ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΑ, ΕΝΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ.

Τα προσφατα γεγονοτα με την χρηση παρανομα διερχομενων μεταναστων απο καποιους, που κορυφωθηκαν με την καταληψη κτηριου της Νομικης και την προσπαθεια νομιμοποιησης τους, μας κανει να στραφουμε σε μια αλλη χωρα.

Εχουν εκδοθει δυο χαρακτηριστικα βιβλια στη Γερμανια, που σχετιζονται με το θεμα των μεταναστων και την ενταξη τους στην κοινωνια. Ειναι επομενως χρησιμο να γινει αναφορα σε αυτα, ειδικα τωρα, με τον αποηχο των γεγονοτων της Νομικης και διασταυρωνοντας τα με την προ μηνων δηλωση της Καγκελαριου Ανγκελας Μερκελ, οτι η ενταξη των μεταναστων στη Γερμανια, ετσι οπως ειχε σχεδιαστει απο την δεκαετια του '60 και μετα, ειναι αποτυχημενη.

Το πρωτο βιβλιο, ειναι το χρονικο μιας δημοσιογραφου τουρκικης καταγωγης που γεννηθηκε και μεγαλωσε στο Βερολινο. H Güner Yasemin Balci στο "Arab-boy" αναφερεται και σε προσωπικα της βιωματα. Ωστοσο το βιβλιο της δεν ειναι απλως και μονο μια αυτοβιογραφια, ουτε ομως μυθιστορημα. Απο την αλλη μερια, δεν ειναι ουτε δημοσιογραφικο χρονικο. Αλλα συνδυαζει ολα αυτα τα ειδη μαζι.

Η συγγραφεας, περιγραφει το συστημα που κυριαρχησε στη Γερμανια ως προς την προνοια για τους μεταναστες: Οι γονεις της ηρθαν στα τελη της δεκαετιας του 1960, οπως πολλοι αλλοι μεταναστες, για να εργαστουν. Η Γερμανια ειχε υπογραψει συμβολαια με διαφορες χωρες, ζητωντας εργατικα χερια για τις βιομηχανιες της. Αν και δεν αναφεροταν αμεσα, η προοπτικη ηταν, οτι καποτε οι μεταναστες θα επεστρεφαν στις πατριδες τους. Τα πραγματα ομως δεν εξελιχθηκαν ετσι, οπως θα ηθελαν οι αρχες. Οι περισσοτεροι απο τους Τουρκους, Ιταλους και Ελληνες που πηγαν για να δουλεψουν, εμειναν στη Γερμανια. Εκαναν οικογενειες και ανοιξαν σπιτικα. Αρκετοι απο αυτους επιζητουσαν την επαφη με Γερμανους και αλλους λαους και ενθαρρυναν τα παιδια τους να μαθουν τη γλωσσα της νεας τους πατριδας και να συναναστρεφονται τους γερμανους συνομηλικους τους. Σε αυτη την κατηγορια ανηκε και η οικογενεια της συγγραφεως. Υπαρχαν ομως και αλλοι, οι οποιοι, ειτε αδιαφορουσαν, ειτε το εβλεπαν ως ντροπη και μιασμα να εχουν επαφες με Γερμανους. Σε αυτους που σκεφονταν ετσι, κυριως για θρησκευτικους λογους, ανηκουν κυριως μουσουλμανοι.

Οι ιδιοι οι Γερμανοι ηταν καχυποπτοι με τους ξενους. Υπηρχαν ωστοσο και καποιοι, οι οποιοι ειχαν επαφες μαζι τους. Σε πολλα σχολεια δημιουργηθηκαν ειδικες ταξεις εκμαθησης γερμανικων για αλλοδαπους, καθοτι ειναι δυσκολη γλωσσα, και τα παιδια απο Τουρκια, Ελλαδα κ.α. χωρες θα επρεπε να ξεκινησουν σε προκαταρκτικα τμηματα, προκειμενου να φτασουν στο ιδιο επιπεδο με τα γερμανοπουλα. Αυτο ειχε και τα θετικα του, και τα αρνητικα του. Στα τελευταια ανηκει ο παραγκωνισμος που ενιωθαν τα παιδια των ειδικων αυτων τμηματων, η αποξενωση τους απο το παιχνιδι και κοινες δραστηριοτητες απο τα γερμανοπουλα, λογω μη επαρκους γνωσης της γερμανικης γλωσσας. Οι δασκαλοι απο την πλευρα τους αδιαφορουσαν.

Ετσι, δεν ειναι τυχαιο οτι, αφου καποιοι απο τους Gastarbeiter ειτε αδιαφορουσαν, ειτε ενιωθαν παραγκωνισμενοι απο την κοινωνια, το ιδιο θα ενιωθαν και τα παιδια τους. Και επειδη ως γνωστον, οι νεοι αποζητουν την αναγνωριση απο τους γυρω τους, αφου δεν μπουρουν να την εχουν απο τους Γερμανους που θελουν, θα την εχουν απο τους συμπατριωτες τους. Επομενο λοιπον ηταν, να σχηματιστουν οι πρωτες συμμοριες αποτελουμενες απο Τουρκους, Μαροκκινους, Πολωνους κ. α. μειονοτητες, που εκαναν κοπανες απο τα σχολεια, τριγυριζαν στους δρομους, συχναζαν στα μπιλιαρδαδικα και τα γυμναστηρια. Τα Σαββατοβραδα συναγωνιζονταν ποιος εχει το καλυτερο ντυσιμο και κουρεμα, ποιος ειναι ο πιο κουλ. Ξενυχτουσαν στις ντισκοτεκες, μπλεκαν σε μαχες στους δρομους, κλεβαν και χτυπαγαν περαστικους. Καποιοι απο αυτους τους νεους, παρασυρονταν απο το ευκολο χρημα και κατεληγαν να πουλανε ναρκωτικα. Κοντα σ' αυτους, οι ελαχιστοι Γερμανοι φιλοι τους, απογονοι των παιδιων της γενιας του '68. Οι γονεις τους ζουσαν ακομα και μετα την δεκαετια του 1980 στο κλιμα εκεινης της εποχης, που περιελαμβανε αυφθονο αλκοολ, ναρκωτικα, σεξ με διαφορετικους παρτενερ. Τα παιδια τους, παιδια διαζευγμενων γονιων, με χιλια δυο προβληματα, δυσκολευονται να προσαρμοστουν στις επιταγες της γερμανικης κοινωνιας.

Αυτη ειναι η κατασταση πισω απο την κουρτινα των γκεττο που παρουσιαζει η Balci. Μεσω της ιστοριας του Rashid, που αποζητα την αναγνωριση. Οι γονεις του αδιαφορουν, η γερμανικη κοινωνια αδιαφορει, οι γειτονες το ιδιο. Γι' αυτο ειδωλοποιει τον μεγαλο του αδελφο που μπαινοβγαινει στις φυλακες και γινεται και αυτος αρχηγος συμμοριας στη γειτονια του. Κατεβαινει στους δρομους και πουλαει ναρκωτικα, μεχρι να καταληξει στη φυλακη με την σειρα του.

Σε αλλο μηκος κυματος το νεο βιβλιο του αμφισημου Thilo Sarazzin. Μεσα απο πολυπλοκες μαθηματικες εξισωσεις, διαγραμματα και στατιστικες αμφιβολου σοβαροτητας, ο συγγραφεας διατεινεται, οτι οχι μονο η επιμονη των κατα πλειοψηφια μουσουλμανων μεταναστων στην Γερμανια αρνειται να προσαρμοστει στις αναγκες της κοινωνιας που τους φιλοξενει, αλλα οτι και η προελευση των μεταναστων αυτων απο κατωτερες ταξεις, εχει παει πισω την γερμανικη κοινωνια. Με απλα λογια, η γερμανικη κοινωνια, ο γερμανικος πολιτισμος του Γκαιτε και του Σιλλερ, κινδυνευει τα επομενα χρονια - παντα κατα τον Sarazzin - να ... αποβλακωθει, εξ αιτιας του χαμηλου πολιτιστικου επιπεδου των μεταναστων!

Ισως καποιος θα επρεπε να υπενθυμισει στον κυριο για το ποσο υπευθυνη ειναι η γερμανικη τηλεοραση με τα προγραμματα της για την αποβλακωση της κοινωνιας, απο τους μεταναστες...

Αυτη την κατασταση επιφυλασσει το κρατος για τους πολιτες του και τους μεταναστες;

Η ελληνικη κοινωνια θα πρεπει να λαβει υποψιν της και να παραδειγματιστει απο τα παθηματα της αντιστοιχης της γερμανικης. Και απο τα συμπερασματα που προκυπτουν απο τα δυο τοσο διαφορετικα αυτα βιβλια. Πρεπει οπωσδηποτε να τεθει και να εφαρμοστει στην πραξη το ερωτημα, τι ειδους κοινωνια θελουμε να διαμορφωσουμε για τους αυριανους πολιτες μας. Αυτο που προς το παρον υπαρχει, ειναι ενα μπαχαλο. Δεν υπαρχει μεταναστευτικη πολιτικη. Οι ιδιοι Ελληνες εχουν φτασει στα ορια τους. Η λαθρομεταναστευση οργιαζει, ακριβως οπως η ακριβεια και η εγκληματικοτητα. Ουτε και για τους ηδη νομιμους μετανστες δεν υπαρχει μεριμνα.

Και το κρατος και η κοινωνια πρεπει να αποφασισουν τι θελουν για το καλο των πολιτων. Δεν πρεπει κανεις να εχει την καταληξη που δειχνει η τελευταια φωτογραφια.