Ειχε ερωτηθει καποτε ο γνωστος λαογραφος και συγγραφεας Ηλιας Πετροπουλος (1928-2003) απο δημοσιογραφους, εαν γνωριζει και εχει επαφες με ελληνες φοιτητες στο Παρισι - πολη στην οποια ζουσε απο τις αρχες περιπου της δεκαετιας του 1970, κυνηγημενος απο την χουντα. Φανερα εκνευρισμενος απο την ερωτηση, απαντησε οτι ουτε εχει, ουτε επιθυμει να εχει "παρε δωσε με δαυτους". -"Δεν αγαπουν το Παρισι. Κοιτανε ποτε θα ληξει το εξαμηνο για να πανε διακοπες. Πρωτοι φευγουν, τελευταιοι ερχονται", ανεφερε.
Ευλογα αναρωτιεται κανεις, που μπορει να οφειλεται η αντιδραση αυτη του Πετροπουλου απεναντι στους συμπατριωτες του. Θα ηταν σιγουρα ωφελιμο για νεους φοιτητες να γνωριζαν τον Πετροπουλο και το εργο του. Σιγουρα θα μαθαιναν πολλα. Η απογοητευση και η πικρια του συγγραφεα μπορει να γινει κατανοητη, οπωσδηποτε απο καποιον, ο οποιος ειχε αρνητικες εμπειριες απο την συναναστροφη του με νεους που σπουδαζουν στο εξωτερικο.
Πρωτα πρωτα, πρεπει να καταστει σαφες οτι δεν γινεται προσπαθεια να μπουν ολοι στο ιδιο τσουβαλι. Δεν ειναι ολοι οπως τους περιγραφει ο Πετροπουλος και τους εχει βιωσει ο Ταλας. Παντου υπαρχουν και οι καλοι και οι κακοι. Εδω θα γινει αναφορα μονο στους δευτερους και την νοοτροπια τους. Πολλοι απο αυτους δεν διαφερουν και πολυ απο χαρακτηρες, στους οποιους εχει γινει αναφορα στο κειμενο "τα λεβεντοπαιδα" (βλ. αντιστοιχο κειμενο 05/08). Καποια απο αυτα τα παιδια δηλαδη, που σπουδαζουν στο εξωτερικο, στην ουσια κανουν διακοπες εις βαρος της τσεπης των γονεων τους. Ζουν σε πολυτελη και πανακριβα διαμερισματα, μαγειρευουν σπανιως, πανε που και που σε παραδοσεις, συνηθεστερα ομως γυριζουν σε καφετεριες και φοιτητικα παρτυ. Λογικο, αφου οι γονεις ειναι μακρια, αισθανονται ελευθεροι απο καθε ελεγχο. Γνωστοι εχουν διηγηθει στον Ταλα ιστοριες, στις οποιες γονεις υποθηκευουν το σπιτι τους η` αγοραζουν δανεια, "για να σπουδασει το παιδι". Επιπλεον οι περισσοτεροι απο αυτους δε, σε αντιθεση με συμφοιτητες τους απο αλλες χωρες, δεν εργαζονται για να βγαλουν τα καθημερινα τους εξοδα, αλλα ουτε για να αποκτησουν εμπειριες απο την ζωη. Χριστουγεννα, Πασχα, καλοκαιρι και κατα τις χειμερινες διακοπες των ξενων παν/μιων μεταξυ χειμερινου και εαρινου εξαμηνου, βρισκονται στα πατρια εδαφη. Το χρονικο διαστημα που τους απομενει στην χωρα που επελεξαν να σπουδασουν δεν ειναι μεγαλο. Πολλοι αναπτυσσουν ενα ειδος αθεμιτου ανταγωνισμου μεταξυ τους. Η ζηλια και ο φθονος μεταξυ ορισμενων φοιτητων οδηγουν συχνα σε ακραιες καταστασεις. Πριν λιγα χρονια σε πανεπιστημιο της Ιταλιας, ειχε σημειωθει ενα τετοιο επεισοδιο: Καποιοι ελληνες "παλληκαραδες" κακοποιουσαν συστηματικα συμπατριωτη τους, ο οποιος τυγχανε να ειναι και συγκατοικος τους στην φοιτητικη εστια!
Τετοιες συμπεριφορες ειναι συνηθεις κυριως σε γερμανικες φοιτητουπολεις, οπου το παν/κο συστημα με τα μαθηματα ειναι καπως πιο ελαστικο, απο οτι το βρετανικο. Και μια και ο λογος για συμπεριφορες, οι ελληνες φοιτητες (και οχι μονο αυτοι) του εξωτερικου ξεχωριζουν: Πολλα απο τα αγορια, εχουν την εντυπωση οτι ειναι μεγαλοι γοηδες, επειδη κυκλοφορουν με μοντερνα ρουχα και ζελεδια στο μαλλι. Η γοητεια τους αναλωνεται, οχι τοσο στις σχολες τους με τις αποτυχημενες τους προσπαθειες να ριξουν καμια ντοπια συμφοιτητρια τους (οι "χυλοπιτες" πανε συννεφο), αλλα στα κλαμπς - καθ οτι ειναι οντως πιο ευκολο να ριξεις μεθυσμενη φοιτητρια για one night stand. Αντε και κανα μπουρδελακι, να δειξουν στους υπολοιπους συμπατριωτες τους οτι δεν ειναι "χαλβαδες", and that´s all. Μετα την καταναλωση της "χυλοπιτας" ειναι, που τους πετυχαινεις σε καφετεριες και μπυραριες ξαπλωμενους και απογοητευμενους, να βριζουν ολον τον γυναικειο πληθυσμο της χωρας που τους φιλοξενει. Με ανελπιδες προσπαθειες να τραβηξουν την προσοχη της εκαστοτε εμφανισιμης σερβιτορας. Ματαιως βεβαια. Με τις κοπελες ειναι καλυτερα τα πραγματα. Οι μελαχρινες ελληνιδες και ειδικα οι εμφανισιμες με ταπεραμεντο, χορευτικες και μαγειρικες ικανοτητες, εχουν μεγαλο σουξε στον ανδρικο πληθυσμο βορειοευρωπαικων χωρων... Και ειδικα τους διαθετοντες αυτοκινητο, διδακτορικο, παχυλο τραπεζικο λογ/σμο και σιγουρη μελλοντικη επαγγελματικη αποκατασταση...
Η νοοτροπια παντως των φοιτητων που ερχονται να σπουδασουν στο εξωτερικο, διαφερει εν πολλοις απο την αντιστοιχη των συμπατριωτων τους μεταναστων, που εχουν μεγαλωσει και ακομα γεννηθει στην ξενη χωρα. Οι δευτεροι, οπως και τα παιδια μικτων γαμων, ειναι πιο εξοικειωμενοι με την γλωσσα, τα ηθη και τα εθιμα της χωρας, στην οποια εχουν μεγαλωσει. Ετσι ειναι πιο ευκολο για τον ελληνογερμανο η´τον Ελληνα τριτης γενιας στην Γερμανια π.χ. να καταλαβει την νοοτροπια του Γερμανου και να επιβιωσει επαγγελματικα, οικονομικα, πολιτιστικα κτλ. στην Γερμανια.
Καποια πραγματα στην ιδιοσυγκρασια του Ελληνα ομως, ειτε αυτος ειναι μεταναστης, ειτε φοιτητης, δεν αλλαζουν ευκολα: Οκτωβριος 2006 και γινοταν ο χαμος με τα νεα διαβατηρια και ταυτοτητες που ζητουσε η ελληνικη κυβερνηση. Εληγε σε δυο μηνες το διαβατηριο του Ταλα, οποτε μια ωραια πρωια, κινησε να παει στο Ελληνικο Προξενειο της Στουττγαρδης, στο οποιο υπαγοταν. Μετα απο κουραστικο ταξιδι με το τραινο, το οποιο ξεκινησε νωρις τα χαραματα (δεν εμενε εντος Στουττγαρδης), εφτασε λιγο πριν τις 8.00 π.μ. στο προξενειο. Κοσμος πολυς στην εισοδο, κλειστες οι πορτες. Ανοιγαν σε μιαν ωρα. Στην εισοδο ηταν κολλημενες λιστες για να αναγραφουν τα ονοματα των επισκεπτων που ηθελαν να εξυπηρετηθουν. Καπου μπηκε και αυτο του Ταλα, 80 ος περιπου... Ηρθε ενας υπαλληλος και τα πηρε. Ηταν Τριτη και τις Τριτες το προξενειο εξυπηρετουσε απο τις 9 το πρωι εως τις 2 το μεσημερι και εν συνεχεια, απο τις 3 εως τις 6 το απογευμα. Αναλογως του φορτου εργασιας, του αριθμου των υπαλληλων και της ταχυτητος τους, θα προλαβαιναμε να εξυπηρετηθουμε ολοι. Τελικα ο Ταλας εξυπηρετηθηκε κατα τις 4.00 μ.μ... Σχεδον ολη την μερα την περασε εκει περα, μεσα σε φωνες, εκνευρισμους, τσαμπουκαδες και φασαρια. Απο ολα ειχε ο μπαξες: Λιγοτερους φοιτητες, αλλα αρκετους απο ολες τις γενιες των μεταναστων. Ενας απο αυτους, ηρθε λιγο πριν τις 4 το μεσημερι και διαμαρτυροταν για το χαλι του προξενειου μαζι με κατι γνωστους που βρηκε. Ακουστηκε μαλιστα και η ανεπαναληπτη ατακα απο το στομα του: "Εμεις τους πληρωνουμε τους κατω (εννοουσε τους Ελληνες της μητερας-πατριδας) για να καλοπερνανε!" Ο "αδικημενος" αυτος κυριος, προσπαθησε μαλιστα να "φαει" την σειρα του Ταλα, αλλα τον τσακωσαν και τον αποπεμψαν - καθοτι προηγουνταν αλλοι. Ο Ταλας εφυγε με πονοκεφαλο απο κει μεσα. Καθως περπατουσε αναπνεοντας τον κρυο αερα και το κεφαλι του ξαλαφρωνε, σκεφτοταν τους στιχους απο ενα αγαπημενο του τραγουδι, τοτε που το ειχε προωτοακουσει οταν ηταν 6 χρονων:
"Για δε μ´αφηνετε ησυχο,
αστε με ησυχο ολοι!
Θελω να ζησω ελευθερος,
διχως ταυτοτητα πια!"
Τι θα ελεγε αραγε ο Πετροπουλος για ολα αυτα, εαν ζουσε σημερα;
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen