Πανε καμια δεκαρια χρονια απο τοτε που ειχε παει σε εκεινο το φοιτητικο παρτυ, στην επαρχιακη, αλλα κομψη πανεπιστημιουπολη του γερμανικου νοτου. Ενα τυπικο γερμανικο παρτυ φοιτητων, με την μπυρα να ρεει αφθονη και το cd-player να παιζει ροκιες απο αγνωστα συγκροτηματα. Ενας τυπακος απο καποιο σεμιναριο του τρεχοντος εξαμηνου ηταν κοντα στον μπουφε με τα ποτα. Πιασανε την συζητηση, αρχικα περι ανεμων και υδατων. Ο τυπος ειχε πιει τουλαχιστον τρεις τεσσερεις μπυριτσες ξεροσφυρι και η γλωσσα του ετρεχε σαν να συμμετεχει σε ραλυ της Φορμουλα 1! Διπλα τους ηταν κανα δυο παλια και σουριασμενα γιαπωνεζικα σπαθια. Το παρτυ γινοταν στο σπιτι ενος συμφοιτητη τους, ενα διαμερισμα με στενους διαδρομους, μικρα δωματια και πατωματα που ετριζαν. Ο γερμανος θαυμαζε τα σπαθια που διακοσμουσαν την κατοικια του συμφοιτητη τους. Δεν ηταν μεγαλοσωμος, ουτε γεροδεμενος, παρα ταυτα φαινοταν αθλητικος τυπος. Ειχε κοντα, σγουρα μαλλια, σκουλαρικι και τατουαζ στο σβερκο και την πλατη. Μολονοτι ηταν χειμωνας οταν εγινε το παρτυ, φορουσε ενα λεπτο φανελακι και μερος του τατουαζ ηταν ορατο. Στη θεα των σπαθιων, εξιστορησε στον Ταλα πως ειχε στο σπιτι του ενα τσεκουρι. Και αυτο γιατι, οπως αφηγηθηκε, πιστευε πως καποια στιγμη θα γινει το "μεγαλο μπαμ", οπως στις ταινιες "Mad Max" και "Terminator". Κυβερνησεις και τραπεζες θα κυρηξουν πτωχευση, θα γινουν σεισμοι, λοιμοι και καταποντισμοι, θα κοπει το ρευμα και το νερο. Και οταν θα συμβουν αυτα, ηθελε να ειναι ετοιμος για παν ενδεχομενο. Διοτι σε αυτες τις περιπτωσεις ξεκιναει το πλιατσικο. Ο σωζων εαυτω σωθητω και οποιος επιβιωσει.
Αυτην την ιστορια την θυμηθηκε και παλι, μετα απο τοσα χρονια, εξαιτιας των προσφατων, θλιβερων γεγονοτων στην Καραιβικη. Στο νησι της Αιτης, που εδω και μια εβδομαδα επληγει απο ισχυρους σεισμους. Σπιτια, νοσοκομεια και κυβερνητικα κτηρια καταστραφηκαν. Χιλιαδες ανθρωπων καθε ηλικιας και φυλου θαφτηκαν στα συντρημμια, απεβιωσαν, εμειναν αστεγοι. Ο κρατικος μηχανισμος παρελυσε. Η αστυνομια δεν μπορει να κανει και πολλα. Μην εχοντας επομενως περιορισμους και εφοσον βρισκονται σε αναγκη, πολλοι πληγεντες πηραν τον νομο στα χερια τους. Τις τελευταιες μερες υπηρξαν αναριθμητες περιπτωσεις λεηλασιων ξενων περιουσιων. Καποιοι ιδιοκτητες καταστηματων και σουπερμαρκετ οπλοφορουν. Ο τραυματισμενος ομως, ο πεινασμενος, ο διψασμενος, ο κουρασμενος, ο αστεγος, ο φτωχος, το κοροιδακι των κυβερνωντων που διαθετουν λογαριασμους εκατομμυριων στο εξωτερικο, βιλες, αυτοκινητα, θελει βοηθεια. Θελει να χορτασει και να ξεδιψασει. Θελει μια σκεπη πανω απο το κεφαλι του.
Ακομη και τωρα, που εχει περασει μια βδομαδα περιπου απο τον μοιραιο σεισμο που στοιχισε ζωη και περιουσια μυριαδων ανθρωπων, αναρωτιουνται ολοι, που πηγε ο κρατικος φορεας της Αιτης; Που ειναι οι πολιτικοι της; Γιατι ο κρατικος μηχανισμος δεν αντεδρασε αμεσως, λαμβανοντας τα καταλληλα μετρα; Η βοηθεια απο το εξωτερικο αργει, δεν ερχεται παντα στην ωρα της. Υπαρχουν κωλυματα στα λιμανια και το αεροδρομιο της χωρας. Τροφιμα, φαρμακα, νερο, κουβερτες δεν μοιραζονται εξισου σε ολους οσους εχουν αναγκη. Φαινεται σαν να κατερρευσε ο κρατικος μηχανισμος μαζι με τα κτηρια που γκρεμιστηκαν απο τον σεισμο. Οπως ειπε και ο Αλ Πατσινο στην ταινια "Scent of a Woman" (1992): "when the bough breaks, the cradle will fall", σε ενα κρεσεντο ρητορικης διαυγειας. Οταν το κρατος δεν μπορει να προσφερει τιποτε στον πολιτη του, τοτε ο καθενας αναγκαζεται να παρει την κατασταση στα χερια του, προκειμενου να επιβιωσει.
Κουραγιο, Λαε της Αιτης!
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen