιωσει τους βαθμους του και εκανε τα χαρτια του για τις Πανελλαδικες. Η ζωη του ηταν μεταξυ σπιτιου και σχολειου. Τιποτε περισσοτερο.

  Η ζεστη εκεινη την ημερα ηταν υποφερτη. Σε λιγο καιρο θα ξεκινουσαν οι εξετασεις. Ο Παυλος ειχε χρονο, ειχε προετοιμαστει καλα. Με παροτρυνση των γονιων του πρωτα και, αφου το σκεφτηκε και ο ιδιος, αποφασισε να κανει ενα διαλλειμα απο τα διαβασματα. Νωρις το απογευμα επιβιβαστηκε στο παντα γεματο με κοσμο τραμ, το οποιο τον εβγαλε στην Γλυφαδα. Απο εκει, ανεβηκε στην πλατεια και μπηκε στο λεωφορειο που πηγαινε προς Βαρκιζα. Κατεβηκε στη σταση Καβουρι, σαν απο διαισθηση, και κατηφορισε προς την παραλια. Δεν υπηρχε πολυς κοσμος. Περπατησε κατα μηκος της αμμουδιας, ακουγοντας τα κυματακια να σκανε ελαφρα στα βοτσαλα και τα βραχακια. Ενω περπατουσε σκεπτικος. Ξαφνικα ακουσε φωνες εκπληξης. Σηκωσε το κεφαλι του και ειδε τον Νασο να καθεται σε μια πετσετα φορωντας το μαγιο του. Διπλα του καθοταν η Ελπιδα, φορωντας ενα γαλαζιο μπικινι το οποιο τονιζε το καλλιγραμμο σωμα της. Του χαμογελασε ξαφνιασμενη, μιας και δεν περιμενε να τον δει μπροστα της. Και ο κοσμος του Παυλου φωτιστηκε για αλλη μια φορα. Η χαρουμενη στιγμη ομως κρατησε ελαχιστα δευτερολεπτα. Διακοπηκε απο καποιο ειρωνικο σχολιο του Νασου, συνοδευομενο απο μια εμετικη γκριματσα. Ο Παυλος εστριψε προς τα πανω σκυθρωπος και τους απεφυγε μουρμουριζοντας. Δεν ηξερε οτι την στιγμη που τους γυρναγε την πλατη, κατευθυνομενος προς τα πευκα, η Ελπιδα γυρισε να τον κοιταξει με πικρα στα ματια της, αφου προηγουμενως ειχε επιπληξει τον Νασο.

  Δεν ειχαν περασει ουτε δεκα λεπτα απο αυτο το περιστατικο, οταν η Ελπιδα σηκωθηκε και κατευθυνθηκε προς τη θαλασσα. Για αρκετα μετρα, η θαλασσα στην περιοχη εκεινη ειναι ρηχη. Στο τελος φαινοταν το κεφαλι της απο μακρια, σαν κουκκιδα που επιπλεει. Ο Νασος ξαπλωσε στην πετσετα του, επιδεικνυοντας τους μυς του. Γυρισε μπρουμιτα και αρχισε να παιζει με τον υπερμοντερνο κινητο του. Αποψε θα ηταν η μεγαλη του βραδυα. Επιτελους, η αγνη και αμολυντη Ελπιδα, οπως λεγοταν οτι ειναι, θα γινοταν δικη του! Ειχε ηδη βαλει στοιχημα με τους κολλητους του - η' καλυτερα, με αυτους που νομιζαν οτι ειναι κολλητοι του, επειδη τον ακολουθουσαν στις μπαροτσαρκες - οτι θα εκανε ερωτα μαζι της εκεινη τη νυχτα. Τις σκεψεις του διεκοψαν ποδοβολητα, αμμος που πεταχτηκε πανω στο ηλιοκαμενο, καλυμμενο με λαδι σωμα του και καποιες φωνες. Γυρισε θυμωμενος να δει ποιος ηταν αυτος που τολμησε να του κανει πλακα, πετωντας αμμο πανω του. Ισα που προλαβε να δει τον Παυλο να βουταει στα βαθια, εχοντας διασχισει μια μεγαλη αποσταση στα ρηχα τρεχωντας. Η Ελπιδα δεν φαινοταν πουθενα. Τοτε καταλαβε οτι κατι δεν πηγαινε καλα. Επιβεβαιωθηκε απο τις φωνες καποιων ηλικιωμενων λουομενων, οχι πολυ μακρυα απο εκει που καθοτανε: "Τρεξτε καλε! Η κοπελα ... Η κοπελα ...".

 Ο Νασος τιναχτηκε σαν σβενδονα επανω και ορμηξε σαν μανιασμενος στο νερο. Ηταν ομως ηδη πολυ αργα για εκεινον. Μολονοτι πολυ πιο αθλητικος, θα εφτανε αργα. Ο Παυλος ειχε ηδη φτασει στο μερος που κολυμπαγε η Ελπιδα. Ειχε βουτηξει στα βαθεια, εκει που ειχε βυθιστει το σωμα της Ελπιδας. Την ανεσυρε και αρχισε να κολυμπαει προς την ακτη. Ο Νασος ετρεχε προς το μερος του κλαψουριζοντας για την Ελπιδα. Καποια στιγμη παραπατησε και επεσε με τα μουτρα μες το νερο. Μολις σηκωσε το κεφαλι του, ειδε τον Παυλο, μισοντυμενο και βρεγμενο, να τραβαει το κορμι της Ελπιδας που δεν ανεπνεε. Τον βοηθησε να την μεταφερει στην στερια. Στα τελευταια μετρα ηταν τοσο ευγενικος, που του ζητησε να την παρει στα χερια του. Ο Παυλος δεν μπορουσε αλλο. Ηταν εξαντλημενος απο την προσπαθεια.Με το που βγηκε, επεσε στην αμμο αναπνεοντας βαρια. Ο Νασος ηταν αγχωμενος και φοβισμενος. Δεν ηξερε τι να κανει, αλλα αυτη τη φορα υπηρχε κατι πιο σοβαρο απο την καταστρεμμενη του κομμωση για να ανησυχει. Τριγυρω αρχισαν να μαζευονται οι λιγοστοι λουομενοι και μερικοι περιεργοι. Ενα δυο αντρες εμφανιστηκαν. Ζητησαν απο τους υπολοιπους να κανουν πισω, να αφησουν χωρο στην κοπελα. Ο ενας απο αυτους ειπε οτι ειναι γιατρος. Εσπρωξε τον Νασο στην ακρη και αρχισε να κανει τεχνητη αναπνοη στην Ελπιδα. Ευτυχως δεν ειχε καταπιει πολυ θαλασσινο νερο. Μισανοιξε τα ματια της και ειδε τους ανθρωπους απο πανω της. Εγειρε το κεφαλι της στα αριστερα και διεκρινε την μορφη του Νασου. "Μωρο μου θα γινεις καλα ... Σ' αγαπω ..." της ψελλισε αναμεσα στα αναφιλητα του. "Σ' ευχαριστω" ψιθυρισε εκεινη. Ο Νασος επεσε επανω της και την εσφιξε στην αγκαλια του. Ο κοσμος στεκοταν γυρω τους, τους περικυκλωνε. Εξω απο τον κυκλο αυτον, στα δεξια, ηταν ξαπλωμενος ο Παυλος πανω στην αμμο. Τα ματια του ηταν κλειστα. Δεν ακουγε τιποτε πλεον, μονο ενα βουητο.

  Πρεπει να ειχε περασει καμποση ωρα απο εκεινες τις στιγμες. Ενα χερι ταρακουνισε ελαφρα τον ωμο του Παυλου. Ακουσε μια ανδρικη φωνη να τον καλει. Σηκωσε το κεφαλι και ανοιξε τα ματια. Ηταν ο γιατρος που ειχε εφαρμοσει προηγουμενως την τεχνητη αναπνοη στην λιποθυμη Ελπιδα. Οι υπολοιποι λουομενοι ειχαν διασκορπιστει, συζητωντας το γεγονος. Ο Νασος και η Ελπιδα δεν φαινοντουσαν πουθενα. Απο τον γιατρο, ο οποιος προσεφερθηκε να τον παει μεχρι το σπιτι του, αφου ηταν ετσι κι αλλιως στον δρομο του, πληροφορηθηκε οτι το νεαρο ζευγαρι ειχε ηδη φυγει, αφου η κοπελα συνηλθε σχετικα γρηγορα και μπορουσε να σταθει ορθια. Αργοτερα στο σπιτι του, Ο Παυλος σκεφτοταν αν θα επρεπε να ψαξει να βρει που μενει η Ελπιδα. Δεν το εκανε. Αφοσιωθηκε στην προετοιμασια του για τις Πανελληνιες. Δεν την ξαναειδε απο τοτε.

  Ετσι εχουν τα πραγματα αγαπητοι αναγνωστες. Η ζωη δεν ειναι σαπουνοπερα, οι πραγματικοι ηρωες δεν ειναι οπως θα θελαμε να ειναι και την πριγκηπισσα του παραμυθιου την σωζει ο πριγκηπας, οχι ο γελωτοποιος, ουτε ο βοσκος, διοτι ειναι παραμυθι, οχι η πραγματικοτητα. Και στο παραμυθι η πριγκηπισσα μενει με τον πριγκηπα. Τελος.

                
 (Σ. σ.: Η ιστορια, οπως και τα συμμετεχοντα προσωπα, ειναι προιον φαντασιας του δημιουργου του παροντος ιστολογιου)