ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΑΣ Ν.

Σημερα πριν απο 26 χρονια, ηρθε στη ζωη ενας ιδιαιτερος ανθρωπος. Ο Ταλας γνωρισε το εκπληκτικο αυτο πλασμα πριν απο καιρο, στο πανεπιστημιο της πολης που σπουδαζε. Δεν θα ξεχασει ποτε την πρωτη φορα που αντικρυσε αυτην την ξεχωριστη κοπελα: Καθοταν στην ακρη του θρανιου, σκυμμενη πανω απο το βιβλιο της. Το μαθημα δεν ειχε ξεκινησει ακομη. Φαινοταν απορροφημενη απο το διαβασμα, λες και το βιβλιο της ηταν ενα παραθυρο, μεσα απο το οποιο προσπαθουσε να περασει για να ξεφυγει απο την πραγματικοτητα. Φανταζε απομονωμενη απο τον περιγυρο της αιθουσας, με την σιωπηλη, στωικη σταση της. Ο Ταλας ενοιωσε αμεσως συμπαθεια για αυτην την κοπελα. Αλλα αυτος ειναι ο Ταλας. Νομιζει οτι ειναι κατι μεταξυ Ζορρο και Ρομπεν, προστατης των φτωχων και αδυνατων...

Τις επομενες μερες, ειχε την δυνατοτητα να την δει καλυτερα: Η Ν. ηταν πολυ λεπτοκαμωμενη. Τοσο, που ο Ταλας φανταζοταν να τυλιγει την παλαμη του χεριου του γυρω απο την μεση της. Ειχε μακροστενο προσωπο, πλουσια, κοκκινα σαν κερασια χειλη και μακρια, αλλα ισια μυτη. Τα χαρακτηριστικα του προσωπου της εδεναν τοσο αρμονικα μεταξυ τους, που το αποτελεσμα ηταν πολυ γοητευτικο. Ενα ζευγαρι μεγαλα σμαραγδενια ματια, με τοξωτα φρυδια και πλουσιες βλεφαριδες στολιζαν εξαιρετικα το πορσελανινο προσωπο της, ενω τα μεταξενια καστανοξανθα μαλλια της κατεβαιναν τον βελουδινο κυκνισιο λαιμο της και εφταναν ως τους ωμους της. Το ντυσιμο της ηταν λιτο, οπως ειναι στις περισσοτερες γερμανιδες φοιτητριες, ουτε συντηρητικο, ουτε εξτραβαγκαντ. Συνηθιζε να φοραει μια μαλλινη προφυρη και μια λευκη μπλουζα. Η πρωτη τονιζε τα υπεροχα ματια της, η δευτερη, εδινε την αισθηση αγνοτητας στο συνεσταλμενο της ατομο. Το μεικ απ της ηταν αορατο, η´ ισως ανυπαρκτο. Αλλωστε, δεν της χρειαζοταν. Ειχε μια αυρα φυσικης ομορφιας. Η μορφη της του θυμιζε τις ντελικατες γυναικειες φιγουρες του Μποτιτσελλι, απο εικονες σε τομους σχετικα με την ιστορια τεχνης της ιταλικης Αναγεννησης που ειχε δει. Εμοιαζε με παραμυθενια νεραιδα. Αλλα και απο την πλευρα των ψυχικων χαρισματων της ειχε εντυπωσιαστει ο Ταλας. Αυτη η κομψη παρουσια εδινε την εντυπωση ντροπαλου, συνεσταλμενου, σεμνου, λιγομιλητου και ησυχου ανθρωπου. Εκανε παρεα με δυο φιλες της μονο, και κατα τα αλλα, ηταν ανθρωπος του "σπιτι - σχολη, σχολη - σπιτι". Ηταν ενας ιδιαιτερος ανθρωπος. Τετοιον, δεν ειχε ξαναγνωρισει ο Ταλας.

Ασυνειδητα στην αρχη, παρασυρθηκε ο Ταλας απο τα αισθηματα του, αυτος ο ανοητος, που πιστευε οτι η λογικη πρεπει να υπερτερει. Οταν εβλεπε την αερινη μορφη της στην βιβλιοθηκη με τα παλια ξυλινα επιπλα - των οποιων η μυρωδια ανακατευοταν με αυτην των βιβλιων - να χαμογελα και να φωτιζεται το προσωπο της με τα δυο πολυτιμα πετραδια για ματια, τα μαργαριταρενια δοντια και την αλαβαστρινη επιδερμιδα, ενω οι χρυσαφενιες αχτιδες του ηλιου εσκιζαν τα γκριζομαυρα συννεφα, σπαζοντας ετσι την μονοτονια της καθημερινης ζωης στην Γερμανια πεφτοντας πανω στην, ομοια με λιβαδι γεματο σταχυα ξανθα, κομη της, ειχε την εντυπωση οτι ο χρονος γυρω του σταματουσε. Ο κοσμος παγωνε. Το βλεμμα του επεφτε πανω στην αιθερια φιγουρα της νεραιδοπριγκηπισσας, οπως το απαλο αερακι που χαιδευει το δενδρι, και η καρδια του γεμιζε απο την ζεστασια που του μετεδιδε η, απο τις ηλιαχτιδες λουσμενη κοπελα. Οταν ειχε καταλαβει, τι του συνεβει, ηταν πλεον αργα...

Ο Ταλας δεν μπορουσε να συγκεντρωθει. Την σκεφτοταν συνεχεια. Την εβλεπε στα ονειρα του. Αποφασισε να μην χασει στιγμη, και επιδιωξε να την γνωρισει. Εκανε πολλες και επιμονες προσπαθειες να την προσεγγισει. Ειχε αγνες προθεσεις, δεν ηθελε ουτε να την προσβαλλει, ουτε να της κανει κακο. Για κακη του τυχη, η δεσποινις Ν. δεν ειχε ουτε ενδιαφερον να τον γνωρισει, ουτε την διαθεση να μιλησει καν μαζι του. Για λογους αγνωστους προς αυτον, ηταν επιθετικη απεναντι του. Καποια στιγμη αναγκαστηκε ο Ταλας να εγκαταλειψει την μικρη φοιτητουπολη για επαγγελματικους λογους. Ο ομφαλιος ορος κοπηκε με μιας. Ποτε δεν εμαθε την αληθεια. Αλλα απο συζητησεις με κοινους γνωστους, διεπιστωσε οτι η δεσποινις Ν. δεν ειναι πλεον αυτο που νομιζε οτι ηταν. Ισως ποτε να μην ηταν αυτο που ειδε ο Ταλας. Η´ ισως και να ηταν, αλλα να αλλαξε στην πορεια. Ισως την επηρρεασαν οι φιλες της, ποιος ξερει... Εχει παρει το πτυχιο της τον Φλεβαρη που μας περασε. Ισως κανει διατριβη τωρα, ισως εργαζεται καπου, ισως ειναι αρραβωνιασμενη...

Γλυκια μου Ν., χρονια σου πολλα. Ο Ταλας δεν σου κραταει κακια. Δικο σου προβλημα που δεν θελησες να τον γνωρισεις. Δικο σου προβλημα, που δεν τον εκτιμησες. Δικο σου προβλημα, που εχεις τοσο μισος στην καρδια σου για κποιον, ο οποιος δεν σου εκανε κακο. Δεν θα εχανες τιποτε αλλωστε, μια επιπλεον γνωριμια θα ηταν. Ισως εχεις αλλα στο μυαλο σου οσον αφορα τους ανδρες, αλλα να ξερεις, οτι ο συνανθρωπος σου δεν ειναι κατ´ εικονα και ομοιωση σου. Αν εσυ δεν θελεις να κανεις για απλα πραγματα συμβιβασμους στην ζωη σου, ρισκαρεις πολλα χωρις λογο. Αν εσυ εισαι επιπολαια, υπερμετρα φιλοδοξη και καιροσκοπος, δεν ειναι προβληματα του Ταλα αυτα. Ο Ταλας ειχε ολη την καλη διαθεση να σε βοηθησει, να σου προσφερει περισσοτερα απο τον καθενα που εσυ θεωρεις σπουδαιο. Για το μονο πραγμα που λυπαται, ειναι που νομισε πως εισαι καλυτερη απο αλλες που εχει γνωρισει. Σου αφιερωνει εν κατακλειδι τεσσαρες στιχους απο το ωραιοτερο ελληνικο ερωτικο τραγουδι:

"ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΣΟΥ, ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ

ΕΙΔΑΝ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

(Στιχοι: Λευτερης Παπαδοπουλος

Μουσικη: Μιμης Πλεσσας

Ερμηνεια: Γιαννης Πουλοπουλος)

και ο νοων νοειτο. Αν και στην περιπτωση σου, ειναι αμφιβολλο. Τους στιχους αυτους τους αφιερωνει ακομη σε ολες τις γυναικες που αγαπησε και δεν τον εκτιμησαν.

Και μην ανυσηχεις για τον Ταλα πλεον: Σε εχει ξεπερασει και συνεχιζει την ζωη του. Η δικια σου δεν ειναι βεβαιο, κατα ποσο ροδινη θα ειναι, με αυτους που τωρα σε περιστοιχιζουν. Αλλα εισαι μικρη και απειρη για να ξερεις, αν και νομιζεις οτι εχεις παρει τις σωστες αποφασεις. Κανενας ανθρωπος ομως, γλυκεια μου, δεν ειναι τελειος. Σε μερικα χρονια, ισως καταλαβεις περισσοτερα...