Οι μερες του Πασχα, με ολο το γενικο κλιμα του πενθους της Μεγαλης Εβδομαδας που κουβαλανε, αναμεμειγμενο με τις προσφορες των τηλεοπτικων καναλιων, οι οποιες, παντα τετοια εποχη προβαλουν τις σχετικες "βιβλικες" ταινιες, τον εβαλε σε σκεψεις σχετικα με την δημιουργια και πορεια του Χριστιανισμου.
Ακολουθωντας και αυτος τον δρομο της θεωριας των πιθανοτητων (: what if? alternative history) σκεφτεται πως θα εξελισσονταν τα πραγματα στον κοσμο, εαν ο Χριστος δεν σταυρωνονταν. Θα υπηρχε σε αυτην την περιπτωση ο Χριστιανισμος ως θρησκεια;
Συμφωνα με την αιρεση των Μορμονων, ο Χριστος εμφανιστηκε στην προκολομβιανη Αμερικη μετα το 30 μ. Χ... Ας πουμε λοιπον, οτι ο Χριστος οντως υπηρξε. Λεμε οντως, διοτι δεν υπαρχουν στοιχεια που να πιστοποιουν τη ζωη και δραση του. Η Παλαιστινη της εποχης του Ιησου ηταν ρωμαικη επαρχια ονομαζομενη Ιουδαια. Και εαν το εργο του, οπως αναφερεται στα 4 ευαγγελια, συνεβει, θα επρεπε να υπαρχουν και αλλες πηγες περαν αυτων. Το ιδιο ισχυει και για την συλληψη και δικη του. Που ειναι τα εγγραφα και οι καταστασεις των Εβραιων και Ρωμαιων γραφειοκρατων της εποχης του Ιησου;
Εν πασει περιπτωσει, ας υποθεσουμε οτι συνεληφθει, αλλα αφεθηκε ελευθερος. Εδω θα πρεπει να μεσολαβησει και το ερωτημα, κατα ποσο θα επηρρεαζε κατα την ανακριση του απο τον Ρωμαιο επαρχο Ποντιο Πιλατο το ζητημα της ιδιοτητας του Ρωμαιου πολιτη, το οποιο μπορουσαν να εχουν και οι εβραικης καταγωγης υπηκοοι της αυτοκρατοριας. Σε αυτην την περιπτωση, εαν π.χ. ο Χριστος ειχε αυτην την ιδιοτητα, ας πουμε μεσω του πατριου του Ιωσηφ, η πλαστιγγα δεν θα βαραινε προς την μερια του.
Εαν αθωωνοταν ο Ιησους απο τους Ρωμαιους, θα συναντουσε προβληματα απο το επισημο ιερατειο των Ισραηλιτων για ασεβεια προς τον Μωσαικο νομο. Θα μπορουσε να γλυτωσει τυχον προβληματα στην Ιουδαια με την εξορια του. Αλλα που θα μπορουσε να καταφυγει σε αυτη την περιπτωση;
Μια δυνατοτητα ειναι η Αιγυπτος, οπου συμφωνα με την Καινη Διαθηκη, περασε μερος των παιδικων του χρονων. Σε πολεις οπως η Αλεξανδρεια ανθουσε ισχυρη εβραικη παροικια, ανεπηρρεαστη απο τις εξελιξεις και διαταγες του ιερατειου της Ιερουσαλημ. Εκει θα μπορουσε ο Χριστος να συνεχισει το εργο του, να διδασκει και να κανει θαυματα.
Ισχυρο εβραικο στοιχειο ομως υπηρχε και σε αλλες περιοχες, οπως στην γειτονικη της Ιουδαιας νησο Κυπρο. Σε πολεις οπως το Κιτιο υπηρξε μονιμος πλυθυσμος σημιτικης καταγωγης, ηδη απο τον 10 ο αι. π.Χ., οπως εχουν αποδειξει ανασκαφες στην περιοχη. Το ιδιο μπορουμε να ισχυριστουμε και για πολεις της Μικρας Ασιας οπως η Εφεσος.
Σε γενικες γραμμες, ο Χριστος θα μπορουσε, φευγοντας απο την Παλαιστινη, να ακολουθησει την πορεια που τραβηξε χρονια μετα απο αυτον ο Αποστολος Παυλος. Και σιγουρα οχι χωρις λογο, μιας που οι περιοχες στις οποιες περιοδευσε ο Παυλος, χαρακτηριζονται απο την παρουσια εβραικων παροικιων αφενος, αφετερου ειναι περισσοτερο ανοικτες σε θρησκευτικα δογματα και φιλοσοφικες σχολες λογω της επιρροης του ελληνικου στοιχειου.
Υπο αυτες τις προυποθεσεις θα μπορουσαμε να φανταστουμε τον Χριστο να καταληγει στην πολη των φιλοσοφων Αθηνα και να κηρυττει εκει τον Λογο του Θεου. Αφηνουμε ανοικτο το ενδεχομενο εαν γνωριζε την ελληνικη η' την λατινικη γλωσσα, η' εαν ειχε μαζι του διερμηνεα, μιας και η Καινη Διαθηκη δεν ξεκαθαριζει το θεμα αυτο. Φανταζομαστε ομως, οτι η παρουσια και το εργο του Χριστου στην Αθηνα, αλλα και στην Ρωμη, δεν θα προκαλουσαν τις καταστασεις που δημιουργηθηκαν στην Ιερουσαλημ. Το πολυ πολυ να θεωρουνταν ο Χριστιανισμος αλλη μια φιλοσοφικη ταση η' σχολη, διπλα στον Νεοπλατωνισμο η' τον Στωικισμο. Αλλωστε ειχε και ανταγωνισμο ως θρησκεια: Στην Αιγυπτο λατρευονταν ο Σεραπις και στις βορειες και δυτικες επαρχιες του imperium romanum ο Μιθρας. Στην Ρωμη η Ισιδα ηταν ιδιαιτερα αγαπητη διπλα στην Τριαδα του Καπιτωλιου Juppiter - Juno - Minerva, ενω υπηρχαν και διαφοροι αλλοι ελληνορωμαικοι θεοι (Bacchus, Neptun, Venus, Mars, Diana, Hercules). Στις βορειοαφρικανικες επαρχιες ησαν εξαιρετικα δημοφιλεις οι συγκερασμοι θεων οπως η Tanit-Caelestis και ο Baal-Saturn. Τι μελλον μπορουσε να εχει σε αυτον τον κοσμο το κηρυγμα του Χριστου;
Κι ομως. Μεσω της υποθεσης που τεθηκε στην αρχη του κειμενου, γινεται τωρα κατανοητο, γιατι επρεπε να γινει η θυσια Του. Ο Χριστος επρεπε να βασανιστει και να εξευτελιστει. Επρεπε να πεθανει στον σταυρο για να αναστηθει. Χωρις τον θανατο Του δεν θα υπηρχε η Ανασταση Του. Χωρις την Ανασταση Του δεν θα πιστευαν οι Αποστολοι Του. Εαν δεν Τον πιστευαν, δεν θα αυξανονταν. Ο Λογος Του δεν θα γινονταν γνωστος, δεν θα κερδιζε περισσοτερο κοσμο. Ο Χριστιανισμος εδωσε ελπιδα στην πλειονοτητα των ανθρωπων που ζουσαν στην εποχη της Ρωμαικης Αυτοκρατοριας και που φυσικα ανηκαν στις κατωτερες ταξεις - αγροτες, μικροεμποροι, τεχνιτες, σκλαβοι. Οι ανθρωποι αυτοι δουλευαν σκληρα για να συντηρησουν τους εαυτους και τις οικογενειες τους. Πληρωναν υπερογκους φορους, υπεφεραν για να επιβιωσουν απο αρρωστιες, πεινα, πολεμους, καταστροφες. Ο Χριστιανισμος τους επεισε να μην απογοητευονται. Αυτη η ζωη ειναι δυσκολη. Στην μετα θανατον ζωη θα ανταμειφθουν.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen