Μεταβολες στην επιφανεια του Ηλιου επηρρεαζουν τον πλανητη Γη. Το αποτελεσμα ειναι η αποτομη μετακινηση των λιθοσφαιρικων πλακων, με οτι αυτο μπορει να συνεπαγεται: Σεισμοι και πλυμμυρες σε διαφορες περιοχες της Γης. Το μονο μερος το οποιο παρεχει ασφαλεια στο ανθρωπινο ειδος, ειναι η κορυφη του Εβερεστ στα Ιμαλαια, του υψηλοτερου βουνου του πλανητη...
Αυτα τα κοσμοιστορικα πραγματα συμβαινουν στην τελευταια ταινια του γερμανου σκηνοθετη Roland Emmerich, η οποια τιτλοφορειται 2012. Ο σκηνοθετης αντλησε αυτη την φορα εμπνευση απο το ημερολογιο των Μαγια, αρχαιου πολιτισμου στο Μεξικο, συμφωνα με το οποιο, ο κοσμος τελειωνει τον Δεκεμβριο του 2012...Ο γερμανος εχει προιστορια στην δημιουργια ταινιων με πλουσια ειδικα εφφε και στοιχεια καταστροφης: Στην Independence Day (1996) εχθρικοι εξωγηινοι καταστρεφουν τις Η.Π.Α., ενω στον Godzilla (1998) ενα μεταλλαγμενο σαυροειδες διαλυει κυριολεκτικα την Νεα Υορκη. Στην ταινια του The Day after Tomorrow (2004) η Νεα Υορκη ειναι καλυμμενη απο Παγετωνες.
Το θεμα ειναι, τι θελει να πει ο σκηνοθετης με ολα αυτα; Καποιοι κριτικοι ταινιων εικαζουν, οτι ο Εμμεριχ πραγματικα θελει να καυτηριασει την πολιτικη των Η.Π.Α. Ετσι, ενω η Αμερικη της εποχης του Μπιλ Κλιντον παρουσιαζεται ηρωικη και αλτρουιστικη στην Independence Day, στην The Day after Tomorrow διαφαινεται ο προβληματισμος για την ανικανοτητα και απραξια της κυβερνησης του Τζωρτζ Μπους Τζουνιορ να παρει σταθερες αποφασεις υπερ της περιβαλλοντικης και οικολογικης αναπτυξης. Οι λαθεμενες ενεργειες του ανθρωπου, που απορρεουν απο το παθος του να ξεπερασει τον εαυτο του, ακομα και εαν αυτο σημαινει οτι θα πρεπει να παρεμβει στην φυση με καταστεπτικα αποτελεσματα, αντικαθρεπτιζονται στις ταινιες του Εμμεριχ, οπως ο Γκοντζιλλα, The Day after Tomorrow και 2012. Ο Εμμεριχ λεει εμμεσως, οτι οι ισχυροι του πλανητη φερουν τεραστια ευθυνη. Και βεβαιως ο καθενας απο εμας.
Ετσι, στην τελευταια του ταινια, τα ανωτατα κλιμακια των Η.Π.Α. και των G20 εχουν φροντισει να κατασκευασουν συγχρονες κιβωτους με φτηνα εργατικα χερια στην Κινα. Οι μετοικοι ομως αυτων των κιβωτων, ειναι προεπιλεγμενοι: Αρχηγοι κρατων, πολυεκατομμυριουχοι, νομπελιστες, ολυμπιονικες. Η επιβιωση του ανθρωπινου ειδους εξαρταται απο το ποσα φραγκα προσφερει ο καθενας για μια θεση στην κιβωτο, ποια βυσματα εχει, τι ταμπελιτσα εχει κολλησει στο πετο...
Οι ταινιες του Εμμεριχ αποτελεσαν και αποτελουν πηγη εμπνευσης για πολλους αλλους σκηνοθετες, σεναριογραφους και τεχνικους ειδικων εφφε. Στην ταινια Deep Impact (1998) λογου χαρη, ενας αστεροιδης πεφτει στον Ατλαντικο. Το τσουναμι που δημιουργειται καταστρεφει ολοκληρη την ανατολικη ακτη των Η.Π.Α. Στην ταινια The Core (2003), στρατιωτικα πειραματα στον πυρηνα της Γης ειχαν ως αποτελεσμα να σταματησει η περιστροφη του πλανητη. Μονο με την ενεργοποιηση πυρηνικης βομβας στο κεντρο της γης θα εξομαλυνθει και παλι η κατασταση. Μεχρι να γινει αυτο, η γεφυρα του Σαν Φρανσισκο και η Ρωμη καταστρεφονται απο ηλεκτρομαγνητικα κυματα. Στο Cloverfield (2008) η Νεα Υορκη καταστρεφεται για πολλοστη φορα, και μαλιστα απο ενα εξωγηινο τερας.
Σε γενικες γραμμες, η πολη της Νεας Υορκης, λειτουργωντας ως καθρεπτης της Αμερικης, καταστρεφεται ποικιλοτροπως σε ολες αυτες τις ταινιες, ειτε απο σεισμους, ειτε απο πλυμμυρες, ακομα δε απο εξωγηινους και τερατα. Η πολη καιγεται, παγωνει, γκρεμιζεται. Τα τελευταια χρονια, ολο και περισσοτερο τοποθετειται η ανθρωπινη ευθυνη, η επεμβαση της στη φυση και οι ραγδαιες κλιματικες αλλαγες ως συνεπεια αυτων στο προσκηνιο αναλογων ταινιων. Οι ταινιες καταστροφης των δεκαετιων του '50 και '70 ειχαν διαφορετικο υποβαθρο. Στην πρωτη ηταν το γενικοτερο κλιμα του Ψυχρου Πολεμου ενω στην δευτερη, η τοτε ενεργειακη κριση.
Και μολονοτι ο Εμμεριχ, με το σεναριο και την σκηνοθεσια του στην Independence Day χαιδευε κανονικοτατα τους Αμερικανους, απο την The Day after Tomorrow και μετα, δειχνει να γινεται περισσοτερο κριτικος απεναντι απο την πολιτικη των Η.Π.Α. και την κοινωνικη νοοτροπια και ζωη του Δυτικου κοσμου. Αν λαβει κανεις σοβαρα υποψιν του οτι το μελλον του ανθρωπινου ειδους θα μπορουσε να διαγραφει τοσο σκοτεινο, οσο παρουσιαζεται σε ταινιες οπως η τριλογια του Mad Max, το Waterworld, η' το Battlefield Earth και σε κομικς, οπως το εμπνευσμενο "Μετα την Καταστροφη", του Αρκα, ο Εμμεριχ με τις ταινιες του μας καλει να προβληματιστουμε, για το αν η υπερκαταναλωση μας κανει καλο. Για το αν οι κυβερνησεις μας παιρνουν τις σωστες αποφασεις. Για το αν θα πρεπει να γινουμε λιγοτερο τεχνοκρατες και περισσοτερο φυσιολατρες. Ακομα και μια τετοια ταινια, οπως το 2012 που ειναι βουτηγμενο στα ειδικα εφφε, μπορει να σε βαλει σε σκεψεις, παρα τις σοκαριστικες σκηνες με ανθρωπους να πεφτουν στο κενο, να πνιγονται απο τεραστια κυματα, να πλακωνονται απο ερειπια. Σκηνες που σε πολλους θυμιζουν τις αντιστοιχες απο την καταστροφη των Διδυμων Πυργων και του τσουναμι στην νοτιανατολικη Ασια... Αυτες δυστυχως δεν ησαν εφφε...
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen