ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑΚΙ.

Θλιμμενο παντα καθεται στο παρκο στο παγκακι,
τι αραγε να σκεφτεται το δολιο γεροντακι;

Τι πικρες να εγνωρισε, πονους και δυστυχιες,
και μοναχο του προτιμα τις ερημες πλατειες;

Με βλεμμα παντα απλανες, με σκεψη αφηρημενη,
που να τον παει ο λογισμος, μονο αυτος το ξερει.

Τι μπορες να τον χτυπησαν και ποσες καταιγιδες,
και εχει το υφος βλοσυρο, βρεγμενες βλεφαριδες...

Ποσες φουρτουνες γνωρισε στο διαβα της ζωης του,
και λυγισε το είναι του, το δολιο το κορμι του...

Ποσο ακομη θα μπορει να ερχεται στο παγκακι,
να καθεται σκεπτομενο το δολιο γεροντακι;

Τωρα περναω από εκει, μα ο γερος εχει φυγει
και το παγκακι ερημο, πνιγμενο στο σκουπιδι.

Ένα πουλακι καθεται στο διπλανο κλαδακι,
που ηταν παρεα μονιμη στο δολιο γεροντακι.

Και με θλιμμενη τη λαλια τον Υψιστο ρωταει,
το γεροντακι τι εγινε, που να χει αραγε παει.

Το μονο που ενδιαφερθηκε ητανε το πουλακι,
ψαχνει να βρει τι εγινε το ερμο γεροντακι.

Αν πηγε σε άλλη γειτονια παλι θα ναι θλιμμενο,
αν ισως αποδημησε, ας είναι ευτυχισμενο.

[Του κυρ Γιαννη. 29.05.06. Απο την πρωτη του ποιητικη συλλογη "Ανθρωποι καλοι, παραδεισος η γη"(Αθηνα 2007)]