Κοιταζω την φωτογραφια του Νικου. Του μοναδικου απο τους τεσσερεις της Κοζανης, που κοιταει στον φακο. Δεν θελω να παρω θεση και να βρεθω ουτε στον αριστερο (: "κακοι μπατσοι", "καημενα, γρονθοκοπημενα παιδακια που πολεμουν το συστημα") ουτε στον δεξιο (: "κακομαθημενα πλουσιοπαιδα", "αστυνομικοι με κινδυνο της ζωης τους σωζουν κοσμο") καδο. Ουτε με ενδιαφερει ενα η μητερα του ενος ειναι συγγραφεας και ο πατερας του αλλου αγιογραφος.
Ο Νικος ειναι ο νεοτερος απο τους τεσσερεις. Αν και 20 χρονων, εχει ακομα παιδικο προσωπο. Το κακης ποιοτητας photoshop στο αριστερο του μαγουλο οξυνει ακομα περισσοτερο το βλεμμα του. Ενα βλεμμα που σε καρφωνει. Ενα βλεμμα που βγαινει απο την ψυχη. Ενα βλεμμα που, σε συνδυασμο με τα μικρα, σφιγμενα χειλη, λεει πολλα...
Λυπαμαι πολυ αυτο το παιδι. Οχι μονο, επειδη
πριν απο χρονια εχασε εναν φιλο του. Οχι μονο, επειδη συμμετειχε σε
ληστειες. Οχι μονο, επειδη ξυλοκοπηθηκε απο αστυνομικους. Αλλα επειδη τα
ματια του στη φωτογραφια βγαζουν ενα μισος. Μισος προς ολους και για
ολα. Δεν δειχνει να νιωθει τιποτε αλλο. Παρα μονο απυθμενο μισος. Για μενα. Για σενα. Για τους απεναντι. Για ολους. Για την κοινωνια.
Αυτο το παιδι, κομματι αυτης της κοινωνιας, νομιζε οτι θα την αλλαζε με μια ληστεια τραπεζας καπου στην Κοζανη και μερικα Καλασνικωφ; Για μενα ειναι η αποδειξη, οτι πολλα εχουν παει στραβα σ' αυτον τον τοπο. Δεν εχουμε βγαλει ανθρωπους. Homunculi και Φρανκενσταιν εχουμε. Και μας κοιτανε με μισος.
Μισος και κακια. Και αυτα δεν φευγουν ετσι ευκολα απο τις καρδιες τους...
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen