My friend, the Loneliness.

Εντελως συμπτωματικα, η σημερινη μερα θεωρειται για τους προληπτικους του δυτικου κοσμου ως "γρουσουζικη". Συμπτωματικο ομως δεν ειναι το γεγονος, οτι ο Ταλας μολις σημερα καταφερνει να ξεκλεψει λιγο χρονο για να συνεχισει καποιες απο τις σκεψεις του με αφορμη τα δυο διασημα προσωπα της επικαιροτητας, για τα οποια εγραφε στο προηγουμενο κειμενο (βλ. εντ.). Και αυτο, διοτι τις τελευταιες μερες αναφερθηκε εκτεταμενα απο τα Μ.Μ.Ε. - ειδικα για το προσωπο του δολοφονηθεντος ηθοποιου - πως επροκειτο για ντροπαλο ανθρωπο, που αποζητουσε την παρεα των συνανθρωπων του και επεδιωκε την συναψη μονιμης σχεσεως.

Λιγο ως πολυ, ολοι μας εχουμε βιωσει την μοναξια, την απορριψη απο τους συνανθρωπους μας, την περιθωριοποιηση. Καποιοι, εκμεταλλευτηκαν αυτην την περιοδο της μοναξιας, μαζεψαν τα εφοδια τους, τις δυναμεις και ικανοτητες τους, και εκαναν μιαν καινουργια αρχη. Η μοναξια μπορει να λειτουργησει δημιουργικα και θεραπευτικα για την ψυχη, ως φαση χαλαρωσης, θεσπισης στοχων, πραγματοποιησης σχεδιων. Δεν ειναι δα και κατι κακο. Αλλωστε, ειναι κουραστικο να εισαι 24 ωρες το 24ωρο με παρεα. Θελεις να ξεκουραστεις.

Δυστυχως η συγχρονη κοινωνια, υπο την επιρροη καποιων προφανως, ερμηνευει την μοναξια ως κατι κακο, αρνητικο. Ο ανθρωπος που καθεται μονος του σε ενα εστιατοριο λ.χ. εκλαμβανεται απο τους παρισταμενους ως κατι το "αλλοκοτο". Ενα παραδειγμα: Πριν λιγα χρονια, καποιο μεσημερι ειχε παει ο Ταλας στην φοιτητικη λεσχη της παν/πολης, στην οποια ζουσε. Μονος του. Πολυς κοσμος, αλλα κατορθωσε και βρηκε μια θεση να κατσει και να φαει. Ξαφνικα του ερχεται ενας γερμανος φοιτητης, ενα παλικαρακι μικροσωμο και λεπτεπιλεπτο, με κοκκινωπο γενακι. Χαρουμενος ο μικρος, καθεται στην αδειανη θεση απεναντι απο τον εκπληκτο Ταλα, λεγοντας: "Επιτελους, ενας γνωριμος απο την Σχολη! Ευτυχως που βρηκα παρεα, μου ειναι δυσαρεστο να γευματιζω μονος μου στην Λεσχη!". Σημειωτεον, ο Ταλας γνωριζοταν μονο φατσικα με τον νεαρο. Ο οποιος νεαρος, μετα απο αρκετες εβδομαδες, δεν καταδεχτηκε να ανταποδωσει καν τον χαιρετισμο του. Να παριστανει τον κοινωνικο ομως, ηξερε!

Αυτο ειναι το προβλημα μερικων: Το "φαινεσθαι" και το "ειναι". Ιστοσελιδες, οπως οι myspace, facebook, studivz περιεχουν χιλιαδες υποσελιδες νεων ανθρωπων, οι οποιοι εξυπηρετουν τις αναγκες του "φαινεσθαι" (ελληνιστι: "τι θα πει ο διπλανος"). Εξ ου και φωτογραφιες τους απο παρτυς, με παρεες, ολοι μες την καλη χαρα κτλ. Να δειξουμε οτι ειμαστε κοινωνικοι. Πρεπει να εχουν μεγαλα κομπλεξ ολοι αυτοι...

Γιατι μας τα γραφεις αυτα ρε Ταλα; Θα ρωτησουν καποιοι. Σας εχει ξαναπει, οτι δεν σας ζηλευει ο Ταλας. Εχει καλους φιλους. Αλλα δεν ειναι διαρκως με παρεες. Και εχει βιωσει την μοναξια. Ζει με αυτην. Αλλωστε, αλλοι τον εχλευασαν, το εθεσαν στο περιθωριο, τον εξευτελισαν, τον πικραναν. Και αυτος ανθρωπος ειναι, ηθελε να συναναστραφει καποιους αλλους. Αν αυτοι τον απερριψαν, δεν σημαινει οτι ειναι καλυτεροι. Δεν το εβαλε ομως κατω, δεν παρεδωσε τα οπλα, δεν εψαξε για παρηγορια στα ναρκωτικα, το αλκοολ και τις εφημερες ερωτικες σχεσεις, οπως ο δολοφονηθεις ηθοποιος και αλλοι πολλοι. Στο σταδιο αυτο της ζωης του ειναι μονος. Και αυτο ειναι θεμα χρονου. Ειναι εδω και μηνες μακρια απο την οικογενεια και τους φιλους. Σε ξενη χωρα. Ενας ακομη ξενος σε μια ξενη πολη. Δεν γνωριζει κανεναν και κανεις δεν ενδιαφερεται για αυτον. Πρεπει να εργαστει. Εδω και χρονια ετσι ειναι. Τελευταιος φευγει για διακοπες (οταν εχει), πρωτος ερχεται για εργασια. Γιορτες και αργιες, χειμωνες και καλοκαιρια εχει χασει απειρες φορες. Αυτα εχει η ζωη, οταν εργαζεσαι, δεν μπορεις να φευγεις οποτε σου καπνισει.

Μουντος ο καιρος σημερα. Φυσαει κρυο αερακι. Γκριζα συννεφα στον ουρανο. Ψιλοβρεχει. Απο καπου ακουγεται ο ηχος ενος αεροπλανου που πεταει. Σηκωνεται απο την καρεκλα στο διαμερισμα του και πλησιαζει το παραθυρο. Τριγυρω του υψωνονται γκριζα κτιρια. Βουβα, απροσωπα, τσιμεντενια. Το δωματιο του, 4 τοιχοι, μεσα σε ενα γκριζο κτιριο βρισκεται. Διπλα καποιος σερνει επιπλα. Ο θορυβος του υπενθυμιζει οτι δεν ειναι μονος στο κτιριο. Κι ομως ειναι - ψυχικα. Αλλα δεν τον πειραζει.