Στο κειμενο της 8ης Ιουλιου 2012 περιεγραψα τα καλοκαιρια των παιδικων μου χρονων. Τα καλοκαιρι της δεκαετιας του 1980, που τοτε μου φαινοντουσαν πιο αγνα, πιο απολαυστικα, πιο μεγαλα σε διαρκεια. Μολονοτι αρχικα δεν ηθελα, εν τουτοις αλλαξα γνωμη και αποφασισα να γραψω λιγα πραγματα για τα καλοκαιρια της εφηβειας μου. Τα καλοκαιρια της δεκαετιας του 1990.
Ουσιαστικα εχω πλεον την εντυπωση, οτι η καινουργια δεκαετια ξεκινησε πιο νωρις. Με την δημιουργια δηλαδη της ιδιωτικης τηλεορασης στα τελη του '80. Λιγο μετα ηρθε η πτωση του Τειχους του Βερολινου, η Ενωση των δυο Γερμανιων και η καταρρευση της Σοβιετικης Ενωσης. Το Σιδηρουν Παραπετασμα διαλυοταν. Ακολουθησαν η απελευθερωση της Ρουμανιας απο το καθεστως Τσαουτσεσκου, της Αλβανιας απο τον Χοτζα, η Βελουδινη Επανασταση της Τσεχιας, η διαλυση της Γιουγκοσλαβιας. Ολα αυτα τα διεθνη γεγονοτα μπλεκονταν με το δικο μας βρωμικο '89 και την εμφανιση της ιδιωτικης τηλεορασης, καθως και στις προαναφερθεισες χωρες εμφανιστηκε το, ας πουμε, φαινομενο.
Εκεινη η εποχη σηματοδοτηθηκε επισης απο αλλαγες στη ζωη μου, καθως μετακομισαμε σε αλλη γειτονια και τις δυο τελευταιες ταξεις του Λυκειου τις εβγαλα σε αλλο σχολειο. Η οικογενεια ακολουθησε την μοδα της εποχης και αγορασε μια μεγαλη εγχρωμη τηλεοραση με τηλεκοντρολ που επιανε ολα τα τοτε γνωστα καναλια. Απο αυτην, απο τις βολτες στα μαγαζια κατα μηκους της λεωφ. Βουλιαγμενης, απο τον καινουργιο σχολικο περιγυρο, προσπαθουσα να καταλαβω το περιβαλλον και την νεα εποχη. Τοτε δεν το ειχα αντιληφθει, ουτε ηξερα πως να ονομασω το φαινομενο εκεινο. Αλλοι, αργοτερα, του δωσαν χαρακτηρισμους οπως βλαχογκλαμουρια, βλαχομπαροκ, λαιφσταιλικι.
Τοτε καταλαβαινα πως ερχεται καλοκαιρι, απο τηλεοπτικες εκπομπες οπως το "Baywatch" και "Tropical Heat" και κατι ελληνικουρες με μπικινοφορουσες στον ΑΝΤ1 που καναν χαζα τηλεπαιχνιδια διπλα σε πισινες. Επισης και απο εκπομπες τυπου "πρωινος καφες" με καλεσμενους διαφορους και διαφορες να τραγουδανε πλειμπακ, επισης διπλα σε πισινες. Τετοιου ειδους εκπομπες ξεκινουσαν γυρω στην εξεταστικη περιοδο, κατα τον Μαιο, και παιζονταν αδιαλλειπτως ολο το καλοκαιρι. Υπηρχαν και αλλες εκπομπες που παρουσιαζονταν συνηθως απο συμμετεχουσες καλλιστειων και διαφημιζαν διαφορα μπαρ, κλαμπ και καφετεριες. Γιατι στη νεα δεκαετια δοθηκε ωθηση στις επιχειρησεις του τυπου αυτου. Ενα σωρο μαγαζια ξεφυτρωσαν εν μια νυχτι σχεδον σε ολη την επικρατεια.
