ΠΡΕΠΕΙ;

Διαβασε σε γνωστη αθηναικη εφημεριδα οτι συντομα θα ανεβει παρασταση χωρου στην οποια οι καλλιτεχνες θα εμφανιζονται...οπως γεννηθηκαν... Κατι αντιστοιχο εγινε και σε παρασταση πριν απο λιγους μηνες, την επιμελεια της οποιας ειχε πολυ γνωστος ελληνας χορογραφος.

Δεν ειναι η πρωτη, ουτε θα ειναι προφανως η τελευταια φορα. Ανεβαζουν καποιοι θεατρικες παραστασεις, μπαλετα και οτι αλλο φανταστει κανεις και τσουπ! Να σου και το γυμνο...

Η απορια ειναι, χρειαζεται; Γιατι χρειαζεται; Τι θελει ο καλλιτεχνης να δειξει, βαζοντας τον ηθοποιο/τον χορευτη κ.α. στην σκηνη γυμνο; Θελει να προκαλεσει; Θελει να πουλησει; Πως περιμενει οτι θα αντιδρασει ο θεατης;

Κατ' αρχην, ποιοι, ποσοι και γιατι πανε να δουν αυτες τις παραστασεις; Ξερουν τι θα δουν; Τους αρεσει αυτο που βλεπουν; Το καταλαβαινουν;

Για οσους βιαστουν να κατηγορησουν τον γραφοντα για συντηρητισμο, κομπλεξισμο, οπισθοδρομισμο κτλ., ηρεμειστε παιδια! Τιποτε απο ολα αυτα δεν ισχυει!

Τα ωραια γυμνα κορμια των ηθοποιων και χορευτριων δεν ειναι προκλητικα. Δεν συνουσιαζονται επι σκηνης. Απο την αλλη μερια ομως, δεν δικαιολογειται ο λογος υπαρξης του γυμνου στην σκηνη. Ο σκηνοθετης/ ο συγγραφεας/ ο ηθοποιος/ ο χορευτης μπορει να πιστευει οτι ετσι καινοτομει. Ομως απο την δεακετια του '90, κατα την οποια εμφανιζεται το... φαινομενο του γυμνισμου στα ελληνικα θεατρα τουλαχιστον, εχουν ανεβει ουκ ολιγες παραστασεις. Επομενως, μαλλον μπαγιατικο δειχνει να ειναι το εφυρημα...

Ισως οι συντελεστες μιας παραστασης, της οποιας οι πρωταγωνιστες εμφανιζονται ολογυμνοι, με τα γεννητικα τους οργανα σε κοινη θεα, να πιστευουν οτι ετσι θα σοκαρουν τους θεατες, οτι θα τους αφυπνισουν. Ωστοσο αυτοι που παρακολουθουν αυτες τις παραστασεις, οι οποιες ειναι πιο ακριβες απο τους κινηματογραφους, δεν ειναι τιποτε παιδακια, αλλα ενηλικες. Ωριμοι ανθρωποι με εμπειριες. Ισως καποιοι απο αυτους να πηγαινουν σε παραστασεις με γυμνο, γιατι το γυμνο ζωντανα, σε αποσταση λιγων μετρων απο το καθισμα τους, τους εξιταρει. Το γυμνο σωμα ασκει μια ανυπερβλητη γοητεια στον θεατη. Δυσκολα μπορει καποιος να αποσπαστει. Μηπως ολοι αυτοι οι αξιοπρεπεις και σοβαροφανεις κυριοι και κυριες ειναι δηθεν; Και μηπως οι δημιουργοι τετοιων παραστασεων, γνωριζοντας το υψηλο τους κοστος απο την μια, και τις κρυφες ενοχες της νεοελληνικης κοινωνιας απο την αλλη, η οποια αρεσκεται συχνα πυκνα να παιρνει ματι απο την κλειδαροτρυπα, αποφασισαν να της ανοιξουν διαπλατα την πορτα, ετσι ωστε και οι μεν να αποζημιωθουν οικονομικα, και οι δε να κανουν μπανιστιρι, χορταινοντας ψυχικα;

Ο σκοπος αγιαζει τα μεσα, εγραφε ο Μακκιαβελλι πριν απο αιωνες. Το γυμνο σωμα στη σκηνη γεμιζει την τσεπη του θεατρικου επιχειρηματια, του σκηνοθετη, του χορογραφου. Μεσω του ματακια θεατη, του συντηρητικου αστου που θα μιλησει για σκανδαλο, του δημοσιογραφου που θα το αναγαγει σε μειζον θεμα της κοινωνιας απο το μεσο στο οποιο εργαζεται.