ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΧΧΧΙV.

ΓΝΩΜΕΣ

ΜΑΤΙΕΣ

Επιδόματα

Του Λευτέρη Π. Παπαδόπoυλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: "TA NEA", Τεταρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Όλα τα ζώα είναι ίσα. Εκτός από μερικά που είναι... πιο ίσα! Αυτό το πασίγνωστο ευφυολόγημα δεν ισχύει μόνο για τα ζώα. Ισχύει και για τους ανθρώπους. Που όλοι είναι ίσοι. Εκτός από μερικούς που είναι... πιο ίσοι! Παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στο Κοινοβούλιο. Οι οποίοι δεν παίρνουν 14 μισθούς τον χρόνο, όπως όλοι οι μισθωτοί, αλλά... 16! Γιατί και πώς; Ρωτήστε τους αρμοδίους που είπαν ότι αυτό το προνόμιο- των 16 μισθών- δεν το κατάργησε ούτε η χούντα! Ισχύει δε από το 1929! Δεν το κατάργησε η χούντα, αλλά οφείλει, προφανώς, να μην το αγγίξει η Δημοκρατία! Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που η χώρα κατρακυλάει σε οικονομικό βάραθρο, γεμάτο κοτρώνια. Και οι πάντες, από τον φουκαρά των 700-1.000 ευρώ ώς τον εργάτη που αμείβεται με ένα μεροκάματο πείνας, βάζουν το χέρι στην τσέπη όσο πιο βαθιά γίνεται για να μη φάει τη χώρα η μαρμάγκα! Από πού κι ώς πού όμως οι υπάλληλοι της Βουλής παίρνουν αυτούς τους δύο μισθούς παραπάνω από όλους τους άλλους μισθωτούς; Δουλεύουν περισσότερο από εμάς, προσφέρουν υψηλής στάθμης υπηρεσίες, είναι πιο μορφωμένοι ή πιο... όμορφοι; Άδηλον. Και απολύτως ανεξήγητο το γεγονός ότι αυτοί οι δύο μισθοί είναι και αφορολόγητοι! Ο Γ. Ι. Μπουρδάρας έγραψε ένα κείμενο-ρεπορτάζ στην «Καθημερινή», που διαβάζοντάς το ένιωσα για μια φορά ακόμη ότι η Ελλάδα, για την οποία γράφω εδώ και δεκαετίες ότι είναι χώρα της πλάκας, έχει και μιαν άλλη ιδιότητα: είναι η χώρα του απύθμενου θράσους. Ιδού τι γράφει, χαρακτηριστικά, ο καλός συνάδελφος: «... Το “κεκτημένο” εδώ, κατ΄ άλλους προνόμιο- πρόκληση, είναι οι δύο επιπλέον μισθοί ετησίως. Πρόκειται για τους περίφημους 15ο και 16ο μισθούς, που λαμβάνουν οι υπάλληλοι της Βουλής, με τη μορφή αφορολόγητου επιδόματος, εθιμικά, κάθε που κλείνει και ανοίγει η Ολομέλεια, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο... Αμέσως όμως μόλις κυκλοφόρησε στους διαδρόμους της Βουλής, ως απλή υπόθεση εργασίας, το ενδεχόμενο να κοπεί αυτό το προνόμιο, πληροφορίες φέρουν να καταγράφεται ως αντίδραση ή προειδοποίηση πως οποιαδήποτε κίνηση προς αυτήν την κατεύθυνση θα σημάνει έναρξη... κινητοποιήσεων! Έτσι, η “μέση λύση” φαίνεται να είναι η λήψη απόφασης απλώς για φορολόγηση των... επιδομάτων»! Θα ήθελα εδώ να πω ότι και οι δημοσιογράφοι στο παρελθόν ήταν πιο ίσοι από τους άλλους εργαζομένους: είχαν κατορθώσει να φορολογούνται μόνο για το ήμισυ των αποδοχών τους! Αν κέρδιζαν, δηλαδή, 60.000 δραχμές τον χρόνο, εφορολογούντο για 30.000 δραχμές! «Εθιμικά», επίσης! Επιπλέον: κυκλοφορούσαν τζάμπα με τα λεωφορεία των ΚΤΕΛ, με τους σιδηροδρόμους ώς τα σύνορα της χώρας και με τα πλοία! Και, φυσικά, δεν πλήρωναν στα θέατρα, στους κινηματογράφους και στα γήπεδα τον φόρο Δημοσίων Θεαμάτων. Την έζησα αυτή την κατάσταση κι εγώ στα πρώτα χρόνια του δημοσιογραφικού μου βίου. Για να επανέλθω στο Κοινοβούλιο: δεν πρόκειται να πλουτίσει η Ελλάδα, αν κοπούν οι δύο μισθοί των εργαζομένων στη Βουλή. Έτσι κι αλλιώς, η χώρα μας, οικονομικά, θα είναι στον πάτο. Αλλά, πώς να το κάνουμε; Όταν κάποιοι φουκαράδες πληρώνουν και το αίμα της καρδιάς τους σε άμεσους και έμμεσους φόρους για να πάρει μια ανάσα το κράτος, είναι προκλητικό κάποιοι συμπατριώτες μας να εισπράττουν αφορολόγητα- ή και φορολογημένα- επιδόματα. Δεν είναι;