ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ XXXVΙΙΙ.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Πεμπτη 11/03/2010, στηλη "Σημεια Συναντησης"

Συνεντευξη στον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ (giannis@enet.gr)

«Μυθική περιουσία χωρίς έγκλημα δεν υπάρχει»

Ο σκοτεινός Κένεντι και ο δυστυχισμένος Ωνάσης

Εγραψε δύο βιβλία για δύο λαμπερά και αμφιλεγόμενα πρόσωπα: τον Κένεντι και τον Ωνάση (και τα δύο από τις εκδόσεις «Μελάνι»). Ο Φρανσουά Φορεστιέ, Γάλλος δημοσιογράφος του «Nouvel Observateur» και συγγραφέας, μιλά στην «Ε» για τους πλούσιους και διάσημους ήρωες της δεκαετίας του '60, των οποίων οι ζωές συναντήθηκαν, συχνά με τραγικό τρόπο...

------------------------------------
Ο Φρανσουά Φορεστιέ συμφωνεί με τον Τζέιμς Ελρόι ως προς το ότι η σκοτεινή πλευρά διάσημων προσώπων καλό είναι να αποκαλύπτεται.

-------------------------------------

- Γιατί γράψατε αυτά τα δύο βιβλία, με τον Κένεντι, τη Μέριλιν και τον Ωνάση στο επίκεντρο;

«Η πρώτη βιογραφία που έγραψα ήταν του Αμερικανού μεγιστάνα Χάουαρντ Χιουζ, οπότε άρχισα να ενδιαφέρομαι για εκείνη την περίοδο. Η μίξη πολιτικής, διαφθοράς, μαφίας, Χόλιγουντ, του μεγάλου "καινούργιου" χρήματος, του μεγάλου "παλιού" χρήματος και η ατμόσφαιρα της πολιτικής παράνοιας ήταν σαγηνευτική. Μετά έγραψα τη βιογραφία του Ωνάση: η πορεία του διασταυρώθηκε με εκείνην του Τζο Κένεντι, πατέρα του προέδρου, ενώ μετά παντρεύτηκε την Τζάκι. Ολοι τους υποκρίνονταν κάτι το οποίο δεν ήταν».

- Υπάρχει κάποιου είδους παγίδα για τον συγγραφέα ο οποίος επιχειρεί να προσεγγίσει τη ζωή τέτοιων -«μεγαλύτερων από τη ζωή»- προσώπων;

«Η παγίδα είναι ν' αφήσεις τον εαυτό σου να κατακλυστεί από το υλικό. Τότε καταλήγεις με ένα βιβλίο 3.000 σελίδων! Πρέπει να κόβεις συνεχώς προκειμένου να το κρατήσεις σε μια ευανάγνωστη μορφή. Κι εκεί είναι που αρχίζει η πραγματική δουλειά».

- Οι περισσότεροι άνθρωποι τείνουν να θαυμάζουν τους διάσημους, όπως ο Κένεντι, η Μέριλιν, ο Ωνάσης. Εσείς αισθάνεσθε κάποια ζήλια για τη ζωή τους;

«Ζήλια; Χριστέ μου, όχι! Αυτοί οι άνθρωποι ήταν σκέτα τέρατα. Μερικές φορές συμπαθή, άλλες φορές απαίσια. Δεν υπάρχει θαυμασμός εκ μέρους μου, απλώς περιέργεια. Μου αρέσει να γράφω για τέρατα, αυτό είναι όλο. Ισως επειδή αποτελούν μια αντανάκλαση του ποιοι είμαστε. Ο JFK δεν ήταν ο ευτυχισμένος και καλός σύζυγος-πατέρας όπως εμφανιζόταν: είχε μια πολύ σκοτεινή πλευρά. Ο Ωνάσης δεν ήταν ο γκλαμουράτος μεγιστάνας με την ωραία βάρκα: ήταν δυστυχισμένος και μόνος. Η Μέριλιν δεν ήταν η σέξι ναΐφ ξανθιά σταρ: ήταν τρελή, εξαρτημένη από ναρκωτικά και εκμεταλλεύτρια».

- Πάντως, από τον τρόπο που σε κάποιες σελίδες αναφέρεστε σ' αυτούς, φαίνεται σαν να τους περιφρονείτε...

«Οχι, δεν τους περιφρονώ. Θεωρώ ότι αυτοί οι άνθρωποι εκπροσωπούν το τσίρκο μέσα στο οποίο ζούμε: το Χόλιγουντ ήταν -και παραμένει- ένας βόθρος. Ούτε η Ουάσιγκτον είναι καλύτερη. Προσωπικά, συμφωνώ με την οπτική του Τζέιμς Ελρόι σ' αυτό το θέμα: πρέπει να ρίχνουμε ένα σκληρό βλέμμα κάτω από τη μάσκα. Να βλέπουμε τι είδους πλάσματα ζουν στο σκοτάδι».

- Απ' ό,τι φαίνεται, οι γυναίκες (σύζυγοι ή ερωμένες), οι οποίες μπλέχτηκαν με τους συγκεκριμένους άντρες (τον Κένεντι και τον Ωνάση), δεν είχαν και πολύ καλό τέλος. Πρόκειται περί τυχαίου γεγονότος ή όχι;

«Το χρήμα κουβαλά τη δική του κατάρα. Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν με λάθος αξίες: η Τζάκι ήταν "αλκοολική του σόπινγκ" και διέθετε μια θηριώδη απληστία για κοσμήματα και χρήματα. Η Μέριλιν επιζητούσε σεβασμό και επωνυμία. Η Κάλλας ήθελε να είναι η πιο ξακουστή ντίβα στον κόσμο και ταυτόχρονα να είναι ευτυχισμένη. Κατά συνέπεια, όσο ψηλότερα αυτοί οι άνθρωποι ανέβαιναν τόσο σκληρότερη ήταν η πτώση τους».

- Ποιος σκότωσε τον Κένεντι, τη Μέριλιν και τον Αλέξανδρο Ωνάση;

«Ο JFK δολοφονήθηκε, υποψιάζομαι, από μια ομάδα εκτελεστών, μισή της Μαφίας, μισή των Κουβανών εξορίστων. Είχαν ήδη γίνει δύο απόπειρες τις ημέρες πριν από το Ντάλας, ίδιο modus operandi, ίδιοι ύποπτοι. Η Μέριλιν δεν δολοφονήθηκε, πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών (είχε ήδη υποστεί περίπου 10 κρίσεις από υπερβολική χρήση, τον χρόνο πριν από τον θάνατό της) και αλκοόλ. Ενα παραπάνω χάπι και ήταν νεκρή (το ίδιο συνέβη με τον Μάικλ Τζάκσον και τον Χιθ Λέτζερ). Οσο για τον γιο του Ωνάση, πραγματικά δεν ξέρω».

- Αισθάνεσθε λύπη για το πώς έφυγαν από τη ζωή αυτοί οι άνθρωποι;

«Λύπη; Οχι βέβαια! Το τέλος τους ήταν τραγικό. Βρέθηκαν ψηλά και πέθαναν μίζερα. Κάτι που είναι υλικό για μεγάλες ιστορίες και, ελπίζω, καλά βιβλία».

- Πώς θα χαρακτηρίζατε με 2-3 λέξεις τον καθέναν τους;

«Ο JKF ήταν ένα αλαζονικό πλουσιόπαιδο. Η Μέριλιν, μια αξιολύπητη χαμένη ψυχή. Και ο Ωνάσης ένας πολεμιστής, ο οποίος στο τέλος έχασε τα πάντα».

- Μπορεί το γκλάμουρ εκείνων των δεκαετιών ('50s, '60s) να συγκριθεί με το σημερινό;

«Οχι. Εκείνες τις μέρες κυριαρχούσε ένα κλίμα σκιάς και μυστηρίου. Εάν ήσουν σταρ, τα περιοδικά δεν δημοσίευαν τις ιστορίες που εκτυλίσσονταν στην κρεβατοκάμαρά σου. Επίσης δεν έβλεπες συνεντεύξεις πρωί-βράδυ στην τηλεόραση. Κανένας δεν γνώριζε τότε ότι η Μάρλεν Ντίτριχ ήταν λεσβία, η Τζόαν Κρόφορντ σαδίστρια και ο Τζέιμς Ντιν γκέι. Συνεπώς το γκλάμουρ διατηρούνταν, στο μεγαλύτερο κομμάτι του, άθικτο. Σήμερα είναι διαφορετικά και το βερνίκι των σελέμπριτις ξεθωριάζει πολύ γρήγορα. Ο Μπρους Γουίλις ήταν μεγάλος σταρ πριν από δέκα χρόνια, όπως και η γυναίκα του. Ολο το Χόλιγουντ έπινε νερό στο όνομα του Μελ Γκίμπσον, αλλά εκείνος το κατέστρεψε με τα αντισημιτικά του σχόλια. Και ούτω καθεξής. Τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα, το παιχνίδι είναι διαφορετικό. Με' αυτούς τους καινούργιους κανόνες, ο νικητής -για μένα- είναι ο Τζορτζ Κλούνι: καλός τύπος, χωρίς υποκρισία, ευθύς. Και με εξαιρετική παρουσία στην οθόνη».

- Ποιοι θα ήταν οι καλύτεροι κινηματογραφικοί Κένεντι, Μέριλιν και Ωνάσης;

«Ο Ωνάσης αποδόθηκε κινηματογραφικά από τον Αντονι Κουίν το 1988 (καλύτερα απ' ό,τι μετέπειτα, από τον Ραούλ Τζούλια). Ηταν μια έξοχη επιλογή. Τη Μέριλιν θα μπορούσε να υποδυθεί στο μέλλον η Σκάρλετ Γιόχανσον. Οσο για τον Κένεντι, υπάρχει μεγάλη γκάμα ηθοποιών, ξεκινώντας από τον Ματ Ντέιμον. Ενώ μου άρεσε και ο Μπρους Γκρίνγουντ στις "13 ημέρες" (2000)».

- Αποδέχεστε την αλήθεια της φράσης, «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα».

«Ναι, απόλυτα. Η οικογένεια Κένεντι είναι η απόδειξη αυτού. Οπως και η οικογένεια Ωνάση».

- Από την προσωπική και επαγγελματική σας εμπειρία, είναι δυνατόν να φτιάξει κάποιος μια τεράστια περιουσία από το τίποτα, χωρίς να διαπράξει τουλάχιστον ένα έγκλημα;

«Είναι. Αλλά όχι σε αυτό τον κόσμο...».