Απο την μερια μου, προσπαθουσα να προσαρμοστω. Το σχολικο περιβαλλον ομως ηταν εχθρικο, παρα τις αποπειρες μου να κανω παρεες, δεν βγηκε τιποτε. Μονο εναν φιλαρακο εχω απο τοτε. Επισης ο ελευθερος χρονος, ολο και μειωνοταν. Απο τη μια το σχολειο, απο την αλλη το φροντιστηριο. Ημουν και στην εφηβεια και επαιρνα ερωτικα ερεθισματα, χωρις να το θελω μερικες φορες. Τα πρωτα χρονια τα ιδιωτικα τηλεοπτικα καναλια προεβαλαν ερωτικες ταινιες. Συνηθως "κλασικα εργα", οπως "η ιστορια της Ο.", "η Εμμανουελλα" (ολες οι ταινιες καθως και η τηλεοπτικη σειρα των αρχων του '90 που ηταν σε retro look) κ.α. Ο αισθησιακος ερωτισμος των '80ς παραχωρουσε πλεον την θεση του στον πιο ξεκαθαρο και ανοιχτο σεξισμο των '90ς. Αντε επομενως να συγκεντρωθεις στα διαβασματα μετα! Ειδικα οι μηνες, κατα τους οποιους ηταν η εξεταστικη, ησαν πολυ σκληροι. Πολυ ζεστη και θορυβος στην πολη, πολυ δυσκολο να κλεισεις ματι τη νυχτα.
Το κεντρο της Αθηνας με τα βιβλιοπωλεια του ηταν μια διεξοδος απο τα προβληματα μου, το αγχος του σχολειου, την οικογενειακη γκρινια. Οταν δεν γινονταν οι γνωστες απεργιες των λεωφοριτζιδων, μπορουσες να κατεβεις κατω, παρα τα μποτιλιαρισματα. Τοτε ειχα μαθει τα δρομολογια και ειχα σταμπαρει καποια μερη, τα οποια επισκεπτομουν συχνα. Οπως το βιβλιοπωλειο που τοτε ηταν στον πρωτο οροφο μιας πολυκατοικιας στην οδο Αιολου. Αρχικα πηγαινα και στο Μινιον, αλλα καποια στιγμη εγινε το μοιραιο με το καταστημα αυτο. Μια αλλη διεξοδος ησαν οι εκθεσεις βιβλιου τον Μαιο και τον Σεπτεμβριο στο Πεδιο του Αρεως και στο Ζαππειο αντιστοιχα.
Εκεινες τις εποχες τα καλοκαιρια μου ησαν περιορισμενα και στριμωγμενα μεσα στην οικογενειακη γκρινια. Ευτυχως που καποια στιγμη, πριν μπει η καινουργια δεκαετια, αυτος ο φιλος καποιων συγγενων μου μας ειχε καλεσει στο σπιτι του, που ηταν λιγο πιο εξω απο την πολη του Ληξουριου της Κεφαλλονιας. Ηταν η πρωτη φορα που πηγα στην Κεφαλλονια. Ο πατερας δεν ηθελε να ερθει. Δεν συμπαθουσε τον Κεφαλλονιτη φιλο των συγγενων μας. Επειτα ειχε και δουλεια. Εκεινη την εποχη ολοκληρωνε την πωληση του τελευταιου μαγαζιου του. Δεν μπορουσε, για λογους υγειας, να συνεχισει αλλο. Το πρωτο καλοκαιρι στην Κεφαλλονια εξελιχθηκε ομορφα σε γενικες γραμμες. Πηγαμε σε αρκετα μερη, απολαυσαμε καλες παραλιες. Μεχρι και τη λιμνη Μελισσανη επισκεφθηκαμε. Καποιο αλλο καλοκαιρι το βγαλαμε στη νοτια Πελοποννησο, κοντα στην περιοχη του Γυθειου και την Αρεοπολη. Μεχρι και στον Μιστρα και την Μονεμβασια φτασαμε.
Στην Κεφαλλονια ξαναπηγαμε δυο η' τρεις φορες. Τοτε ηταν και ο πατερας μαζι. Ειχαν μεσολαβησει καποια περιστατικα, οπως ο θανατος του Κεφαλλονιτη γνωστου μας. Στην διαθηκη του ειχε γραψει πως διεθετε μια μικρη γκαρσονιερα μεσα στην πολη του Ληξουριου, την οποια επιτρεποταν να επισκεφθουμε και εμεις. Το σπιτακι αυτο ηταν μικρο. Διεθετε ενα ορθογωνιο, μακροστενο δωματιο, το οποιο εβλεπες αμεσως μολις εμπαινες στην εισοδο. Ηταν στα αριστερα. Απεναντι, στα δεξια, ηταν το μπανιο. Η κουζινα ηταν καπως πιο μεγαλη. Υπηρχε επισης μια αυλη. Το σπιτακι αυτο ηταν κολλητα με ενα αλλο. Παρα τους δυο ανεμιστηρες, εκανε πολυ ζεστη εκει μεσα. Το θετικο ηταν, οτι μπορουσες να πας απο κει με τα ποδια στο κεντρο του Ληξουριου, το οποιο αποτελουνταν απο μια πλατεια κοντα στο λιμανι. Εκει βρισκοταν και το μοναδικο σουβλατζιδικο της πολης. Στην αλλη μερια της πλατειας ηταν το πρακτορειο τυπου. Η εποχη των κομικς ομως ειχε περασει και οχι μονο για μενα. Εκει μεσα ευρισκες αλλωστε ξενογλωσσα πορνοπεριοδικα και χλιδατα εντυπα τυπου ΚΛΙΚ και ΜΑΧ, τα οποια διαφημιζαν το λαιφσταιλ. Στην πανω μερια της πλατειας υπηρχε ενα ζαχαροπλαστειο, το οποιο διαφημιζαν ως το πιο παλιο της πολης. Υποτιθεται οτι η σπεσιαλιτε του ηταν το παγωτο κρεμ μουρλε, οπως το λεγαν, το οποιο δεν ηταν κατι το ιδιαιτερο. Κρεμα βανιλια η' καιμακι με σιροπι, σερβιρισμενο σε ψηλο ποτηρι. Αυτο ηταν ολο. Στους μεσα δρομους υπηρχαν καποια εστιατορια και ταβερνες, ενω κατα μηκος της παραλιακης υπηρχαν δυο μοντερνα κλαμπ/καφετεριες, στα οποια ποτε δεν καθισα. Τετοιου ειδους μαγαζια υπηρχαν τοτε και στο Ναυπλιο, που πηγαιναμε απο τα μεσα της δεκαετιας του '90, και στο Ρεθυμνο, το οποιο επισκεφθηκα το 1998. Χλιδατα, ντιζαινατα μαγαζια, που συνηθως επαιζαν την λεγομενη λαικοποπ μουσικη. Απολιθωματα της λαιφσταιλιδικης βλαχομπαροκ εποχης τους. Στα γυρω χωρια εβλεπες αρχιτεκτονικα τερατουργηματα: Πετρινες βιλες με ψευδοαρχαικους στυλους και κεραμιδοσκεπες, περιμαντρωμενες απο τειχη/ φρουρια, πισω απο σιδερενιες καγκελοπορτες, που προσπαθουσαν να κρυψουν το συντριβανι, την πισινα η' το σουπερμοντερνο αυτοκινητο. Κυριως δε τα κομπλεξ των ιδιοκτητων τους, οι οποιοι φαινεται πως διαπλαστηκαν εκεινη την εποχη. Η λαιφσταιλιδικη εποχη αντικατοπτριζοταν στα προσωπα του κοσμου: Απο την μεγαλουπολη Αθηνα μεχρι τα τουριστικα Ρεθυμνο, Ναυπλιο, Ληξουρι, εβλεπα την μαγκια, τον εγωισμο, την αλλαζονεια στα ματια και τις συμπεριφορες συνομιληκων μου και μεγαλυτερων μου. Στις κοπελες που με σεξυ ντυσιμο και λικνισματα προκαλουσαν σκιρτιματα, αλλα θα βγαιναν ραντεβου με τους προαναφερομενους τυπους, ειδικα εαν αυτοι κυκλοφορουσαν με μοντερνα τζιπ με φιμε τσαμια και τη μουσικη στη διαπασων. Αυτη η μαγκια, η ψευτογκλαμουρια, η επιδειξη, δυστυχως συνεχιζουν να διατηρουνται μια δεκαετια μετα.
Οπως εχει ηδη αναφερθει, θεωρω οτι ειμαι προσαρμοστικος. Υπεστησα την ψευτογκλαμουρια και τους θιασωτες της, αλλα δεν υπεκυψα. Ηθελημενα η' μη, παρεμεινα παρατηρητης της χλιδας και του λαιφσταιλ. Λιγα χρονια μετα τα μεσα της δεκαετιας του '90 εφυγα για Γερμανια. Ερχομουν πισω σε αραια διαστηματα και για πολυ περιορισμενο χρονο. Τα καλοκαιρια μου αραιωσαν ακομα περισσοτερο. Δεν ημουν πλεον παιδι, ουτε καν εφηβος.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen