ΙΤΑΛΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ.

Το επικαιρο σκανδαλο "Ρουμπιγκειτ", το οποιο εδω και μηνες κρεμεται, σαν Δαμοκλειος σπαθη, πανω απο το φρεσκοβαμμενο μαλλι του "καβαλιερε" Σιλβιο Μπερλουσκονι, δινει αφορμη, οχι να ξεδιπλωσουμε και εμεις, οπως κανουν τοσοι και τοσοι, τις αγνωστες πτυχες της προσωπικης ζωης του "numero uno" της γειτονικης Ιταλιας, περιχυμενες με μπολικη σαλτσα ρωμαικων οργιων al´a "Gore Vidals´ Caligula" και διαφορες αλλες συγκρισεις με ρωμαιους αυτοκρατορες. Πολλω δε, με την ευκαιρια που μας προσφερει η προσφατη περιπετεια του Μπερλουσκονι, να αναφερθουμε σε καποια θεματα, τα οποια πιθανον ουτε στην ιδια την πατριδα του πλεον δεν θα μαθαινονται.

Προς τα τελη του 19ου αιωνα, και αφου η Ιταλια, υπο τις προσπαθειες του Γκαριμπαλντι, ενωθηκε σε ενα βασιλειο, αποφασισε, οπως και οι Μεγαλες Δυναμεις της Ευρωπης, να εκμεταλλευτει το πλουσιο παρελθον της απο την Αρχαιοτητα και την Αναγεννηση και να μπει και εκεινη στο παιχνιδι του μοιρασματος αποικιων.

Σχεδον ολη η αφρικανικη ηπειρος ειχε γινει λεια Βρεταννων, Γαλλων, Γερμανων, Βελγων, Ολλανδων. Ολη; Οχι. Στην ανατολικη Αφρικη υπηρχε το βασιλειο της Αβυσσηνιας. Εκμεταλλευομενοι καποιες ασαφειες σε συμφωνιες, οι Ιταλοι ξεκινησαν στα 1895 να κανουν πολεμο στην χωρα αυτη. Εστειλαν γυρω στους 10.000 ανδρες, εξοπλισμενους με οτι πιο συγχρονο οπλικο συστημα υπηρχε εκεινη την εποχη. Ο πολεμος εληξε την επομενη χρονια με βαρυτατες απωλειες για τους Ιταλους. Οι αφρικανικες φυλες σε Αιθιοπια και Ερυθραια τους νικησαν κατα κρατος, τους ταπεινωσαν και διετηρησαν την ανεξαρτησια τους.

Στα 1935, οι Ιταλοι ξαναδοκιμασαν να κατακτησουν την Αβυσσηνια. Αυτη τη φορα ειχαν δικτατορια και επικεφαλης δεν ηταν καποιος βασιλιας, αλλα ο Μπενιτο Μουσολινι. Αυτη τη φορα, ησαν καλυτερα εξοπλισμενοι και κατελαβαν την χωρα. Μεταξυ 1936 και 1941, η Αιθιοπια, η Εριθρεα και η Σομαλια αποτελουσαν την Ιταλικη Ανατολικη Αφρικη. Στο ενδιαμεσο δε των δυο ιταλοαβυσσινιακων πολεμων, οι Ιταλοι ειχαν καταφερει να κερδισουν, χωρις πολεμο ομως, τα Δωδεκανησα και να επεκτεινουν την επιρροη τους στην Αλβανια.

Επισης, οι Ιταλοι στην εποχη των μεγαλων Εθνων και των Ιδεων τους, ειχαν κι αλλα μεγαλεπηβολα σχεδια. Ηθελαν την Τυνησια και την Λιβυη για παρτη τους. Η επιχειρηματολογια τους βασιζοταν στο οτι οι περιοχες αυτες στην αρχαιοτητα ηταν ρωμαικες αποικιες (Africa Proconsularis). Και αφου αυτοι ησαν οι συνεχιστες της ρωμαικης αυτοκρατοριας, θα επρεπε να ανακτησουν πισω τις αποικιες τους. Την πρωτη τους την εφαγαν ομως πισωπλατα οι Γαλλοι. Στη Λιβυη πολεμησαν εναντιον του οθωμανικου στρατου, στον οποιο μετειχε και ο Μουσταφα Κεμαλ, ο αργοτερα επονομαζομενος και Ατατουρκ. Στα 1911 προσαρτησαν τελικα την Λιβυη στο Ιταλικο Βασιλειο και εκλεισαν την Quarta Sponda (τεταρτη ακτη) στο mare vostrum. Η προπαγανδα, με την συν τοις αλλοις γνωστη εικονα, οπου ο ιταλος στρατιωτης στην λιβυκη ακτη παιρνει το ξιφος απο τον σκελετο του ρωμαιου λεγεωναριου - δειχνοντας ετσι την συνεχεια του ιταλικου εθνους - δουλεψε αψογα.

Τοσο στη Λιβυη, οσο και στην Αβυσσηνια, αναπτυχθηκε μια ιδιοτυπη, μεικτη κουλτουρα. Ιταλοι αξιωματουχοι εργαστηκαν εκει. Πληθος αγροτες και τεχνιτες επισης. Οι δυο ιταλικες αποικιες εξεδωσαν δικα τους γραμματοσημα και μεταλλια. Στα νομισματα της εποχης υπαρχουν επισης συμβολικες παραστασεις των.

Με την εναρξη του Β' παγκοσμιου πολεμου και την ηττα του Αξονα, οι Ιταλοι εχασαν τις αποικιες τους και τα ονειρα τους για αυτες σβησαν στην αμμο της Σαχαρας. Ενδιαφερον θα ηταν ομως να μαθαιναμε, εαν οντως υπαρχει συγχρονη βιβλιογραφια για τις αποικιες αυτες, οχι μονο στα ιταλικα, αλλα και σε αλλες γλωσσες, οπως επισης, εαν οι περιπετειες των Ιταλων σε Αιθιοπια και Λιβυη εχουν γινει θεμα ταινιων και μυθιστορηματων για το συγχρονο ιταλικο κοινο. Και οχι μονο αυτο φυσικα.