ΑΕΡΙΤΖΗΔΕΣ.

 Αρχες Ιουνιου του τρεχοντος ετους αναγκαστηκα να αφησω το διαμερισμα μου και τις δουλειες μου για να ταξιδεψω σε μια πολη γυρω στις 2 ωρες μακρυα απο κει που μενω. Η αιτια του ταξιδιου μου οφειλετε στην προ ενος ετους γνωριμια μου με δυο αρχιτεκτονες-πολιτικους μηχανικους, οι οποιοι ειχαν αγορασει ενα κτηριο στην πολη εκεινη και ηθελαν να προβουν σε εργασιες συντηρησης του. Συν τοις αλλοις, επιθυμουσαν να μετατρεψουν την χρηση του, διαμορφωνοντας τα δωματια που διεθετε απο γραφεια σε διαμερισματα. Για ολους αυτους τους λογους, συν την κατανοηση τεχνικων ορων σε συμβολαια, την επικοινωνια με τεχνικους, την μισθωση εξοπλισμου και συνεργειου για τις δουλειες, χρειαζονταν εμενα. 

 Ταξιδεψαμε λοιπον οδικως, αφου φτασανε στο αεροδρομιο και χασαμε πολυτιμο χρονο, διοτι δεν ειχαν κλεισει μισθωση αυτοκινητου απο πριν. Φτασαμε στα περιχωρα της πολης νωρις το απογευμα. Στη διαδρομη μου ξεφουρνισαν οτι ο ελληνικης καταγωγης κυριος - στο συγκροτημα δωματιων που διεθετε και θα μας φιλοξενουσε - ειχε θυμωσει οταν εμαθε οτι θα με επαιρναν μαζι τους. Αυτος ηταν ενας τυπος, ο οποιος οπως εμαθα, ειχε ερθει παιδι, αρχες της δεκαετιας του '60 στη Γερμανια μαζι μου τους δικους του. Αυτος εκανε τις επι τοπου συνεννοησεις με συνεργεια, λογιστες και αρχιτεκτονες. Και νομιζε οτι θα ... του εκλεβα, ενας Θεος ξερει τι!

 Οταν τον γνωρισα, δεν μου εκανε μεγαλη εντυπωση. Ουτε και εγω σε εκεινον. Στην αρχη ηταν ψυχρος και απομακρος απεναντι μου. Σιγα σιγα αρχισε και αυτος, το γνωστο κολπο με τις ερωτησεις ανακριτικου τυπου, απο που ερχομαι, τι κανω κτλ. Επροκειτο για εναν παχυσαρκο εξηντα-και-κατι τυπο, παντρεμενο με βαμμενη ξανθια απο χωρα της πρωην ΕΣΣΔ, η οποια ειχε τουλαχιστον τα μισα χρονια απο εκεινον!

 Την επομενη μερα ειχαμε κανονισει να συναντηθουμε με τον Γερμανο πολιτικο μηχανικο που ηταν υπευθυνος για τις επιτοπου εργασιες. Θα πηγαιναμε κατα τις 11 το πρωι. Ο κυριος πανδοχεας ομως, στον οποιο διαμεναμε και θα πηγαιναμε με το αυτοκινητο του στον πολιτικο μηχανικο, θυμηθηκε οτι επρεπε να παει στις 11 πμ στο δημαρχειο για δικη του υποθεση. Μας υποσχεθηκε οτι θα επιστρεψει το συντομοτερο δυνατον. Υπενθυμιζω οτι το πανδοχειο του, στο οποιο διαμεναμε μετα πληρωμης φυσικα, ηταν στα περιχωρα της πολης. Η εδρα του μηχανικου ηταν στην αλλη μερια, περι την μια ωρα μακρυα απο εκει που μεναμε. Τηλεφωνησαμε στον μηχανικο και αλλαξαμε την ωρα της συναντησης. Ειχε περασει μια ωρα και μιση, και η υπομονη μας εφτανε στα ορια της. Πολλες φορες προτεινα στους δυο αρχιτεκτονες, να παρουμε το δικο μας αυτοκινητο, που ειχαμε νοικιασει απο το αεροδρομιο και να παμε στον μηχανικο, αφου ηξεραν που ειναι το γραφειο του. Και απο κει θα τηλεφωνουσαμε στον κυριο πανδοχεα να ερθει κι αυτος. Τιποτε αυτοι! Κοτζαμ ανδρες πενηντα και κατι, καθονταν σαν τα κοτοπουλα και περιμεναν! Καποια στιγμη, την πεταξε ο ενας απο αυτους για τον πανδοχεα: "Ελα μωρε, ενας αεριτζης ειναι αυτος!" Ενας αεριτζης, στον οποιον ομως, μεσηλικες με πτυχια καθονταν σουζα! Γιατι αυτος ο τυπος, οπως εμαθα, που ηρθε παιδακι στη Γερμανια, μεγαλωσε στη Γερμανια, εμαθε τη γλωσσα και το μονο διπλωμα που πηρε, ηταν της οδηγησης. Δεν εχει σπουδασει, δεν εχει μαθει τεχνη. Αλλα εμαθε την πιατσα, τα κολπα της αγορας. Αγορασε καποτε ενα συγκροτημα διαμερισματων, το ανακαινησε και μετα χρονια, το διαμορφωσε σε πανδοχειο. Το ιδιο κανει πλεον και στο κεντρο της πολης. Εχει αγορασει δυο τρια κτηρια με διαμερισματα, τα οποια και νοικιαζει. Ετσι βγαζει τα λεφτα του. 

 Τετοιοι υπαρχουν πολλοι στη Γερμανια. Και στην Ελλαδα φυσικα. Αλλα αυτο που εμενα μου εκανε εντυπωση ειναι, πως μεγαλοι ανθρωποι, ενηλικες, με γνωσεις και πτυχια, καθονται και υποκλινονται μπροστα στον αεριτζη, οπως τον αποκαλουν. Κριμα τις γνωσεις και τα πτυχια τους και την επαγγελματικη τους εμπειρια! Σκεπτομενος αναλογες περιπτωσεις, θυμηθηκα οτι και αυτος ο Παντελής του Φραιμπουργκ, ενας αεριτζης ηταν. Ενα ατσουμπαλο πραγμα που περιεφερε τον αχαρο ογκο του αναμεσα στις αιθουσες της βιβλιοθηκης μας. Πως τα ειχε καταφερει ομως να κανει ολους τους αλλους να τον υπολογιζουν, μολονοτι δεν εδειχνε να ξερει κατι περισσοτερο... ΄Η ο αλλος, ο... Λευτεράκης της Χαιδελβεργης; Ουτε αυτος ηταν καλυτερος. Φαινοταν οτι δεν ηταν τιποτε αλλο, παρα ενας αεριτζης. Κι ομως, ολοι τον ηθελαν για παρεα τους...

 Αεριτζηδες υπαρχουν παντου γυρω μας. Ολοι αυτοι οι συνδικαλιστες, οι προεδροι συνεταιρισμων, οι αθλητικοι παράγοντες, οι κουμπαροι, οι εργολαβοι, οι τοκογλύφοι, τι αλλο ειναι; Ανθρωποι που ξερουν την πιατσα. Που κοιτανε αποκλειστικα την τσεπη τους. Που τρωνε απο τα ετοιμα. Και απο οτι βλεπω, θα συνεχισουν να υπαρχουν, οσο θα υπαρχουν και τα κοροιδα που θα συνεχιζουν να υποκλινονται στην ... γοητεια τους...