ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΙ.

 

Ειχε προ πολλου νυχτωσει και το κρυο ηταν τσουχτερο. Ο Τ. περπατουσε στο πεζοδρομιο, πηγαινοντας προς το διαμερισμα του. Το κρυο ερχοταν καταπανω του, τον μαστιγωνε αλυπητα. Το σακκιδιο στην πλατη, βαρυφορτωμενο οπως παντα, τον αναγκαζε να σκυβει λιγο προς τα μπρος. Μαζι με τον παγερο αερα, τον εκβιαζαν να περπαταει αργα. Φορυσε γαντια, αλλα ενιωθε τα δαχτυλα του παγωμενα. Περπατουσε σκυφτος στο μισοφωτεινο, απο αραιες λαμπες, πεζοδρομιο με τα χερια στις τσεπες του χοντρου μπουφαν του. Πολυκατοικιες με μικρες σκοτεινες εισοδους απλωνονταν στα δεξια του.

 Εκει που περπατουτε, χαμενος στις σκεψεις του, σαν να προσπαθουσε με αυτον τον τροπο να ξορκισει το κρυο, βλεπει να ερχεται και να περναει απο διπλα του ενας μεγαλοσωμος μαυροντυμενος νεαρος ανδρας. Φορουσε εναν μαλλινο σκουφο στο κεφαλι. Το μπουφαν του ηταν πιο κοντο. Κρατουσε απο δυο γυαλινα μπουκαλια μπυρας σε καθε χερι του και ειχε δυο τεραστια ακουστικα στα αυτια του για να ακουει τη μουσικη του. Ομως δεν ηταν αυτοι οι λογοι που τραβηξε την προσοχη του Τ. Στο αχνο φως της λαμπας του πεζοδρομιου, οχι μονο φανηκε, οτι ο ψηλος ανδρας ηταν νεοτερος του Τ. Αλλα και οτι ειχε προφανως καποιο προβλημα. Εκανε περιεργες κινησεις με τους αγκωνες και το κεφαλι του. Καθως δε περασε διπλα απο τον Τ., παρατηρησε εκεινος, οτι ο μεγαλοσωμος νεος εκανε περιεργες γκριματσες και μιλουσε μονος του. Οι δυο τους αλληλοκοιταχτηκαν και ο καθενας προχωρησε. Απο ενστικτο κοιταξε ο Τ. κανα δυο φορες πισω του. Συμπτωματικα, το ιδιο εκανε και ο νεαρος ανδρας με τα ακουστικα, ενω συνεχιζε να μιλαει μονος του. Ο Τ. δεν χρειαστηκε παρα ελαχιστα δευτερολεπτα για να καταλαβει: Ο αγνωστος εκεινος νεος ανδρας με τις μπυρες και τα ακουστικα, τον οποιο ποτε προιν δεν ειχε συναντησει, εβρισκε εκεινον αστειο και προσπαθουσε να τον μιμηθει. Ο μεγεθους πασατεμπος εγκεφαλος του δεν μπορουσε να το χωρεσει, οτι ο ανθρωπος που ερχοταν απο την αντιθετη με εκεινον κατευθυνση (ο Τ. δηλαδη), ετρωγε τον παγωμενο αερα στο προσωπο και πηγαινε σκυφτος γιατι σφιγγοταν απο το κρυο.

 Μολονοτι ο Τ. ζει εδω και χρονια σ' αυτη τη χωρα, την οποια θεωρει πλεον δευτερη πατριδα του, μολονοτι εχει γνωρισει λιγους και αξιολους ανθρωπους, τους οποιους και εκτιμαει, μενε ακομα καταπληκτος με την νοοτροπια των περισσοτερων κατοικων της: Ειδικοτερα οι νεοτεροι ηλικιακα την εχουν δει ως τιμητες των παντων, ως αισαει κρινοντες και ουδεποτε κρινομενοι. Οπως για παραδειγμα ο νεαρος με τις μπυρες και τα ακουστικα. Νομιζε το ατομο οτι βλεπει κατι αστειο; Οτι του χρωσταει ο Τ. κατι; Οτιδηποτε; Αν δηλαδη εβλεπε καποιον με αναπηρια στο δρομο, η' με συνδρομο Νταουν, αν εβλεπε καποιον με διαφορετικο χρωμα δερματος απο το δικο του, θα παριστανε παλι τον πιθηκο, διοτι εχει συγκεκριμενες αποψεις για εμφανιση κτλ; Ο Τ. ζηταει συγγνωμη απο τα συμπαθη πρωτευοντα για την ατυχη συγκριση, αλλα πραγματικα δεν ξερει τι αλλο να πει για να περιγραψει καλυτερα τα αισθηματα του για αυτη την κατασταση. Με παρομοια θεματα ειχε ασχοληθει και στο παρελθον (βλ. το κειμενο "το κιτρινο αστερι") και ελπιζε οτι θα ειχε ληξει το θεμα. Αλλα δυστυχως, ολο και καποιος θα υπαρξει εδω που θα την δει τιμητης των παντων φαινεται! Απο τοτε που πατησε το ποδι του εχει μπει στο ματι μερικων ανεγκεφαλων που δεν γουσταρουν την φατσα του. Προφανως δεν θα αλλαξει ποτε αυτη η κατασταση. Ολο και καποιος θα υπαρξει που θα του βρει κουσουρια και μειονεκτηματα. Εχει μπαβιασει πραγματικα με ολους αυτους τους ανεγκεφαλους που δεν κοιτανε την δουλεια τους και του δημιουργουν προβληματα. 

 Αει σιχτιρ στουρναρια!