Εδω και μερες ακουμε στις ειδησεις για τις ακυρωσεις πτησεων λογω της εκρηξης ηφαιστειου στην Ισλανδια. Η τεφρα του ηφαιστειου απλωνεται πυκνη στον ουρανο της βορειου Ευρωπης, παρασυρομενη απο τον αερα. Προς το παρον το προβλημα εγκειται στις πτησεις, καθως η τεφρα προκαλει προβληματα και θεωρηθηκε ετσι καλυτερο να μην παρθουν ρισκα. Ειχε αλλωστε προηγηθει το αεροπορικο ατυχημα που στοιχησε τη ζωη στον Προεδρο της Πολωνιας και την συνοδεια του, καθως ειχαν εισελθει σε περιοχη μειωμενης ορατοτητας.
Μοιραια η εκρηξη του ισλανδικου ηφαιστειου, που αναμενεται να επηρρεασει τις κλιματολογικες αλλαγες στον πλανητη η' σε τμημα του, φερνει στο νου παρομοια γεγονοτα του παρελθοντος. Την εκρηξη της Θηρας κατα την Υστερη Εποχη του Χαλκου. Τη εκρηξη του Βεζουβιου το 79 μ. Χ. που εθαψε την Πομπηια κυριολεκτικα κατω απο την λαβα. Την εκρηξη του ηφαιστειου της Κρακατοα στα τελη περιπου του 19ου αι. Την Αιτνα το 1992.
Ακομη πιο παραδοξο, το οτι καθε τετοια ειδηση δημιουργει εναν ιδιοτυπο συνειρμο σκεψεων και συναισθηματων που οδηγουν σε ενα θεμα, με το οποιο καθε ενας λατρης της αρχαιοτητας και την ιστοριας των πολιτισμων ειναι εξοικιωμενος. Ενα θεμα, με το οποιο ακομα και οι επαγγελματιες των αρχαιογνωστικων επιστημων ασχοληθηκαν προτου γινουν καν επαγγελματιες. Ισως γιατι το θεμα αυτο οδηγησε πολλους απο αυτους στο να ακολουθησουν τους εν λογω κλαδους.
Οι περισσοτεροι ανθρωποι τοποθετουν στην Ατλαντιδα στο μεσο του Ατλαντικου Ωκεανου παιρνοντας κυριολεκτικα υποψην τους τα κειμενα του Πλατωνα. Στην Αθηνα του 5ου π. Χ. αιωνα ο φιλοσοφος Πλατωνας, μαθητης του Σωκρατη, περιγραφει στους διαλογους του "Τιμαιος" και "Κριτιας" την ιστορια και το τελος μιας αυτοκρατοριας: της Ατλαντιδας.
Ο Σολων, ο Αθηναιος νομοθετης του 6ου αι. π.Χ. ταξιδευει στην Αιγυπτο. Στην πολη Σαιδα, στον εκει ναο της Αθηνας, οι ιερεις του αναφερουν οτι 9000 χρονια πριν απο την εποχη του υπηρχε ενα νησι περα απο τις ηρακλειες στηλες. Το νησι αυτο ηταν αφιερωμενο στον Ποσειδωνα και ονομαζοταν Ατλαντιδα απο τον πρωτο του βασιλια, τον Ατλαντα. Διοικουνταν απο 10 βασιλεις που καταγονταν απο τον Ατλαντα και εναλλασονταν στην εξουσια ανα 5 χρονια ο καθενας τους. Το νησι ηταν ευφορο και οι κατοικοι του πλουσιοι. Η Ατλαντιδα εξελιχθηκε σε υπερδυναμη και προσπαθησε να κατακτησει τις γυρω χωρες. Ο πλουτος και η αλαζονια επεφεραν τον ηθικο ξεπεσμο των κατοικων της. Μετα απο μια αποτυχημενη επιθεση εναντιον των Αθηναιων, οι θεοι τιμωρησαν την Ατλαντιδα για τα αμαρτηματα της. Μεσα σε μια μερα και μια νυχτα το νησι και οι ανηθικοι και αδικοι κατοικοι του βυθιστηκαν στην θαλασσα, που ονομαστηκε απο αυτο Ατλαντικος Ωκεανος.
Πολλοι ερασιτεχνες ερευνητες εχουν φανταστει την υποτιθεμενη υπαρξη της Ατλαντιδας σε διαφορες περιοχες του κοσμου. Πολλους αιωνες μετα, κατα την εποχη της Αναγεννησης, οι ανθρωποι κουρασμενοι απο την φτωχεια και τους πολεμους του Μεσαιωνα, σκεφτονταν την λυση της Ουτοπιας, επιγειων παραδεισων, στους οποιους θα περνουσαν καλυτερα, ειδικα οι μη εχοντες και κατεχοντες. Στην σκεψη αυτη βοηθηματα υπηρξαν τα αποτελεσματα των εξερευνησεων, οπως η ανακαλυψη του Νεου Κοσμου απο τον Χριστοφορο Κολομβο. Λογιοι οπως ο Τομας Μουρ συνεγραψαν κειμενα σαν την Utopia. Αργοτερα υπηρξαν ιστοριες για φανταστικους κοσμους, οπως τα ταξιδια του Γκιουλλιβερ, του Τζοναθαν Σουιφτ, που αποτελουσαν κυριως σατιρες της συγχρονης τους κοινωνιας. Σ' αυτο το περιβαλλον, ακομα και η διηγηση του Πλατωνα περι Ατλαντιδας πηρε την θεση της ουτοπιας. Υπηρχαν ωστοσο και καποιοι που πιστευαν οτι η Ατλαντιδα ειχε υπαρξει πραγματικα, οτι δεν ηταν μυθος, αλλα πραγματικοτητα.
Ετσι, οταν στα 1882 εκδοθηκε το βιβλιο του αμερικανου γερουσιαστη Ignatius L. Donnelly για την χαμενη Ατλαντιδα, η απηχηση του στο ευρυ κοινο ηταν μεγαλη και η επιτυχια του εγγυημενη. Ο Donnelly, μεσα απο χρονικα και γεωγραφικα ασυγκριτα πραγματα, οπως η τεχνικη ομοιοτητα των μεσοποταμιακων ζιγγουρατ με τους ναους των Μαγιας και τις πυραμιδες της Αιγυπτου, η' τις διηγησεις περι κατακλυσμων των Νωε και Δευκαλιωνα, ακομα δε την προελευση των Αζτεκων απο ενα νσηι ονοματι Αζτλαν, καταληγει στο συμπερασμα οτι η Ατλαντιδα ηταν η κοιτιδα των παντων! Απο την Ατλαντιδα ξεκινησαν ο πολιτισμος, οι τεχνες, οι θρησκειες, οι επιστημες ολων των λαων. Μετα την καταστροφη της, καποιοι επιζησαντες σκορπισανε στις τεσσερεις γωνιες της γης και μεταλαμπαδεψανε το πνευμα της χαμενης ηπειρου.
Στον 19ο αι. εμφανιστηκε και ενας βρετανος βετερανος του βασιλικου στρατου των Ινδιων ονοματι Τσετσουαρντ, ο οποιος ισχυριστηκε οτι ειχε βρει επιγραφες σε ινδικους ναους που μιλουσαν για μια αλλη καταποντισμενη ηπειρο. Την ηπειρο αυτη ονομασε Μου η' Λεμουρια και την εντοπισε στον Ινδικο Ωκεανο.
Τον επομενο αιωνα εμφανιστηκαν πολλοι αλλοι ερασιτεχνες ερευνητες και μελετητες του μυθου της Ατλαντιδας που πιστεψαν οτι την ειχαν βρει. Παραφραζοντας τον αββα Μπρειγ, και οπως φαινεται και απο τον χαρτη 2 εντ., το λικνο της Ατλαντιδας βρισκεται προφανως πανω σε ροδακια και μετακινειται συνεχεια αν την υφηλιο.
Για τον Εριχ φον Νταινικεν, Ατλαντιδα υπηρξε στον Ατλαντικο Ωκεανο, αλλα ηταν αποικια εξωγηινων. Οι Τσαρλς Μπερλιτζ και Ρομπερτ Σαρρου συμφωνουν μονον ως προς τον εντοπισμο της ηπειρου η' νησου μεταξυ Γιβραλταρ και Γουατεμαλας, αλλα αφηνουν ανοικτο το ενδεχομενο της ακριβης της θεσης. Εαν δηλ. οι Καναριες νησοι, οι Αντιλλες, οι Αζορες, οι Βερμουδες η' η Μπαχαμα ειναι τμηματα της Ατλαντιδας που χαθηκε στον βυθο. Οι βορειοευρωπαιοι ερευνητες τοποθετουν την Ατλαντιδα φυσικα στην Γροιλανδια, την Ισλανδια η' στην Ελιγολανδη. Καποιοι αλλοι φαινεται να προτιμουν την Μεσογειο, θεωροντας οτι οι αρχαιοι Ελληνες δεν πρεπει να ειχαν βγει εξω απο το Γιβραλταρ και πως η διηγηση του Πλατωνα αναφερεται σε κλιματικες αλλαγες του παρελθοντος που επεβιωσαν στη μορφη μυθων στους λαους. Ο γεωαρχαιολογος Ebberhard Zangger συνδεει τον μυθο της Ατλαντιδας με τον Τρωικο Πολεμο και την Υστερη Εποχη του Χαλκου. Για αυτον, η Ατλαντιδα πρεπει να ειναι η Τροια, λογω της καταβυθισης του αρχαιου λιμενα της. Προσφατα καποιοι ερευνητες προβαλαν την θεωρια να ειναι η Κυπρος η Ατλαντιδα, επειδη κατα την Παλαιολιθικη Εποχη ηταν πιο κοντα στην Ασια. Καποιοι αλλοι διαφημιζουν την Ελικη, η οποια οντως βυθιστηκε, επειτα απο σεισμο, στον Κορινθιακο, και αναφερεται και απο τον Στραβωνα.
Η πιο δημοφιλης ωστοσο τοποθεσια θεωρειται η Θηρα, η σημερινη Σαντορινη στις Κυκλαδες. Η θεωρια προταθηκε την δεκαετια του '30 απο τον Ελληνα αρχαιολογο Σπυριδωνα Μαρινατο. Ο Μαρινατος πιστεψε οτι η εκρηξη του ηφαιστειου της Σαντορινης, που τοτε χρονολογουσε γυρω στα 1450 π.Χ., δημιουργησε ενα τεραστιο παλλιροικο κυμα που κατεστρεψε την Κρητη του μινωικου πολιτισμου. Αποδυναμωμενοι απο την καταστροφη αυτη, οι Μινωιτες δεν μπορεσαν να αντιμετωπισουν την κατακτηση της Κρητης απο τους Μυκηναιους. Αυτο το γεγονος επεζησε στην ελληνικη μυθολογια και ο μυθος της Ατλαντιδας που αναφερεται στον Πλατωνα σχετιζεται με αυτο.
Για να στηριξει την θεωρια του, ο Μαρινατος διεξηγαγε ανασκαφες στο νοτιο τμημα της Σαντορινης που βρισκεται απεναντι ακριβως απο την Κρητη. Στην θεση Ακρωτηρι ανακαλυψε εναν ολοκληρο οικισμο - μια Πομπηια της εποχης του Χαλκου, γεματη πολυοροφα κτηρια με τοιχογραφιες, αγγεια, εργαλεια, επιπλα, ιχνη τροφης, αλλα κανεναν σκελετο ανθρωπου!
Πιθανη αναπαρασταση της Ατλαντιδας συμφωνα με τα αντιστοιχα εδαφια στον Πλατωνα.
Δεν εχουν περασει πολλα χρονια, απο τοτε που ο ιστορικος και φιλολογος Pierre Vidal-Naquet δημοσιευσε την πραγματεια του, μια ιστοριογραφια του μυθου και φαινομενου της Ατλαντιδας. Ο καθ' ολα εγκριτος καθηγητης ανηκει σε αυτους που υποστηριζουν οτι ο μυθος της Ατλαντιδας εφευρεθηκε απο τον Πλατωνα για να στηριξει τον συλλογισμο του περι της ιδανικης πολιτειας. Η Ατλαντιδα αρχιζει και τελειωνει με τον Πλατωνα, ειναι ενας διδακτικος μυθος και οχι ενας πολιτισμος που υπηρξε καποτε.
Πιστευουμε και εμεις οτι η φημολογουμενη χαμενη ηπειρος ειναι προιον της φαντασιας του Αθηναιου φιλοσοφου και ειμαστε σιγουροι, οτι εδω και αιωνες μας παρακολουθει απο καπου και γελαει με εμας και την αφελεια μας. Η Ατλαντιδα του Πλατωνα ειναι οπωσδηποτε η μεγαλυτερη απατη ολων των αιωνων!
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen