Απο τον Γιωργο Δελαστικ
[Πηγη: Το Εθνος της Κυριακης 02.11.2008]
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Ομπάμα είναι σαφώς η προοδευτικότερη επιλογή σε σύγκριση με τον Ρεπουμπλικάνο Τζον ΜακΚέιν και την ανατριχιαστικά ακροδεξιά υποψήφια αντιπρόεδρο Σάρα Πέιλιν. Πρώτα πρώτα και μόνο το γεγονός ότι από μεθαύριο οι ΗΠΑ θα έχουν εκλέξει τον πρώτο μαύρο πρόεδρο της ιστορίας τους συνιστά ριζική τομή με το παρελθόν. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι τη δεκαετία του 60 οι μαύροι δεν είχαν καν ίδια πολιτικά δικαιώματα με τους λευκούς στις ΗΠΑ.
Ο Ομπάμα συμβολίζει λοιπόν οπωσδήποτε μια αλλαγή στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ουάσιγκτον. Εκφράζει όμως και μια αλλαγή στην πολιτική του Λευκού Οίκου. Δεδομένου ότι αποκλείεται να συνεχίσει αναλλοίωτη την ακραία επιθετική πολιτική που ακολούθησαν αυτή τη φρικτή για την ανθρωπότητα οκταετία τα νεοσυντηρητικά γεράκια, με επικεφαλής τον αποτρόπαιο αντιπρόεδρο Ντικ Τσένι, ο οποίος ήταν αυτός που ουσιαστικά κυβερνούσε τις ΗΠΑ κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Μπους.
Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τον Μπαράκ Ομπάμα ως εκλεκτό υποψήφιο των μαύρων, των περιθωριοποιημένων και των φτωχών Αμερικανών, των λαϊκών στρωμάτων της αμερικανικής κοινωνίας.
Κατά φαινομενικά παράδοξο τρόπο όμως αυτό που εντυπωσιάζει είναι η θεαματικά θερμή υποστήριξη που του παρέχει το μεγαλύτερο τμήμα του αμερικανικού... κατεστημένου!
Θερμή στήριξη από το κεφάλαιοΜυθώδη ποσά εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων εισέρρευσαν στο προεκλογικό του ταμείο, προερχόμενα όχι μόνο από λαϊκές μικροεισφορές, αλλά κυρίως από πανίσχυρους κύκλους του αμερικανικού κεφαλαίου. Κατά δεκάδες τάσσονται στο πλευρό του Ομπάμα αμερικανικές εφημερίδες που είχαν ταχθεί υπέρ του Μπους στις προηγούμενες εκλογές, όπως και εξέχουσες προσωπικότητες του αμερικανικού συντηρητικού χώρου - από τον πρώην υπουργό Εξωτερικών του Μπους, τον Κόλιν Πάουελ, έως τον μετανοημένο ιδεολογικό εκπρόσωπο των νεοσυντηρητικών, τον πασίγνωστο φιλόσοφο Φράνσις Φουκουγιάμα.
Ακόμη και στην Ευρώπη τα συντηρητικά έντυπα τάσσονται αναφανδόν υπέρ του Ομπάμα. Ούτε καν στον συντηρητικό βρετανικό Τύπο μπορεί να βρει υποστηρικτές ο Ρεπουμπλικάνος ΜακΚέιν.
«Ο "Εκόνομιστ" δεν έχει ψήφο, αλλά αν είχε θα τον έριχνε υπέρ του Ομπάμα. Αυτό το κάνουμε με όλη μας την καρδιά», έγραφε χωρίς περιστροφές στο κύριο άρθρο του χθεσινού φύλλου του και το συντηρητικό περιοδικό.
Οι Ευρωπαίοι είναι αναμενόμενο να επιθυμούν εκλογή του Ομπάμα, ελπίζοντας ότι θα διαφοροποιηθεί από την εξωτερική πολιτική του Μπους στο θέμα των σχέσεων των ΗΠΑ με τους συμμάχους τους.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ είναι βαθύτατα πληγωμένες και οργισμένες με την περιφρόνηση που επέδειξε απέναντί τους αυτήν την οκταετία ο Λευκός Οίκος, καθώς οι νεοσυντηρητικοί επιθυμούσαν να είναι ορατό στους πάντες ότι οι ΗΠΑ ασκούν εντελώς μόνες τους την πλανητική ηγεμονία τους.
Εκείνο που έχει όμως ιδιαίτερη σημασία είναι ο διχασμός στους κόλπους του αμερικανικού κατεστημένου, ο οποίος οδήγησε και στη θεαματική υποστήριξη της υποψηφιότητας του Ομπάμα.
Τα δύο αντίπαλα στρατόπεδαΑπό τη μια πλευρά βρίσκονται οι εταιρείες της πολεμικής βιομηχανίας και του πετρελαίου, οι οποίες ωφελήθηκαν εξαιρετικά από την πολιτική Μπους και κυριολεκτικά θησαύρισαν. Αυτοί οι κύκλοι υποστήριξαν τον ΜακΚέιν, αλλά και τη... Χίλαρι Κλίντον στο Δημοκρατικό Κόμμα! Οι κύκλοι αυτοί αισθάνονται τόσο ισχυροί ώστε επεδίωξαν να έχουν δικούς τους τους υποψήφιους προέδρους και των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατικών.
Στην άλλη πλευρά βρίσκονται όλες εκείνες οι αμερικανικές επιχειρήσεις που τα συμφέροντά τους υπέστησαν σοβαρότατες ζημιές από την εχθρότητα προς τις ΗΠΑ που προκάλεσε η πολιτική Μπους στους Ευρωπαίους, στους Μουσουλμάνους, αλλά και σε μεγάλο μέρος του υπόλοιπου πληθυσμού της Γης. Από τις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας και τις αυτοκινητοβιομηχανίες έως τις αεροπορικές εταιρείες και τον τραπεζικό τομέα συγκροτήθηκε ένα άτυπο μέτωπο της πλειοψηφικής μερίδας του αμερικανικού επιχειρηματικού κόσμου που απαιτεί αλλαγή των σχέσεων των ΗΠΑ με τον υπόλοιπο κόσμο, προκειμένου να προωθηθούν τα οικονομικά συμφέροντά του.
Ακριβώς το γεγονός ότι ο Ομπάμα και η Χίλαρι εκπροσωπούσαν δύο αντίπαλα στρατόπεδα του κατεστημένου προσέδωσε τόσο ανηλεή και δραματικό χαρακτήρα στην εσωκομματική τους αναμέτρηση.
Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι σίγουρα ένα πολιτικό δημιούργημα του αμερικανικού κατεστημένου. Δεν είναι όμως σαρξ εκ της σαρκός του, όπως π.χ. ο υποψήφιος αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν ούτε ανήκει σε κάποια οικογένεια του κατεστημένου, όπως π.χ. ο Μπους κ.λπ.
Υπάρχουν επομένως αμφιβολίες κατά πόσο θα περιοριστεί κατά την άσκηση των προεδρικών του καθηκόντων αυστηρά εντός του πλαισίου που επιθυμεί το κατεστημένο. Τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα εξαιτίας του γεγονότος ότι ένας υποψήφιος πρόεδρος εκφράζει τις διαθέσεις αλλαγής και δεκάδων εκατομμυρίων ψηφοφόρων που θα τον ψηφίσουν.
Η λαϊκή αντίληψη περί αλλαγής όμως είναι πολύ πιο ριζοσπαστική από την αντίληψη του κατεστημένου και απειλεί να παρασύρει τον πρόεδρο Ομπάμα σε δρόμους διαφορετικούς.
Στόχος ο έλεγχος του προέδρουΗ οικονομική κρίση, η διοχέτευση σχεδόν ενός τρισ. δολαρίων προς τις τράπεζες και έτσι η εκ των προτέρων υπονόμευση σοβαρών φιλολαϊκών κοινωνικών μέτρων που ίσως επεδίωκε ο Ομπάμα δημιουργούν ένα εκρηκτικό πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον, το οποίο πρέπει πάση θυσία να ελεγχθεί. Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να εγκλωβιστεί και ο Ομπάμα.
Την προπερασμένη Κυριακή, μιλώντας στο Σιάτλ, ο Τζο Μπάιντεν έκανε μια τρομακτική δήλωση, η οποία όλως παραδόξως υποβαθμίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης. «Συγκρατήστε τα λόγια μου. Δεν θα έχουν περάσει έξι μήνες προτού ο Ομπάμα δώσει εξετάσεις απέναντι σε όλο τον κόσμο, όπως έδωσε και ο Τζον Κένεντι. Θα είναι μια διεθνής κρίση, μια τεχνητή κρίση για να διαπιστωθεί τι κότσια έχει αυτός ο άνθρωπος. Θα χρειαστεί να πάρει ορισμένες πολύ σκληρές αποφάσεις!», είπε ο Μπάιντεν.
Ρίγος αισθάνεται όποιος αντιλαμβάνεται το βάθος αυτής της πρόβλεψης του Μπάιντεν. Θα τον εξωθήσουν άραγε σε πολεμική επιδρομή εναντίον του Ιράν; Θα προκαλέσουν μείζονα κρίση στις σχέσεις με τη Ρωσία; Θα εισβάλουν στη Συρία;
Εμείς δεν ξεχνάμε πάντως ότι ο Δημοκρατικός Τζον Κένεντι έφερε τον κόσμο στο χείλος του πυρηνικού ολέθρου με την κρίση των πυραύλων στην Κούβα, ότι ο Δημοκρατικός Λίντον Τζόνσον έστειλε τον αμερικανικό στρατό στο Βιετνάμ, ότι ο Δημοκρατικός Τζίμι Κάρτερ έδωσε τέλος στην ύφεση με τη ΕΣΣΔ, ότι ο Δημοκρατικός Κλίντον επιτέθηκε εναντίον της Γιουγκοσλαβίας... Ας ελπίσουμε ότι ο Μπαράκ Ομπάμα δεν θα συνεχίσει αυτόν τον μαύρο κατάλογο αμερικανικών επιθετικών πολεμικών ενεργειών.
Ο Ομπάμα συμβολίζει λοιπόν οπωσδήποτε μια αλλαγή στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ουάσιγκτον. Εκφράζει όμως και μια αλλαγή στην πολιτική του Λευκού Οίκου. Δεδομένου ότι αποκλείεται να συνεχίσει αναλλοίωτη την ακραία επιθετική πολιτική που ακολούθησαν αυτή τη φρικτή για την ανθρωπότητα οκταετία τα νεοσυντηρητικά γεράκια, με επικεφαλής τον αποτρόπαιο αντιπρόεδρο Ντικ Τσένι, ο οποίος ήταν αυτός που ουσιαστικά κυβερνούσε τις ΗΠΑ κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Μπους.
Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τον Μπαράκ Ομπάμα ως εκλεκτό υποψήφιο των μαύρων, των περιθωριοποιημένων και των φτωχών Αμερικανών, των λαϊκών στρωμάτων της αμερικανικής κοινωνίας.
Κατά φαινομενικά παράδοξο τρόπο όμως αυτό που εντυπωσιάζει είναι η θεαματικά θερμή υποστήριξη που του παρέχει το μεγαλύτερο τμήμα του αμερικανικού... κατεστημένου!
Θερμή στήριξη από το κεφάλαιοΜυθώδη ποσά εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων εισέρρευσαν στο προεκλογικό του ταμείο, προερχόμενα όχι μόνο από λαϊκές μικροεισφορές, αλλά κυρίως από πανίσχυρους κύκλους του αμερικανικού κεφαλαίου. Κατά δεκάδες τάσσονται στο πλευρό του Ομπάμα αμερικανικές εφημερίδες που είχαν ταχθεί υπέρ του Μπους στις προηγούμενες εκλογές, όπως και εξέχουσες προσωπικότητες του αμερικανικού συντηρητικού χώρου - από τον πρώην υπουργό Εξωτερικών του Μπους, τον Κόλιν Πάουελ, έως τον μετανοημένο ιδεολογικό εκπρόσωπο των νεοσυντηρητικών, τον πασίγνωστο φιλόσοφο Φράνσις Φουκουγιάμα.
Ακόμη και στην Ευρώπη τα συντηρητικά έντυπα τάσσονται αναφανδόν υπέρ του Ομπάμα. Ούτε καν στον συντηρητικό βρετανικό Τύπο μπορεί να βρει υποστηρικτές ο Ρεπουμπλικάνος ΜακΚέιν.
«Ο "Εκόνομιστ" δεν έχει ψήφο, αλλά αν είχε θα τον έριχνε υπέρ του Ομπάμα. Αυτό το κάνουμε με όλη μας την καρδιά», έγραφε χωρίς περιστροφές στο κύριο άρθρο του χθεσινού φύλλου του και το συντηρητικό περιοδικό.
Οι Ευρωπαίοι είναι αναμενόμενο να επιθυμούν εκλογή του Ομπάμα, ελπίζοντας ότι θα διαφοροποιηθεί από την εξωτερική πολιτική του Μπους στο θέμα των σχέσεων των ΗΠΑ με τους συμμάχους τους.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ είναι βαθύτατα πληγωμένες και οργισμένες με την περιφρόνηση που επέδειξε απέναντί τους αυτήν την οκταετία ο Λευκός Οίκος, καθώς οι νεοσυντηρητικοί επιθυμούσαν να είναι ορατό στους πάντες ότι οι ΗΠΑ ασκούν εντελώς μόνες τους την πλανητική ηγεμονία τους.
Εκείνο που έχει όμως ιδιαίτερη σημασία είναι ο διχασμός στους κόλπους του αμερικανικού κατεστημένου, ο οποίος οδήγησε και στη θεαματική υποστήριξη της υποψηφιότητας του Ομπάμα.
Τα δύο αντίπαλα στρατόπεδαΑπό τη μια πλευρά βρίσκονται οι εταιρείες της πολεμικής βιομηχανίας και του πετρελαίου, οι οποίες ωφελήθηκαν εξαιρετικά από την πολιτική Μπους και κυριολεκτικά θησαύρισαν. Αυτοί οι κύκλοι υποστήριξαν τον ΜακΚέιν, αλλά και τη... Χίλαρι Κλίντον στο Δημοκρατικό Κόμμα! Οι κύκλοι αυτοί αισθάνονται τόσο ισχυροί ώστε επεδίωξαν να έχουν δικούς τους τους υποψήφιους προέδρους και των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατικών.
Στην άλλη πλευρά βρίσκονται όλες εκείνες οι αμερικανικές επιχειρήσεις που τα συμφέροντά τους υπέστησαν σοβαρότατες ζημιές από την εχθρότητα προς τις ΗΠΑ που προκάλεσε η πολιτική Μπους στους Ευρωπαίους, στους Μουσουλμάνους, αλλά και σε μεγάλο μέρος του υπόλοιπου πληθυσμού της Γης. Από τις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας και τις αυτοκινητοβιομηχανίες έως τις αεροπορικές εταιρείες και τον τραπεζικό τομέα συγκροτήθηκε ένα άτυπο μέτωπο της πλειοψηφικής μερίδας του αμερικανικού επιχειρηματικού κόσμου που απαιτεί αλλαγή των σχέσεων των ΗΠΑ με τον υπόλοιπο κόσμο, προκειμένου να προωθηθούν τα οικονομικά συμφέροντά του.
Ακριβώς το γεγονός ότι ο Ομπάμα και η Χίλαρι εκπροσωπούσαν δύο αντίπαλα στρατόπεδα του κατεστημένου προσέδωσε τόσο ανηλεή και δραματικό χαρακτήρα στην εσωκομματική τους αναμέτρηση.
Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι σίγουρα ένα πολιτικό δημιούργημα του αμερικανικού κατεστημένου. Δεν είναι όμως σαρξ εκ της σαρκός του, όπως π.χ. ο υποψήφιος αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν ούτε ανήκει σε κάποια οικογένεια του κατεστημένου, όπως π.χ. ο Μπους κ.λπ.
Υπάρχουν επομένως αμφιβολίες κατά πόσο θα περιοριστεί κατά την άσκηση των προεδρικών του καθηκόντων αυστηρά εντός του πλαισίου που επιθυμεί το κατεστημένο. Τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα εξαιτίας του γεγονότος ότι ένας υποψήφιος πρόεδρος εκφράζει τις διαθέσεις αλλαγής και δεκάδων εκατομμυρίων ψηφοφόρων που θα τον ψηφίσουν.
Η λαϊκή αντίληψη περί αλλαγής όμως είναι πολύ πιο ριζοσπαστική από την αντίληψη του κατεστημένου και απειλεί να παρασύρει τον πρόεδρο Ομπάμα σε δρόμους διαφορετικούς.
Στόχος ο έλεγχος του προέδρουΗ οικονομική κρίση, η διοχέτευση σχεδόν ενός τρισ. δολαρίων προς τις τράπεζες και έτσι η εκ των προτέρων υπονόμευση σοβαρών φιλολαϊκών κοινωνικών μέτρων που ίσως επεδίωκε ο Ομπάμα δημιουργούν ένα εκρηκτικό πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον, το οποίο πρέπει πάση θυσία να ελεγχθεί. Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να εγκλωβιστεί και ο Ομπάμα.
Την προπερασμένη Κυριακή, μιλώντας στο Σιάτλ, ο Τζο Μπάιντεν έκανε μια τρομακτική δήλωση, η οποία όλως παραδόξως υποβαθμίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης. «Συγκρατήστε τα λόγια μου. Δεν θα έχουν περάσει έξι μήνες προτού ο Ομπάμα δώσει εξετάσεις απέναντι σε όλο τον κόσμο, όπως έδωσε και ο Τζον Κένεντι. Θα είναι μια διεθνής κρίση, μια τεχνητή κρίση για να διαπιστωθεί τι κότσια έχει αυτός ο άνθρωπος. Θα χρειαστεί να πάρει ορισμένες πολύ σκληρές αποφάσεις!», είπε ο Μπάιντεν.
Ρίγος αισθάνεται όποιος αντιλαμβάνεται το βάθος αυτής της πρόβλεψης του Μπάιντεν. Θα τον εξωθήσουν άραγε σε πολεμική επιδρομή εναντίον του Ιράν; Θα προκαλέσουν μείζονα κρίση στις σχέσεις με τη Ρωσία; Θα εισβάλουν στη Συρία;
Εμείς δεν ξεχνάμε πάντως ότι ο Δημοκρατικός Τζον Κένεντι έφερε τον κόσμο στο χείλος του πυρηνικού ολέθρου με την κρίση των πυραύλων στην Κούβα, ότι ο Δημοκρατικός Λίντον Τζόνσον έστειλε τον αμερικανικό στρατό στο Βιετνάμ, ότι ο Δημοκρατικός Τζίμι Κάρτερ έδωσε τέλος στην ύφεση με τη ΕΣΣΔ, ότι ο Δημοκρατικός Κλίντον επιτέθηκε εναντίον της Γιουγκοσλαβίας... Ας ελπίσουμε ότι ο Μπαράκ Ομπάμα δεν θα συνεχίσει αυτόν τον μαύρο κατάλογο αμερικανικών επιθετικών πολεμικών ενεργειών.
...................................................................................
Η απομάκρυνση από την εξουσία, όμως, μιας τόσο ανθελληνικής κυβέρνησης, όπως αυτής του Τζορτζ Μπους και των απεχθών νεοσυντηρητικών, αναπότρεπτα δημιουργεί ανομολόγητες ελπίδες ή τουλάχιστον το ερώτημα: υπάρχει περίπτωση να αλλάξει θετικά για την Ελλάδα η πολιτική των ΗΠΑ στα θέματα που μας ενδιαφέρουν ή τα πάντα θα συνεχιστούν όπως μέχρι τώρα;
Οι ελπίδες αλλαγής είναι αυτή τη φορά πολύ μικρότερες από όσο στο παρελθόν. Εύλογο, καθώς υπάρχουν πια μια μακρά πορεία απογοητεύσεων και πικρή πείρα από το πώς έχουν εξελιχθεί τα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος κατά τη διάρκεια της θητείας Δημοκρατικών προέδρων των ΗΠΑ.
Επί θητείας Κλίντον π.χ. υιοθετήθηκαν από τις ΗΠΑ οι τουρκικές αιτιάσεις για «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο. Αυτές οι τουρκικές θέσεις έγιναν δεκτές ακόμη και προσωπικά από τον Μπιλ Κλίντον σε επιστολή που είχε στείλει τον Απρίλιο του 1996 στην επιτροπή «Δικαιοσύνη για την Κύπρο» όπου αμφισβητούσε το Ιταλοτουρκικό Πρωτόκολλο του 1932, βάσει του οποίου δόθηκαν το 1947 τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα. «Η ερμηνεία αλλά ακόμη και η εγκυρότητα (!) ορισμένων από τα εν λόγω έγγραφα αμφισβητούνται από τα μέρη», έγραφε χαρακτηριστικά ο Μπιλ Κλίντον στην εν λόγω επιστολή του.
Και μπορεί το παρελθόν να μη μας προδιαθέτει καθόλου ευχάριστα, αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι προδιαγράφει υποχρεωτικά το μέλλον. Ας δούμε, λοιπόν, πιο συγκεκριμένα τα ζητήματα και τις προοπτικές τους για το 2009 που θα αναλάβει πρόεδρος ο Ομπάμα, αν νικήσει μεθαύριο.
Στα ελληνοτουρκικά αποκλείεται να υπάρξει κάποια θετική αλλαγή, γιατί η Τουρκία αποτελεί χώρα στρατηγικής σημασίας για τις ΗΠΑ, άρα καμιά αμερικανική κυβέρνηση δεν πρόκειται να υιοθετήσει αρνητικές για την Αγκυρα θέσεις στα ελληνοτουρκικά. Μόνο χειρότερα για μας μπορεί να εξελιχθεί η αμερικανική στάση - ιδίως αν η Αγκυρα ανακινήσει εντονότερα μειονοτικό θέμα στη Δυτική Θράκη, όπου πιθανότατα ο Ομπάμα θα βρεθεί στο πλευρό της.
Αντιθέτως, η παρουσία του αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν και ενδεχομένως η ανάθεση κάποιου ρόλου στον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ μετά τις εκλογές προοιωνίζονται έντονη ανάμειξη των ΗΠΑ στα Βαλκάνια, αφού άλλωστε επί Κλίντον άρχισε η πολυεπίπεδη στρατιωτική και πολιτική παρέμβαση της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Οι κυβερνήσεις Κλίντον διαμόρφωσαν τον χάρτη διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, αυτές υλοποίησαν μέχρι και το σχέδιο ανατροπής του Μιλόσεβιτς μετά τον πόλεμο που εξαπέλυσαν κατά της Σερβίας. Δικό τους έργο, των Δημοκρατικών, είναι η σημερινή πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων και σίγουρα οι πολιτικοί επιτελείς του Ομπάμα θα συνεχίσουν με ζήλο την ανάμειξη στις υποθέσεις της περιοχής.
Ο Τζο Μπάιντεν είναι υπέρ της χρήσης του ονόματος «Μακεδονία» από την ΠΓΔΜ και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα κάνει το κεφαλαιώδες βήμα της αποδοχής από τις ΗΠΑ και για διμερή χρήση του όποιου ονόματος συμφωνηθεί με την Ελλάδα, αν φυσικά υπάρξει ποτέ τέτοια συμφωνία.
Αιωρείται η εντύπωση πως ούτε η ελληνική κυβέρνηση ούτε οι ομογενείς αξιοποίησαν όσο έπρεπε την ευκαιρία της σκληρής προεκλογικής μάχης για να αποσπάσουν δεσμεύσεις για εποικοδομητική στάση της νέας αμερικανικής κυβέρνησης στο πρόβλημα της ονομασίας. Η ορθότητα ή όχι αυτής της υποψίας θα αποδειχθεί σε λίγους μήνες.
Το όνομα της ΠΓΔΜ δεν αποτελεί φυσικά πρόβλημα... στρατηγικού χαρακτήρα για τις ΗΠΑ, άρα υπάρχουν σοβαρά περιθώρια διαμόρφωσης αμερικανικής θέσης ευνοϊκότερης για την Ελλάδα και άσκησης πίεσης από την Ουάσιγκτον προς τα Σκόπια, ώστε να βρεθεί λογική λύση.
Αν όμως οι πρώτοι κρίσιμοι μήνες κυλήσουν άπρακτοι, τότε ενδέχεται να έχουμε μετωπική σύγκρουση Ελλάδας - ΗΠΑ στο θέμα αυτό, μέσα στους κόλπους του ΝΑΤΟ.
Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν πρέπει να υποτιμήσει καθόλου την αδυναμία που δικαιολογημένα τρέφουν οι Δημοκρατικοί για το έργο τους στα Βαλκάνια, όσο και αν οι Ελληνες το θεωρούν αποτρόπαιο. Αν το πρόβλημα του ονόματος ενταχθεί σε αυτό το πλαίσιο, δεν αποκλείεται καθόλου η κυβέρνηση του Ομπάμα να υπερασπίζεται ακόμη πιο μαχητικά από την κυβέρνηση Μπους τα Σκόπια!
Στο Κυπριακό, τόσο οι Ρεπουμπλικάνοι όσο και οι Δημοκρατικοί είναι υπέρ του σχεδίου Ανάν και δεν έχουν ουσιαστικά αποδεχθεί το «Οχι» των Ελληνοκυπρίων με το μεγαλειώδες ποσοστό του 76%.
Οι συνομιλίες Χριστόφια - Ταλάτ έχουν εν μέρει αναιρέσει αυτό το «Οχι», οπότε για την ώρα η κυβέρνηση του Ομπάμα απλώς θα παρακολουθεί την πορεία των διαπραγματεύσεων, πιέζοντας παρασκηνιακά για ευόδωσή τους στο πνεύμα των προβλέψεων του σχεδίου Ανάν. Οπως είναι για την ώρα τα πράγματα, ούτε στο Κυπριακό πρέπει να περιμένουμε οποιαδήποτε αλλαγή της αμερικανικής στάσης.
Οι ελπίδες αλλαγής είναι αυτή τη φορά πολύ μικρότερες από όσο στο παρελθόν. Εύλογο, καθώς υπάρχουν πια μια μακρά πορεία απογοητεύσεων και πικρή πείρα από το πώς έχουν εξελιχθεί τα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος κατά τη διάρκεια της θητείας Δημοκρατικών προέδρων των ΗΠΑ.
Επί θητείας Κλίντον π.χ. υιοθετήθηκαν από τις ΗΠΑ οι τουρκικές αιτιάσεις για «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο. Αυτές οι τουρκικές θέσεις έγιναν δεκτές ακόμη και προσωπικά από τον Μπιλ Κλίντον σε επιστολή που είχε στείλει τον Απρίλιο του 1996 στην επιτροπή «Δικαιοσύνη για την Κύπρο» όπου αμφισβητούσε το Ιταλοτουρκικό Πρωτόκολλο του 1932, βάσει του οποίου δόθηκαν το 1947 τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα. «Η ερμηνεία αλλά ακόμη και η εγκυρότητα (!) ορισμένων από τα εν λόγω έγγραφα αμφισβητούνται από τα μέρη», έγραφε χαρακτηριστικά ο Μπιλ Κλίντον στην εν λόγω επιστολή του.
Και μπορεί το παρελθόν να μη μας προδιαθέτει καθόλου ευχάριστα, αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι προδιαγράφει υποχρεωτικά το μέλλον. Ας δούμε, λοιπόν, πιο συγκεκριμένα τα ζητήματα και τις προοπτικές τους για το 2009 που θα αναλάβει πρόεδρος ο Ομπάμα, αν νικήσει μεθαύριο.
Στα ελληνοτουρκικά αποκλείεται να υπάρξει κάποια θετική αλλαγή, γιατί η Τουρκία αποτελεί χώρα στρατηγικής σημασίας για τις ΗΠΑ, άρα καμιά αμερικανική κυβέρνηση δεν πρόκειται να υιοθετήσει αρνητικές για την Αγκυρα θέσεις στα ελληνοτουρκικά. Μόνο χειρότερα για μας μπορεί να εξελιχθεί η αμερικανική στάση - ιδίως αν η Αγκυρα ανακινήσει εντονότερα μειονοτικό θέμα στη Δυτική Θράκη, όπου πιθανότατα ο Ομπάμα θα βρεθεί στο πλευρό της.
Αντιθέτως, η παρουσία του αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν και ενδεχομένως η ανάθεση κάποιου ρόλου στον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ μετά τις εκλογές προοιωνίζονται έντονη ανάμειξη των ΗΠΑ στα Βαλκάνια, αφού άλλωστε επί Κλίντον άρχισε η πολυεπίπεδη στρατιωτική και πολιτική παρέμβαση της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Οι κυβερνήσεις Κλίντον διαμόρφωσαν τον χάρτη διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, αυτές υλοποίησαν μέχρι και το σχέδιο ανατροπής του Μιλόσεβιτς μετά τον πόλεμο που εξαπέλυσαν κατά της Σερβίας. Δικό τους έργο, των Δημοκρατικών, είναι η σημερινή πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων και σίγουρα οι πολιτικοί επιτελείς του Ομπάμα θα συνεχίσουν με ζήλο την ανάμειξη στις υποθέσεις της περιοχής.
Ο Τζο Μπάιντεν είναι υπέρ της χρήσης του ονόματος «Μακεδονία» από την ΠΓΔΜ και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα κάνει το κεφαλαιώδες βήμα της αποδοχής από τις ΗΠΑ και για διμερή χρήση του όποιου ονόματος συμφωνηθεί με την Ελλάδα, αν φυσικά υπάρξει ποτέ τέτοια συμφωνία.
Αιωρείται η εντύπωση πως ούτε η ελληνική κυβέρνηση ούτε οι ομογενείς αξιοποίησαν όσο έπρεπε την ευκαιρία της σκληρής προεκλογικής μάχης για να αποσπάσουν δεσμεύσεις για εποικοδομητική στάση της νέας αμερικανικής κυβέρνησης στο πρόβλημα της ονομασίας. Η ορθότητα ή όχι αυτής της υποψίας θα αποδειχθεί σε λίγους μήνες.
Το όνομα της ΠΓΔΜ δεν αποτελεί φυσικά πρόβλημα... στρατηγικού χαρακτήρα για τις ΗΠΑ, άρα υπάρχουν σοβαρά περιθώρια διαμόρφωσης αμερικανικής θέσης ευνοϊκότερης για την Ελλάδα και άσκησης πίεσης από την Ουάσιγκτον προς τα Σκόπια, ώστε να βρεθεί λογική λύση.
Αν όμως οι πρώτοι κρίσιμοι μήνες κυλήσουν άπρακτοι, τότε ενδέχεται να έχουμε μετωπική σύγκρουση Ελλάδας - ΗΠΑ στο θέμα αυτό, μέσα στους κόλπους του ΝΑΤΟ.
Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν πρέπει να υποτιμήσει καθόλου την αδυναμία που δικαιολογημένα τρέφουν οι Δημοκρατικοί για το έργο τους στα Βαλκάνια, όσο και αν οι Ελληνες το θεωρούν αποτρόπαιο. Αν το πρόβλημα του ονόματος ενταχθεί σε αυτό το πλαίσιο, δεν αποκλείεται καθόλου η κυβέρνηση του Ομπάμα να υπερασπίζεται ακόμη πιο μαχητικά από την κυβέρνηση Μπους τα Σκόπια!
Στο Κυπριακό, τόσο οι Ρεπουμπλικάνοι όσο και οι Δημοκρατικοί είναι υπέρ του σχεδίου Ανάν και δεν έχουν ουσιαστικά αποδεχθεί το «Οχι» των Ελληνοκυπρίων με το μεγαλειώδες ποσοστό του 76%.
Οι συνομιλίες Χριστόφια - Ταλάτ έχουν εν μέρει αναιρέσει αυτό το «Οχι», οπότε για την ώρα η κυβέρνηση του Ομπάμα απλώς θα παρακολουθεί την πορεία των διαπραγματεύσεων, πιέζοντας παρασκηνιακά για ευόδωσή τους στο πνεύμα των προβλέψεων του σχεδίου Ανάν. Οπως είναι για την ώρα τα πράγματα, ούτε στο Κυπριακό πρέπει να περιμένουμε οποιαδήποτε αλλαγή της αμερικανικής στάσης.
ΟΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ: Σε ανοιχτή γραμμή ο Γιώργος με τον Γιαννούλια
Στα τέλη Σεπτεμβρίου ο Γιώργος Παπανδρέου βρισκόταν στη Νέα Υόρκη για να προεδρεύσει στη Σύνοδο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Το επιτελείο του προγραμμάτιζε συνάντηση και με τον υποψήφιο πρόεδρο των Δημοκρατικών Μπαράκ Ομπάμα. Αυτή η συνάντηση δεν έγινε ποτέ και αιτία ήταν το φορτωμένο πρόγραμμα του υποψήφιου προέδρου, αλλά και οι αυστηρές οδηγίες των επικοινωνιολόγων του: «Οχι άλλες αναμνηστικές φωτογραφίες με πολιτικούς». Ετσι το ραντεβού μετατέθηκε για το μέλλον με ανοιχτή ημερομηνία.
Ούτως ή άλλως η προσπάθεια ταύτισης της πορείας Ομπάμα - Παπανδρέου φαίνεται να αποτελεί πλέον επικοινωνιακή επιλογή του ΠΑΣΟΚ. Και γιατί όχι. Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι το πιο λαμπερό πρόσωπο της πολιτικής και κατά πάσα πιθανότητα ο μέλλων πρόεδρος των ΗΠΑ. Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες ακόμα και του συντηρητικού στρατοπέδου, όπως ο Σαρκοζί και η Μέρκελ, προσπαθούν να «κλέψουν» λίγη από τη λάμψη του και να εξασφαλίσουν την πολιτική του φιλία. Η καγκελάριος της Γερμανίας δήλωσε θαυμάστρια του Ομπάμα και ο Γάλλος πρόεδρος τον υποδέχθηκε στο Παρίσι ως μέλλοντα πρόεδρο.
Στην εγχώρια πολιτική σκηνή το ΠΑΣΟΚ είναι το κατεξοχήν κόμμα που μπορεί να προσδοκά οφέλη από την πιθανή ολική επαναφορά των Δημοκρατικών στο τιμόνι των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, λόγω της θητείας του στο υπουργείο Εξωτερικών την οκταετία του Μπιλ Κλίντον, είχε αρκετές προσβάσεις στο στρατόπεδο της συζύγου του, Χίλαρι.
Μετά την κατάρρευση της υποψηφιότητας Κλίντον, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία προσπάθησαν να σκανάρουν το επιτελείο Ομπάμα για να βρουν τον κατάλληλο σύνδεσμο για να προσεγγίσουν τον υποψήφιο φαινόμενο, αφού ο ίδιος άφησε την Ελλάδα εκτός της ευρωπαϊκής περιοδείας που πραγματοποίησε.
Το ΠΑΣΟΚ είχε μια ανέλπιστη τύχη, ο υπουργός Οικονομικών του Ιλινόις και δεξί χέρι του Μπαράκ Ομπάμα, Αλεξ Γιαννούλιας, εκτός από ελληνικής καταγωγής είναι και ανιψιός, από την πλευρά της μητέρας του, του βουλευτή Χανίων του ΠΑΣΟΚ, Μανώλη Σκουλάκη.
Οταν ο 32χρονος συνεργάτης του Ομπάμα επισκέφθηκε το περασμένο καλοκαίρι την Κρήτη για τον γάμο του αδελφού του, ο βουλευτής Χανίων τον έφερε σε επαφή με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Ηταν τότε που ο κ. Γιαννούλιας προσκάλεσε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ στο Συνέδριο των Δημοκρατικών στα τέλη Αυγούστου για να συναντήσει τον Ομπάμα.
Ο κ. Παπανδρέου έκανε έναν πολιτικό ελιγμό και επικαλούμενος την εσωτερική επικαιρότητα δεν παρευρέθηκε στο συνέδριο, όπου αν υπήρχε πιθανότητα συνάντησης με τον υποψήφιο των Δημοκρατικών αυτή θα ήταν επιπέδου «χειραψίας».
Αντίθετα, προτίμησε να τον καλέσει υπό την ιδιότητα του προέδρου της Διεθνούς στη Σύνοδο των Σοσιαλιστών στη Νέα Υόρκη στα τέλη Σεπτεμβρίου, ώστε να υπογραμμιστεί και το διεθνές προφίλ του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Τελικά, ως γνωστόν, η συνάντηση δεν έγινε, αλλά το ΠΑΣΟΚ φροντίζει όλο αυτό το διάστημα να καλλιεργεί τις επαφές του εκτός από τον Αλεξ Γιαννούλια και με τον έτερο συνεργάτη του Ομπάμα, Εντι Ζεμενίδη με καταγωγή από την Κύπρο.
ΟΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΔ: Ρίχνουν γέφυρες προς τους Δημοκρατικούς
Λίγο από τον αέρα αλλαγής και ανανέωσης που κουβαλάει ο Ομπάμα προσπαθεί να «εισπνεύσει» και η ΝΔ, η οποία επισήμως στηρίζει το αδελφό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.
Η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη φαίνεται να σχεδίαζε συνάντηση με τον Ομπάμα στο πλαίσιο επίσκεψης στο Σικάγο. Για να κλείσει το ραντεβού αυτό, η κ. Μπακογιάννη φέρεται να επιστράτευσε Ελληνες ομογενείς, όμως η προσπάθεια δεν απέδωσε καρπούς.
Πάντως, η κ. Μπακογιάννη, όπως και αρκετοί από τους Ελληνες διπλωμάτες, φαίνεται να εκτιμούν ότι παρά τις θολές σκέψεις που έχουν διατυπωθεί από την πλευρά Ομπάμα γύρω από τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, οι ελληνικές θέσεις θα τύχουν ευνοϊκότερης αποδοχής σε ενδεχόμενη εκλογή του.
Αλλά και σε κεντρικό επίπεδο το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας έκανε μια σειρά από κινήσεις προσέγγισης των Δημοκρατικών. Εκτός από την εκπροσώπησή της στο συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων με τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, υπήρξε και εκπροσώπηση στο Συνέδριο των Δημοκρατικών από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Πριν από λίγο καιρό άλλωστε το Ινστιτούτο «Κωνσταντίνος Καραμανλής» διοργάνωσε ημερίδα με αφορμή τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, όπου τρεις από τους τέσσερις επίσημους προσκεκλημένους ήταν από την πτέρυγα των Δημοκρατικών.
Ενας, μάλιστα, από τους ομιλητές ήταν και ο πρώην Αμερικανός διπλωμάτης Μπρέιντι Κίσλινγκ, γνωστός για τις αντιρεπουμπλικανικές του θέσεις. Καλεσμένοι ήταν επίσης ο εκδότης του μηνιαίου πολιτικού περιοδικού «Washington Μonthly», Μάρκος Κουναλάκης, ο Πολ Γλάστρης, ένας από τους βασικούς συντάκτες των λόγων του Μπιλ Κλίντον και ο πρώην υφυπουργός Αμυνας επί προεδρίας Νίξον, Ρόμπερτ Πράνγκερ.
Το πικρό Δημοκρατικό ποτήρι
Επί Κλίντον φούντωσε το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Ποιος δεν θυμάται τον Τόμας Μίλερ να διαβάζει αυτός (!) έξω από την κατοικία του άρρωστου Ανδρέα Παπανδρέου το κείμενο της Ενδιάμεσης Συμφωνίας με τα Σκόπια;
Επί Κάρτερ(1977-1980) είχαμε την αποδοχή από τις ΗΠΑ, μέσω της δήθεν ουδετερότητας και της μη απόρριψης, και τη διαμόρφωση και παγίωση σε διεθνές επίπεδο του συνόλου των μονομερών τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο, αλλά και την αποδοχή της τουρκικής κατοχής του 40% του κυπριακού εδάφους.
Επί Τζόνσον(1963-1968) είχαμε την πιο εφιαλτική περίοδο. Από τη μία, το ιστορικό ταξίδι του Γεωργίου Παπανδρέου στην Ουάσιγκτον όπου ο Τζόνσον άσκησε ωμούς και χυδαίους εκβιασμούς για να αποδεχθεί η Αθήνα τη διχοτόμηση της Κύπρου. Από την άλλη, την οργάνωση από τις ΗΠΑ του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών.
Επί Κάρτερ(1977-1980) είχαμε την αποδοχή από τις ΗΠΑ, μέσω της δήθεν ουδετερότητας και της μη απόρριψης, και τη διαμόρφωση και παγίωση σε διεθνές επίπεδο του συνόλου των μονομερών τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο, αλλά και την αποδοχή της τουρκικής κατοχής του 40% του κυπριακού εδάφους.
Επί Τζόνσον(1963-1968) είχαμε την πιο εφιαλτική περίοδο. Από τη μία, το ιστορικό ταξίδι του Γεωργίου Παπανδρέου στην Ουάσιγκτον όπου ο Τζόνσον άσκησε ωμούς και χυδαίους εκβιασμούς για να αποδεχθεί η Αθήνα τη διχοτόμηση της Κύπρου. Από την άλλη, την οργάνωση από τις ΗΠΑ του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen