Τις τελευταιες εβδομαδες ο Ταλας ειχε μια πολυ ενδιαφερουσα συνομιλια μεσω ηλεκτρονικου ταχυδρομειου με εναν καλο φιλο και αδικημενο απο την ζωη συνανθρωπο. Εναν δευτερο Ταλα.
Ο φιλος αυτος δεν ειναι της Φιλοσοφικης η' της Θεολογικης Σχολης, τα λογια του ομως δειχνουν ανθρωπο που εχει περασει πολλα και εχει αποκτησει εμπειριες στη ζωη του.
Στο παρον κειμενο παρατιθεται η αλληλογραφια με τον φιλο αυτον, τον δευτερο Ταλα, ωστε να καταλαβουν και ολοι οσοι ενδιαφερονται να μαθουν, πως μπορει να ειναι τα πραγματα στην κοινωνια. Καποιες αποψεις καποιου συνανθρωπου μας επιπλεον. Δεν ειναι βαρος για τους τιμιους και ειλικρινεις ανθρωπους.
..........................................................................
1) Το ζήτημα της ιστορίας είναι οτι οι κοινωνίες που έχουμε φτιαξει, χρησιμοποιουν σαν δομικά υλικά τις ατομικές προσπάθειες όλων μας. Το παράδοξο της ιστορίας είναι οτι, ενω το δημιούργημα μας αντικατοπριζει ένα τέρας το οποίο μέσα του περικλείει την σκοτεινή ανθρώπινη φύση, εμείς παραμένουμε υποχείρια του δημιουργηματος μας, αγνοωντας την συμβολη μας στην γέννηση και την γιγάντωση του. Είναι σαν έναν καρκίνο που δημιουργείται από την ατασθαλίες της ζωής μας και αντί να κατηγορούμε τους ίδιους μας τους εαυτους για την ύπαρξη του, κοιτάμε ψιλά στον ουράνο και κατιγορούμε το θεό που μας τιμωρή. Αυτό είναι το παράδοξο της ανθρώπινης φύσης, η οποια έχει την τάση να μεταθέτει τις ευθυνες για μια κατάστασή απο την ίδια σε μια άστοχη θεική παρέμβαση, η οποία εχει το ρόλο της τιμωρίας. Μπορει κάποτε όλα τα ταπεινά μυρμυγκάκια να ξυπνήσουν και να αναζητησουν τρόπους να ανατρέψουν την κατάσταση, και πάλι όμως το τέρας που δημιουργησαμε, επειδή τρέφεται απο εμάς θα βρεί τρόπους να προσαρμοστει και να μας οδηγήσει ξανά στην ληθη. Η μόνη έλπιδα που μας απομένει είναι πρωτα να πολεμησουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και να κατευνάσουμε τα πάθη μας και τότε μπορούμε να πολεμησουμε για την βελτίωση της κοινωνίας και των θεσμων της. Γιατί κάθε λαός ζεί στην κοινωνία που του αξίζει.
2) Υπάρχουν ομως μέρες που πιστευω ότι η υπαρξη μου είναι μάταια και οτί είμαι από τους πιο ηλιθιους ανθρώπους και ανίκανος να απολαύσω της χαρές της ζωής που για κάποιους άλλους είναι μια καθημερινή πραγματικότητα. Δεν ζητάω να κρεμάσουμε κουδούνια σε γάτες, ούτε να παλέψουμε με τους ρουφιανους και τους κοινωνικά καταξιωμένους, οι οποίοι καταξιωθήκαν γιατί πάσχουν από την παθογένεια της διεστραμένης πραγματικότητας, η οποία μας δίνει ρόλους και αξία ανάλογα με το κατά πόσο μπορούμε να την χωνέψουμε και να την κάνουμε μέρος του εαυτού μας. Η εικόνα που έχουμε για το τί είμαστε πραγματικά διαμορφώνεται από αυτην την διεστραμένη κοινωνία, και το κάτα πόσο είναι αληθηνή η' πλασματική καθορίζεται από την προσωπική μας προσπάθεια να θέσουμε φραγμούς και όρια σε αυτούς που ασκούν την εξουσία και μας κρίνουν. Ο πραγματικός μας αγώνας είναι να καταφέρουμε να μην νιωθουμε άχρηστοι και απόβλητοι, ανίκανοι να απολαυσουμε την ζωή και υπόδουλοι στην πραγματικότητα που μας υπαγορεύουν, αλλα να πιστεψουμε οτι έχουμε και εμείς τα ίδια δικαιωματα στην ευτυχία και στην χαρά και οτί είμαστε ικανοι να την διαχειριστούμε όποτε μας επισκευτει απρόσμενα. Γιατί ό καλυτερος τρόπος για να ελέγξεις τον κόσμο είναι να του στερησης την ελπίδα. Τα καθίκια που μας κάνουν την ζωή μαύρη έχουν ως μοναδικό οπλό απέναντι μας την εικόνα που μας πέρασαν αυτοί για εμάς σε εμάς, με αποτέλεσμα να είμαστε ότι πιστεύουμε οτί ήμαστε και όχι αυτο που πραγματικά αξίζουμε. Το μεγάλο στοίχημα είναι να γίνουμε αυτό που πραγματικά αξίζουμε και να τους βάλουμε βαθια μέσα στον κώλο την κοινωνική ταφοπλακα με την οποία επιμέλως φροντίζαν να μας κλείσουν.
3) Η επαγγελματική εξέλιξη προυποθέτει και την θυσία βασικων ηθικών και κοινωνικών αρχών με τις οποίες μεγαλώσαμε και γαλουχηθηκαμε στο στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. Πλέον η επαγγελματική καταξίωση βαδίζει στενά με την αποτελεσματική χρήση των δημοσίων σχέσεων. Τι είναι αυτές οι δημόσιες σχέσεις και πώς λειτουργούν; Η προσωπική μου άποψη συνοψιζεται σε τρεις λέξεις: Διαχείρηση της ρουφιανίας. Η δομή του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης συνοψίζεται σε ένα πολυ απλό και κατανοητο οργανογραμμα, στην κορυφή του οποιου είναι ο κάτοχος του πλούτου. Αμέσως απο κάτω ακουλουθει μια στρατία ρουφιάνων (εφιάλτες), οι οποίοι ελέγχουν το έργο και την δράση των ικάνων μεγαλοστελεχών μιας εταιρίας. Στην συνέχεια υπάρχει μια ισχυρότερη κάστα εργασιακή (χατζιαβάτες) με μικρότερες αποδοχές που είναι η υπεύθυνη για το προσωπικό και τέλος ερχονται οι χαμηλής βαθμίδας εργαζόμενοι. Οι εργασιακές κάστες που πραγματικά παράγουν έργο είναι τα ικανά μεγαλοστελέχη που κάνουν τον σχεδιασμο των δράσεων της εταιρείας, και η χαμηλή βαθμίδα προσωπικού, η οποία υλοποιει τον σχεδιασμό. Οι δύο άλλες κάστες, των εφιαλτών και των χατζιαβατών, παρεμβαλονται μεταξυ των μεγαλοστελεχών και των απλών εργαζομένων, παράγουν ελεκτικό έργο και καθορίζουν την τυχη των αλλων δύο. Οι εφιάλτες και οι χατζιαβάτες απολογούνται στον κεφαλαιοκράτη και κρατουν την τύχη όλων των άλλων στα χέρια τους. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι, οτι προκειται για άτομα χωρίς προσόντα, ικάνα να πουλησουν και την ίδια τους την μάνα, χωρίς ηθικούς φραγμούς και αναστολές, με μειωμένα αισθήματα ανθρωπιας και αριστοι δημοσιοσχετίστες. Η άμυνα του κεφαλαιοκράτη απέναντι τους είναι οτι τρωγονται μεταξυ τους και είναι υπόδουλοι τυφλά σε αυτον. Εμεις που δεν ανηκουμε ουτε στους χατζιαβάτες, ούτε στους εφιάλτες, εχουμε ως μόνη λύση για να καταξιωθούμε επαγγελματικά, να γινουμε ελεύθεροι επαγγελματίες. Διοτι ο ελεύθερος επαγγελματίας κρίνεται καθημερινά απο την δουλεια του και όχι από τους γαμημένους δημοσιοσχετίστες. Αντιθέτως μια επιχειρηση χρησιμοποίει τους χατζιαβάτες για να κάνει την επιλογή για το προσωπικό της επιχειρισης και, έαν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε αυτό τον σκόπελο, σου μιλάω με απόλυτη σιγουριά, οτι μέσα σε έξη μηνες θα ειμαστε και πάλι άνεργοι, γιατί δεν ξέρουμε να παιξουμε το παιχνίδι τους. Αυτή είναι η δικία μου αλήθεια. Ελπίζω να κάνω ένα μεγάλο λάθος και να είμαι απλά πλανεμένος και προκατειλλημένος, γιατί μόνο τότε θα μπορέσω να ελπίζω σε κάτι καλυτερο.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen