ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ.

Σε καποια απο τις ομηρικες, σε διαρκεια και θεματολογια, συζητησεις του με την παρεα - τον Λευτερη, τον Βασιλη, τον Χαρη, τον Πανο - εξεφρασε ο Ταλας μιαν απορια που ειχε εδω και πολυ καιρο: Την σημερινη εποχη στην δημοκρατικη μας Ελλαδα, με την αναπτυξη της τεχνολογιας και την εξαπλωση πληθους μεσων ενημερωσης (εφημεριδες, περιοδικα, ραδιοφωνο, τηλεοραση, διαδικτυο, θεατρο, κιν/φος, βιβλιο) μεσω των οποιων, ο οποιοσδηποτε εχει προσβαση και μπορει να φερει αποψη επι παντος επιστητου, υπαρχει Πολιτισμος; Η´ μηπως αναπτυσσονται Τεχνες και Πολιτισμος υπο ακραιες πολιτικες και κοινωνικες συνθηκες; Η αφορμη για την ερωτηση αυτη προεκυψε απο μια σειρα γεγονοτων: Απο την μια να ακουμε εκφρασεις του τυπου "ο Ελληνας δεν διαβαζει", και απο την αλλη να ξοδευονται υπερογκα ποσα για μεταφρασεις και καλαισθητες εκδοσεις κλασσικης και συγχρονης λογοτεχνιας, επιστημονικων μελετων κ.α., ενω καθε χρονια διοργανωνονται εκθεσεις βιβλιου σε διαφορες πολεις της χωρας. Εν τω μεταξυ, καποιοι ωρυωνται για ελλειψη ελευθεριας λογου εντος της επικρατειας, αλλα βλεπουμε οτι στα εδρανα της ελληνικης βουλης καθονται μελη κομματος προσκειμενα στον ακροδεξιο νεοφασιστικο πολιτικο χωρο - πολλα απο τα οποια ξεκινησαν την δραση τους απο παρακρατικες οργανωσεις και εδραιωθηκαν στην αντιληψη καποιων με το να βγαινουν και να δημαγωγουν απο ορισμενα τηλεοπτικα καναλια. Σε αλλα καναλια, καποιοι "υπερμαχοι των ελληνικων παραδοσεων και αξιων" βαζουν τσιφτεντελια κατα τις αργιες (ηταν της μοδας σε ολα σχεδον τα ιδιωτικα τηλ. καναλια τα Χριστουγεννα και την Πρωτοχρονια του 2006) και διαφημιζουν ιδιωτικες επιχειρησεις -νυχτερινα κεντρα διασκεδασης, τα οποια παιζουν κατα κορον μειγματα ελληνικης μουσικης με ποπ και ανατολιτικες επιρροες. Σε ολη την χωρα υπαρχει πληθος μουσειων, τα οποια επισκεπτονται κυριως αλλοδαποι τουριστες. Οσο για τις γκαλλερι, το μεγαλο προβλημα ειναι παντα οι εκθεσεις συγχρονων εργων (μοντερνα τεχνη). Αρκετες φορες εχουν συμβει επεισοδια, διοτι καποιοι δεν θεωρουν ως εργα τεχνης πινακες με παχυσαρκους καλλιτεχνες να αυνανιζονται μπροστα η´πανω σε θρησκευτικα η´εθνικα συμβολα. Τα ιδια μπορει καποιος να παρατηρησει πανω-κατω και στην εγχωρια κινηματογραφικη παραγωγη, η οποια, μετα ελαχιστων πραγματικα εξαιρεσεων, δεν εχει να δωσει κατι. Στον τομεα αυτον, αναπολουν ολοι την παλια καλη εποχη της δεκαετιας του 1960... Στα θεατρικα δρωμενα, επιτυχημενη παρασταση ειναι αυτη, στην οποια ο πρωταγωνιστης/η πρωταγωνιστρια θα εμφανιστει - παντα για τις αναγκες του εργου - γυμνος/ γυμνη. Στα εκδοτικα, οι μεταφρασεις ειναι περισσοτερες, οπως εχει ηδη αναφερθει. Και δυστυχως, πολλα εργα συγχρονων συγγραφεων, ελληνων και ξενων, ειναι γεματα ασυναρτησειες και βωμολοχιες. Οσο για τον αθλητισμο, οσο ελληνικες ομαδες και αθλητες διακρινονται διεθνως, αλλο τοσο φουσκωνει ο Ελληνας στις κερκιδες απο υπερηφανεια, φορωντας ομοιωμα δηθεν αρχαιοελληνικης περικεφαλαιας απο το Μοναστηρακι και με την ελληνικη σημαια ως μανδυα. Αυτες τις στιγμες θυμαται τον Αριστοτελη και τον Μεγαλεξανδρο. Βεβαια, μολις κατακατσει ο κουρνιαχτος, και βγουν τα σκανδαλα για τον ταδε που επαιρνε αναβολικα - ωστε να παρει βαθμο αξιωματικου σε καποιο στρατιωτικο σωμα ασχετως αν δεν εχει υπηρετησει - αφου χτυπουσε χρυσα μεταλλια στην σειρα, τοτε μενουν ολοι σαστισμενοι και απογοητευμενοι. Η´ θυμωμενοι, με τον δεινα προπονητη και την ομαδα του, που δεν μπορουσαν να παρουν τα ποδια τους στο γηπεδο και ρεζιλεψαν την χωρα.

Τα παραπανω αποτελουν για μερικους αποδειξεις οτι την σημερον ημερα δεν παραγονται πολιτισμος και τεχνη στην Ελλαδα. Εχει επελθει παρακμη, λενε. Τις εποχες που εζησαν ο Σολωμος, ο Παλαμας, ο Καζαντζακης, ο Σεφερης, ο Ελυτης, ο Κουν, ο Θεοδωρακης ηταν μεν δυσκολα τα πραγματα, αλλα υπηρχαν φωτισμενα μυαλα, υπηρχαν ανθρωποι με Παιδεια και αλλοι, οι οποιοι παρα τις αντιξοοτητες, ειχαν την θεληση να μαθουν. Τι υπαρχει τωρα; 3 τηλεορασεις σε καθε νοικοκυριο, lifestyle εντυπα, τυποποιημενη παιδεια;

Η απορια που ειχε ο Ταλας (αν δηλ. παραγονται και προαγονται σημερα ο Πολιτισμος και η Τεχνη η´εαν αναπτυσσονται υπο ακραιες πολιτειακες μορφες) δεν εχει απαντηθει. Δεν ειναι και κατι ευκολο αλλωστε. Φαινεται ομως η αντιφαση της κοινωνιας. Τα τελευταια χρονια, πληθαινουν οι δεξιες-παραδοσιακα συντηρητικες κυβερνησεις κυριως στις ευρωπαικες χωρες (π.χ. Γερμανια, Αυστρια, Γαλλια, Ιταλια, Ελλαδα). Γιατι αραγε; Μηπως εχει να κανει με το θεμα των μεταναστων στις χωρες αυτες και τον φοβο των "ιθαγενων", μηπως οι "ξενοι", εκτος του οτι θα τους παρουν τις δουλειες, τα μεροκαματα, τις γυναικες, θα τους παρουν και την πολιτιστικη - εθνικη - ευρωπαικη ταυτοτητα; Και πιστευουν οτι η συντηριτικη δεξια θα τους σωσει;

Λιγα παραδειγματα της ευρωπαικης πραγματικοτητας: Ειναι τρεις "επιχειρηματιες" o Silvio απο την Ιταλια (ηλιοκαμενος, με εμφυτευμενα μαλλια και σαρδονιο χαμογελο), o Vladimir απο την Ρωσια (κοντος και με βλεμμα αλεπους), o Nikola (σωσιας του κωμικου Louis de Fines) απο την Γαλλια. Μπηκαν σαν σιφουνες στην πολιτικη σκηνη. Στις χωρες που κυβερνουν, επικρατουν λογοκρισια, ακριβεια, ανεργια, ξενοφοβια, παρακρατικα κυκλωματα. Τα αποτελεσματα της διακυβερνησης τους. Και οι τρεις αποβλεπουν σε προσωπικα συμφεροντα. Πως θα εξελιχθουν τα πραγματα για τις χωρες τους, την Ευρωπη, τον κοσμο, με αυτους τους 3 κυριους να κοβουν και να ραβουν, κανεις δεν γνωριζει.

Το ιδιο αισθημα αβεβαιοτητας και αγωνιας διακατεχει και τον Ελληνα πολιτη. Οσον αφορα τον Πολιτισμο και την Τεχνη, μπορει οντως να βρισκομαστε σε παρακμιακη φαση, χωρις αυτο να σημαινει οτι δεν θα ανασκηψουμε. Υπαρχουν ποικιλα μεσα ενημερωσης και εκπαιδευσης, ποικιλα ερεθισματα για καποιον νεο για να ασχοληθει ειτε με την λογοτεχνια, ειτε με την επιστημη, ειτε με τον αθλητισμο, ειτε με την μουσικη και την ζωγραφικη. Ας μην καταφευγουμε διαρκως στην παρελθοντολογια και ας μην ευχομαστε την επιβολη ακραιων πολιτευματων, "μπας και παει η χωρα μπροστα", διοτι δεν προκειται να συμβει κατι τετοιο.